Η αλλαγή του χρόνου θα βρει τον Κωνσταντίνο Καρνάζη να κάνει το δικό του απολογισμό για το 2021 στο σπίτι του στη βόρεια Καλιφόρνια. Έχοντας μεγάλο μέρος της χρονιάς στον τόπο καταγωγής του, την Ελλάδα, ο 59χρονος θρύλος των υπεραποστάσεων συνεχίζει να εκπέμπει φως και να συγκινεί είτε τρέχοντας, είτε μιλώντας για τις εμπειρίες του, είτε γράφοντας τα βιβλία του για το τρέξιμο.
«Τhis godfather of modern ultrarunning». Αυτός ο «νονός του σύγχρονου υπερμαραθώνιου τρεξίματος» όπως τον χαρακτήρισε ο Ματ Μπάτλερ στη συνέντευξή του για την ηλεκτρονική έκδοση της βρετανικής εφημερίδας i new (inews.co.uk), ο δρομέας-συγγραφέας που συνεχίζει να ελκύει με την απλότητα της ζωής του.
Όπως και το βιβλίο του «Ultramarathon Man», που εκδόθηκε πριν από 15 χρόνια και αποτέλεσε έμπνευση για χιλιάδες δρομείς να ασχοληθούν με τις υπεραποστάσεις.
«Νομίζω ότι το βιβλίο μου έδωσε στους ανθρώπους την άδεια να κάνουν τρελά πράγματα. Κάποιοι με κουνούν το δάχτυλο και λένε ότι είμαι ο λόγος για τον οποίο όλοι αυτοί πλέον οι αγώνες έχουν τόσες πολλές συμμετοχές, πως απλοποίησα το άθλημα. Καλώς ή κακώς, υποθέτω ότι συνέβαλα λίγο στην ανάπτυξη. Για μένα δεν υπάρχει κανένα μειονέκτημα. Όσο περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται με το τρέξιμο και τις υπερασποστάσεις, ωφελούνται όλοι. Τρέχοντας αποκτάς περισσότερη περιβαλλοντική συνείδηση, επειδή εξαρτάσαι από τον αέρα που αναπνέεις και τα μονοπάτια που τρέχεις. Είσαι πιο υγιείς και πιο διαθέσιμος στην οικογένεια και τους φίλους σου. Δεν βλέπω πολλά μειονεκτήματα, εκτός από το γεγονός ότι είναι τόσο δύσκολο να βρεις συμμετοχή σε αυτούς τους αγώνες» τονίζει ο Κωνσταντίνος Καρνάζης.
Η άνθηση του δρομικού κινήματος τις τελευταίες δεκαετίες, ιδιαίτερα στις δυτικές κοινωνίες, αποτελεί ένα σημάδι των καιρών, όπως το τζόγκινκ τη δεκαετία του 1970, που ήρθε σε μια περίοδο αναταραχής, μετά το τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ και στο απόγειο της πετρελαϊκής κρίσης.
«Είναι κάπως σαν μια εξέγερση ενάντια στη σύγχρονη ζωή. Στη ζωή του ένας κανονικός άνθρωπος είναι τόσο λίγες οι φορές που αφιερώνει 10, 12 ή 24 ώρες για να ασχοληθεί με ένα πράγμα» λέει ο Καρνάζης για τους κανονικούς ανθρώπους που τρέχουν υπεραποστάσεις και συνεχίζει «παρακολουθώ τα παιδιά, παρακολουθώ τα δικά μου παιδιά και είναι συνεχώς σε αυτές τις ηλεκτρονικές συσκευές, είναι τόσο αποσπασμένοι. Αλλά πολλοί από εμάς έχουμε πει “στο διάολο, δεν μου αρέσει θέλω να αφιερώσω τον χρόνο μου σε ένα πράγμα και σε κάτι έντονο, κάτι λίγο λιγότερο επιφανειακό και αυτό σημαίνει κάτι περισσότερο για εμάς”. Για μένα αυτή είναι η ομορφιά του αθλήματος».
Ο Καρνάζης με καταγωγή από τη Σιλίμνα Αρκαδίας και την Ικαρία, τον ερχόμενο Αύγουστο θα κλείσει το 60ό έτος της ηλικίας του, όμως διαθέτει τόση πολλή ενέργεια που ακόμα και τώρα τρέχει από 60 μέχρι 150 χλμ. την εβδομάδα.
Στο τελευταίο του βιβλίο «Α Runner’s High» («Η Χαρά του Δρομέα», Εκδόσεις Key Books) o Καρνάζης περιγράφει την προσπάθειά του στον αγώνα 100 μιλίων στις δυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ, αγώνα που έτρεξε για πρώτη φορά το 1994.
Και ζητώντας του να κάνει μια σύγκριση εκείνης της εποχής, με τη σημερινή είπε: «Έχω αναρωτηθεί, αν στην εποχή μου είχα το σημερινό είδος προπόνησης, διατροφής, ίδιο τύπο παπουτσιών, δεν νομίζω ότι οι χρόνοι θα ήταν τόσο διαφορετικοί. Σήμερα οι αθλητές που ανεβαίνουν στο βάθρο είναι επιπέδου αγώνων πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Βλέπω τώρα τον αγώνα στις δυτικές Πολιτείες, παραμένει το ίδιο εξαντλητικός. Όμως τώρα βλέπω και 30.000 λίβρες (13.600 κιλά) πάγου κατά μήκος της διαδρομής στους στους σταθμούς ανεφοδιασμού. Ναι, έχει ζέστη, αλλά ζέστη είχε και το 1994. Δεν νομίζω να είχα πάγο στη διάθεσή μου όταν τον έτρεξα για πρώτη φορά, αλλά το ξεπέρασα μια χαρά. Εξακολουθώ να βλέπω τους υπερμαραθώνιους ως βιωματικούς για τους περισσότερους δρομείς. Σε κάθε αγώνα υπάρχουν οι πέντε κορυφαίοι, ένα ποσοστό δέκα τοις εκατό που αγωνίζονται πραγματικά, αλλά οι περισσότεροι συμμετέχουν για την προσωπική τους εμπειρία. Νομίζω αυτή είναι η μαγεία του υπερμαραθώνιου».
