[qodef_dropcaps type=”normal” color=”” background_color=””]Ή[/qodef_dropcaps]ταν ένα από τα μεγαλύτερα ερωτηματικά της αθλητικής κοινότητας: Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να τρέξει 42.195 μέτρα σε λιγότερο από δύο ώρες; Τότε, ήρθε ο εκπληκτικός Ελίουντ Κιπτσόνγκε και το έκανε. Αυτό που ακολούθησε ήταν διεθνής φήμη αλλά και πολλή αμφισβήτηση. Έτσι, λοιπόν, ένα μη αθλητικό περιοδικό, το αμερικάνικο ανδρικό περιοδικό GQ, που εστιάζει περισσότερο στο στυλ και την κουλτούρα του σύγχρονου άνδρα της πόλης, αποφάσισε να βρεθεί στην μακρινή Κενυατική προπονητική βάση του σπουδαίου αθλητή για να αποκαλύψει τα μυστικά του άνδρα που κατάφερε το αδύνατον…
-
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε αρχικά στο τεύχος Απριλίου του GQ με τίτλο: “Sub 2:00: How Eliud Kipchoge Broke Running’s Mythic Barrier” και υπογράφει ο Νεοϋορκέζος συντάκτης Knox Robinson, εκδότης μουσικού περιοδικού, αλλά και coach της ομάδας running, Black Roses NYC. Όσο για την ασυνήθιστη φωτογράφιση του Κενυάτη μαραθωνοδρόμου, σε ένα τελείως διαφορετικό ύφος απ΄ ό,τι τον έχουμε δει μέχρι τώρα, έγινε από την Γαλλίδα Fanny Latour-Lambert με styling περισσότερο… φωτογράφισης μόδας! Δείτε και θα καταλάβετε…
Στους λόφους των Κενυατικών πεδιάδων, ανάμεσα στους πιο εκπληκτικούς μαραθωνοδρόμους του κόσμου, το πρωί έρχεται νωρίς, με το κουδούνισμα μιας κόρνας ποδηλάτου στις 5 π.μ.
Είναι Δεκέμβριος και ο Ελίουντ Κιπτσόνγκε στο μεταίχμιο της χαραυγής, σκέπτεται ήδη την προπόνησή του για τους επόμενους δύσκολους αγώνες μετά το ιστορικό κατόρθωμα του Οκτωβρίου, όπου έκοψε την κορδέλα τερματισμού του μαραθωνίου της Βιέννης σε λιγότερο από δύο ώρες. Αυτό το επίτευγμα -που θεωρείτο ακατόρθωτο για δεκαετίες- έκανε ακαριαίως τον Έλιουντ διάσημο σε όλο τον κόσμο, ακόμα και σε όσους δεν ασχολούνται φανατικά με το τρέξιμο.
Άλλα ο ίδιος δεν έκανε κάτι περισσότερο για να αλλάξει τους ρυθμούς της ασκητικής ζωής του στο κοινοτικό training camp που διαμένει για έξι μέρες την εβδομάδα, απομονωμένος και από την ίδια του την οικογένεια. Εδώ οι τοίχοι του δωματίου του είναι κατ’ ουσίαν κενοί, εκτός από μια εικόνα του Paulo Coelho καρφιτσωμένη πάνω από το κρεβάτι του με το απόφθεγμα του Βραζιλιάνου συγγραφέα: “Αν θες να είσαι επιτυχημένος, πρέπει να σέβεσαι έναν κανόνα: Ποτέ μην λες ψέματα στον εαυτό σου”.
Ο Κιπτσόνγκε φοράει το μαύρο αθλητικό κολάν του, τη μπλε μπλούζα του και τα Nike παπούτσια του. Και γρήγορα βρίσκεται έξω, χαιρετώντας μια δεκάδα συναθλητών του στο μπλε σκοτάδι πριν το ξημέρωμα. Ο αμερικανός συντάκτης έχει προσκληθεί να συμμετάσχει στην προπόνηση -κάτι που σπανίζει για τους δημοσιογράφους- γεγονός που δεν ενθουσιάζει αρχικά τον 45χρονο ερασιτέχνη δρομέα.
Η ανάβαση που πρέπει να ακολουθήσουν δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το camp είναι σκαρφαλωμένο στα περίπου 8.000 πόδια, με θέα την κοιλάδα Great Rift, σε μια γωνιά της Ανατολικής Αφρικής, και θεωρείται από τις καλύτερες τοποθεσίες για δρομείς μεγάλων αποστάσεων στον κόσμο. Μαζί με τον Κιπτσόνγκε, η λίστα των δρομέων συμπεριλαμβάνει τον Geoffrey Kirui, ο οποίος κέρδισε στον Μαραθώνιο της Βοστώνης το 2017, καθώς και τον ασύγκριτο Abel Kirui, τον ασημένιο ολυμπιονίκη του 2012. Σχεδόν όλα τα μέλη της ομάδας έχουν τρέξει έναν μαραθώνιο σε λιγότερο από δύο ώρες και δέκα λεπτά, ένα κατόρθωμα που μόνο τρεις Αμερικάνοι δρομείς έχουν καταφέρει τον τελευταίο χρόνο. Ο Robinson ξεκινά ελπίζοντας να αντέξει έστω και για λίγα χιλιόμετρα με αυτή την elite συντροφιά.
«Ξεκινάμε αργά, κάνοντας τζόκινγκ για 3 χιλιόμετρα σε έναν κόκκινο χωματόδρομο γεμάτο πέτρες, με τους αγροτικούς δρόμους να εκτείνονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Σε ένα κοντινό σταυροδρόμι, συγχρονιζόμαστε με δεκάδες ακόμη ντόπιους δρομείς. Ενώ ο ήλιος ανατέλλει φωτίζοντας τα χωράφια, ο Κιπτσόνγκε εξηγεί την άσκηση: 12 χιλιόμετρα διαχωρισμένα σε σκληρά δεκάλεπτα intervals, με ένα λεπτό χαλαρού τρεξίματος ανάμεσα στο καθένα. Σιωπή ξαφνικά ανάμεσά μας όταν συνειδητοποιούμε την επικείμενη δυσκολία της άσκησης…», περιγράφει ο συντάκτης του GQ.
Ξαφνικά, κάποιος φωνάζει: «Ένα! Δύο! …»
«Μισό… περιμένετε» διακόπτει κάποιος άλλος δρομέας. «Ξεχάσαμε να προσευχηθούμε!».
Και έτσι, στη μέση του δρόμου, ο άνδρας αυτός ξεκινά την προσευχή, ευχαριστώντας τον Θεό για τα σώματά μας, και την ευκαιρία που μας δίνεται να τρέχουμε.
«Εντάξει», λέει ο πρώτος, ξεκινώντας ξανά. «Ένα! Δύο! …»
«Κένυα!» φωνάζει ένας άλλος συναθλητής, καθώς ο Κιπτσόνγκε και η ομάδα του εκτοξεύονται σαν πύραυλοι στον χωμάτινο δρόμο με έναν ρυθμό που είναι δύσκολο να διατηρήσεις ακόμη και σ΄ ένα δεκάλεπτο διάστημα. Το έδαφος είναι κτηνώδες – κοτρόνες στο μέγεθος του γκρέιπφρουτ ξεπετάγονται από τον δρόμο, αλλά εκείνοι ολοκληρώνουν με μέσο ρυθμό 5λ. το μίλι (1,6 χιλιόμετρα).
«Είμαι ένας δυνατός δρομέας» λέει ο συντάκτης: «Συμπληρώνω 110 χιλιόμετρα ανά εβδομάδα, έχω καταγράψει ένα 2:33 σε μαραθώνιο μερικά χρόνια πριν, παλαιότερα έχω κερδίσει και μερικούς αγώνες. Αλλά δεν είμαι καθόλου κοντά στο να τους ακολουθήσω, ακόμη και για 1,5 χιλιόμετρο. Μετά τη δεύτερη στροφή, με χάνουν. Είμαι ακόμη στα μισά όταν βλέπω το πλήθος να με προφταίνει. Όσο έρχονται προς τα εμένα, ένας δρομέας διαπερνάει το χέρι του μέσα από τον αέρα, σαν να θερίζει σιτάρι. «Κουνήσου! Κουνήσου!» φωνάζει. Πετάγομαι στην άκρη. Είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που τρέχω μαζί με τον Έλιουντ Κιπτσόνγκε.
Αργότερα, πίσω στο camp, μετά από ένα πρωινό με φρεσκοψημένα ψωμάκια και γλυκό τσάι με γάλα, η διάθεση είναι πιο χαλαρή. Μέσα στο συγκρότημα των χαμηλοτάβανων κτηρίων, δύο δρομείς κάνουν μασάζ ενώ άλλοι ρίχνουν έναν σύντομο υπνάκο. Ο μόνος που δεν φαίνεται να ηρεμεί είναι ο Κιπτσόνγκε.
Καθόμαστε, μια μικρή παρέα, σε πλαστικές καρέκλες έξω στον ήλιο, και ο Κιπτσόνγκε είναι πλήρως αφοσιωμένος στον κήπο – συγκεκριμένα σε έναν νέο άνδρα που κόβει τους φράχτες με ένα σκουριασμένο κόφτη. Μετά από μερικά λεπτά, ο Κιπτσόνγκε τον πλησιάζει, παίρνει την λεπίδα, και δείχνει την σωστή τεχνική κοπής φρακτών, εξηγώντας του πατρικά στη γλώσσα των Nandi πριν επιστρέψει στην καρέκλα του. «Του έδειχνα πώς να τριμάρει» μας εξηγεί. «Στο μέλλον θέλουμε να έχει δέντρα παντού τριγύρω». Μας δείχνει όλη την έκταση του φράχτη. «Έτσι ώστε όταν είσαι εδώ, να μπορείς να χαλαρώσεις ταυτόχρονα».
Οι δρομείς έχουν πια αποκατασταθεί στο camp –το επισήμως και μεγαλειωδώς ονομαζόμενο ως Global Sports Communication training camp– ο καθένας τους μαθαίνουμε ότι συμπληρώνει κατά μέσο όρο 210 χιλιόμετρα την εβδομάδα. Αλλά εδώ συμβαίνει κάτι παραπάνω από το τρέξιμο. Εκτός από το ότι αποτελεί την κοιτίδα των καλύτερων ελίτ δρομέων του κόσμου, το συγκεκριμένο camp –που ιδρύθηκε από τον Ολλανδό Ολυμπιονίκη και κατόπιν μάνατζερ, Jos Hermens, το 1994– λειτουργεί ως ένα μινιμαλιστικό κέντρο ευεξίας, ένα αυστηρό προπονητικό κέντρο τόσο για τον νου όσο και για το σώμα.
Το διαισθάνεσαι από τη ζεν ενέργεια του μέρους, η οποία μοιάζει με την καρδιά ενός Θιβετιανού μοναστηριού. Αλλά το βλέπεις και στις κυκλικές μικροδουλειές με τις οποίες καταπιάνονται οι 25 άνδρες και γυναίκες που προπονούνται στο camp. Ο Κιπτσόνγκε ίσως να είναι ένας από τους σπουδαιότερους δρομείς της ιστορίας, αλλά ακόμη σφουγγαρίζει το μπάνιο, όπως όλοι οι υπόλοιποι. «Δεν μπορείς να ζεις μόνος σου σε αυτόν τον κόσμο», εξηγεί ο Έλιουντ. Έχουμε μετακινήσει τις καρέκλες μας στην άκρη του κήπου, κάτω από τον ίσκιο ενός μικρού δέντρου. «Ο τρόπος να απολαύσεις την ζωή είναι να γνωρίζεις ανθρώπους σαν εσένα, για να ανταλλάξεις ιδέες, για να μάθουμε ο ένας από τον άλλον», μας λέει ο σπουδαίος Κενυάτης.
Αυτοί οι δεσμοί καθιστούν την απόλυτη δέσμευση στην προπόνηση, λιγότερο επίπονη. Η “συνταγή” του Κιπτσόνγκε είναι απλή: χαλαρό τρέξιμο τη Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή, προπονήσεις ταχύτητας την Τρίτη και το Σάββατο, ένα long run έως και 40 χιλιομέτρων την Πέμπτη. Την Κυριακή, ξεκούραση. Προσεγγίζει το πρόγραμμα με αφοσίωση, καταγράφοντας την κάθε προπόνηση σε ένα απλό τετράδιο. «Αν δεν έχεις πίστη στην προπόνησή σου, τότε δεν έχεις τίποτα», τονίζει. «Δεν μπορείς να βρεις το νόημα της πίστης σε λεξικό. Πρέπει να ορίσεις την πίστη σου με το δικό σου λεξιλόγιο».
Αφήνει το camp μόνο για σύντομες επισκέψεις το σαββατοκύριακο για να δει την σύζυγο και τα τρία παιδιά του στο σπίτι τους στο Ελντορέτ, 24 χιλιόμετρα δυτικά, και για να περιποιηθεί τη φάρμα του, όπου καλλιεργεί καλαμπόκι και εκτρέφει βοοειδή. «Είναι ένας τρόπος να χαλαρώσεις το μυαλό» εξηγεί. «Μια φάρμα επίσης σε βοηθάει να είσαι απασχολημένος, καθώς με το να είσαι απασχολημένος, η ζωή κυλάει πιο ομαλά».
Όσο συνομιλεί ο συντάκτης μαζί του στον κήπο, ο Κιπτσόνγκε εκπέμπει μία γαλήνη. Βρίσκει το πρόσωπό του πιο μεγάλο απ’ όσο περίμενε, γράφει, και το δέρμα του πιο φωτεινό. Ωστόσο σημειώνει: φαίνεται μεγαλύτερος από την ηλικία του. Το διαβατήριό του λέει 35, αλλά φήμες λένε ότι είναι γύρω στα 40.
Η κοινή λογική λέει ότι του απομένουν λίγοι καλοί μαραθώνιοι, και ένας από αυτούς θα είναι σίγουρα στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκυο, οι οποίοι αναβλήθηκαν για το καλοκαίρι του 2021 εξαιτίας της έκτακτης πανδημίας του κορονοϊού. Τα ονόματα των φιναλίστ πρωταθλητών, για οποιονδήποτε μαραθώνιο τόσο μακριά στον ορίζοντα, είναι δύσκολο να προβλεφθούν, αλλά ο Κιπτσόνγκε είναι πιθανό να αντιμετωπίσει έναν ακόμη μεγάλο δρομέα-σούπερσταρ, τον 37χρονο Αιθίοπα Κενενίσα Μπεκέλε, τον κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ στα 5.000 και 10.000 μέτρα, καθώς και δεύτερο γρηγορότερο αθλητή μαραθωνίου στην ιστορία (μόλις δύο δευτερόλεπτα πίσω από το επίσημο ρεκόρ του Κιπτσόνγκε), και ίσως τον μοναδικό υπολογίσιμο αντίπαλό του στις μεγάλες αποστάσεις.
Η αναμέτρηση, αν τελικά προκύψει έτσι, θα είναι ανάλογης βαρύτητας στην πυγμαχία μεταξύ του Ali και του Frazier, και ο Κιπτσόνγκε προετοιμάζεται για την μακρινή μάχη με την τυπική του αυτοσυγκέντρωση. «Όταν βλέπεις μαραθωνοδρόμους να προπονούνται και βλέπεις τα αποτελέσματα, δεν γνωρίζεις τι εμπεριέχεται μέσα σε αυτά» λέει. «Πολλά πράγματα συμβαίνουν στα παρασκήνια. Μην χάνεις την προπόνηση ούτε το πρωί ούτε το βράδυ, γιατί το σώμα μετράει».
Σε όλη την λιτότητα της απομονωμένης ζωής του στο camp, υπάρχει μια άλλη όψη στην υπόσταση του Κιπτσόνγκε, η οποία αποκαλύπτεται στον αγώνα. Τότε γίνεται προφανές ότι συνεπικουρούν τα εργαλεία και οι τεχνολογίες τα οποία παρέχονται μόνο στους πιο χαρισματικούς αθλητές του κόσμου. Ο Κιπτσόνγκε υποστηρίζεται από μια κορυφαία ομάδα προπονητών, φυσιολόγων, διατροφολόγων και σχεδιαστών παπουτσιών, οι οποίοι εργάζονται παράλληλα για να μεγιστοποιήσουν κάθε παράγοντα που επηρεάζει το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων.
Η αποστολή του Κιπτσόνγκε να τρέξει έναν μαραθώνιο σε λιγότερο από δύο ώρες ήταν κάτι παραπάνω από ένας προσωπικός στόχος, ήταν ένα περίπλοκο, μακροχρόνιο πρότζεκτ που κράτησε αρκετούς μήνες, οργανωμένο από την Nike, με την ταμπέλα “Breaking2”. Από τον Μάιο του 2017, ξεκίνησε να φιλμογραφείται ένα ντοκιμαντέρ από το National Geographic για το τι έμελλε να γίνει, με τον Κιπτσόνγκε και δύο άλλους δρομείς να ξεκινούν το ταξίδι τους για στην κατάκτηση του μυθικού 2ωρου στην πιο γρήγορη διαδρομή Formula1, στην Μόντσα της Ιταλίας.
«Ήμουν δίπλα από την πίστα εκείνο το βροχερό πρωινό», γράφει ο Robinson, «και όσο ήμουν αυτόπτης μάρτυρας του ιπτάμενου Κιπτσόνγκε να τρέχει στη διαδρομή γρηγορότερα από κάθε άλλο μαραθωνοδρόμο, άλλο τόσο ένιωθα αγχωμένος. Δεν ήξερα αν θα το κατάφερνε τελικά, ή θα έπεφτε και θα πέθαινε».
Συνοδευόταν βέβαια από ένα τρίγωνο των καλύτερων δρομέων που υποστηρίζει η Nike και κυνήγαγε τη δέσμη λέιζερ από το πίσω μέρος ενός Tesla. Εκείνη την ημέρα, ο Κιπτσόνγκε έτρεξε τις πιο αγωνιώδεις 2 ώρες και 25 δευτερόλεπτα. Έχασε μεν το στόχο, αλλά η προσπάθειά του είχε τεράστια διαφορά από το τότε παγκόσμιο ρεκόρ του Dennis Kimetto του 2:02:57, και ένα δευτερόλεπτο πιο αργά ανά μίλι από τον ρυθμό του 4:34 που απαιτούνταν για να σπάσει το φράγμα των δύο ωρών.
«Όταν πέρασε τη γραμμή του τερματισμού, με κατέβαλε ανακούφιση και ευτυχία. Βλέποντας τους pacers να τον αποθεώνουν όσο τον ανύψωναν, κράτησα τα γυαλιά ηλίου μου για να κρύψω τα δάκρυά μου. Μπορεί να μην τα κατάφερε για 26 δευτερόλεπτα, αλλά απέδειξε ότι το sub-2 ήταν εφικτό, και ότι αυτό το υποτιθέμενο όριο στην ανθρώπινη κατάκτηση δεν ήταν ποτέ πραγματικό».
Τους μήνες που ακολούθησαν, συνεχίζει ο αμερικανός συντάκτης, έτρεχα 160 χιλιόμετρα την εβδομάδα και έκανα διαλογισμό για 90 μέρες συνεχόμενα. Η ομάδα που προπονώ, η Black Roses NYC, ενστερνίστηκε την κοινωτική φιλοσοφία του camp του Έλιουντ, κάνοντας προπόνηση μαζί, τρώγοντας μαζί. Η επιρροή που μου άσκησε ήταν πρωτοφανής. Η ιδέα ότι μπορείς να πετύχεις περισσότερα με το να συνεργάζεσαι με άλλους σε αρμονία ίσως να είναι προφανής για έναν παίκτη μπάσκετ του γυμνασίου, αλλά σε έναν κόσμο όπου η συνηθισμένη νοοτροπία είναι “Η Μοναχικότητα ενός δρομέα μεγάλων αποστάσεων”, ήταν ένα διαφορετικό, τολμηρό κόνσεπτ.
Και με αυτή την αλλαγή στην προπονητική ιδεολογία μας, αρχίσαμε να βλέπουμε αποτελέσματα. Εκείνο το φθινόπωρο, στείλαμε περισσότερους από 20 δρομείς στον Μαραθώνιο του Βερολίνου, ο οποίος έχει την γρηγορότερη διαδρομή από τους 6-major μαραθώνιους του κόσμου. Οι μισοί από εμάς σημειώσαμε τους καλύτερους χρόνους μας, ενώ εγώ ξεπέρασα τον δικό μου κατά 3 λεπτά. Ο καιρός, όπως ήταν και στην Μόντζα, ήταν κρύος και βροχερός. Ο Κιπτσόνγκε, που αγωνιζόταν και εκείνος, κέρδισε για 14 δευτερόλεπτα και οι συνθήκες θα του υπενθύμισαν τα δάση της Κένυας. Τον αποκαλούσαμε “καιρό του Κιπτσόνγκε”.
Φαινόταν τόσο χαλαρός στη Μόντζα και το Βερολίνο που όταν τελικά έσπασε το όριο των 2 ωρών, φάνηκε ότι ήταν τετελεσμένο γεγονός. Το έκανε τον προηγούμενο Οκτώβριο, στο πάρκο Prater της Βιέννης, αυτή τη φορά με την υποστήριξη της INEOS, της Βρετανικής επιχείρησης πετροχημικών. Οι αλλαγές εμφανείς: Υπήρχαν πλήθη θαυμαστών του, σούπερ-υποδήματα Nike και ένα πιο αεροδυναμικό σχήμα pacers. Λειτούργησε. Διέλυσε το όριο, τρέχοντας μόλις σε 1:59:40. Προσεγγίζοντας την τελική ευθεία, αντί να χαλαρώσει, ο απίθανος Κιπτσόνγκε έμοιαζε να φουσκώνει σαν κύμα, χτυπώντας το στήθος του, δείχνοντας προς το κοινό, και τρέχοντας στην ανοιχτή αγκαλιά της γυναίκας του, Grace, που τον ακολούθησε σε αγώνα εκτός Κένυας για πρώτη φορά.
Αλλά πριν στεγνώσει καν ο ιδρώτας, υπήρξαν οι αμφισβητίες. Αυτοί που έστρεψαν την προσοχή στους pacers, την ομάδα των 41 εναλλασσόμενων δρομέων, σημειώνοντας ότι, όπως και στη Μόντζα, η επίδοση του Κιπτσόνγκε ήταν άκυρη για παγκόσμιο ρεκόρ. Άλλοι αμφισβήτησαν τα αγωνιστικά παπούτσια του Κιπτσόνγκε: ένα πρωτότυπο των Alphafly Next% της Nike. Το ζευγάρι που φόραγε στην Μόντζα ήταν και εκείνο μια παραλλαγή του Vaporfly 4%, ενός παπουτσιού που υποσχόταν 4% περισσότερη αποτελεσματικότητα από το επόμενο γρηγορότερο μοντέλο της Nike τότε. Αυτή η καινούργια, ακυκλοφόρητη εκδοχή προσέφερε άγνωστα οφέλη. Τα νέα ξέσπασαν όταν το μοντέλο αυτό απαγορεύτηκε. Μετέπειτα, η διεθνής ομοσπονδία World Athletics, διέταξε ότι από εδώ και στο εξής σε διεθνείς αγώνες οι αθλητές θα πρέπει να τρέχουν με παπούτσια που είναι διαθέσιμα στο κοινό για τουλάχιστον τέσσερις μήνες.
Τα Nike του Κιπτσόνγκε ήταν νόμιμα, αλλά αυτή έγινε η ειρωνεία του sub-2: ότι ακόμη και οι πιο ταπεινοί πρωταθλητές, ένας άνδρας που κοιμάται σε μονό κρεβάτι, οδηγεί ένα μεταχειρισμένο Isuzu, και αρμέγει ο ίδιος τις αγελάδες του, έγινε ο στόχος μιας διαμάχης για το πώς η αδιάκοπη καινοτομία περιπλέκει ηθικά το πιο απλό άθλημα στον κόσμο. Αλλά εν μέσω όλης της ιστορίας για τους pacers και τα Alphaflys, ήταν εύκολο να λησμονήσουμε τι ήταν αυτό που οδήγησε εξαρχής τον Κιπτσόνγκε στην «αρένα» των 2 ωρών: το ότι πέρναγε 6 μέρες την εβδομάδα για σχεδόν δύο δεκαετίες στην μοναστική απομόνωση του camp του.
Γυρνώντας πίσω στον κήπο του camp, ξεχωρίζουμε αυτά τα λόγια του Ελίουντ: «Αυτό που ψάχνουμε εδώ είναι η συνέπεια» τονίζει. «Προπονείσαι πραγματικά για τέσσερις ολόκληρους μήνες; Τρως καλά; Χτίζεις πραγματικά με έναν θετικό τρόπο; Αυτό απαιτείται από τους αθλητές και τις αθλήτριες για να τρέχουν πολύ γρήγορα».
Συνέπεια. Σταθερότητα. Η αφοσίωση στο να γίνεις σπουδαίος. Το εκπληκτικό με τον Κιπτσόνγκε είναι ότι τίποτα από όλα αυτά δεν ήρθαν εύκολα. Το μονοπάτι για την αθανασία στο πάνθεον των θεών του αθλήματος δεν ήταν ίσιο για εκείνον. Ξεκίνησε στον στίβο. Το 2003, έναν χρόνο αφού ξεκίνησε να τρέχει επαγγελματικά, κατάφερε μια τεράστια ανατροπή στα 5.000 μέτρα στα World Athletics Championships στο Παρίσι. Φαινόταν ότι το μέλλον του θα γραφόταν με χρυσά γράμματα. Αλλά μετά… τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά. Αφού έφτασε στο βάθρο στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας και του Πεκίνο, έμεινε εκτός της Ολυμπιακής ομάδας της Κένυας για τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου το 2012, μια αποτυχία που τον ανάγκασε να κάνει μια επανεκτίμηση. Ο μαραθώνιος ήταν το plan Β.
«Ακολουθώ τον Κιπτσόνγκε από τον αγώνα του στο Παρίσι, αλλά μόνο αφού τον είδα από κοντά μπόρεσα να καταλάβω πώς έγινε τόσο καλός και το διατηρεί για τόσο καιρό», γράφει ο Robinson. «Το μυστικό του είναι ότι δεν υπάρχουν μυστικά. Απλά πέφτεις με τα μούτρα στη δουλειά, τον ένα χρόνο μετά τον άλλον. Τα πράγματα που αξίζουν την προσοχή μας είναι τα πιο απλά: η σταθερή συγκέντρωση χιλιομέτρων στα πόδια μας».
Ακόμη και αν δεν υπήρχε το μεγάλο μυστικό για να αποκαλύψω, επέμενα να μάθω την στρατηγική του για τους μαραθώνιους που έρχονται. Πώς θα νικούσε τον Μπέκελε; Θα μπορούσε να γίνει ο πρώτος επαναλαμβανόμενος χρυσός Ολυμπιονίκης μαραθωνίου μετά τον Ανατολικογερμανό Waldermar Cierpinski, που έκανε το διπλό το 1976 και το 1980;
Αν υπάρχει απάντηση, ένα καλό μέρος να την αναζητήσεις είναι η βιβλιοθήκη του camp, ένα απλό δωμάτιο με τρία ράφια ανάμεσα από τους κοιτώνες των ανδρών και των γυναικών. Ο Κιπτσόνγκε συχνά περνάει μια ώρα εκεί το απόγευμα και μια ώρα ακόμη μετά το βραδινό. «Διαβάζω βιβλία για επιχειρήσεις» λέει. «Μπορείς να μεταφράσεις τις επιχειρήσεις σε τρέξιμο»…
Τα ράφια προσφέρουν μια πληθώρα εκλαϊκευμένης ψυχολογίας και βιβλία αυτοβοήθειας: “The Tipping Point”, “SuperFreakonomics”, “Running a Marathon for Dummies”. Τελευταία ο Κιπτσόνγκε έχει απορροφηθεί από ένα καινούργιο βιβλίο, “The Infinite Game”, του Simon Sinek. Σκέφτεται ένα συγκεκριμένο απόσπασμα, από όταν ο Sinek έκανε διαλέξεις σε «εκπαιδευτικά συνέδρια» για την Microsoft και την Apple. Τα στελέχη της Microsoft, αναφέρει ο Sinek, ήταν κολλημένοι με το μερίδιο αγοράς της επιχείρησης, ενώ της Apple ήταν αφοσιωμένοι μόνο στο να δημιουργούν τα καλύτερα προϊόντα.
«Στην Apple ο ανταγωνισμός είναι εκτός λογικής τους» εξηγεί ο Κιπτσόνγκε. «Απλά δουλεύεις, αλλά δεν ανταγωνίζεσαι. Οι άνθρωποι της Microsoft έχουν περιορισμένη λογική. Οι άνθρωποι της Apple έχουν απεριόριστη σκέψη». Αμέσως αστράφτει το διάσημο χαμόγελό του και παίρνει ένα περισπούδαστο ύφος. «Ποιος κυριαρχεί στην αγορά τώρα; Η Apple, το iPhone είναι παντού, ακόμη και οι περισσότεροι άνθρωποι στην Κένυα αγοράζουν iPhone.” Κάνει μια παύση. «Στην πραγματικότητα μιλούσαμε για τον μαραθώνιο, οπότε αυτό που προσπαθώ να πω είναι το εξής: Δεν τρέχουμε για να ανταγωνίζομαι , αλλά έχουμε ανταγωνιστικά μυαλά».
Απ’ όλους τους Ανατολικούς Αφρικανούς που διακρίθηκαν στις μεγάλες αποστάσεις τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, ο Κιπτσόνγκε είναι ο πρώτος που κρατάει τα ηνία της συλλογικής φιλοσοφίας και μετατρέπεται σε ένα παγκόσμιο πρότυπο -αν και πιο ταπεινό- τύπου Usain Bolt.
«Ονειρεύομαι ότι μπορώ να επηρεάσω περισσότερους από 3 δισεκατομμύρια ανθρώπους», λέει. «Θέλω όλοι σε αυτόν τον κόσμο να αντιμετωπίζουν το τρέξιμο ως τρόπο ζωής. Θέλω να βλέπω τους ανθρώπους να επιθυμούν στις 5 το πρωί να τρέξουν για μισή ώρα. Αν φτάσω εκεί, τότε θα είμαι ικανοποιημένος σαν άνθρωπος».
Κάποτε είχα έναν καθηγητή που έλεγε ότι η ποίηση αποκαλύπτει την αλήθεια στον ακροατή. Όπως κάθομαι στον κήπο με τον Κιπτσόνγκε, συνειδητοποιώ ότι αποκαλύπτει την αλήθεια σε εμένα. Κάθε φορά που τον ρωτάω κάτι, γυρίζει το θέμα σε μένα, για τον μαραθώνιό μου, την ομάδα μου στη Νέα Υόρκη, τη ζωή μου… Όσο συνεχίζει, το κελάηδισμα των πουλιών ακούγεται πιο δυνατά. Καθόμαστε μαζί για άλλη μια ώρα στις πλαστικές καρέκλες, δυο πατέρες, δυο κολλητοί, που μοιράζονται φωτογραφίες, μιλώντας για τα παιδιά τους. Όλοι επιστρέφουν στα σπίτια τους, και εκείνος θα πάει να δει την οικογένειά του επίσης. Αλλά μην ανησυχείς, μου λέει, θα επιστρέψω για να κάνω το καθήκον μου.
Και εκεί κάπου αποχωριζόμαστε. Έχει άλλο ένα τρέξιμο το απόγευμα, στη σταθερή ώρα, αλλά πρώτα θέλει να περπατήσει λίγο στον κήπο. Θέλει να επιβεβαιωθεί ότι όλα είναι όπως πρέπει…
