Μία από τις μεγάλες στιγμές από το 2024 ήταν την Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου, όταν ο 30χρονος επαγγελματίας αθλητής Ματιέ Μπον διένυσε 1046 χλμ. στον 6ήμερο αγώνα σε ασφάλτινη πίστα 900μ. στο Μπάλατονφουρεντ της Ουγγαρίας και κατέρριψε το μυθικό ρεκόρ των 1036 χλμ. που κατείχε από το 2005 σε αγώνα στην Αυστραλία ο 49χρονος τότε Γιάννης Κούρος.
To iRun, λίγες ημέρες αργότερα, μίλησε στον κατάλληλο άνθρωπο στην Ελλάδα (τον Πέτρο Παρθένη) και κατάφερε να επικοινωνήσει με τον Βέλγο “extreme sporter” Matthieu Bonne για την παραχώρηση της αποκλειστικής συνέντευξης για το φθινοπωρινό τεύχος του free press περιοδικού.
- Συνέντευξη στον Σάββα Σπανούδη / Photos: Stefanie Reynaert
Για τα αθλητικά πεπραγμένα, ήταν το 3ο παγκόσμιο ρεκόρ που σπάει μέσα σε ενάμιση χρόνο ο Βέλγος υπεραθλητής: τον Μάρτιο του 2023 στην Αριζόνα διένυσε με το ποδήλατο τη μεγαλύτερη απόσταση σε 7 ημέρες (3619 χλμ.), ενώ τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους κολύμπησε στον Κορινθιακό Κόλπο 131 χλμ. χωρίς διακοπή σε 60 ώρες και 55 λεπτά, παίρνοντας το ρεκόρ από τον Μαλτέζο Νιλ Αγκιους (ο οποίος πάντως τον Σεπτέμβριο του 2024 επανήλθε με 140 χλμ. σε 50 ώρες!).
– Είχες δηλώσει ότι θα μπεις στο 6ήμερο με στόχο να σπάσεις το ρεκόρ του Κούρου. Κατά τη διάρκεια του αγώνα οι σκέψεις σου ήταν περισσότερο ότι θα τα καταφέρεις ή όχι; Πότε κατάλαβες ότι το «έχεις»;
«Πάντα πίστευα ότι θα τα καταφέρω. Έχω μεγάλη εμπειρία σε διοργανώσεις υπερμαραθωνίων. Από την άλλη, 6 μέρες είναι μεγάλο διάστημα. Πολλά πράγματα μπορούν να πάνε λάθος. Και η μικρότερη αναποδιά μπορεί να σε βγάλει εκτός ρυθμού παγκόσμιου ρεκόρ.
Αυτό μου συνέβη κατά τη διάρκεια της πρώτης μου προσπάθειας νωρίτερα στη χρονιά (Μάρτιος). Προσπάθησα να σπάσω το ρεκόρ σε στίβο στο Βέλγιο. Ο καιρός ήταν άσχημος: χαμηλές θερμοκρασίες, άνεμος και βροχή. Μόλις μετά από μία μέρα, έπαθα πνευμονία. Το πάλεψα, αλλά ο αγώνας μου σταμάτησε μετά από 111 ώρες. Έτρεξα 793 χλμ., πριν η ομάδα μου αποφασίσει ότι ήταν αρκετά.
Κατέληξα στο νοσοκομείο για μία εβδομάδα. Εκτός της πνευμονίας, αποκόμισα ανοιχτές πληγές στο πόδι μου και μια μυική ρήξη χαμηλά. Μόλις μία ώρα στο νοσοκομείο και ήδη ήξερα. Θέλω μια δεύτερη προσπάθεια!
Έξι μήνες αργότερα την ξεκίνησα. Ήμουν σε καλύτερη φόρμα και καλύτερα προετοιμασμένος. Είχα μια επαγγελματική ομάδα μαζί μου. Όσο ο αγώνας προχωρούσε, αποκάλεσαν την ομάδα μου «F1 team», καθώς ο καθένας είχε το κομμάτι εργασίας του: γιατροί, φυσικοθεραπευτές, πνευματικοί σύμβουλοι.
Την πρώτη μέρα είχα κάλο προαίσθημα. Τις πρώτες 24 ώρες διένυσα 238 χλμ.. Αλλά είχα ακόμη 5 μέρες. Δεν σκέφτηκα ποτέ τη γραμμή τερματισμού. Επικεντρώθηκα στην κάθε μέρα. Να προσπαθήσω να «επιβιώσω» κάθε φορά μέσα στη μέρα, διατηρώντας τον αγωνιστικό μου ρυθμό.
Τη στιγμή που πέρασα το όριο των 1000 χλμ., πίστεψα ότι θα έχω την ευκαιρία μου για το ρεκόρ. Όμως και τότε, ποτέ δεν το είχα δεδομένο. Μόνο προσπαθούσα να πηγαίνω βήμα βήμα, να βάζω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Τη στιγμή που είδα τα 1030 χλμ. να πλησιάζουν, ήξερα πλέον στα σίγουρα. Θα τα καταφέρω».
– Ποιο είναι το μεγαλύτερο σωματικό πρόβλημα που αντιμετώπισες; Ποιο σημείο του σώματός σου πόνεσε περισσότερο;
«Θεωρώ ότι ήταν τα πόδια μου από τον αστράγαλο και κάτω. Μετά από 24 ώρες είχα ήδη πολλές φουσκάλες και ήταν κιόλας πρησμένα. Ήταν επώδυνο να τρέχεις. Ευτυχώς είχα διαφορετικούς τύπους παπουτσιών για να αντέξω τον πόνο. Είχα έναν φυσικοθεραπευτή μαζί μου όλη την ώρα, οπότε όταν είχα πρόβλημα με το σώμα μου, το διόρθωνε.
Φυσικά, μετά από τόσες μέρες τρέξιμο, όλα αρχίζουν να πονάνε. Πόδια, πατούσες, γόνατα, πλάτη. Το μυαλό σου πρέπει να είναι δυνατό αυτές τις στιγμές για να συνεχίσεις να προχωράς. Δεν ήταν πάντα εύκολο να τρέχω. Υπήρξε μια μέρα που έβρεχε πολύ. Και τα δύο μου γόνατα πονούσαν εξαιτίας αυτού. Άλλες φορές τα πόδια μου ήταν τόσο πρησμένα, που δεν μπορούσα να χωρέσω πια τα παπούτσια μου».
Σε κάτι τέτοιες στιγμές πρέπει να αναρωτηθείς, πόσο πολύ το θέλεις; Πόσο μακριά είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για να πετύχεις αυτό το ρεκόρ; Ήμουν πρόθυμος να πάω στο άκρο.
– Τι επικοινωνία είχες με τους υπόλοιπους 110 δρομείς; Με ποιον ήρθες πιο κοντά;
«Η ατμόσφαιρα, η νοοτροπία, η διαφάνεια ήταν μοναδική. Επίσης, όλοι με επευφημούσαν, κάτι που ήταν πραγματικά υπέροχο. Ο καλύτερός μου φίλος στον αγώνα ήταν ο Πολωνός Μπάρτος Φουντάλι, δρομέας παγκόσμιας κλάσης. Έγινε φίλος μου μόνο μετά από 3 μέρες και θα σου πω γιατί.
Την πρώτη μέρα με προσπέρασε πολλές φορές. Οδηγούσε την κούρσα. Κράτησα τον ρυθμό μου, ενώ εκείνος έκοβε λίγο ταχύτητα. Μετά από 24 ώρες, ενώ ήμουν μπροστά, έκανα 3 ώρες διάλειμμα. Ο Μπάρτος συνέχιζε να τρέχει και με πλησίασε ξανά. Τις 3 πρώτες μέρες ήταν κοντά μου. Ήταν μεγάλος αντίπαλος στην αρχή, κάτι που με παρακίνησε να συνεχίσω. Μετά αποσπάστηκα. Τότε αρχίσαμε να μιλάμε και τελικά γίναμε πολύ στενοί φίλοι.
Επιπλέον, είχα καλή σχέση με τις κορυφαίες γυναίκες δρομείς. Ήταν καταπληκτικό να βλέπεις αθλητές από όλες τις χώρες να μιλάνε με όλους».
– Τι προετοιμασία έκανες για να μπεις σε αυτόν τον αγώνα;
«Χιλιόμετρα. Πολλές μεγάλες προπονήσεις. Τέσσερις εβδομάδες πριν από τον αγώνα συμμετείχα σε έναν 24ωρο αγώνα στο Δουβλίνο. Είχα την άδεια του προπονητή μου να το πάω όπως θέλω. Έτρεξα 275 χλμ. σε 24 ώρες. Έσπασα το βελγικό ρεκόρ 20 ετών. Αυτό μου ανέβασε την αυτοπεποίθηση.
Λίγες εβδομάδες πριν από τον αγώνα, έκανα ένα μεγάλο τεστ: τρέξιμο 300 χλμ. σε 3 ημέρες, χωρισμένο σε 6 x 50 χλμ. Όλα πήγαν πολύ καλά. Δύο βδομάδες πριν από τον αγώνα πήγα στην Ελβετία για να ανέβω ένα βουνό 4000μ. (Μπίσχορν)».
– Τι τακτική ακολούθησες; Ποιο ήταν το κομβικό σημείο για να καταφέρεις να σπάσεις το ρεκόρ;
«Να είμαι πιστός στο πλάνο που είχαμε φτιάξει. Να τρέχω στον ίδιο ρυθμό. Αυτή είναι και η δύναμή μου. Μπορώ να κρατήσω έναν συγκεκριμένο ρυθμό για μεγάλο διάστημα. Όσο μεγαλύτερος είναι ένας αγώνας ή αγώνας αντοχής, τόσο καλύτερος γίνομαι. Ειδικά προς το τέλος, όπου το μυαλό παίζει μεγάλο ρόλο».
– Ποιοι άνθρωποι ήταν γύρω από αυτήν την επιτυχία σου;
«Όπως είπα, η ομάδα μου ονομάστηκε ομάδα F1, τίποτα δεν αφέθηκε στην τύχη. Όλοι είχαν τη δουλειά τους. Η μητέρα μου και ο πατριός μου με ακολουθούν πάντα όταν κάνω μια πρόκληση. Όπως και ο αδερφός μου. Είχα και έναν γιατρό μαζί μου και έναν φυσικοθεραπευτή. Μήνες πριν από τον αγώνα, ο προπονητής, ο διαιτολόγος και ο πνευματικός προπονητής μου έπαιξαν επίσης τον ρόλο τους!».
– Τι έφαγες τις 6 αυτές μέρες; Τι ήπιες;
«Κατά τη διάρκεια του αγώνα έπινα ισοτονικό αθλητικό ποτό με υγρούς υδατάνθρακες σε μορφή τζελ. Επίσης, ενεργειακές μπάρες. Κάθε 3 ώρες έκανα ένα διάλειμμα όπου έτρωγα στερεές τροφές και μερικές πρωτεΐνες. Φυσικά, τα δοκίμασα όλα τους μήνες και τις εβδομάδες πριν ξεκινήσει ο αγώνας».
– Πόσο κοιμόσουν κάθε 24ωρο;
«Είναι δύσκολο να υπολογίσω, αλλά πιστεύω ότι μόνο 1 ώρα πραγματικού ύπνου. Κάθε 24ωρο είχα μόνο 3 ώρες διάλειμμα. Σε αυτές τις 3 ώρες έπρεπε να φροντιστούν τα πόδια μου, ο φυσικοθεραπευτής να εξετάσει το σώμα μου, να φάω, να κοιμηθώ και να ετοιμαστώ να ξεκινήσω ξανά. Οπότε δεν έμενε πολύς χρόνος. Ευτυχώς, μπορώ να διαχειριστώ καλά τη στέρηση ύπνου. Προς το τέλος, έπαιρνα σύντομους υπνάκους, όποτε ένιωθα ότι το χρειαζόμουν».
– Με τον Κούρο μίλησες;
«Όχι. Θα το ήθελα πολύ. Εξακολουθεί να θεωρείται ως ο καλύτερος υπερμαραθωνοδρόμος που έζησε ποτέ».
– Πώς γιόρτασες μετά από αυτήν την επιτυχία σου; Τι έφαγες; Τι ήπιες;
«Ήπια ένα σέικ αποθεραπείας αμέσως μετά. Πολύ νερό. Και ένα καλό γεύμα το βράδυ πριν πάω για ύπνο. Η πραγματική γιορτή έγινε όταν επέστρεψα στο Βέλγιο».
– Πόσες ώρες ήταν ο πρώτος ύπνος μετά από τον αγώνα;
«Μία γεμάτη νύχτα. Και αρκετοί μικροί ύπνοι κατά τη διάρκεια της επόμενης μέρας».
– Από τα 3 παγκόσμια ρεκόρ, σε κολύμβηση, ποδηλασία, τρέξιμο, ποιο ήταν το πιο καταπονητικό για το σώμα σου;
«Και οι 3 αγώνες ήταν πολύ σκληροί. Ο καθένας έχει τα δικά του εμπόδια και δυσκολίες. Το να βρίσκομαι στο θαλασσινό νερό για 61 ώρες ήταν μια σοβαρή επίθεση στο σώμα μου. Το στόμα, τα χείλη και η μύτη μου υπέφεραν περισσότερο. Επίσης, το δέρμα μου πρήστηκε από το αλάτι.
Στο τρέξιμο, το φορτίο είναι εξαιρετικά υψηλό λόγω των κραδασμών και της βαρύτητας. Τα πόδια αρχίζουν να πονάνε και αρχίζουν να δημιουργούνται φουσκάλες, κάτι που είναι εξαιρετικά επώδυνο. Οι αρθρώσεις πονούν, οι μύες επίσης.
Όταν κάνεις ποδήλατο για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, το σώμα υποφέρει επίσης πάρα πολύ. Και τα 3 παγκόσμια ρεκόρ μου ήταν προφανώς πολύ δύσκολα».
– Ποιο είναι το επόμενο εγχείρημα;
«Η κατάρριψη ενός ακόμα παγκόσμιου ρεκόρ σε υπερμαραθώνιο».
• H συνέντευξη δημοσιεύτηκε αρχικά στο Τ.44 του free press περιοδικoύ iRun …and more!
- Δείτε εδώ την επίσημη ιστοσελίδα του Βέλγου υπεραθλητή Matthieu Bonne.
