Δεκαέξι ώρες ύστερα από το 20:18:43 και την 4η νίκη του στον αγώνα των 246 χλμ., και καμιά ώρα μετά από τον πρώτο του μεταγωνιστικό ύπνο, ο Φώτης Ζησιμόπουλος μίλησε στο iRun για την εμπειρία του στο 42ο Σπάρταθλον!
- Μίλησε στον Σάββα Σπανούδη
Γεια σου Φώτη, συγχαρητήρια! Εντάξει, κοιμήθηκες;
Ναι, κοιμήθηκα κάπως το μεσημέρι, πόναγαν και τα πόδια, αλλά κάτι έγινε. Προσπάθησα και το πρωί αλλά δεν τα κατάφερα.
Πονάνε τώρα τα πόδια σου; Πώς είναι το σώμα σου;
Εντάξει, μια χαρά είναι. Εχασα δυο τρία νύχια. Σε σχέση με άλλες φορές, πολύ καλύτερα. Το σώμα μου είναι εντάξει.
Εχοντας τρέξει ήδη 3 φορές τον αγώνα, φέτος το απόλαυσες περισσότερο;
Όχι. Φέτος πέρασα πιο δύσκολα και από τις 3 φορές. Μετά από το 150ό χλμ. είχα τάση για εμετό, που με πήγε μέχρι το τέλος. Προσπαθούσα να το κρατήσω μέσα μου, γιατί αν κάνεις εμετό, μετά αδειάζεις. Μέχρι τον τερματισμό έτρεχα συνέχεια με αυτό το πρόβλημα. Ηταν δύσκολο.
Είχες οπότε και μια αγωνία για το αν θα τερματίσεις.
Μόνο αγωνία; Εχανα και πολύ χρόνο στους σταθμούς για να φάω κρακεράκια. Σταματούσα, διότι θέλουν μάσημα τα κρακεράκια, δεν είναι πχ σαν την κόκα κόλα που πίνεις και φεύγεις.
Τι νομίζεις ότι σε πείραξε;
Είχα περάσει κάτι ιώσεις. Ισως μια δικιά μου σούπα που είχα φάει μου έφερε ξινίλες. Δεν θέλει και πολύ. Το στομάχι μου μπορεί να μην τη δέχτηκε. Μπορεί να μην ήταν καν αυτό.
Γνωρίζοντας ότι είσαι περίπου 12 χλμ. μπροστά από τον 2ο ποια ήταν η στρατηγική σου έχοντας αυτό το πρόβλημα;
Μπήκα σε συντηρητικό ρυθμό. Σκεφτόμουν ότι αν κρατήσω τον ρυθμό μου, δεν θα έχω θέμα, παρ’ όλα τα στραβά. Και αν μπορώ, να πιέσω στο τέλος. Καταλάβαινα ότι ακόμα και έτσι, είμαι κοντά στις 20 ώρες. Αλλά δεν μπορούσα να πιέσω. Είχα τεράστιο πρόβλημα στις κατηφόρες. Όταν έμπαινα σε αυτές, δεν μπορούσα να σταθώ ενεργειακά. Επρεπε να φυλαχτώ, διότι το στομάχι μου αναστατωνόταν και μου ερχόταν τάση για εμετό. Ναι, έκανα μια δυο φορές. Και ξαναξεκινούσα. Ηταν ζόρικο.
Πριν το 150ό πώς ήσουν; Τι έτρωγες;
Εως τότε πήγαινα σε πάρα πολύ καλό ρυθμό. Ημουν πιο μπροστά και από πέρσι. Ετρωγα τα γνωστά. Κάνα τζελάκι, κάνα μακαρόνι.
Πώς ήταν η υποδοχή στη Σπάρτη;
Οπως πάντα θερμή. Και στα χωριά. Είναι αυτό για το οποίο τον ξεχωρίζω σαν αγώνα σε σχέση με άλλους. Είναι αυτό το ελληνικό. Μπορεί να ακούγονται διάφορα, αλλά για μένα αυτός είναι ο αγώνας.
Επομένως θα πήγαινες και 5η φορά;
Τώρα ούτε καν θέλω να μιλάω για τρέξιμο. Δούλεψα σκληρά για αυτόν τον αγώνα. Θα ξεκουραστώ, και με ηρεμία θα το προσεγγίσω. Είχα στο μυαλό μου ότι αυτή η φορά θα είναι η τελευταία και για αυτό να τρέξω καλά. Αλλά πολλές φορές έχω πει δεν θα ξανακάνω κάτι και το κάνω. Δεν είναι ανάγκη να ζοριστώ για να αποφασίσω, δεν είναι άμεσο.
Θα επιβραβεύσεις τον εαυτό σου με κάποια διοργάνωση στο εξωτερικό μέχρι το τέλος του έτους όπως τις προηγούμενες χρονιές;
Όχι, τίποτα δεν έχω κλείσει. Προετοιμαζόμουν μόνο για αυτόν τον αγώνα. Θα ηρεμήσω, θα περάσω χρόνο με την οικογένειά μου και μετά θα ξαναμπώ στη διαδικασία να σκεφτώ το τρέξιμο.
