Γράφω το άρθρο 34 μέρες πριν από τον αγώνα του Μαραθωνίου. Φέτος, στις 10 Νοεμβρίου, για μία ακόμη φορά θα σταθώ στην εκκίνηση στο γήπεδο του Μαραθώνα με στόχο να σπάσω για δεύτερη φορά το 4ωρο.
Δεν έχει βουνό, δεν έχει τρέλες, έχει δρομική προετοιμασία. Όσο μπορώ και όσο προλαβαίνω. Αναμφίβολα το σώμα «θυμάται», μα η προετοιμασία είναι απαραίτητη. Ομολογώ πως δεν έχω προπονητή και ακολουθώ ένα πρόγραμμα που μου ταίριαξε πρόπερσι όταν κατάφερα να κάνω 3:57.
Αν μπορείτε να το υποστηρίξετε, είναι καλό να έχετε προπονητή. Να σας παρακολουθεί, να σας δίνει πρόγραμμα προσαρμοσμένο στις ανάγκες, τις δυνατότητες, τα χαρακτηριστικά, τον στόχο σας.
Να έχετε διάδραση και να μιλάτε. Καλύτερα να μην δηλώνει π.χ. φοιτητής γυμναστικής ακαδημίας, πωλητής, μάνατζερ, κρεοπώλης, διατροφολόγος που κάνει τον προπονητή ή την προπονήτρια γιατί «ξέρει καλά την κλασική». Να είναι πιστοποιημένος και σοβαρός. Αυτό και… no offence για τους επαγγελματίες των άλλων χώρων!
Η κλασική διαδρομή απαιτεί σεβασμό. Oχι επειδή το λέω εγώ. Όσοι και όσες ασχολείστε με το άθλημα, το γνωρίζετε καλά. Αυτό δεν σημαίνει ότι αν τρέξετε στη Ρώμη ή στο Παρίσι δεν πρέπει να το αντιμετωπίσετε με σεβασμό.
Είναι αυτή η ανηφόρα του Σταυρού που πληρώνεις όλες τις αμαρτίες σου αν δεν έχεις προετοιμαστεί σωστά. Είναι τα βαρετά χιλιόμετρα από το 21 μέχρι το 28 που πρέπει να δείξεις χαρακτήρα, να πας ψύχραιμα και έξυπνα. Είναι εκείνη η όμορφη αίσθηση μετά το 31 που -αν έχεις δυνάμεις και τα πόδια δεν κλειδώσουν- αρχίζεις να καλπάζεις για τον ποθητό τερματισμό.
Είναι ο «Δρομέας», η κατηφόρα της Ηρώδου Αττικού, ένας καφές από τους φίλους σου στο 34 και ένα κλάμα λυτρωτικό μόνο και μόνο που τερμάτισες.
Γράφοντας μόνο από την εμπειρία μου, η προετοιμασία, η σωστή διατροφή και η ορθή διαχείριση των «κακών» ημερών είναι αυτή που μας φέρνει στο Καλλιμάρμαρο.
Ανατριχιάζω που το γράφω. Καλλιμάρμαρο! Μπαίνεις και νομίζεις ότι όλες οι ιαχές του κόσμου είναι για σένα. Οι ιαχές για την Ελένη, τον Κώστα, την Αγγελική, τον Ian και την Claude, τον Άρη και τη Μαρία. Οι ιαχές για τους δρομείς που ξεκίνησαν ώρες πριν και έφτασαν.
Όσο για την ημέρα εκείνη; Τίμια πράγματα, το ζέσταμα και η αναμονή πριν την εκκίνηση είναι μια τραγική ιστορία. Αγχωμένοι και ακροβολισμένοι δρομείς στο βουνό και τις χημικές τουαλέτες, προσπάθειες για ζέσταμα και παρδαλός ρουχισμός ανάλογα τον καιρό, εσωτερική ένταση. Απόλαυση! Θα τα ξαναπούμε για εκείνη τη μέρα σε επόμενο άρθρο.
Λέμε συνήθως ότι όσοι και όσες φτάνουν στη γραμμή της εκκίνησης είναι νικητές. Είναι! Συμφωνώ απόλυτα. Μόνο και μόνο για να φτάσετε εκεί σημαίνει ότι προλάβατε να γραφτείτε, καθώς οι εγγραφές κλείνουν πολύ γρήγορα πλέον. Μετά, με κάποιον τρόπο έχετε προετοιμαστεί. Σωματικά ή ψυχολογικά, άσχετα αν υπάρχουν πιθανότητες να μην «βγει» ο αγώνας.
Αν, λοιπόν, μετράτε και εσείς ημέρες για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, τον αγώνα με τη βαριά ιστορία, προετοιμαστείτε! Βάλτε στόχο, είτε είναι η νίκη, οι 3 ώρες, οι 4 ώρες και πάει λέγοντας. Προπονηθείτε, tempo run, long run, easy run, δύναμη, μικρά κομμάτια, μεγάλα κομμάτια, ζέστη, βροχή, μικροαναποδιές.
Φτιάξτε το πλάνο των gel και των salt stick και δοκιμάστε πριν τον αγώνα ό,τι θεωρείτε ότι θα σας βοηθήσει.
Να είστε τίμιοι με τον εαυτό σας γιατί πάτε στην κλασική διαδρομή και η κλασική ξέρει να σας ανταμείψει. «Να σας μυρίσει θέλει», δεν δαγκώνει, ή τουλάχιστον, όχι πάντα!