Διαβάζοντας στο αγαπημένο Advendure το άρθρο του Αντώνη Τσιμπόγου για τους αγώνες ορεινού τρεξίματος, οφείλω να συνεχίσω τη συζήτηση και τον προβληματισμό.
-
Γράφει ο Άρης Γαβριελάτος (aris@irunmag.gr)
Να πω μόνο, ότι το Advendure υπήρξε το πρώτο site που φιλοξένησε άρθρο μου, και μετά από μια σειρά άρθρων, συνέχισα να γράφω στο iRun. Η εκτίμησή μας για το συγκεκριμένο site είναι μεγάλη. Με τον Αντώνη έχουμε κάνει και δυο προπονήσεις μαζί, οπότε μην σας ξενίσει ο ενικός.
Ένα από τα άρθρα μου στο Advendure ήταν σχετικά με το δίλημμα ποιότητα ή ποσότητα στους αγώνες. Παραμένει ακόμα δίλημμα, και ουσιαστικά αυτό θέτει και ο Αντώνης.
Οι αγώνες ορεινού τρεξίματος μοιάζει να έχουν κάνει έναν κύκλο και να αναζητούν εκ νέου βηματισμό. Αναμφίβολα έπαιξε ρόλο η πανδημία, η οικονομική κρίση, αλλά και πολύ απλά, ο πανδαμάτωρ χρόνος.
Επίσης, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες δρομείς άρχισαν να έχουν όλο και περισσότερες εικόνες και συμμετοχές από αγώνες του εξωτερικού. Αυτό σαν διαδικασία φέρνει πίσω τεχνογνωσία αλλά και μια πικρή γεύση που αποτυπώνεται στο εξής: να προτιμάς να πας σε έναν καλό αγώνα στο εξωτερικό, σαν εκδρομή, και να αποφεύγεις εγχώριες διοργανώσεις.
Η Ελλάδα έχει εμβληματικές διοργανώσεις, έχει ανθρώπους με όραμα που έκαναν πράξη την «τρέλα» τους. Το γράφει αυτό και ο Αντώνης και συμφωνώ απόλυτα. Αρκεί όμως;
Πρέπει να παραδεχτούμε κάτι. Οι διοργανώσεις αγώνων αποτελούν εμπορική δραστηριότητα. Άρα εμπλέκεται και το marketing, οι χορηγοί, το κέρδος και ο διαμοιρασμός του. Αποτελούν προϊόν και πρέπει να το κατανοήσουμε σε βάθος.
Οι διοργανωτές δεν βάζουν απλώς μια γραμμή τερματισμού, νερά και κορδέλες. Αναμφίβολα βάζουν μεράκι και κόπο, πολύ κόπο, και μας καλούν με ένα συγκεκριμένο κόστος να συμμετάσχουμε. Αρωγός τους σε αυτό είναι, πολλές φορές, κάποιες ιδιωτικές εταιρίες αλλά και το Κράτος, μέσω των Περιφερειών ή των Δήμων.
Ακροβατούμε, λοιπόν, ανάμεσα στον ρομαντισμό και στη σκληρή πραγματικότητα.
Το άρθρο του Advendure κάνει λόγο για τους πρώτους εμβληματικούς αγώνες που όλοι και όλες αγαπήσαμε. Το ορεινό τρέξιμο μεγάλωσε, πέρασε την εφηβεία, και τώρα… κάτι του φταίει.
Ποιος να το έλεγε ότι θα γίνονταν αγώνες από το Καστελόριζο μέχρι την Κέρκυρα, από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο. Απίθανο, όμορφο, μα και δύσκολο. Χιλιάδες άνθρωποι πήραμε τα βουνά γιατί, όπως μου αρέσει να λέω, είδαμε τα χάλια των πόλεων.
Το άρθρο ακόμα αναφέρει ότι έχουμε περίπου 250 αγώνες σε 100 διοργανώσεις. Ναι, είναι πολλοί οι αγώνες και ναι, μπουκώσαμε.
Θα πρέπει να δούμε εμείς ως συμμετέχοντες, σε πόσους αγώνες αντέχει η τσέπη μας να πάμε. Θα πρέπει να προσδιορίσουμε τι ζητάμε από έναν αγώνα και θα πρέπει να δούμε την προστιθέμενη αξία που έχουμε. Ικανοποιούμε την ανάγκη μας; Όπως είπα, και ίσως ακούγεται σκληρό, αγοράζουμε ένα προϊόν. Αν δεν μας καλύπτει, θα πάμε δίπλα.
Αν ο αγώνας έχει ελλείψεις και ο διοργανωτής… «πετάει χαρταετό», μια-δυο, θα μείνει μόνος με τους φίλους του. Έγραψα πριν ότι μπουκώσαμε. Στην παρέα μου, συζητάμε ότι προτιμούμε πλέον μικρότερες διοργανώσεις, πιο μερακλήδικες, καθώς οι μεγάλοι αγώνες υποφέρουν.
Υποφέρουν καθώς τα χωριά δεν είναι δυνατόν να φιλοξενήσουν σε ένα Σαββατοκύριακο 2000 άτομα. Υποφέρουν, γιατί οι εκκινήσεις γίνονται μαρτύριο. Υποφέρουν από τα εκατοντάδες αυτοκίνητα που καταφτάνουν στο χώρο, υποφέρουν καθώς αναζητούν εθελοντές πριν, κατά και μετά τους αγώνες, και το κίνημα του εθελοντισμού δεν το λες και ανθηρό στη χώρα μας.
Προσωπικά, ξέρω δύο περιπτώσεις μεγάλων αγώνων που δυστυχώς δεν είχαν στελέχωση. Και εδώ υπάρχει ένα ακόμα ζήτημα. Αν ο αγώνας αποτελεί προϊόν, δεν γίνεται να ζητάς εθελοντές. Ψάξε για υπαλλήλους!
Συμφωνώ με τον Αντώνη. Οι αγώνες είναι αγγλιστί events. Απαιτούν πλέον κάτι πέρα από το μεράκι, το φιλότιμο και άλλες τέτοιες έννοιες. Ναι, να έχουν το κάτι, το ωραίο, το «χειροποίητο» αλλά να είναι διοργανώσεις σοβαρές.
Αυτό θα ανεβάσει το κόστος; Μάλλον. Μπορούν, όμως, οι διοργανωτές να προσεγγίσουν πιο σοβαρά και πιο συντεταγμένα τις Περιφέρειες, τα αρμόδια υπουργεία και να εξηγήσουν ότι το ορεινό τρέξιμο αποτελεί ανάσα στον ορεινό και αθλητικό τουρισμό. Διαχέει τον κόσμο σε μέρη που δεν πάνε επισκέπτες και μάλιστα καθ’ όλο το έτος! Να πάνε, όμως, με πλάνο.
O Άρης Γαβριελάτος τερματίζει το TeRa 80k στο Ζαγόρι
Πώς θα γίνει αυτό; Συνεννοούνται μεταξύ τους οι διοργανωτές; Εδώ, φοβάμαι ότι θα διαφωνήσω με το άρθρο του Advendure. Θεωρώ πολύ δύσκολο να υπάρξει μια σοβαρή συνεννόηση καθώς τα συμφέροντα –με την καλή έννοια– δεν θα αφήσουν να υπάρξει συντεταγμένη παρουσία απέναντι στους φορείς.
Επίσης, πολλές φορές, η ίδια η τοπική κοινωνία δεν θέλει το πέρασμά μας ή φθονεί τους ανθρώπους της διοργάνωσης για δικούς της λόγους. Διαφορετικό κόμμα, άλλο σόι και άλλα τέτοια που ίσως εμείς δεν τα κατανοούμε από τις πόλεις μας!
Θεωρώ ότι με καλή διάθεση, υποχωρητικότητα, ανοιχτά αυτιά και με σχέδιο, με Σ-Χ-Ε-Δ-Ι-Ο, οι φορείς θα αναγκαστούν να ακούσουν και να συνεισφέρουν. Θα έχουν λόγο; Θα μας κατσικωθούν; Ναι, το πιθανότερο, αλλά αν βάζουν χρήματα, θα πρέπει οι διοργανωτές να βρουν ένα modus operandi, έναν τρόπο να συνυπάρξουν. Το ίδιο και με τις εταιρίες. Μπορούν! Θέλουν και αυτές να δουν πλάνο και σχέδιο.
Συμφωνώ με τον Αντώνη και στο θέμα των εταιρειών που μαζεύονται, κλείνουν καταστήματα και «παίζουν» μόνο διαδικτυακά. Αποτελεί πρόβλημα. Φοράμε τα ρούχα και τα παπούτσια εταιριών που δεν ξέρουμε καν που έχουν έδρα. Και εδώ, θα πρέπει οι διοργανωτές να στραφούν σε εταιρίες που παραμένουν στη χώρα ή να μεγαλώσουν τόσο το event τους που να χορηγείται από το εξωτερικό. ΟΚ, δύσκολο…
Είναι πιθανό οι αγώνες να μειωθούν. Ίσως και να πρέπει. Μπορώ να θυμηθώ περιπτώσεις τυχάρπαστων τύπων που εξαφανίστηκαν μετά από 1-2 χρόνια, καθώς οι διοργανώσεις τους ήταν τραγικές. Ακόμα γελάω με κακοφτιαγμένα sites που παρακαλάς για να βρεις μια πληροφορία. Έχω πει «ποτέ ξανά» σε αγώνες που έκαναν πλάκα με την υγεία μου, προσφέροντας αστεία πράγματα στους σταθμούς και ήταν υποστελεχωμένοι.
Ας μην γκρινιάξω. Θα πρέπει να δούμε και κάποια ποιοτικά στοιχεία. Ποιοι τρέχουν; Σε ποια ηλικιακά γκρουπ ανήκουν; Πόσα χιλιόμετρα θέλουν να τρέχουν; Πόσα ξοδεύουν; Με ποιους πάνε για παρέα;
Εδώ οι διοργανωτές μπορούν να συνασπιστούν, να μοιραστούν τα έξοδα και να κάνουν μια καλή έρευνα αγοράς. Να δούνε τα αποτελέσματα και ας κρίνουν τι βήματα θα κάνουν μετά.
Τέλος, αναμφίβολα οι αγώνες πρέπει να κινηθούν προς τη βιωσιμότητα, με ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Λιγότερα πλαστικά; Λιγότερα σκουπίδια μέσα στα δάση και τις κορυφές; Κάτι ακόμα που θα επηρεάσει τους αγώνες και το έγραψα ήδη στο έντυπο του iRun. Η κλιματική κρίση έχει αποδιοργανώσει τις εποχές. Θα δούμε αγώνες που θα γίνονται νύχτα; Θα δούμε αγώνες που θα μετατεθούν προς το φθινόπωρο, τον χειμώνα και την άνοιξη;
Όρθιοι και με πολλές συμμετοχές θα μείνουν οι αγώνες που θα έχουν να προσφέρουν μια αυθεντική εμπειρία στις αθλήτριες και στους αθλητές. Όχι με φανφάρες, αλλά με έργα. Αν είναι προϊόν, τότε απαιτεί κόπο για να πουληθεί. Αν οι αθλητές είναι καταναλωτές μιας μοναδικής εμπειρίας, αυτό θα φανεί στο χειροκρότημα.
Το ορεινό τρέξιμο βγαίνει από την εφηβεία και πρέπει να ωριμάσει. Τα μέρη τα έχουμε, τους ανθρώπους, θεωρώ, τους έχουμε. Και εμείς στο iRun αλλά και τα παιδιά του Advendure θεωρώ ότι τόσα χρόνια, το καλό το στηρίζουμε και το περνάμε στον κόσμο! Στηρίξτε και εμάς, όμως ε!
