Αποτελεί την πιο απτή απόδειξη ότι τα αθλητικά κλισέ περί θέλησης και αποφασιστικότητας ισχύουν και με το παραπάνω. Υπέρβαρος και καπνιστής μέχρι πριν λίγα χρόνια, ο Δραμινός Μάριος Γιαννάκου, άλλαξε τρόπο ζωής (χάνοντας 50 κιλά) στράφηκε στα ορεινά σπορ για να φτάσει σήμερα στο σημείο, μόλις στα 26 του, να θεωρείται το ανερχόμενο ελληνικό αστέρι στις υπεραποστάσεις και το ultra trail.
Συνέντευξη στον Αργύρη Κριθαρούλα
Φωτογραφίες: Foto-Trexoume
Έχοντας γίνει γνωστός στο ευρύτερο κοινό τον Οκτώβριο του 2015, όταν σε ηλικία 22 ετών, έγινε κάτοχος ρεκόρ κατηγορίας, στον αγώνα Rout 170 χλμ., στην Ροδόπη συνέχισε να εντυπωσιάζει για να φτάσουμε το Φλεβάρη του 2018 στην πρώτη του μεγάλη διεθνή διάκριση σε υπερμαραθώνιο περιπέτειας. Ο Μάριος κατάφερε να είναι ένας από τους μόλις 14 αθλητές (στους 50 που ξεκίνησαν) που ολοκλήρωσε μέσα στις 42 ώρες, τα 150 χιλιόμετρα του εξοντωτικού αγώνα adventure στον Αρκτικό Κύκλο της Λαπωνίας, το περίφημο “Rovaniemi 150” έχοντας να αντιμετωπίσει θερμοκρασίες ως -30 βαθμών Κελσίου.
Όμως οι πάγοι φαίνεται πως δεν είναι η μόνη επιλογή «θεάτρου μαχών» στις υπερμαραθώνιες περιπέτειες του νεαρού απόφοιτου Γερμανικής Φιλολογίας που θέλει συνεχώς να δοκιμάζει τα όρια του. Ετσι σε λίγες μέρες, 11 με 15 του Δεκέμβρη, βάζει τον πήχη των υπεραποστάσεων ακόμα ψηλότερα αλλάζοντας περιβάλλον και τρέχοντας κάτω από τον καυτό ήλιο της Ερήμου της Αραβίας στον ultramarathon του “Al Marmoom”, μήκους 270 χλμ! Αν μάλιστα καταφέρει και τον ολοκληρώσει θα γράψει ιστορία ως ο νεώτερος δρομέας παγκοσμίως που το έχει πετύχει.
Μπορεί τα επιτεύγματά του όμως να μοιάζουν μοναδικά, αλλά ο έλληνας πρωταθλητής κερδίζει τις εντυπώσεις και εκτός των μονοπατιών σε βουνά, πάγους και άμμο παραμένοντας, όπως θα διαπιστώσετε στη συνέντευξή του στο iRun, προσγειωμένος και απόλυτα ισορροπημένος δείχνοντας ότι η προσωπικότητα και το δυνατό πνεύμα αποτελεί πάντα το ισχυρό σημείο των ξεχωριστών αθλητών…
Η αλλαγή του τρόπου ζωής του και ο πρωταθλητισμός…
«Είναι αλήθεια πως μέχρι τα 22 δεν είχα καμία σχέση με τον αθλητισμό τουλάχιστον σε συστηματική και οργανωμένη βάση. Ήμουν μάλιστα για χρόνια καπνιστής και υπέρβαρος και ουσιαστικά κάποια στιγμή αποφάσισα να αλλάξω τρόπο ζωής αρχικά μέσα από το ορεινό βάδισμα μετά με το τρέξιμο και στη συνέχεια με την ανάβαση σε βουνό. Το ένα έφερε το άλλο άρχισα να μετέχω με επιτυχία σε αγώνες και έτσι μετα το 2013 ξεκίνησα να ασχολούμαι συστηματικά με το ορεινό τρέξιμο και να ειδικευτώ στη συνέχεια σε αγώνες υπεραποστάσεων που ήταν αυτό που με εξέφραζε αγωνιστικά περισσότερο απ’ όλα».
Γιατί διάλεξε τις υπεραποστάσεις…
«Η προσέγγιση της επιλογής του κάθε αθλητή να ασχοληθεί με τις υπεραποστάσεις έχει νομίζω απόκλιση από δρομέα σε δρομέα. Προσωπικά συμμετέχω σε τέτοιους αγώνες γιατί είναι κάτι που με βοηθά στην υπόλοιπη ζωή μου. Με γεμίζει ως αθλητή και άνθρωπο και μου δείχνει τι μπορώ να καταφέρω. Οχι με τον εγωϊστικό τρόπο αλλά με την προοπτική ότι όπως και στον αθλητισμό έτσι και στην καθημερινότητά μας δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τους στόχους μας παρά τις δυσκολίες».
Η άθληση στο βουνό μικρογραφία της καθημερινότητας…
«Θεωρώ ότι η αθλητική σχέση με το βουνό είναι ένας ιδανικός καθρέφτης και της πορείας μας στη ζωή. Έχει τα επίπεδα μέρη του αλλά και πολλές ανηφόρες και αυτά είναι τα κομμάτια που πρέπει να μοχθήσεις περισσότερο για να τα κατακτήσεις έχοντας βρει τους κατάλληλους ανθρώπους για να σε συντροφέψουν, να συμπορευθούν στο πλευρό σου σε αυτή την όμορφη περιπέτεια. Για αυτό πιστεύω ότι η μάχη της ζωής μοιάζει με μια συνεχή ανάβαση σε ένα βουνό».
Ο αθλητισμός κομμάτι και όχι όλη η ζωή μας
«Νομίζω ότι κλειδί στο να ασπαστώ αυτόν τον τρόπο σκέψης ήταν η μεγάλη συμπαράσταση του κου Xρήστου Κατσάνου (διοργανωτή των αγώνων Rout και αθλητικού μου ‘‘πατέρα’’), στο να κατανοήσω τη φιλοσοφία του ‘‘ultralife’’ όπως το αναφέρει και ίδιος χαρακτηριστικά. Ο άνθρωπος, δηλαδή, που έχει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα χωρίς ελλείψεις βρίσκει με σωστό προγραμματισμό, χρόνο για όλα. Την προσωπική του ζωή, την εργασία, τα χόμπι αλλά και τον αθλητισμό. Είναι η φιλοσοφία μιας ολοκληρωμένης προσγειωμένης αλλά γεμάτης ζωής όπου ο αθλητισμός δεν είναι το κύριο αλλά ένα μικρό της κομμάτι (δεν είμαστε άλλωστε επαγγελματίες αθλητές) που αν όμως καταφέρουμε και τον εντάξουμε ως νοοτροπία και στις υπόλοιπες δραστηριότητές μας θα έχουμε μόνο να κερδίσουμε».
Η νέα πρόκληση της Αραβικής ερήμου…
«Επόμενος αγωνιστικός στόχος μου μετά το παγωμένο Ροβανιέμι, είναι το ‘‘Al Marmoom’’, o μεγαλύτερος αγώνας τρεξίματος σε έρημο του κόσμου, που εκτείνεται σε μήκος 270 χλμ., σε μια από τις πιο ζεστές περιοχές του πλανήτη στην Αραβική έρημο. Ένας αγώνας επιβίωσης που διαρκεί 5 μέρες!
Ο βασικός δρόμος για να κάνεις πράξη τέτοια δύσκολα project είναι η οργάνωση, η προετοιμασία και η κατάλληλη προσαρμογή πριν τον αγώνα. Αυτό αφορά τον συντονισμό του εξοπλισμού αλλά και το στοχοποιημένο προπονητικό πρόγραμμα. Για παράδειγμα το καλοκαίρι που είχα μεγαλύτερη ευχέρεια, είχα καθιερώσει μετά τη δουλειά μου στο γραφείο, να κάνω τη διαδρομή Δράμα-Καβάλα 30 χιλιομέτρων και να επιστρέφω ή να προπονούμαι στην άμμο σε συνθήκες βέβαια πολύ πιο ομαλές από αυτές που θα συναντήσω στα Εμιράτα».
Οι αριθμοί δε μετρούν όσο οι εμπειρίες…
«Ένας από τους στόχους μου εκεί, είναι αλήθεια να καταρρίψω το παγκόσμιο ηλικιακό ρεκόρ του νεώτερου αθλητή που τερματίζει στο μεγαλύτερο υπερμαραθώνιο ερήμου. Δεν αποτελεί όμως αυτοσκοπό αφού στην ουσία ένα ρεκόρ δε σημαίνει τίποτα. Η εμπειρία να βρεθείς στην έρημο για ένα τέτοιο αγώνα-εμπειρία ζωής είναι τόσο πολυδιάστατη, που το να σταθείς απλά σε ένα αριθμό ή ένα ρεκόρ, μειώνει την αξια αυτής της προσπάθειας».
To κύριο βάρος στην ψυχολογία…
«Θεωρώ ότι σ’ αυτές τις αποστάσεις όσο και να είσαι έτοιμος προπονητικά, είναι τέτοια τα δεδομένα ξεπερνώντας ουσιαστικά τις ανθρώπινες σωματικές δυνατότητες, που δεν αργεί το κύριο βάρος να πέσει στο ψυχικό, το ψυχολογικό κομμάτι. Αυτό που για μένα είναι και το βασικότερο μέρος μιας τέτοιας προσπάθειας. Κάπως έτσι βλέπουμε συχνά πολύπειρους και άρτια προετοιμασμένους τεχνικά αθλητές να εγκαταλείπουν πρόωρα αγώνες υπεραποστάσεων αφού το μυαλό δε μπορεί να στηρίξει τα πόδια. Η δική μου κινητήριος δύναμη είναι πάντα να σκέφτομαι τη συμπαράσταση των δικών μου ανθρώπων, της οικογένειας και της κοπέλας μου. Αυτές οι σκέψεις με βοηθούν να συνεχίζω την προσπάθειά μου σ’ όλους τους αγώνες κάτι που ελπίζω να λειτουργήσει ευεργετικά και αυτή τη φορά για να οργανώσω κατάλληλα τα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι το τέλος».
Δεν πρέπει να βάζουμε όρια στους στόχους μας
«Θεωρώ ότι δε θα πρέπει να έχουμε όριο στις επιδιώξεις, τους στόχους μας παρότι συχνά ο άνθρωπος από τη φύση του συνηθίζει να υποβιβάζει τα όνειρά του. Δε θα ξεχάσω το 2015 που στα 22 μου βρέθηκα στην εκκίνηση του Rout με τους εμπειρότερους και μεγαλύτερους ηλικιακά αθλητές να με κοιτάζουν λίγο σαν αξιοπερίεργο. Ήταν ένα έξτρα κίνητρο να συνεχίσω όχι μόνο για να τους διαψεύσω, αλλά και τον εαυτό μου καθε στιγμή του αγώνα που φοβόμουν ότι δε θα τα καταφέρω. Άλλωστε αν θέτεις ένα στόχο που δεν απαιτεί σκληρή προσπάθεια, κόπο και πόνο, χάνεις το χρόνο σου, αφού ουσιαστικά δεν κερδίζεις κάτι. Αντίθετα αν κυνηγάς κάτι ανώτερο αλλά εφικτό με υπομονή, επιμονή, πάθος ακόμα και με εμμονή και απόλυτη προσήλωση στο στόχο, αν μπορέσεις να τα αξιοποιήσεις σωστά, θα έχεις πολλαπλά κέρδη καταφέρνοντας να κάνεις το βήμα παραπάνω».
Τα οφέλη της αποτυχίας
«Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως πρέπει να επιδιώκουμε στόχους ουτοπικούς και ακατόρθωτους. Κάπου εκεί νομίζω μπαίνουν στη διαδικασία και τα διδάγματα της αποτυχίας. Είναι κάτι που έρχεται πάντα στην κατάλληλη στιγμή. Όταν δηλαδή φέρεσαι εγωϊστικά και υπερεκτιμάς τις δυνατότητές σου έρχεται η αποτυχία και σε προσγειώνει, σε ανασυγκροτεί, για να ξεκινήσεις ξανά μια προσπάθεια με διαφορετικό πνεύμα. Η αποτυχία είναι μέσα στη ζωή, άλλωστε μόνο όποιος δεν προσπαθεί δεν αποτυγχάνει».
Λίγο πριν φύγεις για το Ροβανιέμι σου είπαν να μην ξεχάσεις τη… ζακέτα σου! Στην έρημο τι δεν πρέπει να ξεχάσεις;
«Να πάρω το καπέλο μου…»
Θέμα σωστών επιλογών το να φτάσεις στη γραμμή τερματισμού
«Στις υπεραποστάσεις αυτό που σε φτάνει μέχρι το τέλος είναι πέρα από τις δεδομένες φυσικές ικανότητες, η πνευματική διαύγεια. Σ’ έναν αγώνα όχι ωρών αλλά ημερών πρέπει να έχεις καθαρό μυαλό για να παίρνεις τις σωστές αποφάσεις στον κατάλληλο χρόνο. Ακόμα και όταν κάνεις λάθος όμως πρέπει να είσαι έτοιμος πνευματικά κόντρα στην εξουθένωση ή την αϋπνία να λειτουργήσεις ορθολογικά και να επιστρέψεις στον ορθό δρόμο. Γι’ αυτό για μένα ένα σημαντικό κομμάτι της προετοιμασίας, όσο και αν μοιάζει περίεργο, είναι το διάβασμα. Τα βιβλία κυρίως εκείνα που έχουν σχέση με τέτοιες αθλητικές υπερβάσεις είναι ένας τρόπος να ανακαλύπτω καταστάσεις για να λειτουργώ ισορροπημένα και με εγκράτεια, ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες».
Το βιβλίο που διαβάζει για να εμπνευστεί αγωνιστικά ενόψει του “Al Marmoom”…
«Είναι η ‘‘Σχολή των Θεών’’ του Ελίο Ντ΄ Ανα».
Ο εξοπλισμός του για τη Σαχάρα:
«Είναι αρκετά εξειδικευμένος και απαιτητικός και ευτυχώς που μέσω της εταιρείας που με στηρίζει της ‘‘The North Face’’, έχω τη δυνατότητα να έχω πρόσβαση σ’ αυτά τα προϊόντα. Είναι σημαντικό να έχω το πιο κατάλληλο εξοπλισμό σ? ένα τέτοιο δύσκολο εγχείρημα. Άλλωστε χαρακτηριστικό του δύσβατου της προσπάθειας είναι ότι τα εγκαύματα από τον ήλιο και η αφυδάτωση είναι τα μεγαλύτερα εμπόδια στο να συνεχίσεις την πορεία σου σε ένα τόσο αφιλόξενο περιβάλλον».
Κατι ιδιαίτερο που θα έχεις μαζί σου;
«Την πίστη».
Η απαραίτητη επιστροφή στη φύση και το τρέξιμο ως μέσο διαφυγής…
«Η φύση είναι το σπίτι μας… απλά αναγκαστήκαμε μέσα στους αιώνες της εξέλιξης να απομακρυνθούμε από κοντά της. Είναι όμως μια φλόγα που παραμένει άσβεστη μέσα μας. Γι’ αυτό και βλέπουμε στις μέρες μας δράσεις που θα μας επαναφέρουν κοντά της να εξαπλώνονται και να αποκτούν όλο και περισσότερους φίλους. Ως αθλητές τρεξίματος, πεζοπόροι, αναρριχητές αλλά και ως απλοί φυσιολάτρες επιδιώκουμε μια φυσική τάση που ψάχνει τρόπους για να εκφραστεί. Οι άνθρωποι τρέχουν για να ξεφύγουν από τα προβλήματα! Η αέναη κίνηση είναι κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας του ανθρώπου, μια υπαρξιακή του ανάγκη που οι δυσκολίες της εποχής την ανακαλούν και την επαναφέρουν στην επιφάνεια».
Σπάρταθλον και Κλασικός Μαραθώνιος…
«Μαραθώνιο στην κλασική απόσταση παραδόξως δεν έχω τρεξει ακόμα, ίσως κάποτε να συμβεί. Το Σπάρταθλον με την ιστορικότητά του είναι πάντα στόχος για ένα αθλητή υπεραποστάσεων, ένας υπερμαραθώνιος που μπορεί να επιδιώξω στο μέλλον. Από μικρός είχα ακούσει για το Σπάρταθλον και είχα την απορία πως ένας άνθρωπος μπορεί να τρέξει μια τέτοια μεγάλη απόσταση μέσα σε τόσο στενά χρονικά περιθώρια. Πλέον ξέρω…»
Όνειρο ζωής το Έβερεστ;
«Ενας απώτερος στόχος είναι να γευτώ φυσικά την απόλυτη ορειβατική εμπειρία. Να ανέβω δηλαδή κάποια στιγμή στην κορυφή του Έβερεστ. Είναι μια υπόσχεση προς τον εαυτό μου, ένας εσωτερικός στόχος, που ελπίζω με την κατάλληλη προετοιμασία κάποια στιγμή να καταφέρω να τον πραγματοποιήσω».
Αφιερωμένο στους δικούς μου ανθρώπους
«Στον υπερμαραθώνιο του ”Al Marmoom” στην έρημο των Εμιράτων θα με συντροφέψει και ο αδελφός μου για αυτό θα ήθελα ότι πετύχω όπως και ότι έχω καταφέρει ως τώρα, να το αφιερώσω πέρα από τους ανθρώπους που με στηρίζουν στο αθλητικό κομμάτι, στην οικογένειά μου τους γονείς, τον αδελφό και την κοπέλα μου».
Μνήμες από το Ροβανιέμι
Τον Φεβρουάριο πήρα την απόφαση να δηλώσω συμμετοχή σε έναν από τους πιο δύσκολους υπερμαραθωνίους στον κόσμο στην Αρκτική, μήκους 150 χιλιομέτρων.
Στην εκκίνηση 60 αθλητές από όλο τον κόσμο δίναμε το παρόν μέσα σε ένα αφιλόξενο τοπίο βγαλμένο από έναν άλλο κόσμο. Ήταν η ίδια στιγμή που κατάλαβα την σοβαρότητα της κατάστασης και των συνθηκών. Το κρύο ανυπόφορο, το ένιωθες να εισβάλλει μέσα σου. Μια κρύα και σφιχτή αγκαλιά με την οποία έπρεπε να συμφιλιωθείς για 40 ώρες και 150 χιλιόμετρα. Μια αγκαλιά στην οποία αν παραδινόσουν ολοκληρωτικά θα σήμαινε ίσως τον μεγαλύτερό φόβο όλων, τα κρυοπαγήματα.
(Photo credits: Βabis Giritziotis Photography)
Τα πρώτα 50 χιλιόμετρα καλύφθηκαν με μεγάλη δυσκολία και κόπο. Το χιόνι και το βάρος του ελκήθρου που έσερνα δυσκόλευαν την προσπάθεια μου όλο και περισσότερο. Ένιωθα τα ισχία μου να καίνε. Άρχισε σιγά-σιγά να πέφτει το σκοτάδι. Το απόλυτο σκοτάδι. Είναι εκείνο το ατελείωτο μαύρο πέπλο που νίωθεις ότι σε καταπίνει ακροβατώντας σε έναν μέρος που δεν υπάρχουν διαστάσεις. «Πάω καλά;, και αν χαθώ ποιος θα με βρει εδώ μέσα;». Σκεφτόμουν την οικογένεια μου και την υπόσχεση μου να προσέχω και να γυρίσω πίσω υγιής. Βρισκόμουν περίπου στο 100ο χιλιόμετρα και πάνω απο 24 ώρες άυπνος. Η υπνηλία προστέθηκε στα ήδη υπάρχοντα προβλήματα. Το έχω ξαναπεράσει αυτό, υπενθύμιζα στον εαυτό μου. Το αγώνα τον έτρεχα μαζί με τον φίλο μου τον Χρόνη. Είναι βατραχάνθρωπος και ήταν εκπαιδευτής μου στις Ειδικές Δυνάμεις. Δυνατό μυαλό.
(Photo credits: Βabis Giritziotis Photography)
Στα δύσκολα μοιραζόμασταν τα πάντα. «Μάριε, θυμίσου: «ότι έχει αρχή, έχει και τέλος». Όσο δύσκολα και να περνάει κανείς, όσο και να πονάει ή υποφέρει, κάποια στιγμή τελειώνει. Είχε δίκιο. Απλώς έπρεπε να ξυπνήσω εκείνο το τεταρτημόριο του εγκεφάλου μου και πάλι που θα ενεργοποιούσε μια άλλη προσέγγιση και ψυχολογία. Το βόρειο σέλας κάποια στιγμή σηματοδότησε την εσωτερική μου αναγέννηση και εκπλήρωση του σκοπού. Σαν να λύθηκαν όλα ξαφνικά. Ήξερα γιατί είμαι εδώ πλέον, στην μέση του πουθενά και ήμουν αποφασισμένος να ολοκληρώσω την προσπάθεια μου. Το πρώτο φως της ημέρας μας βρήκε ανανεωμένους. Αλλά μετά από λίγες ώρες και πάλι σκοτάδι. Το τέρμα κοντά, όσο μακριά και αν φάνταζε . Ο Χρόνης και εγώ τερματίσαμε μετά απο 39 ώρες και 32 λεπτά και μάθαμε τελικά ότι τον αγώνα τον καταφέραμε 14 άτομα. Το μεγαλύτερο μετάλλιο μου ήταν οι δεσμοί φιλίας με τον άνθρωπο που μοιραστήκαμε μαζί την μεγαλύτερη περιπέτεια στη ζωή μας.
Oι εταιρίες-χορηγοί του Μάριου Γιαννάκου:
• The North Face
• Μίλτος Ζαχαροπλαστεία – Catering
• Ζυθοποιία Johnnies Bier
• Pnoe Analytics
• Ευρωκατασκήνωση Θάσου
• V15.gr
