Για ποδηλάτες και δρομείς θα μιλήσω εδώ με μια πρόσφατη ιστορία.
-
γράφει ο Γιώργος Μυζάλης (Marketing & Communications Manager myathlete)
Πριν από μια εβδομάδα επιστρέψαμε στη “σχετική κανονικότητα” των ομαδικών εξωτερικών μας προπονήσεων. Στο πλαίσιο αυτών, ανταμώσαμε με φίλους συντρεχαλατζήδες στο “Νιάρχο” το πρωί του Σαββάτου για μια τρεχάλα σε δυάδες και απόσταση προβλεπόμενη. Καθώς είχαμε καιρό να βρεθούμε, ήμασταν κάμποσοι. Και κάναμε ένα αργόσυρτο τρέξιμο με κουβέντες και εναλλαγές προσώπων και ρυθμών.
Εκείνη την ώρα, στο πλαίσιο και των αρμοδιοτήτων μου στο myathlete, πήρα την πρωτοβουλία να τραβήξω ένα live video για τη σελίδα μας στο Facebook. Είχα μεγάλη χαρά που είχαμε ξαναβρεθεί. Κάτω από το video αναρτήθηκαν δυο ευγενικά σχόλια – παρατηρήσεις από ποδηλάτες που μας εφιστούσαν την προσοχή γιατί τρέχαμε – λέει – στον ποδηλατόδρομο.
Όταν είδα τα σχόλια είχα τις παρακάτω εσωτερικές αντιδράσεις:
Α. Θυμός – φυσιολογική πρώτη αντίδραση κάθε ανθρώπου σε οποιαδήποτε παρατήρηση, ανεξαρτήτως αν αυτή είναι εύστοχη ή μη.
Β. Προβληματισμός – μήπως είχαν δίκιο οι άνθρωποι; Μήπως είχαμε καταπατήσει το ζωτικό τους χώρο;
Γ. Ενοχή – ρε γαμώτο, μήπως δεν πρέπει να τρέχουμε εκεί;
Οι συγκεκριμένες σκέψεις με συντρόφεψαν όλη την εβδομάδα. Ποια ήταν η απάντηση; Υπερασπιζόμουν την επιλογή μας από τη μία, αλλά σκεφτόμουν και τους “συμμάχους” των πεταλιών. Η απάντηση δεν άργησε να μου έρθει. Στην επόμενη μοναχική μου τρεχάλα μεσοβδόμαδα αντιμετώπισα το εξής περιστατικό:
Έτρεχα στη Φραγκοκλησιάς, στο Πολύδροσο, στον ποδηλατόδρομο (για όσους γνωρίζουν), όταν από μακριά είδα να καταφθάνει ένας ποδηλάτης. Έκανα να βγω στο δρόμο για να μην τον ενοχλήσω και τότε είδα ότι στο δρόμο, δίπλα στο “νομοταγή” ποδηλάτη, ποδηλατούσε το “ζευγάρι” του. Για μια στιγμή στριμωχτήκαμε παράξενα. Ενδεχομένως κι επικίνδυνα γιατί η Φραγκοκλησιάς είναι ζαβός δρόμος. Λίγο παρακάτω συνέβη και πάλι με δυο ακόμα “συμμάχους”. Πέρασα αστραπιαία και πάλι τα στάδια Α και Β, αλλά όχι το Γ…
Εν κατακλείδι – μια πρόταση
Σκέφτομαι: οι ποδηλατόδρομοι δεν είναι φτιαγμένοι (όπου υπάρχουν γιατί σπανίζουν) για προπόνηση. Είναι φτιαγμένοι για εναλλακτική μετακίνηση με το ποδήλατο. Για να πηγαίνεις στη δουλειά σου ή για να βολτάρεις. Από την άλλη, όμως, τι έχουμε να χωρίσουμε ποδηλάτες και δρομείς; Αν το διακωμωδήσουμε λιγουλάκι, κοινός μας “εχθρός” είναι τα αυτοκίνητα. Στην κοινή μας αυτή “μάχη” μπορούμε να ανεχθούμε, θαρρώ, ο ένας τον άλλο και να συνυπάρξουμε. Άλλωστε, δεν είμαστε ή το ένα ή το άλλο. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε και ποδηλάτες και δρομείς. Όχι;
Αδέρφια, εἰρήνη ὑμῖν.
