«Η δράση δεν πηγάζει από τη σκέψη,
αλλά από την ετοιμότητα για ανάληψη ευθύνης» (Dietrich Bonhoeffer)
- του Κώστα Μαρούντα, iRun …and i am free! magazine editor
Η πανδημία του κορονοϊού όσο ξαφνικά και απότομα ήρθε στις κοινωνίες μας, άλλο τόσο έντονα επηρέασε το σύνολο των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Καταστάσεις πρωτόγνωρες για τις γενιές μας, που υποχρέωσαν σε ριζική μεταβολή των όρων της κοινωνικής ζωής. Ο αθλητισμός δεν θα μπορούσε, και δεν θα έπρεπε κιόλας, να μείνει στην απ΄έξω. Όταν διακυβεύονται ζητήματα δημόσιας υγείας, οι προτεραιότητες πρέπει να είναι συγκεκριμένες και τα ρίσκα μηδαμινά.
Η ελληνική κοινωνία βίωσε από τον Μάρτιο πρωτοφανείς συνθήκες λόγω της καραντίνας στην οποία τέθηκε ο εγχώριος πληθυσμός. Η ανταπόκριση της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων της Ελλάδας απέφερε απτά αποτελέσματα που κινήθηκαν στο πεδίο των πιο αισιόδοξων αρχικών εκτιμήσεων της επιστημονικής κοινότητας. Ο κόσμος κατανόησε έμπρακτα τις δυσκολίες της συγκυρίας, και αποφάσισε να μπει σε μία διαδικασία αυτο-προστασίας. Όμως, αυτά όλα είναι πολύ δύσκολα και από τη στιγμή που οι αριθμοί των ανθρώπων που εισήχθησαν στις ΜΕΘ, αλλά και εκείνων που έχασαν τη μάχη για τη ζωή τους ήταν χαμηλοί (ειδικά σε σχέση με κάποιες προηγμένες χώρες του πλανήτη), ήταν εύλογο να αρχίσουν όλοι να συζητούν για την άρση των μέτρων. Είχε έρθει η ώρα και σε αυτό πολύ δύσκολα κάποιος να μπορούσε να προτάξει τεκμηριωμένες διαφωνίες…
Η οικονομία στην κυριολεξία δεν έχει περιθώρια για περαιτέρω διεύρυνση της καραντίνας. Ο καιρός στην Ελλάδα φτιάχνει και δεν βοηθάει για σχεδόν ούτε μία ακόμα επιπλέον μέρα απομόνωσης στα σπίτια. Άρα, η κυβέρνηση βρέθηκε ανάμεσα σε μία διελκυστίνδα και έπρεπε να πάρει κάποιες αποφάσεις. Πολλοί λένε, και μάλλον έχουν δίκιο, πως είναι πιο εύκολο να αποφασίσεις σχεδόν ολικά μέτρα εγκλεισμού, παρά άρση τους. Γιατί στη δεύτερη περίπτωση οι παράμετροι είναι πολλές και σύνθετες, αφού η επανένταξη απαιτεί υψηλότερα επίπεδα προσοχής. Το να “χύσεις την καρδάρα” αποτελεί ένα σοκ με ανυπολόγιστες συνέπειες…
Κάποια στιγμή έπρεπε να δοθούν στη δημοσιότητα από τα πλέον αρμόδια χείλη οι προθέσεις της ελληνικής κυβέρνησης (και) για τον τομέα του αθλητισμού. Κάθε απόφαση κι εδώ, ισορροπεί ανάμεσα στην ανάγκη του να πραγματωθεί επανεκκίνηση (ώστε η όποια ζημιά να είναι μικρότερη, καθώς δεν μπορεί να αποφευχθεί εντελώς…) και στη διατήρηση των επιπτώσεων της πανδημίας στο επίπεδο του διαχειρίσιμου. Έτσι, από τη μία πλευρά, δεν μπορούν να παραμείνουν τα μέτρα, αλλά από την άλλη δεν γίνεται κιόλας να επιστρέψουμε καπάκι σε συνθήκες Ιανουαρίου του 2020…
Είναι λογικό κάποιοι να έχουν ενστάσεις για τη δρομολογημένη τακτική επιστροφής, ενώ κάποιες αποφάσεις να ικανοποιούν κάποιους και όχι κάποιους άλλους. Αυτό που πρέπει κατά την προσωπική μου άποψη να γίνει είναι η επιστροφή στη νέα κανονικότητα να συμβεί συνετά και σταδιακά. Με αποφάσεις που θα παίρνονται στη λογική της βήμα-βήμα εξασφάλισης της αποτροπής δημιουργίας νέων προβλημάτων. Δεν μπορώ να αποδεχτώ τη λογική «οικονομία ή υγεία», αλλά καταλήγω πως η λογική «και την οικονομία και την υγεία, στο μέτρο που μπορούν να συνδυαστούν» είναι μάλλον η πιο πρόσφορη μεθοδολογία για την επόμενη μέρα.
Ο αθλητισμός μπορεί να ξεκινήσει ξανά, εκεί που θα τηρηθούν τα μέτρα που προκύπτουν από τις επιστημονικές συμβουλές. Οι Έλληνες επιστήμονες απέδειξαν στην κρίση αυτή και το επίπεδό τους και την αξιοπιστία τους. Θα πρέπει να συνεχιστεί η αθλητική δραστηριότητα χωρίς επικίνδυνες παρεκτροπές και χωρίς σημαντική και απειλητική αύξηση των κρουσμάτων. Αυτή η τακτική στη θεωρία μοιάζει ως η πιο ενδεδειγμένη, αλλά στην πράξη είναι και η πιο δύσκολη. Το ξεπέρασμα των όποιων εμποδίων και ο περιορισμός των προβλημάτων γίνονται μονάχα όταν υπάρχει σοβαρή αντιμετώπιση, καλοπροαίρετος διάλογος, διάθεση για οπισθοχωρήσεις όπου χρειάζεται και αποφασιστικότητα στην τήρηση των (συν)αποφάσεων. Δεν μπορεί μία κυβέρνηση να νομοθετεί για τον αθλητισμό δίχως να παίρνει στα σοβαρά τις αιτιάσεις της αθλητικής κοινότητας, όπως δεν μπορεί ο χώρος του αθλητισμού να παρακάμψει το ζήτημα της δημόσιας υγείας. Εν καιρώ, μάλιστα, πανδημίας. Πρέπει όλοι να συμβάλλουμε από το πόστο που βρίσκεται ο καθένας και η κάθε μία από εμάς σε μία (δύσκολη) ισορροπία, που θα κάνει όμως πιο εύκολα τα πράγματα για όλους. Έστω και σε μάκρος χρόνου…
Τα πιο εξειδικευμένα “πρέπει” που απαιτούνται στη συγκυρία, τα γνωρίζουν οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον κάθε τομέα. Αυτοί είναι που πρέπει με παρρησία να συζητήσουν με το επίσημο κράτος και να πείσουν πως είναι σε θέση να λειτουργήσουν με ορθότητα και συνέπεια. Γιατί κάθε βήμα προς τα εμπρός θα γίνεται αν διασφαλιστεί πως το προηγούμενο βήμα απέδωσε. Νομίζω πως μία τέτοια στάση είναι αρκετά σωστή, αρκεί -το επαναλαμβάνω- να βασίζεται στη λογική, στις αναγκαιότητες όλων των εμπλεκόμενων, στον αλληλοσεβασμό και στην αμοιβαία εμπιστοσύνη. Οι πρώτες κυβερνητικές αποφάσεις για την επιστροφή στην αθλητική δραστηριότητα έγιναν γνωστές δια στόματος του αρμόδιου υφυπουργού Λευτέρη Αυγενάκη. Ο καθένας και η καθεμία οφείλει να τις δει, να τις μελετήσει και να καταγράψει συμφωνίες και διαφωνίες. Αρκεί τις τελευταίες να τις τεκμηριώσει.
Ο αθλητισμός έχει λείψει σε όλους μας και αυτό γίνεται για εύρος λόγων. Για να τον επαναφέρουμε στην καθημερινότητά μας πρέπει να τον προστατέψουμε. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από τη συνεργασία, τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα. Θεωρώ πως όσοι πήραν το μάθημά τους από τους δύσκολους μήνες που προηγήθηκαν, θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίζουν τόσο την υγεία τους, όσο και αυτήν των γύρω τους. Αυτό δεν είναι ζήτημα υποταγής, αλλά υπεύθυνης στάσης και κοινωνικοποιημένης αντίληψης.
Ναι στον αθλητισμό, με τη δέουσα όμως προσοχή. Για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να τον απελευθερώσουμε και αυτόν, και τους εαυτούς μας, και την κοινωνία μας…