Η εμπιστοσύνη είναι πολύ σημαντική, μου έλεγε ο παππούς μου από όταν ήμουν παιδί! Όχι μόνο το να μπορούν να σε εμπιστεύονται οι άλλοι, αλλά να εμπιστεύεσαι κι εσύ η ίδια τον εαυτό σου. Ήταν λόγια που μπορεί σαν παιδί να μην τα καταλάβαινα, μεγαλώνοντας όμως σφυρηλάτησαν τον χαρακτήρα μου. Έμαθα, πριν να πω κάτι να είμαι σίγουρη γι΄ αυτό, πριν αναλάβω ευθύνες να ξέρω πως μπορώ να τις αναλάβω και πως όταν βάλω ένα στόχο, οφείλω να παλέψω για να τον πετύχω.
- Η Ασημίνα Ιγγλέζου μίλησε από την Λαμία στον Χάρη Μανούση
Ήμουν παραπάνω από σίγουρη, όταν τον περασμένο Οκτώβριο αποφάσισα να αγωνιστώ στο “Himal Race”, στα Ιμαλάια του Νεπάλ, κι ας μην είχε φύγει ακόμα ο πόνος στα πόδια μου από το Tor des Geants στις Ιταλικές Άλπεις! Διψούσα τόσο για καινούργιες εμπειρίες, που η ιδέα για τα Ιμαλάια, αυτόν τον ιερό τόπο, ένιωσα να με καλεί έντονα κοντά του. Δεν στάθηκαν ικανά τα κολοσσιαία μεγέθη του Himal Race για να με πτοήσουν: 900 χιλιόμετρα με 40.000 ανάβαση σε 25 μέρες. Όλα ισοπεδώθηκαν μπροστά στην σφοδρή μου επιθυμία να βρεθώ εκεί!
Κάθε μέρα που περνούσε από το προηγούμενο φθινόπωρο με έφερνε όλο και πιο κοντά στο όνειρο! Στις 30 Απριλίου θα πετούσα για το Κατμαντού. Η περίπτωση του κορονοϊού στην Κίνα, ακουγόταν πολύ μακρινή όταν ξέσπασε και ούτε καν μπορούσα να διανοηθώ πως θα μας άγγιζε εδώ στην Ελλάδα. Και πέρασε σχεδόν ο Φεβρουάριος και το κακό έφτασε στην πόρτα μας, με τον Covid-19 να ξεσπά στην Ιταλία, σαν ένα κακό ψέμα. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω, επιστρέφοντας κατά σύμπτωση από εκεί και η ίδια εκείνες τις μέρες, ο ιός άρχισε να σκορπά έναν αδιανόητο θάνατο. Σε λίγες μέρες εκατοντάδες άνθρωποι στη βόρεια Ιταλία έχαναν καθημερινά τη ζωή τους. Δεν θα το πίστευε κανένας μας λίγες μέρες νωρίτερα. Με ασύλληπτες ταχύτητες η πανδημία εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη.
Σκέφτηκα πως όλο αυτό τελικά, θα έχει παγκόσμια επίδραση, ήταν μόνο η αρχή όλο αυτό. Σταδιακά, άρχισα να σκέφτομαι πως ο αγώνας στα Ιμαλάια δεν θα γίνει, όλα εκεί οδηγούσαν, απαγορεύσεις πτήσεων, κλείσιμο συνόρων, διασπορά του κορωνοϊού σε κάθε γωνιά της Ευρώπης. Η ακύρωση του στόχου μου, σύντομα έμοιαζε με ανέκδοτο μπροστά σε αυτό που ζούσαμε ήδη και που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι δουλειές μας, η καθημερινότητά μας, εμείς οι ίδιοι τελικά, το διακύβευμα ήταν τεράστιο και δεν υπήρχε καμία αμφιβολία μέσα μου, καμία θλίψη για όλο αυτό που χανόταν αναπάντεχα, εκεί στα μακρινά Ιμαλάια. Στο τέλος, οι διοργανωτές μας ενημέρωσαν πως ο αγώνας μετατίθεται για την άνοιξη του 2021 κι αυτό όσο να είναι μετρίασε και την αρχική μου πικρία για τη ματαίωσή του.
Αν δεν υπήρχαν τα εκατοντάδες τελικά, χιλιάδες θύματα της πανδημίας, θα τολμούσα να πω πως αυτός ο ιός ήρθε να μας κάνει να εκτιμήσουμε όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα, αυτονόητα! Αυτούς τους δύο και πλέον μήνες της καραντίνας, νομίζω πως όλοι μας εκτιμήσαμε αυτά τα απλά και αυτονόητα της ζωής μας, όπως το να βρεθούμε με τρεις φίλους και να χαρούμε αυτή την απλή κοινωνικότητα ή να τριγυρίσουμε για λίγο στους δρόμους της πόλης μας, να πάμε στις δουλειές μας, όλη αυτή τη διαδικασία που αποκαλούμε καθημερινότητα! Τελικά, όλα αυτά είναι ένας πλούτος για τους ανθρώπους, όσο κι αν ακουγόταν παράξενο μέχρι χθες.
Όσο για την «επόμενη μέρα», για την οποία όλοι κουβεντιάζουμε, νομίζω πως γίναμε αρκετά σοφότεροι τις μέρες της καραντίνας και η επόμενη μέρα θα μας βρει έτοιμους να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα, που όμοιά της δεν έζησε κανένας μας μέχρι σήμερα. Δεν σταματήσαμε να βάζουμε στόχους, είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης αυτό. Για το αγωνιστικό κομμάτι της ζωής μας, αφού είναι ένα κοινό συνδετικό στοιχείο αυτό, θεωρώ πως η πολιτεία θα δώσει την ελευθερία που χρειάζεται ο καθένας μας για να μπορεί να αθληθεί μόνος του ή με την ελάχιστη συντροφιά σε πρώτη φάση και πάντα τηρώντας τους κανόνες ασφάλειας.
Είμαι αισιόδοξη για το ορεινό τρέξιμο, καθώς πρόκειται για δραστηριότητα σε εξωτερικό, ανοικτό χώρο. Αναφορικά με τους αγώνες στα βουνά, νομίζω πως με μια αυτοπειθαρχία των αγωνιζόμενων, με ένα ελεγχόμενο όριο συμμετοχών και με ατομικές ίσως εκκινήσεις, θα μπορέσουν κάποιοι αγώνες να πραγματοποιηθούν και σύντομα σχετικά. Στην αρχή θα είναι οι ultra αγώνες, που έτσι κι αλλιώς αφορούν ένα πιο συνειδητοποιημένο και εκπαιδευμένο σε αντιξοότητες κοινό, που αποτελεί μειοψηφία στην πολυάριθμη κοινότητα του αθλήματος. Εφόσον το «πείραμα» πετύχει, τη σκυτάλη θα πάρουν οι πιο δημοφιλείς και μικρότεροι σε μέγεθος αγώνες, που όμως έχουν το μειονέκτημα των πολυάριθμων συμμετοχών!
Θεωρώ πως υπάρχει ήδη μια χαλαρότητα μέτρων σε άλλες μορφές κοινωνικότητας που παρουσιάζουν κινδύνους από συνωστισμό, το ορεινό τρέξιμο από τη φύση του είναι πολύ πιο ασφαλές από τη φύση του. Επιβιώνει οποίος προσαρμόζεται και πρέπει να προσαρμοστούμε όλοι μας και σε όλα, η ζωή δεν μπορεί να σταματήσει επ’ αόριστον! Μακάρι να καταφέρουν κάποιοι διοργανωτές έστω και με απώλειες συμμετοχών να καταφέρουν το «πείραμα», να προσφέρουν αυτή τη χαρά της συμμετοχής σε έναν αγώνα, έστω και με ιδιαίτερες και αυστηρές συνθήκες διεξαγωγής. Θα είναι το πρώτο βήμα, η πυξίδα για τη νέα πραγματικότητα στην αθλητική μας ζωή. Έτσι κι αλλιώς, η ζωή μετά τον κορονοϊό δεν θα είναι όπως ήταν πριν από αυτόν.
Δεν χρειάζεται να πιούμε έναν ολόκληρο ωκεανό, ας πιούμε λίγες σταγόνες έστω, να ξεδιψάσουμε.
Η ψυχή μας δεν θα αντέξει να πάει έτσι μέχρι τον επόμενο χειμώνα, που ενδεχομένως να έχουμε και πάλι έξαρση του φαινομένου, όπως φοβούνται οι επιστήμονες. Ας προχωρήσουμε μπροστά όλοι μας, με τον τρόπο που προτείνει η επιστήμη, με όλες τις προφυλάξεις και θα τα πάμε καλά, σίγουρα!
Ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα που προσαρμόζεται σε όποια δυσκολία βρεθεί μπροστά του, το έχει αποδείξει στη μακριά ιστορία του. Η περίπτωση του κορονοϊού είναι μια από τις πολλές μικρές περιπέτειες γι’ αυτόν, σίγουρα θα τα καταφέρουμε και νομίζω πως στο τέλος θα μας φανεί και πιο εύκολο από όσο φοβόμασταν πως όλο αυτό θα είναι.