Στο πασίγνωστο βιβλίο του Ian Fleming «Casino Royale» ο Tζέιμς Μποντ έχει να φέρει εις πέρας μία αποστολή. Αφορμή αποτελεί η ανάθεση από τους ανωτέρους του της νικηφόρας αντιμετώπισης του Σοβιετικού πράκτορα Λε Σιφρ σε μία χαρτοπαικτική μονομαχία. Αιτία; Ο ίδιος δεν δείχνει να ξεχωρίζει το καθήκον από τις εσωτερικές παρορμήσεις ή τα ατομικά κίνητρα. Ας είναι. Mπορούμε, άραγε, να κάνουμε αντιληπτή τη δράση του σα να βλέπουμε έναν δρομέα, σήμερα;
Ο Μποντ, όντως, αναγκάζεται να λειτουργήσει σαν δρομέας. Που πότε πρέπει να συμμετάσχει σε αγώνα ταχύτητας και πότε πρέπει να μεταβληθεί σε μαραθωνοδρόμο. Πότε πρέπει να βιαστεί για να ολοκληρώσει την επόμενη κίνηση, «πιάνοντας στον ύπνο» τους αντιπάλους του. Και πότε να προγραμματίζει τα επιμέρους επιστρατεύοντας τα πιο μεγάλα αποθέματα υπομονής που διαθέτει μέσα του, γνωρίζοντας πως υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα μέχρι το (όποιο) τέλος.
Έχει πολλά να αντιμετωπίσει. Έχει να καταστρώσει σχέδια «επίθεσης» και ταυτόχρονα να φυλάξει τα νώτα του. Έχει να «κοντρολάρει» τις διαταγές των ανωτέρων και την ακόρεστη επιθυμία που του δημιουργεί η ελευθερία της δράσης. Αυτός έχει να νικήσει τον Λε Σιφρ, ενώ ο δρομέας Μποντ τον… Λε Κόβιντ! Ο αυθεντικός έχει να σώσει από τα χέρια του Λε Σιφρ τη Βέσπερ, ενώ ο ράνερ να σώσει την… ψυχολογία του από όλα αυτά που τον κρατάνε πίσω…
Έχει να αντέξει στα (όποια) βασανιστήρια. Σωματικά και ψυχολογικά. Έχει να συνέλθει από αυτά. Να βγει δυνατός. Έχει να προσδιορίσει τα συναισθήματα και τις ορμές του, για να μην τα αφήσει να νικήσουν το σκοπό του. Να συνεχίσει να τρέχει! Έχει να συμβιβαστεί με την αλήθεια και να πολεμήσει το ψέμα. Έχει να πάψει να χάνει την ισορροπία του με τις αντιφάσεις του ρόλου της Βέσπερ (call me pandemic) που αποδείχτηκε τελικά ενεργούμενο των εχθρών του. Έχει να μάθει να «συγχρωτίζεται» με την προδοσία. Αλλά και να την διακρίνει. Έχει να «ψαχτεί» για το τι θέλει και το τι πρέπει να κάνει από εδώ και πέρα, από τη στιγμή που η συγκεκριμένη αποστολή έλαβε τέλος.
Κάθε δρομέας στον αγώνα του προσπαθεί να «τεμαχίσει» το χρόνο. Για να τον «δαμάσει» πιο άνετα. Και γιατί όχι, να τον κάνει ακόμα και φίλο. Να σπριντάρει εκεί που χρειάζεται αποδεδειγμένα ταχύτητα, να αναπτύξει τις κατάλληλες τακτικές τρεξίματος στις «μεγάλες αποστάσεις». Όπως προσπάθησε να κάνει ο αδάμαστος δρομέας κύριος Τζέιμς Μποντ, δηλαδή. Και για αυτόν όμως, και για τον κάθε αθλητή, παραμονεύουν και άλλοι παράγοντες. Όπως ο αστάθμητος. Αυτή η άτιμη συνθήκη που δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε όλα και πότε μας «τρομοκρατεί» και πότε μας επιτάσσει να επιστρατεύσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Αυτή που τελικά μας «απελευθερώνει» από κάθε άγχος, γιατί κατανοούμε ευκρινέστατα πως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να παλέψουμε κάθε φορά να κάνουμε καλά αυτό που επιλέξαμε…
Συνεχίστε να παλεύετε και να τρέχετε!
• R-Writer: M.K.
