Το χρυσό «δίδυμο» του ελληνικού Running…

Ένα δίδυμο επιτυχίας και συμπόρευσης σε μια κοινή προσπάθεια καταξίωσης στον κοινωνικό αλλά και τον αθλητικό στίβο. Ειρήνη και Άννα, Άννα και Ειρήνη Βασιλείου.

Δυο ολοκληρωμένες ξεχωριστές αθλητικές προσωπικότητες που αξιοποιούν με τον καλύτερο τρόπο το δεσμό των δίδυμων που θα τις δένει για μια ζωή, για να τις βελτιώνει ως άτομα και επαγγελματίες…

Φωτογραφίες: Foto-Trexoume (www.foto-trexoume.gr)

Με επίκεντρο αυτή τη ξεχωριστή, σπάνια σχέση… το χρυσό Κρητικό ντουέτο δυο εκ των σημαντικότερων Ελληνίδων δρομέων μίλησε στο iRun (που τις συνάντησε στο Άλσος Γαλατσίου) για τη λεπτή ισορροπία που καθορίζει τις ζωές τους. Μια αδελφική σχέση που όσο και αν πρωτοστατεί στην καθημερινότητα τους, μεταλλάσσεται σε κάτι πάντα δημιουργικό και ωφέλιμο, τώρα που πλέον οι δυο 28χρονες κοπέλες χαράζουν με σταθερά βήματα τον δικό τους ξεχωριστό προσωπικό δρόμο.

Ο δεσμός τους άλλωστε παραμένει άρρηκτος και ισχυρός. Ένα καλό δίδαγμα για όλους μας αφού οι κοινές τους απαντήσεις, ο τρόπος που αλληλοσυμπληρώνονται και κατανοούνται φανερώνουν μια ισχυρή αθλητική ενωτική δύναμη… Μια δύναμη που ξεπερνά τους «κανόνες» της ατομικότητας που συνήθως επιβάλλει το running και ο πρωταθλητισμός.

Aναλύοντας τον ισχυρό δεσμό τους στη ζωή αλλά και στο στίβο:

Το γενικό πνεύμα δίνει η Άννα: «Αναμφίβολα είναι μια σχέση ξεχωριστή που επεκτείνετε και στο αθλητικό κομμάτι. Ειδικά στην προπόνηση όπου η μία μπορεί να δίνει δύναμη και να ενθαρρύνει την άλλη στις δυσκολότερες στιγμές. Στον αγώνα βέβαια προσπαθούμε να λειτουργούμε σαν το μέσο δρομέα για να μην επηρεάζονται οι επιδόσεις μας. Η καθεμία αφοσιώνεται στην δική της προσπάθεια. Άλλωστε στην ουσία από το 2014 και μετά έχουμε επικεντρωθεί στο ίδιο αγώνισμα αφού εγώ πάντα έτρεχα στα 400 μέτρα ενώ η Ειρήνη μέχρι τότε, αγωνιζόταν κυρίως στα 100-200 μέτρα. Είναι πια δεδομένο όμως και πως ακόμα και ο μεταξύ μας συναγωνισμός μάς κάνει απλά πιο δυνατές. Λες και η μία παίρνει πίστη και ενέργεια από την άλλη».

Το αθλητικό ξεκίνημα στη μεγαλόνησο και η κοινή πορεία προς την κορυφή μέχρι το μεγάλο διάλλειμα λόγω σπουδών:

«Ξεκινήσαμε το στίβο με την προτροπή του πατέρα μας, που ήταν φίλος των σπορ, περισσότερο ως παιχνίδι στο Ηράκλειο σε ηλικία 10 ετών. Σε κάποιους σχολικούς αγώνες οι ειδικοί είδαν το ταλέντο μας, και έτσι γίναμε μέλη της Γυμναστικής Ένωσης Ηρακλείου. Ο αθλητισμός μάς άρεσε και καθώς διαθέταμε δυνατότητες, καταφέραμε σχετικά εύκολα να φτάσουμε σε υψηλές επιδόσεις και διακρίσεις μετά και την προτροπή και τη στήριξη του προπονητή μας, Άρη Βισκαδουράκη. Κάπως έτσι προχωρήσαμε μέχρι την περίοδο των σπουδών μας όπου συνειδητά αποφασίσαμε και οι δυο να παραμείνουμε εκτός πρωταθλητισμού για 6-7 χρόνια και να ολοκληρώσουμε τις σχολές μας (σ.σ. φαρμακευτική η Άννα, οικονομικά η Ειρήνη) με συνέπεια να τρέχουμε απλώς για φυσική κατάσταση. Ήταν μια δύσκολη κοινή μας απόφαση, που σίγουρα επηρέασε την εξέλιξη μας ως αθλήτριες αφού ήταν πολύ δύσκολο να καλύψουμε τον χαμένο χρόνο, αλλά είχε για βασικό γνώμονα το επαγγελματικό μας μέλλον μετά το στίβο».

Πως συνδυάζουν όμως πλέον την εργασία με τις προπονήσεις τους. Η Άννα δίνει ένα προφίλ της καθημερινότητάς τους:

«Δουλεύω πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου, ως φαρμακοποιός όλο το πρωινό επομένως ο χρόνος για προπόνηση είναι περιορισμένος για μια κοινή, μαζί με την Ειρήνη κάθε απόγευμα. Σίγουρα θα θέλαμε να ασχοληθούμε αποκλειστικά με το στίβο αλλά οι επαγγελματικές ανάγκες επιβάλλουν αλλιώς, και πρέπει να προσαρμοστούμε κοιτώντας και το απώτερο μέλλον μας».

Παρόμοιο είναι το σκηνικό και για την Ειρήνη:

«Και εγώ δουλεύω σε μια εταιρία μέχρι τις 14.00 καθημερινά και μετά επικεντρωνόμαστε στο στίβο. Θα ήταν σίγουρα ιδανικό να μπορούσαμε να αφοσιωθούμε στο αθλητικό κομμάτι περισσότερο, αλλά από την άλλη δεν θα μπορούσαμε να παραμελήσουμε και το επαγγελματικό όχι μόνο για να βγάζουμε τα προς το ζην, αλλά και για να διατηρήσουμε την επαφή με τα αντικείμενα των σπουδών μας. Σίγουρα είναι ένα πρόγραμμα πιεστικό και απαιτητικό που χρειάζεται θυσίες και υπομονή όχι τόσο για εμάς που κάνουμε αυτό που αγαπάμε αλλά και για όλους όσους μας στηρίζουν και ευτυχώς τους έχουμε πάντα κοντά μας. Αυτοί είναι κυρίως η οικογένεια μας αλλά και ο προπονητής μας».

Ποιος είναι όμως ο έμπειρος Κρητικός τεχνικός που κρύβεται πίσω από τις επιτυχίες τους:

«Προπονητής μας από το 2004 από τη στιγμή δηλαδή που αποφασίσαμε να ασχοληθούμε πιο συστηματικά με το στίβο, είναι ο Άρης Βισκαδουράκης. Πέρα από τις μεγάλες τεχνικές γνώσεις του που έχει προσφέρει τόσα πολλά στην αγωνιστική μας βελτίωση, η παρουσία του κοντά μας είναι καθολική και ολόπλευρη» θα πει η Ειρήνη. «Για μας βασικό είναι η αύρα η ψυχολογική στήριξη που μας μεταδίδει και αυτό τον κάνει ξεχωριστό. Είναι αυστηρός εκεί που πρέπει αλλά πάντα δίκαιος και μας καταλαβαίνει απόλυτα. Αποτελεί πλέον μέλος της οικογένειάς μας».

Από κοινού με την μια να συμπληρώνει την άλλη, οι δυο όμορφες Κρητικοπούλες πρωταθλήτριες συνοψίζουν τη διαφορά της αθλητικής προετοιμασίας ανάμεσα στην Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα:

«Η συνταγή της επιτυχίας είτε στην Αθήνα είτε στην περιφέρεια είναι όμοια. Πάθος, θέληση και να αγαπάς αυτό που κάνεις. Το βασικό πλεονέκτημα του να κάνεις αθλητισμό εκτός κέντρου είναι πιθανότατα η ηρεμία με την οποία μπορείς να προσεγγίσεις τις προπονήσεις σε σχέση με την πίεση της Αθήνας» θα πει η Άννα ενώ η Ειρήνη θα συμπληρώσει: «Πολύ σημαντικό σε σχέση με την Αθήνα είναι και το γεγονός ότι στην περιφέρεια στις πιο μικρές κοινωνίες οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ πιο ισχυρές. Υπάρχει αναγνωρισιμότητα και στήριξή απ’ όλους κάτι πολύ διαφορετικό με το εξ ανάγκης πιο απρόσωπο χαρακτήρα που έχουν οι προσωπικοί δεσμοί στην πρωτεύουσα. Αυτή η επαφή λειτουργεί και ως έξτρα κίνητρο να φέρουμε το κόσμο της πόλης κοντά στο σπορ. Είναι μεγάλη επιβράβευση για εμάς στο Παγκρήτιο όταν γονείς μας ευχαριστούν που εμπνεύσαμε τα παιδιά τους ή ακόμα και τους ίδιους να ασχοληθούν με το στίβο ή με το running γενικότερα. Αυτό κάνει το δεσμό με την πόλη πολύ πιο ισχυρό»

Μετά από πολλά χρόνια παρουσίας στη ΓΕ Ηρακλείου όμως, μετακομίζουν αγωνιστικά εκτός Κρήτης αφού πλέον θα αγωνίζονται με τα χρώματα της Αθλητικής Ένωσης Μεσογείων στην Παλλήνη:

«Ήταν μια ξεχωριστή ευκαιρία για μια νέα προοπτική συνεργασίας για μας. Οι άνθρωποι των Μεσογείων μας στήριξαν και μας αγκάλιασαν με τον καλύτερο τρόπο δείχνοντας μας πόσο πολύ μας ήθελαν κοντά τους». Για να συμπληρώσει στο ίδιο κλίμα η Ειρήνη: «Στην πρόσφατη συμμετοχή μου στο Ευρωπαϊκό Κλειστού της Γλασκώβης είχα την ευκαιρία να καταλάβω πόσο ζεστά μας υποδέχθηκαν στο νέο μας σωματείο. Το ενδιαφέρον, οι ευχές τους για την παρουσία μου ήταν πρωτόγνωρα. Ελπίζω με τις διακρίσεις μας να ανταποδώσουμε αυτή την αγάπη».

Με την ευκαιρία, η Ειρήνη μας δίνει και την ακτινογραφία της παρουσίας της στο Ευρωπαϊκό Κλειστού Στίβου:

«Οι προοπτικές για την Γλασκώβη ήταν σύμφωνα με το προγραμματισμό που είχα αρχικά με τον προπονητή μου πολύ καλύτερες από αυτές που τελικά κατέληξαν. Δυστυχώς στο κρισιμότερο στάδιο της προετοιμασίας στο φινάλε στην Κρήτη οι πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες με άφησαν πίσω και έτσι αγωνίστηκα απλά για το καλύτερο, και όχι για αυτό που πραγματικά θα μπορούσα. Νομίζω πως έκανα μια αξιοπρεπέστατη κούρσα (τερμάτισε στα προκριματικά με 53.66 στα 400, επίδοση κοντά στο ατομικό της ρεκόρ, 53.39) αλλά σίγουρα θα ήθελα να διεκδικήσω κάτι πιο ανταγωνιστικό».

Πως αισθάνονται όμως φορώντας τα γαλανόλευκα…

«Είναι μια υπέροχη αίσθηση να τρέχουμε μαζί με τα χρώματα της Εθνικής ειδικά στη σκυτάλη. Αισθάνεσαι πως μετέχεις σε μια συνολική προσπάθεια και αυτό για αθλήτριές ατομικών αγωνισμάτων είναι μοναδική εμπειρία. Παράλληλα βέβαια ισχύει και για τις δύο μας, το αυξημένο άγχος που εμπεριέχουν οι σκυταλοδρομίες αφού η ευθύνη ξεπερνά το πρόσωπο και ακουμπά στην ομάδα. Αυτό το βάρος αντικατοπτρίζεται και στην παρουσία μας σε αγώνες με τα χρώματα της εθνικής αφού αισθάνεσαι ότι εκπροσωπείς την πατρίδα σου και η ευθύνη φαντάζει μεγαλύτερη. Είναι όμως ένα άγχος δημιουργικό που σε κάνει να προσπαθείς ακόμα πιο σκληρά».

Οι άμεσοι αγωνιστικοί τους στόχοι για το δύσκολο 2019:

Η Άννα σημειώνει: «Φέτος η χρονιά είναι ξεχωριστή από πλευράς χρονοδιαγράμματος με το παγκόσμιο της Ντόχα να γίνεται πολύ αργά στα τέλη Σεπτέμβρη. Από την αρχή είχα στοχεύσει μόνο στον ανοιχτό με κύριο σκοπό να πιάσω το όριο για το Παγκόσμιο αλλά και να μετάσχω στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ομάδων, σε συνδυασμό με ένα νέο ατομικό ρεκόρ».
Ανάλογες προοπτικές και για την Ειρήνη: «Και εγώ έχω για βασικό στόχο το όριο στα 400 μ. και μια καλή εμφάνιση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα έχοντας πάντα στο μυαλό μου το βασικό που ισχύει και για τις δυο μας, να κυλήσει δηλαδή η αγωνιστική σεζόν με υγεία χωρίς απρόοπτα και τραυματισμούς».

Ποια είναι όμως για την Ειρήνη και την Άννα Βασιλείου η πεμπτουσία του αθλητισμού:

«Η ενασχόληση με τον αθλητισμό» τονίζουν «είναι μια συνεχή πορεία βελτίωσης με διαρκή κέρδη. Πειθαρχία, επιμονή, οργάνωση, υπομονή, στόχευση είναι μερικά από τα θετικά που κερδίζεις. Θεωρούμε ότι αν τα καταφέρεις στον αθλητισμό με τα μαθήματα που παίρνεις εκεί, έχεις αυξημένες πιθανότητες να πετύχεις και στη ζωή σου και αυτό είναι για μας ο βασικότερος λόγος που πρέπει ένα νέο παιδί να στραφεί στα σπορ. Είναι μια σχέση ζωής που δε σταματά ποτέ, ενώ ειδικά το τρέξιμο σου προσφέρει υγεία, σωματική και ψυχική μέσα από μια ξεχωριστή αίσθηση χαλάρωσης και ευεξίας».

Ο Ελληνικός Στίβος ανεβαίνει αγωνιστικά αλλά οι υποδομές παραμένουν πολλές φορές απαρχαιωμένες και απειλούν την πρόοδο του αθλήματος:

Η Άννα είναι σαφής: «Σίγουρα παρά τη ενίσχυση των τελευταίων ετών θέλουμε ακόμα βελτίωση στις εγκαταστάσεις/υποδομές και περισσότερο στην περιφέρεια. Yστερούμε επίσης σημαντικά στα κλειστά στάδια αφού σε επίπεδο χειμερινής προετοιμασίας οι ελλείψεις παραμένουν εδώ και πολλά χρόνια αναλλοίωτες σε σχέση με την προηγμένη αθλητικά Κεντρική Ευρώπη. Σίγουρα άλλωστε, η στιβική προπόνηση στο κρύο δεν μπορεί να έχει σοβαρά αποτελέσματα. Εξίσου κομβική είναι και η προβληματική υποστήριξη σε επίπεδο ειδικών επιστημόνων, εκτός των τειχών. Ουσιαστικά στην Ελλάδα, μακριά από το ΟΑΚΑ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ομοσπονδίας, περιφερειών και συλλόγων δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για ένα αθλητή/αθλήτρια να κυνηγήσει τη διάκριση σε υψηλό επίπεδο».

Η επιτυχία που τους σημάδεψε:

«Μια ιδιαίτερη αγωνιστικά στιγμή και για τις δυο μας» θυμάται η Άννα «ήταν το Πανελλήνιο του 2016 στην Πάτρα όταν πέτυχα το όριο για το Ευρωπαϊκό του Άμστερνταμ ενώ η Ειρήνη έπιασε το χρόνο για τους Ολυμπιακούς του Ρίο και όλα αυτά μέσα σε 5 λεπτά. Ήταν κάτι μοναδικό. Βλέποντας την να πετυχαίνει το μεγάλο της στόχο ήταν τέτοια η χαρά μου που ένοιωθα να έχω φτερά και όταν έφτασα και εγώ στο χρόνο που ήθελα το συναίσθημα ήταν μοναδικό». Για να συμπληρώσει η Ειρήνη συγκινημένη: «Ήταν μια στιγμή που δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ, και μόνο για αυτή αισθανόμαστε χαρούμενες που ασχοληθήκαμε με το στίβο. Ακόμα και τώρα που το αναπολώ πραγματικά ανατριχιάζω σκεπτόμενη το πόσο ευτυχισμένες νοιώσαμε, τότε και οι δύο».

Απόλυτα σύμφωνες τις βρίσκει παράλληλα και η αισιοδοξία για το μέλλον του δρομικού κινήματος στη χώρα μας:

«Ακόμα και αν δεν είσαι ειδικός μπορείς πια να καταλάβεις την μεγάλη ανάπτυξη που έχει το running στη χώρα μας. Είτε βλέποντας απλό κόσμο να τρέχει στο δρόμο ή στη φύση είτε τους μαζικούς αγώνες να αυξάνονται και να μεγαλώνουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Ειδικά στην πατρίδα μας την Κρήτη βλέπουμε ακόμα και μικρές κωμοπόλεις ή και χωριά να διοργανώνουν αγώνες με πολλές συμμετοχές και καλή οργάνωση. Είναι σπουδαίο για τον κόσμο το να βγαίνει από το σπίτι για να χαλαρώσει αθλούμενος. Είναι η πιο υγιής και γιατί όχι και η πιο φτηνή μορφή διασκέδασης και για αυτό θεωρώ πως έχει πολλά ακόμα περιθώρια επέκτασης σ’ όλη την ελληνική κοινωνία».

Οι χορηγοί αποτελούν πλέον κλειδί στην προσπάθεια μια αθλήτριας να συγκεντρωθεί απερίσπαστη στο στόχο της. Για τα χορηγικά προγράμματα που τις στηρίζουν μετά την επιστροφή τους στον πρωταθλητισμό, οι δυο Ηρακλειώτισσες δρομείς ανέφεραν:

«Είναι πραγματικά πολύ σημαντική η στήριξη των χορηγών μας, της Puma ενδυματολογικά (και ειδικά και στο επίπεδο των παπουτσιών που είναι το κλειδί για ένα δρομέα) και της Xtreme Stores (σε επίπεδο διατροφικών και συμπληρωμάτων) που μας βοηθούν σε δυο επίπεδα πολύ κρίσιμα για να αφοσιωθούμε απρόσκοπτα στις προπονήσεις. Γενικά είναι σπουδαίο να νοιώθεις ότι έχεις πίσω σου κάποιες καταξιωμένες εταιρείες που πιστεύουν σε σένα και στις δυνατότητες σου και σε ενισχύουν υλικά και ηθικά».

Και οι δυο τους μάς τονίζουν την αξία της επιστημονικά κατοχυρωμένης αθλητικής διατροφής στον πρωταθλητισμό:

«Διατροφικά έχω τη στήριξη της ομοσπονδίας με την εξειδικευμένη διατροφολόγο Ειρήνη Μπαρμπαρούση (την οποία και ευχαριστεί η Άννα μέσω του περιοδικού για τη σημαντική βοήθειά της) η οποία μου έχει δώσει αναλυτικό πρόγραμμα για κάθε διαφορετικό κόμματι της προετοιμασίας και είμαι απόλυτα ικανοποιημένη από την απόδοση αυτής της διαδικασίας στις προπονήσεις μου. Η σωστή διατροφή είναι ένας παράγοντας που μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικός στην αγωνιστική σου εξέλιξη». Την αξία της επιστημονικής προσέγγισης στην αθλητική διατροφή επισήμανε και η Ειρήνη, η οποία ακολουθεί ένα ειδικό διατροφικό πρόγραμμα, με τις οδηγίες του διατροφολόγου Χρήστου Κωνσταντίνου.

Τα αθλητικά τους πρότυπα μπορεί να μοιάζουν συμβατικά αλλά ξεχωρίζουν γιατί δεν έχουν μοναδικό κριτήριο τις αθλητικές επιδόσεις αλλά και την προσωπικότητα:

Για την Ειρήνη: «Θαυμάζω απεριόριστα την σπουδαία Αμερικανίδα Άλισον Φίλιξ, όχι μόνο για τις επιδόσεις και τις μεγάλες τις νίκες στα 200 και 400 αλλά και για την νοοτροπία της και το χαμηλό προφίλ της». Παρόμοιο το σκεπτικό και για την Άννα που έχει απεριόριστο θαυμασμό για ένα σπουδαίο μας Ολυμπιονίκη: «Ο Κώστας Κεντέρης πραγματικά μου εμπνέει τεράστιο σεβασμό ως αθλητής αλλά και ως άνθρωπος. Δεν έχω την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά αλλά η εικόνα που είχα από μικρή για το χαρακτήρα αλλά και για το ταλέντο του με κάνουν να τον θεωρώ πάντα ως ιδανική επιλογή για ένα αθλητή πρότυπο».

Πως απολαμβάνουν τέλος τις λίγες στιγμές ξεγνοιασιάς που τους απομένουν:

«Στις ελάχιστες στιγμές που μπορούμε να ξεφύγουμε από επαγγελματικές και αγωνιστικές υποχρεώσεις θέλουμε απλά να κινούμαστε εκτός σταδίου ίσως σε κάποια εκδρομή ή σε μια βόλτα με τους δικούς μας ανθρώπους και να χαλαρώνουμε γεμίζοντας τις μπαταρίες για να επιστρέψουμε ακόμα πιο δυνατές στην δράση».

 

---

• Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε αρχικά στο iRun …and i am free! (τεύχος Απριλίου 2019)