Μία ωραία Κυριακή βρέθηκα με την οικογένειά μου στον Μαραθώνα, στο στάδιο απ’ όπου δίνεται η εκκίνηση του Μαραθωνίου. Η 8χρονη κόρη μου ήταν έτοιμη για τον δεύτερο αγώνα της και πρώτο με ποδήλατο. Η πρώτη της φορά ήταν τα 300 μέτρα στο VeikouTrail όταν ακόμα ήταν 5 χρονών.
• Γράφει ο Άρης Γαβριελάτος (aris@irunmag.gr)
Η πανδημία ισοπέδωσε όσα ξέραμε για τον μαζικό αθλητισμό, μαζί με όλα τα άλλα. Ή μάλλον, τα «πείραξε» όλα, τα μετατόπισε και τα άλλαξε. Όποτε δύο χρόνια τώρα δεν μπόρεσα να την πάρω μαζί σε κάποιο παράλληλο αγώνα παιδιών.
Χρόνια πριν σε ένα trailer για το εμβληματικό Zagori Mountain Running είχα πει στην κάμερα ότι «θα ήθελα να έρθω εδώ με την κόρη μου».
3 διαφορετικά γεγονότα. Η κόρη μου μεγαλώνει και μεγαλώνω και εγώ. Στα 8 αυτά χρόνια, ο μπαμπάς έτρεχε στα βουνά και λιγότερο στην άσφαλτο. Ένας μπαμπάς που, όμως, έλειπε από το σπίτι στην καθημερινότητα. Εγώ!
Θεωρώ τον αθλητισμό μια πηγή καλού. Γυμνάζεις το σώμα σου, ακονίζεις το μυαλό σου, ισορροπείς, μαθαίνεις να έχεις άμιλλα, να συναγωνίζεσαι υγιώς. Όλα αυτά θέλω να τα περάσω στην κόρη μου και αργότερα στον γιο μου.
«Εύχομαι να κερδίζεις» μου λέει πάντα πριν τους αγώνες, τώρα πια που κατανοεί ότι πάω κάπου για να τρέξω. Της εξηγώ ότι δεν θα κερδίζω αλλά ότι ο τερματισμός για μένα θα έχει την ίδια αξία. Της μιλάω για τα μέρη που είδα, για τα ζώα που συνάντησα, για τη δυσκολία του κάθε αγώνα.
Δεν ξέρω πόσες εικόνες μπορεί να φτιάξει με το μυαλό της, αλλά με μερικές βόλτες στον Υμηττό και την Πάρνηθα, θέλω να κατανοήσει ότι πέρα από την πόλη, υπάρχει ένας υπέροχος κόσμος εκεί έξω.
Οι μόνες μου αποδείξεις είναι τα μετάλλια και οι φωτογραφίες. Όλα αυτά φαίνεται να την εντυπωσιάζουν. Σε μερικούς αγώνες της «βουτάω» ένα κοκκαλάκι, ένα λαστιχάκι για να το κουβαλάω μαζί μου.
Ουσιαστικά, λοιπόν, δεν τρέχω με την κόρη μου, αλλά νοητά την έχω μαζί. Το ίδιο, πλέον, και με τον μικρό γιο. Με αυτό το τυπάκι έχουμε ακόμα δρόμο, όμως!
Σας πάω πίσω στην Κυριακή όπου η μικρή με ένα παιδικό ποδηλατάκι έφτασε τελευταία στα 2,7 χλμ. Η εικόνα ήταν καταπληκτική. Ένα τόσο δα πλάσμα με ένα ακόμα μικρότερο ποδήλατο και πίσω της ένα ασθενοφόρο, ένα περιπολικό και ένα φορτηγάκι της διοργάνωσης. Έτρεξα μαζί της μέχρι την αψίδα όπου τερμάτισε υπό το χειροκρότημα όλων. Ήταν τελευταία! Ναιαιαι!
Οι εξηγήσεις μετά ήταν δύσκολες. Τυπικά ο αγώνας ήταν χωρίς συναγωνισμό και με κύριο σκοπό να τιμήσουμε τη μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν τόσο άδικα στο Μάτι. Η ίδια, όμως, κατανόησε ότι ήταν η τελευταία.
«Γιατί με χειροκρότησαν αφού ήμουν τελευταία;» «Χωρίς εσένα ο πρώτος δεν θα είχε αξία» μπόρεσα να της απαντήσω και ψέλισα «Σ’ αγαπώ που ήρθες μαζί μου και βγήκες τελευταία». Της εξήγησα για το παιδικό της ποδήλατο και της υποσχέθηκα να αγοράσουμε ένα καινούργιο να ταιριάζει στο ύψος της.
Μπορεί ακόμα να μην τρέχω με την κόρη μου δίπλα-δίπλα, μα προετοιμάζω το έδαφος και νιώθω πολύ καλά με αυτό. Μια πρώτη γνωριμία με το στίβο της άρεσε και αργά αλλά σταθερά χτίζω μια σχέση που το τρέξιμο, το ποδήλατο και η φύση θα γίνουν μέρος της κοινής μας ζωής.
