Περάσαμε και εξακολουθούμε να περνάμε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη περίοδο πανδημίας, αυτή του κορονοιού σε παγκόσμιο επίπεδο και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας.
• γράφει η Στέλλα Κωλλέτη
Θεωρώ πως υπάρχει βιασύνη και εντελώς άσκοπη συζήτηση στον χώρο σχετικά με τον τρόπο πραγματοποίησης των αγώνων, όταν αυτή την στιγμή υπάρχουν μείζοντα θέματα υγείας, θέματα ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑΣ, οικονομικά, κοινωνικά θέματα που απασχολούν την χώρα μας όπως και κάθε χώρα άλλωστε σε όλο τον πλανήτη.
Είμαστε όλοι αθλητές, αθλούμενοι ερασιτέχνες που κάνουμε το χόμπυ μας, κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί, είτε αφορά τρέξιμο, είτε κολύμπι, είτε τρίαθλο, κλπ. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι περισσότερο «καίει» τους διοργανωτές ερασιτεχνικών αγώνων για το πώς θα επανεκκινήσουν αγώνες με κάθε τρόπο παρά τους επαγγελματίες που στην τελική έχουν και πολλούς λόγους παραπάνω να προβληματίζονται.
Σε όλο τον κόσμο ακυρώθηκαν, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ, ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΙ, ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΙ ΑΓΩΝΕΣ, ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ σε όλα τα αθλήματα κ.λπ. χωρίς να γνωρίζει ακόμα κανείς το τι θα επακολουθήσει σε 1 σε 2 μήνες, ή σε 1 χρόνο, λόγω των συνεπειών που θα επιφέρει η πανδημία (από την στιγμή κιόλας που δεν έχει βρεθεί και εμβόλιο προς το παρόν), σε όλα τα επίπεδα και δεν μιλάω μόνο για την υγεία.
Υπάρχουν λοιπόν σοβαρά θέματα προβληματισμού για την επόμενη μέρα, για την καθημερινότητά μας, για την υγεία, για την οικονομία, για τη διαβίωσή μας.
Βλέπω αυτές τις μέρες μετά λύπης μου διοργανωτές ερασιτεχνικών αγώνων στην Ελλάδα για το πως θα βρουν τρόπους να διοργανώσουν αγώνες, με στοιχειώδεις κανόνες πάντα (περιορισμένος αριθμός συμμετοχών, αποστάσεις, διαφορετικές εκκινήσεις αθλητών, λήψη αριθμών ηλεκτρονικώς και όχι από γραμματεία, κατάργηση σταθμών τροφοδοσίας, υδροδοσίας κ.λπ.).
Μάλιστα… Μήπως βιάζονται λίγο;
Προσωπικά δεν με πείθει κανείς διοργανωτής από αυτούς, όταν η πλειοψηφιία ΕΥΤΥΧΩΣ των σοβαρών διοργανώσεων στην Ελλάδα, μετέφεραν η ανέβαλλαν οριστικά τους αγώνες για την επόμενη χρονιά, ότι οι άνθρωποι αυτοί θέλουν ντε και καλά έστω και με τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης, να διοργανώσουν αγώνες γιατί απλά ενδιαφέρονται για την ψυχαγωγία και ευχαρίστηση των αθλητών.
ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ δεν με πείθετε προσωπικά. Δεν θα κάτσω να μπω στη διαδικασία να εξηγήσω για τι λόγους θέλουν κάποιοι να λειτουργήσουν έτσι.
ΟΧΙ κύριοι, εγώ τον αγώνα τον θέλω όπως πριν… με τους φίλους μου στο πλάι, με αγκαλιές στον τερματισμό, με δάκρυα, με φιλιά, με χαιρετούρες, με γιορτή και πανηγύρι πριν και μετά, με τις απονομές, με όλα όσα με έκαναν να τους αναπολώ, να ζω αυτές τις στιγμές τις ανθρώπινες, τις στιγμές όλες αυτές που με έκαναν κάθε φορά να θέλω να συμμετάσχω με περισσότερη ανυπομονησία. Γιατί ένας αγώνας δεν είναι μόνο ο υγιής ανταγωνισμός και το χρονόμετρο είναι πάνω από όλα η επαφή, η ζεστή αγκαλιά, το χειροκρότημα, η ανάγκη της συναναστροφής, τα συναισθήματα, οι ανθρώπινες σχέσεις!
Πως γίνεται χωρίς όλα αυτά;
Δεν θέλω αγώνες πρόχειρους, άψυχους που απλά θα μου δώσουν την αίσθηση ότι το έκανα για να το κάνω. Γιατί να μπω σε μια τέτοια διαδικασία; Ποτέ στην ζωή μου δεν μου άρεσαν τα ημίμετρα. Τι νόημα έχει όλο αυτό;
Θεωρώ ότι δεν είναι ηθικό κάποιοι διοργανωτές να οργανώσουν αγώνες έστω και με τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, όταν όλοι οι άλλοι ακύρωσαν με κάθε κόστος (χορηγίες, κ.λπ.), οικονομικό πρωτίστως.
Βέβαια θεωρώ ότι και η πολιτεία θα πράξει ορθά βεβαίως και δεν θα επιτρέψει τέτοιες πρωτοβουλίες από λίγους.
‘Η ΟΛΟΙ, ή ΚΑΝΕΙΣ! Δεν είναι δίκαιο ούτε ηθικό για κανέναν.
ΥΠΟΜΟΝΗ είναι μια αρετή που οφείλουμε και τώρα να την καλλιεργήσουμε.
Αισιοδοξώ για το μέλλον, θεωρώ ότι θα το ξεπεράσουμε και αυτό και σαν χώρα θα πάμε πολύ καλύτερα, παρόλες τις δυσκολίες που υπάρχουν αυτή την στιγμή.
Δεν χάθηκε η ζωή χωρίς αγώνες για ένα χρονικό διάστημα. Μπορούμε να κάνουμε εναλλακτικά τόσα όμορφα πράγματα, εκδρομές με τους φίλους μας, αθλητισμό χαλαρά χωρίς την πίεση μιας προετοιμασίας, να κάνουμε τα χόμπι μας, να βρούμε καινούργια, να απολαύσουμε πράγματα που δεν είχαμε τον χρόνο πριν.
Υπάρχουν προτεραιότητες και αυτή την στιγμή η προτεραιότητα είναι να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, να σταθούμε στα πόδια μας, ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ είναι o πιο σημαντικός.
Και θα βγούμε ΝΙΚΗΤΕΣ και σε αυτόν και η ΖΩΗ μας θα έχει μεγαλύτερη αξία μετά.
Γιατί θα την έχουμε δει με άλλο μάτι. Γιατί θα είμαστε καλύτεροι άνθρωποι εμείς…