Τελευταία μέρα του 2024 και ο χρόνος είναι πραγματικά κάτι τόσο σχετικό. Εμείς οι δρομείς ενδιαφερόμαστε ιδιαίτερα για αυτήν την παράμετρο. Αναλογίζομαι τι ορίσαμε ως χρόνο με επιστημονικές μεθόδους και πόσο σχετική είναι η έννοιά του.
Πάω πίσω στις προπονήσεις μιας χρονιάς. Συνηθίζω να τους δίνω τον τίτλο ενός τραγουδιού. Αλλες φορές είναι θέμα διάθεσης, κάποιες φορές το τυχαίο τραγούδι που μου ήρθε την ώρα του τρεξίματος. Ολες, όμως, είναι κομμάτι της ζωής μου στην πιο απλή μορφή της. Το σώμα μου, το μυαλό μου σε λειτουργία, ένα ζευγάρι παπούτσια και οκ ένα ρολόι, ίσως και ένα Mp3.
Ξανανεβαίνω στον Υμηττό, στην Πάρνηθα, στο Ζαγόρι και στη Δίρφυ, περνάω από τη Φιλοθέη, την 4άρα του Υμηττού, το ΟΑΚΑ, το γηπεδάκι μου στην Πεύκη. Προπονήσεις και αγώνες με φίλους, με την παρέα μου, μόνος μου πολλές φορές.
Θυμάμαι αχνά την κακή διάθεση που είχα μόλις έβγαινα στο δρόμο και το «Runners’ High» μετά το κλείσιμο του ρολογιού. Θυμάμαι να είμαι διαλυμένος από τη δουλειά μου, μα να βγαίνω στο Τόκιο της Ιαπωνίας για ένα 10άρι, έστω για μια φορά στη ζωή μου. Και πόσα άλλα παρόμοια θα έχετε να πείτε αν μιλάγαμε οι δρομείς ε;
Παρακολουθώ τους «Greek Runners» στο Facebook και βλέπω την πλειονότητα να επιδιώκει τη συζήτηση, τις συμβουλές, να ποστάρει τις προπονήσεις, γυναίκες και άνδρες, άνθρωποι με κιλά, δρομείς «φέτες», προπονήσεις των 5 χλμ., των 50 χλμ., αργές, γρήγορες. Και μετά παπούτσια που μας κάνανε ή που δεν μας κάνανε, γνώμες για εξοπλισμό ή αγώνες. Ε! Και κλασική γκρίνια και καβγάδες του πληκτρολογίου.
Ολα αυτά ενώνονται χάρη στο τρέξιμο, την πιο απλή μορφή γυμναστικής και λιγάκι ψυχοθεραπείας. Οσοι δεν τρέχουν δεν θα καταλάβουν. Τα προβλήματά μας δεν τα αφήνουμε πίσω τρέχοντας. Εκεί είναι πάντα και το γνωρίζουμε καλά. Ισως οι δρομείς να τα αναγνωρίζουμε και να τα αντιμετωπίζουμε λίγο πιο τίμια.
Μιλώντας για μένα σε αυτόν τον απολογισμό, είναι εκπληκτική η διαδικασία της σκέψης εν ώρα προπόνησης. Καθαρίζει το τοπίο, ο θυμός καταλαγιάζει και η λογική παίρνει θέση, ακόμα και αν οδηγεί σε κάποια σύγκρουση.
Οσο για εμάς που τρέχουμε και κανέναν αγώνα 6 ωρών στην ίδια διαδρομή ή έναν αγώνα βουνού 110 χλμ., νομίζω πως στόχος (πείτε το σκοπό ή ζητούμενο) είναι η υπέρβαση του δεδομένου εαυτού. Των ορίων που λένε «μη» και «όχι».
Κοιτάζω παλαιότερες φωτογραφίες από αγώνες και ενώ με αναγνωρίζω, ξέρω ότι έχω μετακινηθεί προς κάτι άλλο, όχι μεταφυσικό ή περίεργο, προς κάτι που εγώ θεωρώ καλύτερο εαυτό, καλύτερο άνθρωπο.
Παράλληλα, καθότι «Daddy Cool», όπως με λένε στο iRun, τρέχω και εξηγώ στην κόρη μου ότι δεν βγαίνω πρώτος, αλλά συμμετέχω, ενώ στον γιο μου που είναι μικρούλης ότι δεν πάω σε αγώνα κάθε φορά που βγαίνω έξω με αθλητικά.
Σήμερα τελευταία μέρα του χρόνου, μπήκα στο γηπεδάκι για 5 ταπεινά χλμ. Ενας πατέρας έτρεχε με τον 20χρονο γιο του, ο οποίος είχε τα κιλάκια του. Τους άκουγα να μιλάνε και ο πιτσιρικάς λέει στον πατέρα «Θέλω για δώρο στα γενέθλιά μου να τρέξω Μαραθώνιο».
Θεωρώ πως μπορείτε να καταλάβετε πόσο συγκινητικό είναι αυτό που είπε. Πόσο ανθρώπινο, πόσο όμορφο. Πήγα κοντά τους και μιλήσαμε. «Να το κάνεις» του είπα, «αλλά βήμα βήμα. Κάνε 10 χλμ., κάνε Ημιμαραθώνιο και αν το θες θα το καταφέρεις». Ο πατέρας του συμφώνησε, συμφώνησε όμως και ο πιτσιρικάς. Χωριστήκαμε ευχόμενοι καλή χρονιά.
Το 2025 εύχομαι να πετύχετε τους στόχους σας και μέσα σε αυτήν την τρέλα της καθημερινότητας να μείνετε άνθρωποι, σαν χρέος δρομικό.
Οσο καλό σας κάνει το τρέξιμο ή όποιο άλλο άθλημα, μεταφέρετέ το στην κοινωνία. Και ας ευχηθούμε αυτός ο πιτσιρικάς που σας ανέφερα, ένας νέος που «ξεκινάει» τη ζωή του, να τερματίσει κάποτε έναν Μαραθώνιο.
Το άρθρο αφιερώνεται στον Σάκη Σιδέρη γιατί ήταν ένας από εμάς.
