Ογδοη Ελληνίδα σε 230 γυναίκες και 14η σε 454 δρομείς στην κατηγορία Γ40-44, η Μαρία Μονιώδη από τη Χίο αναπολεί την εμπειρία της στον 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο

Δέκα χρόνια μετά από τον πρώτο μου κλασικό μαραθώνιο, ακόμα τρέχω.

Αυτήν τη φορά τα είχα κάνει όλα by the book. Φόρτιση υδατανθράκων, καλή ενυδάτωση, μασάζ, ξεκούραση, λίγα βήματα στην έκθεση έξπο για να μην κουραστώ, μέχρι και σακούλα σκουπιδιών είχα πάρει για να τυλιχτώ.

Και πρώτη φορά χαιρόμουν τόσο πολύ για αυτόν τον αγώνα, γιατί ήξερα ότι δεν θα είμαι μόνη, και επιτέλους ‘δεν θα τον τρέξω μόνη μου σαν την άδικη κατάρα’, χωρίς κανέναν οικείο στον τερματισμό, όπως λέει και ένας αγαπημένος φίλος δρομέας, γιατί πλέον είχα αποκτήσει ένα δίκτυο φίλων δρομέων και μπορούσα να μοιραστώ το άγχος μου και την ανυπομονησία μου.

Από το 2012 δεν θυμόμουν και πολλά πράγματα. Μονάχα την εξάντλησή μου στην Αγία Παρασκευή. Την παραμονή του αγώνα με πήρε ο ύπνος νωρίς, όμως δεν κατάφερα να κοιμηθώ πολύ, κλασικά το άγχος για τον αγώνα πάλι με είχε νικήσει. Μουσική στη διαπασών, τηλέφωνο / μήνυμα σε φίλους για να βεβαιωθώ πως έχουν και αυτοί ξυπνήσει, και έτοιμη να κατευθυνθώ στο Σύνταγμα κρατώντας το μαγικό μου νερό (ηλεκτρολύτες).

Φτάνω Σύνταγμα, συναντώ τον Γιώργο, αγαπημένο φίλο και συναθλητή, και επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο. Συνειδητοποιώ ότι δεν πήρα τα ακουστικά μου για να ακούσω λίγη μουσική και να χαλαρώσω, αλλά ευτυχώς η ώρα περνάει γρήγορα με τηλέφωνα από μητέρα, αλλά και φίλους που γύρναγαν από τη σαββατιάτικη διασκέδασή τους, και έπαιρναν να ευχηθούν καλή επιτυχία.

Φτάνουμε Μαραθώνα και παθαίνω ένα πολιτισμικό σοκ. Είχε τόσο κόσμο που δεν μπορούσες να προχωρήσεις. Ακολουθεί η συνάντηση με τους υπόλοιπους Χιώτες δρομείς κάτω από τη γέφυρα για την καθιερωμένη φωτό πριν από τον αγώνα. Χημική τουαλέτα, νερό, ξανά νερό, και ένα τζελάκι στο χέρι για την εκκίνηση. Κατευθύνομαι στο μπλόκ μου και συναντώ τον Σάββα, ευτυχώς ένα οικείο πρόσωπο, και αρχίζει ο αγώνας με χαμόγελο και συγκίνηση.

Στα πρώτα δυο-τρία χιλιόμετρα είχα κολλήσει μαζί του, ανέβαινα στο πεζοδρόμιο και έκανα ό,τι έκανε, με είχε ενημερώσει για την τακτική του πως θα αρχίσει πιο αργά και μετά θα δώσει στο δεύτερο μισό. Μετά το τρίτο έφυγα λίγο πιο μπροστά και τον έχασα. Είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν κάνω καλά, αλλά αισθανόμουν καλά, και ήδη έψαχνα έναν λαγό να ακολουθήσω.

Τα πρώτα δέκα ήταν πολύ ευχάριστα και εύκολα, άρχισα να συγκινούμαι ήδη όταν με θυμήθηκα εδώ πριν από δέκα χρόνια να τρέχω σαν την κατάρα και ανυποψίαστη.

Προσπάθησα να έχω σταθερό ρυθμό, έδωσα λίγο παραπάνω στην κατηφόρα και μετά από αυτό άρχισαν οι ανηφόρες. Σκέφτηκα πως έχω κάνει αρκετές στη Χίο και συνέχισα με καλή ψυχολογία.

Στο 26ο άρχισα να παραμιλώ, είχα την εντύπωση πως πάω πολύ αργά, βέβαια άλλα έλεγε το ρολόι μου! Στο 28ο ακούω μια φωνή αν είμαι καλά και «ξυπνάω», ο Σάββας! Του γνέφω «όλα οκέυ, πήγαινε», φαινόταν τόσο καλά, που άρχισα να αναρωτιέμαι αν όντως τελικά ακολούθησα λάθος τακτική. Μετά σκέφτηκα πως τουλάχιστον θα με περιμένει κάποιος στον τερματισμό και προσπάθησα να ακολουθήσω το χαρακτηριστικό μπλουζάκι της λαμπαδηδρομίας, αλλά μάταια.

Το μόνο που ήθελα πια ήταν να τελειώσει η καταραμένη ανηφόρα και να έρθει η κατηφόρα, για την οποία δεν ήμουν και σίγουρη αν θα είμαι καλά να την τρέξω.

Αγία Παρασκευή και με ξυπνά η φωνή της φίλης Ολγας, «πάμε Μαρία», και μετά και των υπολοίπων που άρχιζαν να με εμψυχώνουν. Δάκρυα χαράς γιατί ξαναθυμήθηκα την προηγούμενη φορά και την απόγνωσή μου.

Και μετά από αυτό αρχίζω να τρέχω με άλλη ψυχολογία και ό,τι έχω. Λίγο έχει μείνει, σκέφτομαι. Και κάπου εκεί ξαναβλέπω το οικείο μπλουζάκι με τη Σφαγή της Χίου. Ναι, είναι ο Σάββας, λίγο μου έμεινε να τον φτάσω. Τον βλέπω για κανένα δίλεπτο, και τελικά τον πιάνω στη Βασιλίσσης Σοφίας μετά τον τελευταίο ανηφορικό παράδρομο και του φωνάζω «Πάμε Σάββα, Αναστήθηκα»! Και αυτό ήταν, τρέχαμε λες και μας κυνηγούσαν, ειδικά όταν συνειδητοποίησα ότι αν πάμε έτσι θα τερματίσουμε κάτω από 3:30.

Και φτάνουμε Ηρώδου του Αττικού, αυτός είναι ο δρόμος μου. Εδώ τρέχω όταν έρχομαι Αθήνα. Αρχίζω να κάνω σπριντ ως το Καλλιμάρμαρο. Ακούω την ξενύχτισσα φίλη μου να μου φωνάζει «πάμε Μαράκι» -κοιμήθηκε μόνο 3 ώρες και ήρθε να με δει- και μπαίνω στο στάδιο. Αισθάνομαι πως δεν έχω άλλο να δώσω και ανυπομονώ να τερματίσω. Και ναι, τερματίζω σε 3:28 (μην ρωτάτε δευτερόλεπτα) και ναι, είναι και ο Σάββας και τερματίζουμε μαζί.

Η κατάρα φίλε Αντώνη τελικά έφυγε από πάνω μου, γιατί με υποδέχτηκαν και άλλοι φίλοι από το νησί και όχι μόνο, που τους ευχαριστώ τόσο πολύ.

Η μέρα συνεχίστηκε με τηλέφωνα σε οικογένεια, προπονητή και φίλους, ότι ναι, τερμάτισα, ναι, ευχαριστήθηκα τον αγώνα τόσο πολύ, και ναι, θα είμαι και του χρόνου εκεί!

Το καλύτερο όμως ήταν η παραμονή μου στο Στάδιο μέχρι και τον τελευταίο τερματισμό του μαραθωνίου, με ποικίλα συναισθήματα, με τεράστια συγκίνηση για το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής και με τη συνειδητοποίηση ότι αν έτρεχαν όλοι, ο κόσμος θα γινόταν πολύ καλύτερος.

 

* Αν θέλετε να μοιραστείτε και εσείς την εμπειρία σας από τον 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο, στείλτε μας το κείμενό σας στο info@irunmag.gr 

 

Διαβάστε ακόμα:

Νίκη Ροδίτη: «100 μέτρα είναι, θα συρθώ βοηθώντας με τα χέρια»

5ος Radisson Blu Larnaka Marathon: Τα αποτελέσματα

39ος Αυθεντικός Μαραθώνιος: Αριθμοί, νικητές, αποτελέσματα και το βίντεο του αγώνα