Εχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που ο Καρλ Λιούις απάντησε, σε ερώτηση που δέχθηκε σε πλατφόρμα, ότι το άλμα εις μήκος είναι μακράν δυσκολότερο από τα σπριντ. Οσοι απόρησαν με την απάντηση του δεκάκις «χρυσού» ολυμπιονίκη δεν ήταν αμελητέα ποσότητα.
* Του Λευτέρη Ελευθερίου
Ο δεύτερος αθλητής στην Ιστορία του αθλητισμού που κατέκτησε τέσσερα χρυσά μετάλλια στο στίβο σε μία διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων, 48 χρόνια μετά τον θρίαμβο του Τζέσε Οουενς στο Βερολίνο το 1936, δεν έκανε τον κόπο να τους εξηγήσει.
Ο Καρλ Λιούις θεωρεί το μήκος πολύ πιο δύσκολο από τα σπριντ και επειδή εκείνος το έκανε πιο δύσκολο. Σε αυτό το αγώνισμα, κυρίως στους Ολυμπιακούς Αγώνες, (δεν) επιτυγχάνεται κάτι σπάνιο: μόνο ένας άλτης έχει πάρει, εδώ και 125 χρόνια, πάνω από ένα χρυσό σε διαδοχικές διοργανώσεις.
Αυτός είναι ο ίδιος ο Λιούις, που, καλοί οι Κουβανοί και όποιος άλλος επιθυμούν οι θαυμαστές του στίβου αλλά, το έχει κατακτήσει τέσσερις διαδοχικές φορές! Το κατόρθωμα φαίνεται ακριβώς από την απουσία της νιοστής επανάληψης πριν και έπειτα από αυτόν. Ουδείς έχει νικήσει, στη διοργάνωση με έμβλημα τους πέντε κύκλους, έστω δύο φορές. Και ουδείς έχει πλησιάσει να το κάνει.
Ο Λιούις, που ήταν εκείνος που έβαλε τους αθλητές του στίβου στο χάρτη, αποφασίζοντας κάποια στιγμή στην εφηβεία του ότι αυτό ήταν που ήθελε να κάνει επαγγελματικά, στον βαθμό που δεν θα χρειαζόταν να δουλέψει κάπου αλλού καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, κατέστησε το άλμα εις μήκος επιστήμη.
Οι ιστορίες για τα άλματά του, για ένα παγκόσμιο ρεκόρ που δεν του κατακυρώθηκε το 1982 επειδή δεν μετέδιδε το τουρνουά στο οποίο συμμετείχε η τηλεόραση, αλλά και το πραγματικό αριστούργημά του, ο τελικός του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος στο Τόκιο το 1991, στον οποίο, η πλάκα είναι πως, έχασε το χρυσό μετάλλιο, έχουν την αφηγηματική πυκνότητα που απαγορεύει να τοποθετηθούν απλώς ως επιγραφές σε ένα κείμενο με άλλη, έστω και συγγενή, θεματολογία. Ο αναγνώστης πρέπει να εστιάσει στην εμμονή που είχε ο 61χρονος, γεννημένος στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα, θρύλος του κλασικού αθλητισμού.
Eνδειξη για αυτήν την ψύχωση ήταν ο τρόπος που ετοιμαζόταν για τους αγώνες του και οι απαρέγκλιτες αρχές του. Ο Λιούις θεωρούσε αδυναμία τα άκυρα άλματα και σχεδόν δεν επέτρεπε στον εαυτό του, «μαστιγώνοντάς» τον σε υπαρξιακό στάδιο, όποτε υπέπεπτε σε τέτοιο ολίσθημα, να κάνει άκυρα.
Επιπλέον, κρατούσε τις προπονήσεις στο μήκος για τον… εαυτό του και τους προπονητές του. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που τον έχουν δει να κάνει τέτοιες, αφού ο Λιούις υπό τα άγρυπνα βλέμματα προπονούταν στα σπριντ και, όποτε έφευγαν οι υπόλοιποι αθλητές από το εκάστοτε στάδιο, «έπιανε» το μήκος, το οποίο μελετούσε ενδελεχώς.
Ο υπέροχος Αμερικανός πρέπει να λογίζεται ως ο κορυφαίος άλτης όλων των εποχών, τουλάχιστον έως ότου βρεθεί κάποιος για να αμφισβητήσει αυτήν τη διάρκεια και σε επιτυχίες και σε επιδόσεις. Μόνο ο τελευταίος «χρυσός» ολυμπιονίκης, ο Μίλτος Τεντόγλου, φαίνεται σε ηλικία που επιτρέπεται η αισιοδοξία, παρ’ ότι το Παρίσι και η επόμενη διοργάνωση απέχουν δύο χρόνια.
Διαβάστε ακόμη:
Ο Μο Φάρα στον μαραθώνιο του Λονδίνου
Παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου: Μετάλλια με υφή ξύλου!
Το μετάλλιο του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας 2022
