• γράφει ο Άρης Γαβριελάτος, για τη στήλη “Opinion Pacer”
Είμαι στο σπίτι μου τις τελευταίες 10 ημέρες και βγαίνω για τα απαραίτητα, αλλά και για συγκεκριμένες “αποστολές”. Ακολουθώ τις λογικότατες οδηγίες και δεν πιστεύω σε συνωμοσίες. Αν μια συνωμοσία την ξέρει ο Αρης από το iRun τότε δεν είναι συνωμοσία. Θεωρώ ότι οι διοργανωτές έπραξαν σωστά και ακύρωσαν τους αγώνες, ειδικά τους πρώτους, τους οποίους έβρισε πολύς κόσμος πατόκορφα.
Δεν είμαι εδώ! Είμαι στο Παναθηναϊκό Στάδιο και τερματίζω για άλλη μια φορά πάνω από 4 ώρες. Είμαι στο Ζαγόρι και τρώω καρπούζι στο Πάπιγκο, λίγο πριν τη ζέστη και την υγρασία του Βίκου. Γυρίζω το πόδι μου στο 70ό χιλιόμετρο στο Παρανέστι και συνεχίζω για άλλα 40 χιλιόμετρα. Δεν πατάω στη Γη, αλλά βλέπω τον εαυτό μου στην πρώτη ανηφόρα του Αlpamayo trail, στον πρώτο μου αγώνα, παχουλούτσικος και πεθαμένος στα πρώτα 500 μέτρα.
Αναλογιστείτε τι είναι τελικά οι αγώνες; Είναι οι προπονήσεις στον Εθνικό Κήπο, το Ζάππειο, τον Υμηττό και την Πάρνηθα. Είναι ο κουμπάρος μου (η μεγαλύτερη μου σχέση, όπως λέω), κάτι φίλοι της πλάκας, κάτι φίλοι που έμειναν. Είναι τα λεφτά που δούλεψα για να αγοράσω παπούτσια. Η γκρίνια της γυναίκας μου για τα πρωινά ξυπνήματα και η αγωνία της αν φτάνω επιτέλους στο τέρμα. Είναι η μοναξιά μου και η ανάσα μου πάνω στο βουνό μια καλοκαιρινή ημέρα που βράζει ο τόπος και μια παγωμένη βραδιά στο άλσος της Νέας Σμύρνης.
Τελικά, είναι η προσπάθεια που έκανα με τον εαυτό μου να καλυτερέψει και να ηρεμήσει μετά από πολλά γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή μου. Δεν διαφέρω, εσύ που με διαβάζεις έχεις τα δικά σου που είναι ίσα με τα δικά μου. Καλυτέρεψα; Ποιος ξέρει; Δεν χειροτέρεψα πάντως!
Ημέρευσα; Όχι! Διψάω σαν ψάρι στο βυθό που λέει και ένα τραγούδι. Διψάω να ξαναβρεθώ στο Παρανέστι, στο Ζαγόρι, στον Όλυμπο, στην Πάρνηθα, στον Ταΰγετο, στο Μέτσοβο. Αχ, στο Μέτσοβο, που, από την κούρασή μου, μια φορά παράγγειλα τρεις φορές κοκορέτσι, ενώ το γκαρσόν με απόλυτη ψυχραιμία μου έλεγε ότι δεν έχει!
Ο κορονοϊός είναι εδώ αναβάλλοντας τα πάντα, όχι όμως τη ζωή μας. Μόλις περάσει, θα πήξουμε στους αγώνες. Ο Υμηττός είναι ανθισμένος, ίσως ο τρόπος ζωής μας, να μας κλείνει το μάτι για να αλλάξουμε. Για να σεβαστούμε τη φύση και το συνάνθρωπο. Προσέξτε τους εαυτούς σας και να είστε αλληλέγγυοι. Είστε και εσείς μαζί μου; Σας βλέπω! Πάρτε θέση στην αφετηρία που θα στήσει η ζωή!
Αλλά πολύ το σοβάρεψα… Είμαι στη Σίφνο και ανεβαίνω μια ασύλληπτη ανηφόρα προς ένα μοναστήρι, όπου ήταν και ο σταθμός. Βλέπω τρεις φιγούρες και λέω “αυτούς θα τους περάσω”. Τους φτάνω γρήγορα για να διαπιστώσω ότι είναι τρία γεροντάκια Γάλλοι που πεζοπορούν. “Μπράβο ρε βλάκα” λέω στον εαυτό μου! “Comment allez vous?, ca vabien?” τους λέω και μουτζώνομαι…