Η Γεωργία Καλτσή, η οποία από το 2015 κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο, έτρεξε τον πρώτο της μαραθώνιο, τον 41ο Αυθεντικό, και μιλάει για αυτήν της την εμπειρία, αλλά και για τον σκοπό του αγώνα.
- Μίλησε στον Αρη Γαβριελάτο
Πρώτος σου Μαραθώνιος, έμαθα. Εμπλεξες και θα θες να ξαναβρεθείς στην εκκίνηση. Πες μου όμως, για ποιο σκοπό έτρεξες;
Είναι ο πρώτος μου μαραθώνιος και ήταν μια από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες της ζωής μου! Η αλήθεια είναι ότι δεν τρέξαμε μόνο για την προσωπική πρόκληση ή για να καταφέρω κάτι που θεωρούσα δύσκολο. Τρέξαμε για έναν σκοπό που έχει μεγαλύτερη σημασία από τον ίδιο το μαραθώνιο.
Στηρίξαμε το έργο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και την Κλινική Επανορθωτικής Χειρουργικής στο Αμάν της Ιορδανίας. Αυτή η κλινική παρέχει ιατρική βοήθεια σε ανθρώπους που έχουν υποστεί σοβαρούς τραυματισμούς, συνήθως λόγω πολέμων ή φυσικών καταστροφών. Ο σκοπός ήταν να συνεισφέρουμε με τον δικό μας τρόπο αυτήν τη σπουδαία προσπάθεια.
Ο μαραθώνιος για μένα ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μια αθλητική πρόκληση. Ηταν ένας τρόπος να δείξουμε την αλληλεγγύη μας και να κάνουμε κάτι για εκείνους που μας χρειάζονται περισσότερο.
Το να συμμετέχω σε αυτόν τον αγώνα με αυτόν τον σκοπό ήταν η μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη και σίγουρα ήταν μια εμπειρία που με έκανε να θέλω να επιστρέψω και να ξαναβρεθώ στην εκκίνηση ξανά.
Καταφέρατε να συγκεντρώσετε το ποσό που θέλατε; Επόμενος στόχος πλέον;
Δεν έχουμε καταφέρει να πιάσουμε ακόμα τον στόχο μας, αλλά είμαστε σε ένα πολύ καλό στάδιο. Ο στόχος μας είναι 10.000€ μέχρι το τέλος Νοεμβρίου και για εμάς είναι πολύ σημαντικό να επιτευχθεί, γιατί έτσι περνάμε ένα μεγαλύτερο μήνυμα. Το μήνυμα της αλληλεγγύης και της στήριξης για όσους μας χρειάζονται περισσότερο.
Επόμενος στόχος είναι κάτι κρυφό ακόμα, αλλά από νέο έτος θα ετοιμάσουμε κάτι ωραίο. Τώρα επικεντρώνομαι στο ελληνικό πρωτάθλημα wheelchair basketball με την ομάδα μου, τον ΠΑΣΚΑ, έχοντας μπροστά μας μια δύσκολη σεζόν με αγώνες.
Ποια ήταν η αίσθησή σου μέσα στη διαδρομή μαζί με τον Γιώργο Δημουλά αλλά και έναν ακόμα δρομέα; Ποιες εικόνες σου αποτυπώθηκαν στο μυαλό;
Είχαμε μια υπέροχη αλληλοϋποστήριξη. Κάθε χιλιόμετρο, κάθε στάδιο του αγώνα, ένιωθα ότι δεν ήμουν μόνη. Η διαδρομή αυτή έγινε πιο σημαντική με τον Γιώργο Δημουλά να είναι δίπλα μου.
Κάθε στιγμή στον δρόμο είχε τη δική της σημασία, όμως υπήρξαν κάποιες εικόνες που πραγματικά αποτυπώθηκαν στο μυαλό μου. Μία από αυτές ήταν όταν περνούσαμε δίπλα από ομάδες ανθρώπων που στήριζαν τον αγώνα, με τα μικράκια να τρέχουν και να μας δίνουν high-5 με τα παιδικά τους χεράκια.
Κάθε φορά που το έκαναν, ένιωθα μια υπερβολική ενέργεια να με γεμίζει και μια αίσθηση πως ήμασταν όλοι μαζί, ότι η κοινή μας προσπάθεια είχε ένα πολύ πιο μεγάλο και σημαντικό νόημα.
Ο Γιώργος στη διαδρομή μού επέβαλε να κάνουμε hi five με όλα τα παιδάκια γιατί πιστεύει ότι είμαστε μία εικόνα που θα αποτυπωθεί στις παιδικές τους αναμνήσεις.
Η πιο έντονη στιγμή, ωστόσο, ήρθε όταν πλησιάσαμε το Καλλιμάρμαρο. Η ατμόσφαιρα εκεί ήταν τόσο φορτισμένη συναισθηματικά, που με διαπέρασε ανατριχίλα καθώς μπαίναμε στην αρένα. Το πλήθος, οι φωνές, η σιγή στο Καλλιμάρμαρο…
Είχαμε διανύσει 42 χιλιόμετρα για έναν σκοπό που ξεπερνούσε τον αθλητισμό, και η συγκίνηση ήταν τεράστια.
Αυτό που θα θυμάμαι πάντα είναι η αίσθηση ότι δεν ήμουν μόνη. Οτι πίσω από κάθε ροδιά μου, υπήρχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που με υποστήριζαν με κάθε τρόπο, και φυσικά, το ότι είχα κοντά μου φίλους σαν τον Γιώργο και άλλους δρομείς, όπως τον Βασίλη, που έγινε παρέα μας λίγα χλμ. πριν το τέλος, έκαναν την εμπειρία ακόμα πιο αξέχαστη.
Ασχολείσαι με το μπάσκετ, ενώ παλαιότερα είχες ενασχόληση με την ξιφασκία. Τι σημαίνει για σένα η άθληση, πιο φιλοσοφικά μιλώντας;
Η άθληση για μένα είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια σωματική δραστηριότητα ή ένα μέσο για να παραμείνεις υγιής. Οταν την κοιτάς με πιο φιλοσοφική διάθεση, είναι ένας τρόπος να εξερευνήσεις τα όρια του εαυτού σου, να ανακαλύψεις τις αδυναμίες σου και ταυτόχρονα να βιώσεις τη δύναμη που κρύβεται μέσα σου.
Στην ουσία, η άθληση είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας, το οποίο απαιτεί να αποδεχτείς τη διαδικασία της εξέλιξης, να αντέξεις τις δυσκολίες και να γιορτάσεις τις νίκες, μικρές ή μεγάλες.
Το μπάσκετ και η ξιφασκία, παρά τις διαφορές τους, με δίδαξαν ακριβώς αυτήν την έννοια. Η ξιφασκία, με τη συγκέντρωση και την ταχύτητα αντίδρασης που απαιτεί, μου έδειξε πόσο σημαντική είναι η στρατηγική σκέψη και η προσοχή στη λεπτομέρεια. Απαιτεί να είσαι “παρών” στην κάθε στιγμή, να διαχειρίζεσαι το άγχος, να αποδέχεσαι την αποτυχία και να μαθαίνεις από αυτήν.
Το μπάσκετ, από την άλλη, είναι ομαδικό άθλημα και με δίδαξε την αξία της συνεργασίας, του να στηρίζεις και να στηρίζεσαι από άλλους. Μου έδειξε επίσης ότι η πειθαρχία και η επιμονή είναι εξίσου σημαντικές όταν είσαι μέλος μιας ομάδας.
Αν το δεις πιο φιλοσοφικά, η άθληση είναι και μια αναπαράσταση της ζωής: γεμάτη προκλήσεις, ανατροπές, αγώνες, νίκες και ήττες, αλλά και χαρές και λύπες.
Κάθε αγώνας είναι μια μικρογραφία της καθημερινότητας, όπου είναι απαραίτητο να συνεχίζεις να προχωράς, να ξεπερνάς τον εαυτό σου, να αποδέχεσαι τις δυσκολίες και να βρίσκεις τρόπους να τις ξεπερνάς.
Η άθληση μού δίνει τη δυνατότητα να νιώθω πιο ζωντανή, να συνδέομαι με το σώμα μου και με τους άλλους ανθρώπους γύρω μου. Στο τέλος της ημέρας είναι το μέσο που με ωθεί να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.
Δεν μπορώ να μην ρωτήσω για την προσβασιμότητα στην πόλη. Θεωρείς ότι έχουν γίνει προσπάθειες; Τι απαιτείται να γίνει, καθώς όλο και περισσότεροι πολίτες ευαισθητοποιούνται στο συγκεκριμένο ζήτημα;
Η προσβασιμότητα στην πόλη είναι ένα κρίσιμο θέμα που αφορά όλους μας, και όχι μόνο τα άτομα με αναπηρία. Είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι το ζήτημα αυτό παίρνει όλο και περισσότερη προσοχή τα τελευταία χρόνια, και βλέπουμε σταδιακά βελτιώσεις σε διάφορες πόλεις.
Εχουν γίνει κάποιες προσπάθειες να γίνει η Αθήνα πιο φιλική και προσβάσιμη, ιδιαίτερα για τα άτομα με αναπηρία, αλλά δεν καλύπτουν ούτε τις βασικές περιοχές, πόσο μάλλον τις ευρύτερες περιοχές της χώρας.
Οσο οι πολίτες γίνονται πιο ευαισθητοποιημένοι, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η προσβασιμότητα δεν αφορά μόνο τα φυσικά εμπόδια, όπως οι ράμπες ή οι ανύπαρκτοι ανελκυστήρες, αλλά και την κοινωνική αποδοχή, την ενημέρωση και την εκπαίδευση των ανθρώπων.
Λόγω των αυξανόμενων κοινωνικών πιέσεων και των πολιτών που απαιτούν βελτιώσεις, ευτυχώς παρατηρούμε μια σταδιακή αλλαγή. Η προσβασιμότητα είναι δικαίωμα και όχι χάρη, και όσο περισσότεροι το αντιλαμβάνονται και απαιτούν ένα πιο φιλικό και προσβάσιμο αστικό περιβάλλον, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να χτίσουμε μια πόλη για όλους μας!
Στήριξε και εσύ την προσπάθεια της Γεωργίας
