Με τον Άρη Γαβριελάτο γνωριστήκαμε σ’ ένα ανηφορικό κομμάτι της διαδρομής του “Iti Trail Run”, τον Iούνιο του ’17, κάπου στην μέση των 28 χιλιομέτρων του πανέμορφου αυτού αγώνα που μας λείπει… Ανταλλάξαμε 2-3 απλές, “δρομικές” κουβέντες για την κατάστασή μας, «ώ ρε μάνα μου, ανηφόρα που έρχεται…» εγώ, «μην μασάς βρε, ακολουθεί σε λίγο κατηφορικό κομμάτι μέσα στα δέντρα…» ο Άρης πιο αισιόδοξος και έμπειρος από εμένα, μου έδωσε κουράγιο, συμφωνήσαμε ότι η διαδρομή είναι σούπερ και τον έχασα μετά από λίγο!
Λόγια ανθρώπων, όπως και πολλών άλλων δρομέων, που ενώ δεν γνωριζόντουσαν ποτέ, ένας αγώνας, μια δύσκολη υψομετρική, ένας μικροτραυματισμός ή μια όμορφη περιοχή «ώ ρε φίλε, τί θέα είναι αυτή, θα με βγάλεις μια φωτό;…», τους φέρνουν πιο κοντά και πολλές φορές γεννά μάλιστα και δυνατές φιλίες!
Ο Άρης, λοιπόν, είναι από τους ανθρώπους που θα χαρείς να συναντήσεις σε κάποιο μονοπάτι, κοινωνικός και ντόμπρος, αληθινός, και είναι σίγουρο ότι αν σε πάρει με καλό μάτι (μην αρχίσεις να του γκρινιάζεις κατάμουτρα χωρίς λόγο…), θα έχει να σου μεταδώσει πολλές ευχάριστες εμπειρίες από την ενασχόλησή του με το ορεινό τρέξιμο.
Έτσι, με την ευκαιρία του επερχόμενου ορεινού αγώνα τρεξίματος στο Μέτσοβο, “ULTRA URSA Trail Team Race 100km”, όπου θα έχω την χαρά να του παραδώσω την σκυτάλη στην Μηλιά, μετά από τα 30 χιλιόμετρα της δικής μου διαδρομής, του ζήτησα να σας περιγράψει το αγαπημένο μας Ορεινό Τρέξιμο, με τα δικά του λόγια…
To Ορεινό Τρέξιμο από τον Άρη Γαβριελάτο…
Ορεινό τρέξιμο, για εμένα, τον άνθρωπο της πόλης, σημαίνει την ηθελημένη μετακίνησή μου έξω από το κοινωνικό γίγνεσθαι, έξω από το θόρυβο της πόλης, την εργασία μου, το καυσαέριο, με σκοπό να ασκηθώ. Να νιώσω το σώμα μου να δουλεύει, αντί να είναι ακίνητο με ένα πληκτρολόγιο μπροστά μου. Να νιώσω τις αισθήσεις να δουλεύουν στο φουλ.
Εν μέσω πανδημίας οι αγώνες που ήταν προγραμματισμένοι αναβλήθηκαν ή ακυρώθηκαν. Για κάποιους στεναχωρήθηκα, όπως της Καρδαμύλης ή του Ζαγορίου, για άλλους δεν έδωσα δεκάρα. Το επίσης αγαπημένο Ursa στο Μέτσοβο άλλαξε ελαφρώς μορφή και αν πάνε όλα καλά θα διεξαχθεί, το ίδιο και ο αγώνας στο Παρανέστι.
Ευτυχώς, έρχεται και το Ultra Ursa 100Km, το τελευταίο Σάββατο του Αυγούστου, για να ξαμολυθώ στα υπέροχα βουνά για 32 χιλιόμετρα, αφού πρώτα πάρω την σκυτάλη από τον Αργύρη (με “έχωσε” στη δυσκολότερη διαδρομή να ξέρετε), τον κύριο που προλόγισε ντε!
Σκεφτόμουν αν οι δρομείς βουνού, οι φίλοι του ορεινού τρεξίματος διαφέρουμε σε κάτι. Κάνουμε κάτι άλλο; Κάτι μεγάλο και διαφορετικό; Κι όμως, ακόμα και ανάμεσά μας, όλοι κουβαλάμε τις καταβολές μας, τις ιδεολογικές εμμονές, τα οικογενειακά μας και τόσα άλλα που μας χαρακτηρίζουν με το βουνό να είναι το μόνο κοινό τελικά. Ακόμα και εκεί ο καθένας δείχνει την αγάπη του διαφορετικά. Ποιοι άραγε τρέχουν στο βουνό και πετάνε τζελάκια που μόλις έφαγαν; Ποιοι είναι αυτοί που τα μαζεύουν; Ποιοι ενώνουν και ποιοι λειτουργούν διχαστικά σε μια σταλιά τόπο, σε ένα χόμπι λίγων χιλιάδων ανθρώπων;
Από τη μία βλέπω ανθρώπους (βασικά ένας είναι) που τρέχει την Πελοπόννησο και την Κρήτη με ένα σκοπό, την ίδια ώρα που στην οροσειρά του Ολύμπου σφάζονται παλικάρια για μια (σημαντική) θέση, αυτή του πρώτου. Διαφέρουμε εμείς οι δρομείς σε κάτι, σε σχέση με τη φαγωμάρα που έχει κάτσει πάνω σ’αυτή τη χώρα; Την ίδια ώρα που απογοητευόμουν με όσα διάβαζα εκείνο τον καιρό στα social media, άθλια σχόλια που δηλητηριάζουν τα πάντα, ένας άνθρωπος τίμησε τη γυναίκα του, που απεβίωσε από καρκίνο στα 40 της, τρέχοντας 570 χλμ. Τι να λέμε τώρα;
Σκέφτομαι καμιά φορά αντί για αγώνες στο βουνό, να οργανώναμε έναν αγώνα σε νοσοκομείο. Να το ονόμαζα “Hospital Trail ή Death Row 10Κ”. Να δω μετά όλες αυτές τις ατελείωτες κουβέντες, τις εξυπνάδες, τις ειρωνείες αν θα κόβονταν με μια επίσκεψη σε νοσοκομείο. Θα έβαζα και πούλμαν, θα είχε παροχές και δεν θα το χρέωνα…
Όσο γράφω, τόσο θυμώνω. Φτάνει, όμως! Σε πρόσφατη εξόρμηση στην Πάρνηθα, είδα τουλάχιστον 30 άτομα να προπονούνται, άλλοι σε παρέες, άλλοι μόνοι. Με χαροποίησε το γεγονός ότι έβλεπα φάτσες γελαστές. Ακόμα και οι περιπατητές, αναψοκοκκινισμένοι από την προσπάθεια, ήταν με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Έρχονται αν πάνε όλα καλά, ενδιαφέροντες αγώνες, με καλό παρελθόν στη διοργάνωσή τους και προπάντων με σοβαρούς ανθρώπους σε όλα τα πόστα. Οι αγώνες δίνουν κίνητρο αναμφίβολα και μου έλειψαν. Το θέμα είναι ότι τελικά μπορώ πάντοτε να τρέχω στα βουνά, χωρίς καμία απολύτως δέσμευση, με φίλους ή μόνος μου και αυτό θα πρέπει να το έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ορισμένοι άνθρωποι του χώρου. Οι δρομείς δεν είναι δεδομένοι. Πλέον, όσο μεγαλώνω θα επιλέγω πολύ προσεκτικά που θα συμμετέχω και με ποιους.
Ο χώρος του τρεξίματος, και του ορεινού, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αντανακλά την κοινωνία. Άρα, οποιαδήποτε ρομαντική ψυχή θεωρεί ότι είμαστε κάτι άλλο, θα πρέπει να αναθεωρήσει. Όταν “μπήκα” στο χώρο έγραψα ένα άρθρο “Ποιότητα εναντίον ποσότητας” στους αγώνες, με το ερώτημα τι θα απομείνει τελικά.
Όπως έγραψα και πιο πάνω, ακόμα και σήμερα επιμένω ότι η ποιότητα είναι αυτή που μετράει και αυτή που μένει στο χρόνο και με αυτό το κριτήριο θα κάνω τις επιλογές μου.