Η δρομέας από την Αλεξανδρούπολη μιλά στο iRun για το πώς έτρεξε με ένα χέρι τον μαραθώνιο της Ρώμης, στέλνοντας παράλληλα το δικό της μήνυμα.

Η φωτογραφία τής Κωνσταντίας Στεργίου να έχει αφήσει πίσω της την Πιάτσα Βενέτσια και να οδεύει προς τον τερματισμό του μαραθώνιου της Ρώμης στο Κολοσσαίο, κυριαρχεί τις τελευταίες ώρες στο χώρο το δρομικού κινήματος και όχι μόνο. Ο φωτογραφικός φακός εστίασε και αποθανάτισε την Ελληνίδα δρομέα να κάνει το σήμα της νίκης με το δεξί της χέρι και το αριστερό ακούνητο, σε διπλό ιμάντα, κολλημένο στο σώμα της. Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε από τους διοργανωτές του «Run Rome The Marathon» και δεν άργησε να παίξει και στα μέρη μας και να δημιουργήσει αίσθηση.

Η 50χρονη δρομέας από την Αλεξανδρούπολη, μητέρα τριών παιδιών, μπόρεσε την Κυριακή να τρέξει και να τερματίσει στον μαραθώνιο της «αιώνιας» πόλης, σε 4ώρ.44:21, χρησιμοποιώντας μόνο το δεξί της χέρι.

«Στη Ρώμη κυριαρχούσε η χαρά μού θύμισε πάρα πολύ τη χαρά που έχω νιώσει στον Αυθεντικό Μαραθώνιο. Ίσως και για αυτό να ενθουσιάστηκαν και με εμένα. Δεν έκανα και κάποιον άθλο, ένιωσα ότι δεν ήταν υπερβολικό αυτό που θα επιχειρούσα, γιατί πιστεύω ότι οι υπερβολές δεν οδηγούν πουθενά. Παρόλα αυτά ενθουσιάστηκαν, βλέποντας την προσπάθειά μου να τρέξω με ένα χέρι» λέει στο iRun η Κωνσταντία Στεργίου.

Πώς όμως έφθασε να βρεθεί στον αγώνα με τον διπλό ιμάντα στο αριστερό της χέρι. Διαβάστε την εξομολόγησή της: «Έκανα τον αγώνα “Μαρωνείας Ανάβασις”, ένας ανηφορικός αγώνας στη Μαρώνεια (παραθαλάσσιο χωριό στο νομό Ροδόπης), κι ετοιμαζόμουν την Κυριακή το πρωί, 29 Αυγούστου, να κάνω έναν αγώνα διάθλου (τρέξιμο, ποδήλατο) εδώ στην Αλεξανδρούπολη. Την προηγούμενη επιστρέφοντας με το ποδήλατο στο σπίτι μου, διασχίζοντας κάθετα τις γραμμές του τρένου, είχα την πτώση στην άσφαλτο.

 

Έσπασα τον αριστερό αγκώνα και βάζοντας το δεξί μου χέρι να στηριχτώ, έσπασα την παλάμη στο σκαφοειδές. Έτσι βρέθηκa με έναν γύψο στο δεξί χέρι κι ακίνητο το αριστερό μoυ. Η Ρώμη ήταν ο στόχος, είχα αρχίσει τις προπονήσεις θέλοντας να πετύχω μια επίδοση 4 ώρες με 4 ώρες και 15 λεπτά. Ξαφνικά, σταμάτησαν τα πάντα, οι τρεις αγώνες που είχα προγραμματίσει, με τελευταίο τον ημιμαραθώνιο της Αθήνας.

Ξεκουράστηκα, πρόσεξα τα χέρια μου. Ήμουν τυχερή γιατί πάνω στις δυο εβδομάδες, στις 5 Σεπτέμβρη, πήγα στον γιατρό για επανεξέταση, έβγαλα τον γύψο από το δεξί χέρι και φορώντας έναν ειδικό νάρθηκα, που έβαζα και έβγαζα, απελευθερώθηκε το χέρι. Είχα παραγγείλει ένα νέο ζευγάρι παπούτσια, το είχα παραλάβει εκείνες τις ημέρες κι έλεγα: “Θα τρέχω για να στρώσω λίγο τα παπούτσια μου”, το μυαλό μoυ το είχα εκεί. Προσπαθούσα να τρέξω, όμως δυσανασχετούσα, σταματούσα. Την Παρασκευή 10 Σεπτέμβρη έβγαλα τον γύψο από το αριστερό χέρι και ρώτησα τον γιατρό, “να πάω στην ημιμαραθώνιο της Αθήνας;», (12/9). Μου το απέκλεισε, επέμεινα “ωραία, αλλά θα πάω την άλλη εβδομάδα στη Ρώμη” και μου ανταπάντησε “μόνο με δική σου ευθύνη”.  Ο γιατρός δεν φοβόταν εμένα, φοβόταν την πολυκοσμία, κάποιο πιθανό σπρώξιμο, γλίστρημα ή μη σκοντάψω, γιατί με νέο πέσιμο το χέρι μου θα γινόταν θρύψαλα, μετά θα χρειαζόταν επέμβαση».

«Μέτρησε το μεράκι»

Όμως το όνειρο συμμετοχής στον μαραθώνιο της Ρώμης, που αρχικά θα έτρεχε τον Μάρτιο του 2020, έγινε πραγματικότητα. «Θα πω μια λέξη το μεράκι, είχα το μεράκι να ζήσω έστω και τη στιγμή της εκκίνησης, έτσι ταξίδεψα μόνη μου και βρέθηκα στην εκκίνηση. Πολύ γρήγορα ένιωσα δυνατή και χαρούμενη. Βρήκα τρόπο, με έναν διπλό ιμάντα,  να έχω τον αγκώνα και τον καρπό μου σταθερά κολλημένο στο σώμα μου το αριστερό χέρι και να τρέχω με το δεξί χέρι, γι αυτό τώρα είναι πιασμένος όλος ο δεξιός ώμος (σ.σ. γέλια). Οι Ιταλοί με αποθέωναν, με πέρναγαν για Ισπανίδα, δεν ξέρω γιατί και πώς, με υποστήριξαν με έναν τρόπο που δεν το περίμενα.  Ήθελε σωματική και ψυχική δύναμη, υπομονή και πολλή προσοχή στα πλακόστρωτα σημεία της διαδρομής» σημειώνει η  Κωνσταντία Στεργίου, που έτρεξε στον 4^ο μαραθώνιο της ερασιτεχνικής της καριέρας, ενώ μετέχει και σε αγώνες στο βουνό, μέλος της ομάδας του Δρομέα Αλεξανδρούπολης.

«Έκανα λίγο στίβο μικρή, ήμουν στην Αθήνα για αρκετά χρόνια, κάποτε θυμάμαι δεν με άγγιζε το τρέξιμο, θεωρούσα πως δεν θα το έκανα ποτέ. Όμως πριν από δέκα χρόνια, έδεσα πάλι τα αθλητικά μου κορδόνια. Πήγα σε ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα βετεράνων στη Λάρισα το 2012, γύρισα με δύο χρυσά μετάλλια στο μήκος και στα 100μ., όμως σιγά σιγά άρχισαν να με κερδίζουν τα χιλιόμετρα, κάτι που δεν το περίμενα ποτέ. Έτσι άρχισα να τρέχω πέντε χιλιόμετρα, έκανα το πρώτο μου δεκάρι, τον πρώτο ημιμαραθώνιο και τώρα έχω κάνει τέσσερις μαραθώνιους, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη και Ρώμη» συμπληρώνει η δρομέας από τον Έβρο».

«Η αισιοδοξία κέρδισε και όχι η τρέλα»

Έστω και με ένα χέρι η Κωνσταντίνα Στεργίου πέτυχε το στόχο της, περνώντας έστω κι αν εκείνη τη στιγμή δεν ήταν σε θέση να το συνειδητοποιήσει, το δικό της μήνυμα. «Φοβόμουν πως θα δεχόμουν αρνητικά σχόλια, του τύπου “κοίτα τώρα, δεν κοιτά το χάλι της, ήθελε να τρέξει μαραθώνιο”. Όμως όλο το διάστημα μετά το ατύχημα λειτούργησα πολύ συγκροτημένα, δεν βρέθηκα τυχαία και απερίσκεπτα στην εκκίνηση. Το μήνυμά μου είναι τρεις λέξεις  “η αισιοδοξία κέρδισε”. Έχοντας κάνει τον προγραμματισμό μου, πήγα εκεί αισιόδοξη πως θα τα καταφέρω, κέρδισε η αισιοδοξία και όχι η τρέλα».

«Έκλαιγα από πόνο και χαρά»

Και τέλος σχολιάζοντας την περίφημη πλέον φωτογραφία λίγο πριν από τον τερματισμό, μας είπε: «Σε αυτή τη φωτογραφία κλαίω, μπορεί να μη φαίνεται γιατί ήμουν χαρούμενη που κατάφερνα το στόχο μου. Όμως σε εκείνο το σημείο είχε καταρρεύσει δίπλα μου μια κοπελίτσα, ερχόταν σαν δαιμονισμένο το ασθενοφόρο, έμοιαζε τόσο πολύ με την κόρη μου. Μέσα μου εκείνη η στιγμή ένιωθα τόσο ανάμεικτα συναισθήματα, πόνο και χαρά».