Ας γίνω, λοιπόν, εγώ ο δυσάρεστος τύπος… Παρακολούθησα με ενδιαφέρον το Phantasm24h της Salomon και την προσπάθεια του Kilian Jornet να καταρρίψει το ρεκόρ του Γιάννη Κούρου. Μαζί του και άλλοι πέντε δρομείς, Νορβηγοί, άγνωστοι στο ευρύ κοινό…
• Του Άρη Γαβριελάτου (aris@irunmag.gr)
Η δοκιμασία, αγώνας, απόπειρα, πείτε το όπως θέλετε έλαβε χώρα στο Μandalen της Νορβηγίας, ή πιο σωστά στο πουθενά της Νορβηγίας. Από τα λίγα που ξέρω, το -5 με 7 βαθμούς Κελσίου δεν το λες και τις καλύτερες συνθήκες.
Αυτός, λοιπόν, ο παλιοισπανός που πήγε να κλέψει τη δόξα του Γιάννη Κούρου αποχώρησε υποβασταζόμενος στις 10 ώρες και στα 134 χλμ. Όπως έμαθα αυτό συνέβη γιατί δεν τρέχει μέσα του αίμα ελληνικό, αθάνατο και «καλά να πάθει» θα λέγαμε!
Αυτός ο τυπάκος, λοιπόν, με τα βουνά να τρέχουν στο αίμα του έχει κερδίσει ότι κερδίζεται από αγώνες και έχει ανέβει στο Έβερεστ 2 φορές σε λίγες μέρες. Έχει κερδίσει το Hardrock100 με βγαλμένο ώμο. Ζει και αναπνέει για τα βουνά και το τρέξιμο. Και το χειρότερο; Έχει χορηγούς!
Να θυμίσω, απλά, στους ελληνόπληκτους ότι η χορηγία ήταν πάγια τακτική στην Αρχαία Ελλάδα. Ανοίγουμε και κανένα βιβλίο.
Ας αφήσω τα πικρόχολα σχόλια, ανθρώπων που θέλουν να λέγονται αθλητές και τρέχουν δίπλα μας. Μμπρρρρ τρέμω στην ιδέα να τους χρειαστώ σε κανέναν αγώνα σε φάση «Λίγο νερό, πεθαίνω..».
Υποθέτω, επίσης, ότι αρχαίες έννοιες όπως ήθος, ευγενής άμιλλα, δεν τους λένε κάτι. Δύσκολα πράγματα.
Να τονίσω, επίσης, ότι κανείς δεν αμφισβητεί τα ρεκόρ και την αξία του Γιάννη Κούρου!
Τι θα έκανα εγώ, λοιπόν…
Εγώ θα έπειθα τη Salomon και όλους τους χορηγούς του Killian Jornet να έρθουν στο Καρπενήσι. Εκεί που κάνουν προετοιμασίες οι ομάδες. Εκεί που θα έχει 2000 κόσμο να τον παροτρύνει. Άνοιξη με 14-15 βαθμούς Κελσίου, μπουφανάκι τη νύχτα και αγκαλίτσες. Ακούτε Maurten και Suunto; Στην Ευρυτανία! Η πόλη στο ρυθμό ενός ρεκόρ. Ξέρω και κάτι φοβερά τυπάκια εκεί από το Καρπενήσι που θα έτρεχαν και 10 χιλιόμετρα μαζί του. Θα πήγαινε και ο Σελέτης, ο Θεοδωρακάκος, ο Καραΐσκος και ο Γκελαούζος.
Και καλεσμένο ξέρετε ποιον θα είχα; Τον Γιάννη Κούρο. Μακριά από τη μιζέρια των ανακοινώσεων ότι τον «κλέβουν». Να δείξει σε όλους ότι εγώ που ξεκίνησα όλο αυτό, είμαι εδώ και θέλω, μέσα από τη φιλοσοφία μου, αυτός ο Ισπανός να σπάσει το ρεκόρ μου, να το κάνει κομμάτια και να είμαι στον τερματισμό να του δώσω το χέρι. Αν ήμουν ο Κούρος θα έμπαινα στο γήπεδο για 10 γύρους και θα ξέφευγα από τη μίζερη ελληνική γκρίνια μου. Θα ένωνα αντί να διχάζω.
Ο Kilian θα το προσπαθήσει ξανά. Γι’ αυτό αποτελεί πρότυπο για πολλούς. Με τα σπαστά αγγλικά του, με την απόφαση να μείνει στο πουθενά της Νορβηγίας για να έχει την ησυχία του, με τους χορηγούς του και την ακάματη θέλησή του.
