– «Ασημίνα, φαίνεσαι κουρασμένη, τι έχεις;»
– «Δεν είμαι κουρασμένη. Προβληματισμένη είμαι, που δεν έκανα προπόνηση δύο μέρες, έχω Tor des Géants σε δύο εβδομάδες»
– «Πάλι;»
Κάπως έτσι ξεκίνησε η σκέψη αυτής της μίνι συνέντευξης, εν μέσω γεύματος μετά την ολοκλήρωση των τελετουργικών απαστραπτουσών αρμοδιοτήτων της στον 11ο Ημιμαραθώνιο της Χίου.
Μια εξομολόγηση στην ουσία, για το τι είναι αυτό που τραβάει την Ασημίνα, και 800+ δρομείς στον Γύρο των Γιγάντων, εκεί στο Κουρμαγιέρ της Βόρειας Ιταλίας, σε έναν αγώνα που φέτος ξεκινάει στις 10 Σεπτεμβρίου και ολοκληρώνεται στις 16 του μηνός, με 330 χλμ. και 24000μ. υψομετρική. Asimina talks.
- Συνέντευξη στον Σάββα Σπανούδη
Εχεις πάει δύο φορές στο Tor des Geants. Γιατί ξαναπάς;
Το Tor είναι ένας αγώνας που δεν κερδίζεται με μία φορά, αλλά ένας αγώνας που κερδίζεις κάθε φορά που τον τρέχεις όλο και περισσότερο. Κερδίζεις εμπειρία! Οχι μόνο στο σώμα αλλά και στη σκέψη.
Το ultra δεν είναι μόνο βάζω το κεφάλι κάτω και τρέχω, είναι ένας τεράστιος συνδυασμός πολλών και διαφορετικών παραγόντων, διατροφής, ύπνου, τραυματισμών, καιρικών συνθηκών, εξοπλισμού.
Νομίζω πως για τα επόμενα δυο-τρία χρόνια θα βρεθώ στην εκκίνηση ξανά, σε κάποιον από τους αγώνες που γίνονται κάτω από την ομπρέλα του TOR.
Ενας από τους λόγους που ξανατρέχω, είναι γιατί θέλω να τρέξω στο Tor De Glaciers, έναν αγώνα στον οποίο για να αγωνιστείς χρειάζεται να έχεις τερματίσει σε λιγότερο από 130 ώρες το TOR des Geants και εγώ έχω 130:50.
Το Glaciers είναι αγώνας με χρήση GPS, κάτι το οποίο γνώρισα για πρώτη φορά σε έναν άλλον αγώνα που έτρεξα στη λίμνη Κόμο τον Μάιο, το UTLAC.
Εκεί κατάλαβα, επιβεβαίωσα μάλλον, πως αυτό το γουστάρω τρελά! Συγνώμη για τη λέξη «τρελά», όμως είναι απαραίτητη για να ξεχωρίσει από το τι απλά μας διασκεδάζει και το τι μας δίνει αδρεναλίνη!
Τι σε προβληματίζει περισσότερο εν όψει ή κατά τη διάρκεια του αγώνα;
Να μην ξεχάσω τα πράγματά μου!!! Είναι παρά πολλά και επειδή ταξιδεύω συνέχεια, τα έχω σκόρπια, τα ξεχνώ και τα χάνω εύκολα! Μερικές φορές είναι κακό να ξεχνάς, άλλες είναι καλό!
Χωρίς πλάκα, ο εξοπλισμός είναι βασικό κομμάτι και έχει σημασία το πώς θα έχεις οργανώσει τις τσάντες αλλαγής.
Κάθε περίπου 50 χιλιόμετρα φτάνεις σε κεντρικό σταθμό (Life Base), όπου εκεί κάποιοι έχουν άνθρωπο υποστήριξης. Εγώ δεν είχα σε καμία από τις δυο χρονιές στο TOR κάποιον και η αλήθεια είναι πως δεν θέλω, προτιμώ να έχω τον έλεγχο από μόνη μου.
Γράφω χαρτάκια για να θυμάμαι, αλλά και αυτά συμβαίνει να τα μπερδεύω, το μυαλό αρχίζει να τα παίζει, είναι τόσο γλυκιά η ζάλη από το ξενύχτι και την προσπάθεια, αλλά και επικίνδυνο, έτσι είναι με τα ωραία όμως! Για αυτό και δεν είναι για όλους τα super-ultra…
Ποιος είναι ο στόχος σου;
Ο στόχος μου είναι ΟΛΑ ή ΤΙΠΟΤΑ! Που μπορεί να περάσει και από διαπραγματεύσεις όταν πάει προς το τίποτα!
Υπάρχει κάτι που γνωρίζεις ήδη ότι θα κάνεις διαφορετικά από ό,τι τις δύο προηγούμενες φορές;
Θα πιέσω όσο μπορώ, θα κάνω τα πάντα, το θέλω να γίνει με το καλύτερο σενάριο φέτος, ακόμη και να χιονίζει, θέλω να νιώσω το απόλυτό του, να σκορπίσω όλα μου τα ψυχικά αποθέματα, να με εξαντλεί εκείνο και εγώ να δυναμώνω και άλλο, και στο τέλος να με υποδεχτεί στον τερματισμό και να υποκλιθώ στους γίγαντες! Και να ξέρουν, πως εκείνοι θα με έχουν κάνει τόσο δυνατή.
Για ποιο πράγμα αδημονείς περισσότερο εκεί στα βουνά της Ιταλίας;
Για τα βουνά… και για να παραγγέλνω φραπέ που θα τον απολαμβάνω σιγά-σιγά ανάμεσα σε βιαστικούς Ιταλούς με Εσπρέσο και Αμερικάνο!
Τι προπονητικό πλάνο έχεις αυτές τις δύο τελευταίες εβδομάδες πριν από τον αγώνα;
Καταρχήν έχω κάνει το TOR, κατά δεύτερον έχω κάνει δύο αγώνες που με ανάγκασαν να ξενυχτίσω, ο ένας είναι ο UTLAC 250km με 15.500+ και ο άλλος το Scenic Trail, 130km με 9.500+.
Μάλιστα, το Scenic ήταν έκπληξη για εμένα, έμεινα δύο βράδια άυπνη εντελώς! Ο αγώνας ξεκινούσε 12 τα μεσάνυχτα, επομένως ένα βράδυ το είχες χάσει και έπειτα πέρασα και το άλλο.
Βέβαια, προς τον τερματισμό χάθηκα και αυτό είχε να κάνει με την όχι καλή διαύγεια, αλλά και ένα σωρό ακόμα παράγοντες, που είχαν ως αποτέλεσμα 6 παραπάνω χιλιόμετρα, και 500+ υψομετρικής, όμως για εμένα ήταν μια καλή προπόνηση αντοχής στην ξαγρύπνια.
Κοίταξε, σίγουρα όταν πιέζεις το σώμα και το μυαλό, κάτι κερδίζεις, αλλά μπορεί και να χάσεις, αν όμως δεν ρισκάρεις, σίγουρα δεν θα κερδίσεις. Μένει να ζυγίζεις τι μετρά για σένα περισσότερο και τι λιγότερο.
Στα τυπικά τώρα, έχω μαζέψει φέτος σύμφωνα με το Garmin Enduro-2, περίπου 70.000 υψομετρικής και 1300 χιλιόμετρα. Αυτή ήταν η προπόνηση που κατάφερα ανάμεσα στο χρόνο από την εργασία μου και τις υπόλοιπες υποχρεώσεις που όλοι έχουμε.
Η οικογένειά σου θα είναι στην Ελλάδα; Πόσο συχνά μιλάς μαζί τους κατά τη διάρκεια του πολυήμερου αυτού αγώνα;
Εχω κλειστό το τηλέφωνο βασικά. Αν κάποια στιγμή το ανοίξω, λαμβάνω όλα τα μηνύματα ή στέλνω εγώ για να ρωτήσω κάτι σχετικά με τον καιρό. Αυτό είναι πολύ βασικό στοιχείο και μεταβάλλεται, άρα πρέπει να το γνωρίζω.
Ξέρεις, ο χρόνος χάνεται για εμάς που τρέχουμε ή μάλλον να πω για εμένα, απλά τρέχω και σκέφτομαι αυτά που χρειάζεται για την επιβίωσή μου στον αγώνα.
Περίγραψέ μας τελικά τι είναι το Tor des Geants, τεχνικά και σωματικά.
Είναι 350 χιλιόμετρα με 25.000+ σε μονοπάτια των Ιταλικών Αλπεων, με σηματοδότηση και πάνω από 50 σταθμούς τροφοδοσίας.
Ενας αγώνας non-stop, όπου ακόμα και η ανάσα μετράει στον χρόνο. Μονοπάτια στρωτά, αλλά και απόλυτα τεχνικά κάποιες φορές, χωριά που μοιάζουν με πόλεις.
Καταφύγια που μοιάζουν πολυτελή ξενοδοχεία, που όσες φορές και να περάσω, δεν χορταίνω να απολαμβάνω τη θέα και τις παροχές, τις οποίες φυσικά πληρώνεις στην περίπτωση που βρεθείς εκεί σαν επισκέπτης. Για αυτό ακριβώς και το κόστος συμμετοχής στον αγώνα είναι υψηλό, γιατί η διοργάνωση σου προσφέρει πάρα πολλά για τόσες μέρες.
30 Αυγούστου 1987: 36 χρόνια από το 28:07.17 του Ανδριόπουλου στα 10000μ. (vid)
Δέκα αποφθέγματα για το τρίαθλο
Τα Highlight των 9 ημερών του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου 2023 (vid)