Σε ένα σκηνικό που με βάση τις πιθανότητες θα γινόταν να έχει συμβεί, ανοίγεις την τηλεόρασή σου δέκα δευτερόλεπτα μετά τον τερματισμό της κούρσας των 400μ. με εμπόδια γυναικών στο Ορεγκον.
- Του Λευτέρη Ελευθερίου
Η υψηλή ένταση στη φωνή των σχολιαστών και το ύφος της αθλήτριας που κάθεται σε στάση… μίνι γιόγκα στο ταρτάν δεν συνάδουν. Ακριβώς δεν καταλαβαίνεις τι έχει γίνει. Ακούς ότι η ΜακΛάφλιν έκανε ένα απίθανο παγκόσμιο ρεκόρ και αντιλαμβάνεσαι ότι εκείνη η αθλήτρια που σημαδεύει ο φακός είναι όντως η… διαπράττουσα το κατόρθωμα, αλλά το πρόβλημά σου είναι ότι η εικόνα δεν ταιριάζει με το γεγονός. Πού είναι η χαρά για το 50.68; Το πιο εντυπωσιακό που απορρέει του χρόνου που έκανε, είναι ότι θα τερμάτιζε έβδομη στον τελικό των 400μ. Γυναικών. Καταπληκτικό.
Η ΜακΛάφλιν χαμογέλασε για λίγο όταν η μασκότ του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος στίβου στάθηκε δίπλα της με ένα χαρτόνι, στο οποίο αναγραφόταν «τα παγκόσμια ρεκόρ είναι το αγαπημένο μου φαγητό». Κι αυτή η στιγμή, όμως, δεν κράτησε πολύ. Πάντως, βοήθησε στην κατανόηση. Απορρίφθηκε, τουλάχιστον, ότι ήταν τόσο κουρασμένη που δεν μπορούσε να κάνει οτιδήποτε άλλο.
Οπότε, ακριβώς εξαιτίας της πρωτοτυπίας του χρόνου, στην περίπτωσή της υπήρχε κάτι το γριφώδες. Η ΜακΛάφλιν κλείνει τα 23 της στις 7 Αυγούστου, που σημαίνει ότι δεν υπήρχε οποιοσδήποτε λόγος για να τα βάψει μαύρα, εφόσον δεν πέτυχε αυτό που ήθελε. Αλλά τι πραγματικά επιθυμούσε να κάνει στο Γιουτζίν; Με ένα παγκόσμιο ρεκόρ που είναι σπουδαίο, όχι απλώς επειδή επετεύχθη αλλά, διότι «πειράχτηκαν» και τα δευτερόλεπτα, εκτός από τα δέκατα και τα εκατοστά τους, πρέπει να αναρωτηθείς: ποιος ήταν ο αληθινός στόχος της;
Τα 50.68 είναι οφθαλμοφανώς μικρότερος χρόνος από τα 51.41. Δεν κομίζονται γλαύκες στην Αθήνα με αυτό, άλλωστε εμπεριέχεται στον πλέον απλό αριθμητικό νόμο. Η αναφορά του, όμως, στοχεύει στην έμφαση. Οταν πρόκειται περί αποστάσεων μέχρι τετρακόσια μέτρα, τα 73 εκατοστά δηλούν τεράστια διαφορά. Αναλογικά, πιθανώς μεγαλύτερη από τα 9.69 και τα 9.58 που έκανε ο Γιουσέιν Μπολτ το 2008 στο Πεκίνο και το 2009 στο Βερολίνο αντιστοίχως.
Αυτό, αν μη τι άλλο, πρέπει να προβληματίσει ψυχαγωγικά, υπό την έννοια πως, καθιστώντας σαφές ότι περίμενε κάτι καλύτερο από αυτήν την κούρσα, αναρωτιέσαι μήπως στα 51.41, στις 27 Ιουνίου, κρατήθηκε για να μην κατέβει έτι περαιτέρω, προκειμένου να φυλάξει την ιστορική στιγμή της για το Ορεγκον.
Από την άλλη μεριά, είχε κάνει 51.46 στο Τόκιο. Είναι δόκιμο να αναρωτιέται κάποιος αν σε ένα έτος γίνεται να ρίξεις το χρόνο σου κατά ένα δευτερόλεπτο, ειδικά όταν αυτός είναι ο καλύτερος όλων των εποχών.
Το πιθανότερο είναι ότι η ΜακΛάφλιν ήθελε να κατέβει τα 50.50. Αυτό δηλούν τα 18 εκατοστά του δευτερολέπτου, αυτό αποφαίνεται το ύφος της. Μοιάζει δεδομένο, από τα μούτρα που κατέβασε, ότι θα το κάνει. Τον επόμενο χρόνο έχει πάλι Παγκόσμιο, και το 2024 τους Ολυμπιακούς στο Παρίσι.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, τίθεται ένα ζήτημα το οποίο αφορά στους στόχους. Αν ο στόχος της Αμερικανίδας, η οποία είναι σταρ και απολαμβάνει την ευρωστία που ο Καρλ Λιούις κάποτε ονειρεύτηκε και δημιούργησε για όλα τα μελλοντικά φαινόμενα του στίβου, ήταν όντως το 50.49 (για να ακριβοποιηθεί το παράδειγμα), πρέπει να κρεμά μαύρες πλερέζες για το γεγονός ότι δεν το κατάφερε;
Ζούμε όντως σε μια κοινωνία που όταν βάζεις ένα στόχο πρέπει να τον πετύχεις κατευθείαν; Για να τολμηθεί μια υπερβολή, η ίδια, από ό,τι φαίνεται, θέλει, όταν τελειώσει την καριέρα της, να έχει πάει τον χρόνο στο αγώνισμά της εκεί που, όσο ζει, να μην δει κάποιον να τον προσπερνά.
Διαβάστε ακόμα:
39 ετών το παγκόσμιο ρεκόρ στα 400μ. γυναικών
Τα μετάλλια στο Ορεγκον και οι ελληνικές συμμετοχές
35 χλμ. βάδην: Πανελλήνιο ρεκόρ από τον Αλέξανδρο Παπαμιχαήλ
