Ηταν 21 Ιουνίου του 1992, όταν ο 22χρονος τότε Λάμπρος Παπακώστας έκανε άλμα στα 2.36 στο πανελλήνιο πρωτάθλημα του Ολυμπιακού Σταδίου και κατέγραψε ένα πανελλήνιο ρεκόρ που συνεχίζει να διατηρείται μέχρι και σήμερα, 30 χρόνια μετά!
Ο πανελληνιονίκης άλτης κατέκτησε μεταξύ άλλων το αργυρό μετάλλιο στα παγκόσμια πρωταθλήματα κλειστού στίβου το 1995 (Βαρκελώνη) και το 1997 (Παρίσι), και ήρθε έκτος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996 και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Αθήνας το 1997.
Το iRun επικοινώνησε με τον 52χρονο Καρδιτσιώτη πρωταθλητή του ανοιχτού και κλειστού στίβου, για μια σύντομη κουβέντα για το τότε, το τώρα και το μετά.
• Μίλησε στον Σάββα Σπανούδη (savas@irunmag.gr)
Κατ’ αρχάς, θυμάσαι την ημερομηνία; Σήμερα δηλαδή που σηκώθηκες, θυμήθηκες την επέτειο;
«Να σου πω την αλήθεια, όχι, δεν το θυμήθηκα. Συνήθως μου το θυμίζουν. Όχι ότι δεν είναι κάτι σημαντικό, αλλά όσο περνούν τα χρόνια και έχεις και άλλα πράγματα στο μυαλό σου, σου διαφεύγει».
Κατονόμασε τρεις άλτεις της εποχής εκείνης που εκτιμούσες.
«Τον Σουηδό Πάτρικ Σιόμπεργκ, τον Γερμανό Ντίτμαρ Μέγκενμπουργκ, στα τελειώματά του τότε, και τον Κουβανό Χαβιέ Σοτομαγιόρ».
Θεωρείς κάποιον από τους εν ενεργεία αθλητές ικανό να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ του Σοτομαγιόρ (1993);
«Σήμερα, όχι. Αν με ρωτούσες πριν από δύο χρόνια θα έλεγα ο Μπαρσίμ. Τώρα, κάποιοι τραυματισμοί που είχε, τον έφεραν πίσω. Εχει αλλάξει γενικότερα η φυσική του κατάσταση».
Ποια στιγμή είναι η πιο δύσκολη σε ένα άλμα ύψους;
«Είναι η ετοιμασία να το πιστέψεις και να το κάνεις. Οσον αφορά το τεχνικό κομμάτι, παλεύεις καθαρά με τους νόμους της φυσικής. Προσπαθείς να μετατρέψεις την οριζόντια ταχύτητα σε κάθετη. Οσο καλύτερα το καταφέρεις αυτό, τόσο πιο ψηλά θα πηδήξεις.
Προϋποθέτει ανθρώπινη ικανότητα, ταλέντο, διαίσθηση, συν το να δημιουργήσεις ένα σώμα τόσο δυνατό ώστε να αντέξει τις επιβαρύνσεις και να αντέξει το άλμα. Αυτά, για να φτάσεις στο επίπεδο του Σοτομαγιόρ, σημαίνουν πολλή δουλειά, 24 ώρες το 24ωρο».
Ποιος αγώνας σου έχει μείνει περισσότερο;
«Είναι πολλοί. Τα παγκόσμια κλειστού στίβου στο Παρίσι και τη Βαρκελώνη, οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ατλάντα, αλλά και οι Ολυμπιακοί της Βαρκελώνης.
Το ίδιο και τα μεγάλα μίτινγκ, τα Γκόλντεν Λιγκ τότε. Ηταν το καθένα ξεχωριστό. Είναι για μένα το καθένα μοναδικό. Από όλους κάτι έχω πάρει. Και τους “χρησιμοποιώ” ακόμα και σήμερα».
Πότε να περιμένουμε το επόμενο πανελλήνιο ρεκόρ;
«Αυτήν τη στιγμή είναι λίγο δύσκολο. Για τα επόμενα χρόνια δεν ξέρουμε. Ξαφνικά μπορεί να βγει ένα παιδάκι και να τα καταφέρει. Αυτό δεν μπορεί να το προβλέψει κανείς. Γεννιούνται άνθρωποι με ικανότητες, σαφώς δεν είμαι ο μοναδικός. Κάποιος θα ακολουθήσει και θα έρθει αυτή η στιγμή».
Με τι ασχολείσαι τώρα;
«Με αθλητές, με γυμναστική, με τα παιδιά μου. Διδάσκω, έχω κάποιους μαθητές, είμαι στα γυμναστήρια. Εξίσου βασική είναι η αρμοδιότητά μου ως σύμβουλος προέδρου στην ομοσπονδία του στίβου. Κάνουμε όλη αυτήν την προσπάθεια και ο καθένας προσφέρει ό,τι μπορεί. Είμαστε μια ομάδα παλιών αθλητών που έχει τη διάθεση να βοηθήσει τα νέα παιδιά. Ο αθλητισμός είναι παιδεία και θέλουμε να τον κρατήσουμε ψηλά. Πρέπει να φτιάξουμε τη βιτρίνα».
Σε τρεις εβδομάδες ξεκινά το παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου. Θα το παρακολουθήσεις;
«Δεν θα πάω στην Αμερική. Θα πάω όμως τον Αύγουστο στο πανευρωπαϊκό στη Γερμανία. Είμαι συνεχώς δίπλα στον στίβο από τότε που σταμάτησα τον αθλητισμό. Στην αρχή πήγαινα στα παγκόσμια πρωταθλήματα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τώρα ανάλογα με τη δουλειά, θα πάω όπου μπορέσω».
Ευχαριστούμε Λάμπρο για τον χρόνο σου.
«Ευχαριστώ και εγώ. Στη διάθεσή σας για ό,τι χρειαστείτε».
