Eν αρχή… ήταν το oρεινό τρέξιμο, στη συνέχεια αγώνες τριάθλου IronMan, αλλά και το Σπάρταθλο του 2015. Το πλούσιο αγωνιστικό βιογραφικό του Πάνου Βλάχου δεν μοιάζει με το συνηθισμένο αθλητικό προφίλ των επωνύμων που χαμογελούν στα φωτογραφικά στιγμιότυπα της εκκίνησης προβεβλημένων διοργανώσεων.
Ο ταλαντούχος και ανερχόμενος ηθοποιός αποτελεί ένα αυθεντικό «μύστη» του fitness και του τρεξίματος έχοντας στο παλμαρέ του χιλιόμετρα και ώρες προπόνησης που θα ζήλευαν ακόμα και έμπειροι δρομείς!
Συνέντευξη στον Σπύρο Γουναρόπουλο
Ο νεαρός καλλιτέχνης μίλησε για τη πολύχρονη στενή του σχέση με τα σπορ και τον υγιεινό τρόπο ζωής αλλά και για τα επόμενα αθλητικά του πλάνα.
‘Αθληση vs εξοντωτικού επαγγελματικού προγράμματος. Ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες…
«Πώς προλαβαίνω; Είναι μια απορία για την οποία αναζητώ συχνά την απάντηση και έχω καταλήξει στο εξής: Αν κάτι το αγαπάς πραγματικά και νιώθεις ότι σε ολοκληρώνει βρίσκεις πάντα χρόνο για να το κάνεις πράξη. Αλλιώς βρίσκεις μόνο δικαιολογίες για να το αποφύγεις. Προσωπικά πάντα θα ψάχνω τρόπο για να υλοποιώ τις δραστηριότητες που μου προσφέρουν ισορροπία και ευχαρίστηση. Ο αθλητισμός, η μουσική, ο ωφέλιμος χρόνος με τους αγαπημένους μου ανθρώπους ποτέ δεν πρόκειται να λείψουν από το πρόγραμμά μου όσο βαρύ και αν είναι».
Η αθλητική του καθημερινότητα στην Καλιφόρνια…
«Στην περίοδο της συντήρησης συνήθως, κάνω γιόγκα και διαλογισμό το πρωί και στο δεύτερο κομμάτι την αερόβια προπόνηση, τα πιο δυναμικά κομμάτια. Όταν προετοιμάζομαι για έναν αγώνα τριάθλου θα κάνω κολύμπι το πρωί και κυκλική προπόνηση με επίκεντρο το τρέξιμο το απόγευμα. Άλλωστε και ενδιάμεσα, επειδή κινούμαι συχνά και για τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, με skate ή ποδήλατο, αυτή η πλευρά είναι η πιο έντονη προπονητικά της καθημερινότητάς μου. Παράλληλα έχω πάντα μαζί μου μια τσάντα με τα απαραίτητα για running αφού εδώ ποτέ δε λείπουν τέτοια ευχάριστα απρόοπτα… Νιώθω ευγνώμων που έχω την ευκαιρία να ζω στο Λος Άντζελες, μια πόλη τόσο φιλική για τα σπορ και τη γυμναστική, στο βουνό αλλά και μέσα στον αστικό ιστό».
Ξεχωριστές διαδρομές
«Η αγαπημένη μου διαδρομή στην Αθήνα παραμένει η κλασική παραλιακή των νοτίων δρομέων… από τη Γλυφάδα προς το Καβούρι. Στο Λος Άντζελες όπου κάνω περισσότερο ορεινό τρέξιμο αυτή η διαδρομή που με συναρπάζει είναι η ανηφόρα του Griffith Park (ένα μεγάλο πάρκο στο κέντρο της πόλης) προς το Observatory, εκεί που έχουν γίνει τα γυρίσματα του ‘‘La La Land’’. Μια διαδρομή σύμβολο για όλους τους φίλους του running εδώ».
“Αν έρθει ένας Ευρωπαίος στην Αμερική πάντα θα του λείπει η ανδρεναλίνη της εξέδρας και η ξεχωριστή αίσθηση ενός μεγάλου αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ”
Η σχέση του Αμερικανού με την άθληση και τα σπορ
«Ο μέσος Αμερικανός είναι μάλλον μια θολή, περίπλοκη έννοια. Για να είμαι δίκαιος θα πω ότι ζώντας δύο χρόνια στις ΗΠΑ, σε πόλεις με ανεπτυγμένο βιοτικό επίπεδο όπως η Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες, μπορώ να αναφερθώ στα βιώματά μου σ’ αυτές. Με την σημείωση ότι η πραγματικότητά τους δεν συμβαδίζει με τα δεδομένα που ισχύουν σε άλλες πιο παραδοσιακές αμερικανικές πολιτείες. Ειδικότερα για την Καλιφόρνια λοιπόν η αθλητική κουλτούρα είναι πραγματικά πρωτοποριακή. Δεν αναφέρομαι μόνο στην προσωπική σχέση με την άθληση και την στροφή στον υγιεινό τρόπο ζωής που είναι κάτι που ταιριάζει απόλυτα στη ιδιοσυγκρασία μου, αλλά και στην επαφή τους ως θεατές με τα ομαδικά σπορ. Εδώ ακόμα και ο πιο ανταγωνιστικός και κρίσιμος αγώνας είναι απλά μια ακόμα μορφή διασκέδασης. Αυτό σίγουρα δείχνει αθλητικό πολιτισμό, αλλά από την άλλη σε έναν Ευρωπαίο πάντα θα λείπει η ανδρεναλίνη της εξέδρας και η ξεχωριστή αίσθηση ενός μεγάλου αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ για παράδειγμα. Όλα αυτά φυσικά χωρίς τις ακρότητες που πολλές φορές, ειδικά στην Ελλάδα, καταστρέφουν τα πάντα».
Το τρίαθλο και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού
«Το περιβάλλον και οι συνθήκες ενός αγώνα τριάθλου έχει παντού την ίδια εικόνα. Όπως στην Ελλάδα έτσι και στην Καλιφόρνια το τρίαθλο δεν είναι ένας αγώνας ανταγωνισμού και πρωτιάς αλλά μια μάχη κυρίως κόντρα στις δυσκολίες και στον εαυτό σου. Είναι τέτοια η φύση του σπορ που η ευγενής άμιλλα είναι προτεραιότητα, αφού κανένας δε βλέπει τον συναθλητή του ανταγωνιστικά (τουλάχιστον χωρίς την πίεση του πρωταθλητισμού), αλλά είναι δίπλα του αν χρειαστεί για να τον βοηθήσει και να τον ενθαρρύνει να συνεχίσει».
Διαφορές και ομοιότητες με την ελληνική πραγματικότητα σε επίπεδο αγώνων
«Δε χρειάζεται να είμαστε υπερβολικοί τονίζοντας μόνο τις διαφορές και τις ελλείψεις. Δεν είμαστε στο Μεσαίωνα, αντίθετα ζούμε σε μία υπέροχη και σύγχρονη χώρα που έχει πολλά να μας προσφέρει και αθλητικά, με επίκεντρο νέους ανθρώπους με διάθεση, οργάνωση και μεράκι. Γίνονται και στην Ελλάδα πράγματα σημαντικά και σε υψηλό επίπεδο. Ένα από αυτά είναι το trend με την άθληση που εξαπλώνεται ραγδαία και στη χώρα μας, όπως στη Καλιφόρνια. Υπάρχουν λοιπόν αρκετές ομοιότητες, απλά τα μεγέθη κυρίως τα οικονομικά είναι διαφορετικά. Οι επιλογές στις ΗΠΑ είναι αμέτρητες, αλλά και οι υποδομές τους πολύ ακριβότερες».
Το Σπάρταθλο και η στάση ζωής του
«Όλη μου η σχέση με το Σπάρταθλο είχε για επίκεντρο την προώθηση του έργου της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών. Θέλω με όλους τους τρόπους να στηρίξω αυτή την προσπάθεια και θεωρώ, πως είμαστε αυτό που δίνουμε στους άλλους, ειδικά τις στιγμές που κανείς δε μας βλέπει. Το τονίζω αυτό, γιατί κάποιες φορές, όλοι εμείς που το επάγγελμα μας εμπεριέχει το στοιχείο της προβολής πρέπει να «φαινόμαστε» για να προσεγγίσουμε το ενδιαφέρον εκείνων που μπορούν να βοηθήσουν. Όλο αυτό δε σημαίνει όμως πως γίνεται με ιδιοτελείς σκοπούς, αλλά αναγκαστικά γιατί έτσι κυρίως μπορούμε να ενισχύσουμε τον βασικό σκοπό. Πάντα όμως θα υπάρχουν άνθρωποι άξιοι και σημαντικοί που έχουν προσφέρει πολύ περισσότερα από το παρασκήνιο χωρίς να φαίνονται».
«Ο δυσκολότερος αγώνας της ζωής μου»
«Έχοντας λοιπόν τρέξει στο 100άρι, για δώρο γενεθλίων στον εαυτό μου το Μάρτιο του 2015, σκέφτηκα να ‘‘διαλυθώ’’ τρέχοντας το Σπάρταθλο για να μαζέψω χρήματα για την εταιρεία. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να το ολοκληρώσω και ήταν ουσιαστικά ότι δυσκολότερο έχω κάνει στη ζωή μου. Το λάτρεψα και θα ήθελα να το επαναλάβω ίσως με καλύτερη προετοιμασία αλλά αυτή τη τη στιγμή λόγω υποχρεώσεων μοιάζει αδύνατο να το προγραμματίσω. Πλέον για μένα το Σπάρταθλο είναι ένα μόνιμο σημείο αναφοράς. Κάθε χρόνο το παρακολουθώ όπως μπορώ. Έχω φίλους που τρέχουν και τους θεωρώ υπερανθρώπους και όχι μόνο υπεραθλητές. Θέλει μια ξεχωριστή προσωπικότητα, κάτι παραπάνω από σκληρή προπόνηση για να τα καταφέρεις. Ειδικά το κομμάτι των ορίων που πρέπει να πετυχαίνεις για να συνεχίσεις και να ολοκληρώσεις τα 245 χλμ. είναι κάτι το απίστευτο. Μόνο θαυμασμό νιώθω για όλους τους, ειδικά μάλιστα φέτος που είχαν να δώσουν μάχη με τις αντίξοες καιρικές συνθήκες».
Η φιλοσοφία μου ταιριάζει απόλυτα με το ρητό ‘‘πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει’’
«Ταξίδι στο άγνωστο ο κάθε αγώνας»
«Για να είμαι ειλικρινής σπάνια έχω προπονηθεί στοχευμένα και συστηματικά πολλούς μήνες για ένα συγκεκριμένο αγώνα. Ακόμα και το 2012 όταν βρέθηκα στο πρώτο μου ‘‘IronMan’’ ήταν κάτι που το αποφάσισα μέσα σε λίγους μήνες ή όπως τώρα που έτρεξα στα 50 μίλια, δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο. Είναι μια επιλογή που αφορά γενικότερα την αθλητική μου προσέγγιση. Δεν είμαι πολύ της σχολαστικής προετοιμασίας κυρίως σε σχέση με τη μελέτη της διαδρομής. Θέλω να αισθάνομαι την πρόκληση ότι τρέχω στο άγνωστο… Σαν να μαζεύω πρωτόγνωρες εμπειρίες σε κάθε χιλιόμετρο. Η φιλοσοφία μου ταιριάζει απόλυτα με το ρητό ‘‘πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει’’.
Σε επίπεδο ετοιμότητας πάντα θέλω, φορτσάροντας κυρίως τα Σαββατοκύριακα, να διατηρούμαι, ειδικά σε επίπεδο αντοχής, σε μια καλή κατάσταση με ευεξία και φόρμα, ώστε όποτε χρειαστεί για κάποιο αγώνα να κινούμαι λίγο πιο εντατικά και στοχευμένα προς αυτή την κατεύθυνση. Αξιοποιώ σε αερόβιο επίπεδο όλες τις μορφές εκγύμνασης (ποδήλατο, γιόγκα, kick boxing κ.α.) και δίνω βάρος στην ποιότητα της προπόνησης και όχι μόνο στην ποσότητα».
Το 1ο επίσημο ελληνικό ‘‘IronMan’’ τον Απρίλιο του 2019
«Μακάρι να κατορθώσω να είμαι εκεί… Ειδικά φέτος που το ‘‘ΙronMan’’ θα έχει την επίσημη σφραγίδα του παγκόσμιου brand. Είναι μια διοργάνωση που ταιριάζει απόλυτα στο αθλητικό μου προφίλ, αφού εκεί επικεντρώνομαι αγωνιστικά, είμαι καλός φίλος και με τον τεχνικό διευθυντή, τον Μάικ Αργύρη, οπότε εύχομαι να τα καταφέρω. Μπορεί πλέον η βάση μου να είναι στην Αμερική, αλλά διαρκώς ψάχνω ευκαιρίες να βρεθώ και να αγωνιστώ στην Ελλάδα.
Οργανωτικά πάντα πίστευα ότι η χώρα μας είναι ιδανικός προορισμός για τέτοιους μεγάλους αγώνες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη συμμετοχή μου στο ‘‘XΤerra’’ στη Λίμνη Πλαστήρα πριν μερικά χρόνια και μπορώ με βεβαιότητα να πω, πως οι διοργανώσεις μας, όπως είμαι σίγουρος θα συμβεί και τώρα με το ‘‘Costa Navarino IronMan’’, είναι αρτιότερες από πολλά προβεβλημένα ραντεβού τριάθλου στο εξωτερικό. Δε μας λείπει τίποτα. Έχουμε ικανότατα άτομα και συγκλονιστικές τοποθεσίες απλά υπάρχει ένας φόβος για προβλήματα στην οργανωτική μας υποδομή, δυσκολίες που θεωρώ πως στις μέρες μας έχουν πλέον ξεπεραστεί».
Τα διατροφικά μυστικά του
«Επειδή οι αγώνες μου θέλουν φαγητό, ακολουθώ το πρόγραμμα που σχεδιάζω εμπειρικά χωρίς τη συμβολή κάποιου διατροφολόγου. Αυτό που κάνω κυρίως, είναι να αποφεύγω τα πολλά λιπαρά πριν τον αγώνα και να αφήνομαι κάπως πιο ελεύθερος μετά. Τρώω απλά κυρίως υδατάνθρακες και αποφεύγω τα περιττά λίπη. Μου αρέσουν τα μακαρόνια και τα λαχανικά και έτσι δεν έχω θέμα με την υγιεινή βάση της διατροφής που απαιτείται. Παράλληλα συνηθίζω να τρώω και μέσα στον αγώνα τα ίδια που επιλέγω και στην προετοιμασία, αφού θεωρώ λάθος να αλλάζεις την διατροφή σου, ειδικά και μόνο για τη μέρα της δράσης».
Οι αθλητικές και καλλιτεχνικές του αναφορές
«Το πρότυπο, το ιδανικό είναι νομίζω ένα κολάζ συμπεριφορών και προσωπικοτήτων από τους πολλούς σπουδαίους ανθρώπους που μπορεί να σε εκφράζουν. Αν ξεχώριζα κάποιους που θαυμάζω θα έλεγα αθλητικά τον Δημήτρη Θεοδωρακάκο και τον Ισπανό Kilian Jornet και καλλιτεχνικά τον Νίκο Καραθάνο και τον Μίλτο Πασχαλίδη».
Η έκρηξη του running και του fitness στην Ελλάδα. Μόδα ή φιλοσοφία ζωής;
«Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι είναι και μόδα. Έχει κάπου εμπορευματοποιηθεί, κάποιοι αποσκοπούν στο κέρδος, αλλά από την άλλη δεν παύει να πρεσβεύει κάτι απόλυτα ευεργετικό για τον μέσο άνθρωπο της πόλης. Ότι θα πρέπει να βγει από το σπίτι του να βρεθεί στη φύση και να νιώσει ελεύθερος και υγιής μέσω του αθλητισμού σε κάθε του μορφή. Ένα ιδανικό παράδειγμα είναι η γιόγκα στο βασικό της νόημα. Μας λέει ότι, σήμερα που η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει κάνει τη ζωή μας τόσο εύκολη και άνετη που μπορείς να κάνεις τα πάντα χωρίς καν να μετακινηθείς, χρειάζεται να ψάξεις τη δυσκολία, την προσπάθεια.
Η μαγική αίσθηση του να είσαι ελεύθερος στη φύση με τις ομορφιές και τις δυσκολίες της, χάνονται από τη ζωή μας και εδώ έρχονται αυτά τα σπορ για να σου προσφέρουν μια αναγκαία διέξοδο. Είναι ένα κενό στο DNA μας και δεν είναι καθόλου τρελοί αυτοί που τρέχουν σε μαραθωνίους ή, μετέχουν σε απαιτητικούς αγώνες επιβίωσης, αποζητώντας να το καλύψουν. Δεν παραγνωρίζω ότι λόγω του trend κάποιοι θα τρέχουν στο βουνό ή, θα στρέφονται στο τρίαθλο μόνο για το ‘‘θεαθήναι’’ και τα social media, αλλά αυτό πάντα θα υπάρχει. Απλά θα πρέπει να ξεπεράσεις αυτή τη λογική και να προστρέξεις αθλητικά στη φύση για να βιώσεις εσύ τα μυστικά της και να γνωρίσεις εκεί άλλους ανθρώπους και όχι για να σε δουν αυτοί. Είναι ένα θαύμα που αξίζει πραγματικά όλοι να το ανακαλύψουμε».
Το προφίλ μίας ζωής μοιρασμένης ανάμεσα σε δύο ηπείρους
«Μοιάζει πραγματικά με ένα ατελείωτο ταξίδι. Είναι κάτι όμως που πάντα είχα μέσα μου, την ανάγκη δηλαδή της διαρκούς κίνησης. Να ανακαλύπτω συνεχώς τον εαυτό μου γνωρίζοντας νέα πράγματα μέσα από τη δουλειά μου, αλλά και γενικότερα. Για αυτό ‘‘έχτισα’’ τη ζωή μου σε δυο ηπείρους και είμαι έτοιμος να μετακινηθώ, για να βρω χώρο που θα με ελκύει, για να εκφραστώ καλλιτεχνικά. Νομίζω ότι η μετακίνηση με αυτό το σκεπτικό έχει πάντα θετική προοπτική. Αυτή άλλωστε είναι και η πεμπτουσία του δρομικού κινήματος, ότι πότε δεν βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο».
Καλλιτεχνικός «μετανάστης» με αιτία λοιπόν…
«Αγαπώ τη χώρα μου όπως κάθε άνθρωπος. Είναι πανέμορφη όπως είναι για τον καθένα η δική του πατρίδα. Κάθε χώρα άλλωστε έχει να σου προσφέρει τα πάντα. Καταπληκτικούς αλλά και φθηνούς ανθρώπους, σπουδαίες αλλά και φρικτές ιδεολογίες. Δεν έφυγα γιατί ψάχνω κάτι συγκεκριμένο ή, γιατί με απωθούσε κάτι στην Ελλάδα. Έφυγα, όπως είπα, γιατί μου αρέσει να αναζητώ κάτι καινούργιο και επειδή θέλω να αποφύγω τη στασιμότητα. Στασιμότητα δε σημαίνει άλλωστε απλώς να μένεις στο ίδιο μέρος, αλλά κυρίως να μην παράγεις, να μην ανακαλύπτεις κάτι νέο. Είναι όπως με το τρέξιμο. Σκοπός ενός μαραθωνίου πρέπει να είναι το γεγονός ότι καλείσαι να τερματίσεις έχοντας ανακαλύψει νέες πτυχές της προσωπικότητάς σου, αλλιώς η προσπάθεια σου θα έχει πάει χαμένη».
Ένα ανατρεπτικό ντοκιμαντέρ για μία θρυλική στιγμή του Μαραθωνίου
«Μέσα στα υπόλοιπα καλλιτεχνικά μου project ασχολούμαι εδώ και λίγο καιρό με την έρευνα για ένα ντοκιμαντέρ για τον Σπύρο Λούη και τον Χαρίλαο Βασιλάκο και τις αμφισβητήσεις για τον θρυλικό Μαραθώνιο των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 1896. Είναι μια πτυχή της ιστορίας που θα ήθελα πολύ να την φέρω στην επιφάνεια, όχι για να προκαλέσω ή, να κάνω κριτική, αλλά για να ανακαλύψω πράγματα που ‘‘κουβαλάμε’’ ακόμα και δεν ξέρουμε ίσως από που προκύπτουν. Σε τέτοιες δουλειές προτιμώ να θέτω τα ερωτήματα παρουσιάζοντας όλες τις πλευρές και όχι να δίνω τις απαντήσεις. Είναι ιστορίες που δεν έχουν ειπωθεί και μου κέντρισαν το ενδιαφέρον ανακαλύπτοντας κυρίως τη ζωή του Βασιλάκου. Θεωρώ πως είναι μια προσπάθεια που έχει πολλά να αποδώσει αντικατοπτρίζοντας σε μεγάλο βαθμό και πολλές σύγχρονες συμπεριφορές και πρακτικές».