Κακή – Τραγική – Δυστυχώς Επαναλαμβανόμενη Εικόνα, αυτή της Καταστροφής του Φυσικού μας Περιβάλλοντος!…
Για μια ακόμα φορά, μαχητές-πυροσβέστες δίνουν τη μάχη τους με τις φλόγες…
Από όποια μεριά και να παρατηρείς, δεν μπορείς να μείνεις Ασυγκίνητος…
Πολλά λέγονται και γράφονται αυτές τις -και πάλι- δύσκολες ώρες, για ευθύνες και νοοτροπίες…
Πρόσφατα τιμήσαμε την μνήμη των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας, της περσινής φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι…
• Ο Άρης Γαβριελάτος, από την στήλη του “OPINION PACER”, έγραφε για το τεύχος του “πικρού” Αυγούστου του 2018…
Tι γνώμη να εκφράσεις και τι να γράψεις για το τρέξιμο μετά από αυτό που συνέβη στο Μάτι;
Σκέφτομαι μόνο δύο πράγματα…
Το πρώτο είναι πως το Νοέμβριο με κάποιο τρόπο θα ήθελα να τιμήσω τη μνήμη των άδικων θανάτων καθώς θα περνάω από το 14ο χιλιόμετρο της Λεωφόρου Μαραθώνος στο δρόμο για το Καλλιμάρμαρο. Πώς θα τιμήσω τους πυροσβέστες που έχουν τη βάση τους στα πρώτα χιλιόμετρα; Που να πάρει… Όλο αυτό που συνέβη θέλει δουλειά για να μην ξανασυμβεί, όχι προσευχές και ευχολόγια. Όπως οι δρομείς δεν τρέχουν με φανελάκια του κόμματος που ψηφίζουν, έτσι θα έπρεπε να είμαστε και απέναντι στην καταστροφή που ζήσαμε…
Ενωμένοι! Και δεν είμαστε… Όλο αυτό το κακό φωνάζει για αλλαγή νοοτροπίας, μα και αυτή δεν αλλάζει τόσο εύκολα, είτε πρόκειται για τις κρατικές δομές, είτε για τους πολίτες…
Το δεύτερο που σκέφτομαι, σχετίζεται με τον τρόπο που μπορούν οι δρομείς βουνού να βοηθήσουν, μόνο και μόνο με την παρουσία τους στο βουνό. Δεν ξέρω αν προτιμώ, για παράδειγμα, τον Υμηττό «κλειστό» ή απόλυτα ανοιχτό στους δρομείς και τους περιπατητές. Από τη μία μεριά, αν βρεθούμε μπροστά σε φλόγες, δεν θα προλάβουμε να αντιδράσουμε. Από την άλλη, θεωρώ, ίσως λίγο αθώα, ότι η συχνή παρουσία μας στο βουνό, θα βοηθήσει τα εναπομείναντα δάση να γλυτώσουν. Δεν θα λειτουργήσουμε ως πυροσβέστες ή «ηρωικά», αλλά θα μπορούσαμε με ένα κινητό να ενημερώσουμε τις αρχές σε συνεργασία με τους εθελοντές δασοπροστασίας, ή ακόμα και μόνο με την παρουσία μας, να αποτρέψουμε έναν εμπρησμό. Δεν συζητώ, το θεωρώ αυτονόητο ότι ένας δρομέας δεν μπορεί παρά να φροντίζει τα μέρη που τρέχει και δεν αφήνει παρά τα αποτυπώματα των παπουτσιών του και τον ιδρώτα του.
Θα άξιζε μια συζήτηση επί του θέματος. Σε αυτό το τεύχος, δεν θα σας κουράσω άλλο. Μίλησαν όλοι και μίλησαν πολύ.
Σιωπή στη μνήμη τους…
