Είναι αυτή η αμήχανη στιγμή που χτυπάει το μήνυμα ή η ειδοποίηση για το άνοιγμα των εγγραφών ενός αγώνα. Άλλοι γράφονται επί τόπου, άλλοι περιμένουν την τελευταία μέρα για να δουν την κατάστασή τους, κάποιοι παρακαλάνε τους διοργανωτές μετά τη λήξη των εγγραφών.
• του Άρη Γαβριελάτου (aris@irunmag.gr)
Με ποιο τρόπο επιλέγουμε έναν αγώνα όμως; Σε ένα παλαιότερο άρθρο είχα γράψει ότι ανάμεσα σε ποσότητα και ποιότητα, η δεύτερη θα είναι αυτή που θα επικρατήσει. Οι αγώνες, είτε στο δρόμο, είτε στο βουνό πλήθυναν. Ίσως από εδώ και πέρα θα βλέπουμε αγώνες με διαφορετική προσέγγιση με έντονα τα στοιχεία της περιπέτειας, με εμπόδια για παράδειγμα, αγώνες με πολλά χιλιόμετρα, μεγάλες υψομετρικές, multi stages και μια παράλληλη ανάπτυξη του τρίαθλου ή του δίαθλου.
Το να τρέξεις έναν ημιμαραθώνιο λίγα χιλιόμετρα από το σπίτι σου ή ένα 10άρι σε μια γειτονιά μπορεί να είναι μια σχετικά εύκολη υπόθεση ακόμα και από την προετοιμασία που χρειάζεται ο αγώνας αυτός. Σε σχέση με τους αγώνες δρόμου που η πρόσβαση, το κόστος σε χρόνο και χρήματα είναι ελεγχόμενα, οι αγώνες βουνού μετά την εκρηκτική άνοδο των τελευταίων ετών, ίσως, κλείνουν ένα κύκλο ακριβώς γιατί απαιτούν χρόνο πριν τον αγώνα, έχουν κόστος και ευχέρεια να μπορείς να ταξιδέψεις. Αυτό τον κύκλο, ίσως, κλείνουν και οι αθλητές των αγώνων αυτών. Σε αρκετούς αγώνες βουνού παρατηρούμε τη στασιμότητα των εγγραφών, ακόμα και αν αυτοί χαρακτηρίζονται με τα καλύτερα λόγια.
Ο ανταγωνισμός, πλέον, είναι δυνατός και ο κάθε αγώνας για να μπορέσει να συνεχίσει θα πρέπει να κάνει ξεκάθαρα τα στοιχεία της ταυτότητάς του. Οι «βουνίσιοι» δρομείς φαίνονται ανοιχτοί σε προκλήσεις, διψάνε για νέα μέρη και μονοπάτια απάτητα. Παρόλα αυτά, πέρα από τους αγώνες-σταθμούς του δρομικού ημερολογίου (όλοι λίγο-πολύ ξέρουμε ποιοι είναι) αναζητούμε εκείνους τους αγώνες και τους ανθρώπους που μπορούν να αφουγκραστούν τους αθλητές και να στήσουν αγώνες με αλληλοσεβασμό, με πρωτοτυπία, με κόπο για τον αγωνιζόμενο.
Υπάρχουν και θα υπάρχουν αγώνες-boutique, σε όμορφα, δυσπρόσιτα μέρη όπως οι Κυκλάδες, με λιγότερο κόσμο αλλά όλο εκπλήξεις και παρεϊστικη διάθεση. Υπάρχουν και θα υπάρχουν αγώνες ζόρικοι, πολλών χιλιομέτρων σε δρόμο ή βουνό για λίγους και εκλεκτούς. Σίγουρα, ανοίγει ένας κύκλος αργά και σταθερά όπου οι δρομείς και οι διοργανωτές έχουν μαζέψει εμπειρία και περνάμε πια στο επόμενο στάδιο για όλους.
Η ταυτότητα του κάθε αγώνα φτιάχνεται, σκληραγωγείται μέσα από το πιο μικρό σχόλιο, από τα λάθη και την παραδοχή τους, από την ψυχή που καταθέτει ο διοργανωτής και η ομάδα του. Φτιάχνεται μέσα από τους εθελοντές, την καλή οργάνωση και τελικά τη σωστή τιμολόγηση, αν θέλουμε να πάμε και στο κομμάτι του κόστους. Μια διοργάνωση που ανταποδίδει τα χρήματα των αθλητών, είναι διπλά κερδισμένη.
Οι δρομείς έχουν, πλέον, πρόσβαση σε πληροφορίες, σε πολύ καλά υλικά, ρούχα και παπούτσια, μελετάνε παλμούς, περάσματα, πρωτεΐνες και υδατάνθρακες. Για μένα, η βασικότερη υποχρέωση των συμμετεχόντων είναι να σέβονται τη φύση και το μέρος που τρέχουν ενώ παράλληλα να δίνουν τα εύσημα στις διοργανώσεις αλλά και τα καλοπροαίρετα σχόλιά τους για πιθανές διορθώσεις. Οι παρέες και οι ομάδες γράφουν ιστορία. Είναι αυτοί που θα επιλέξουν τελικά, ποιοι αγώνες θα μείνουν, ποιοι θα συνεχίσουν. Ας ελπίσουμε να ανταμειφθεί το μεράκι για τους αγώνες.