Η μαραθωνοδρόμος Στεφανία Λεοντιάδου σε συνέντευξή της στο περιοδικό iRun εξηγεί γιατί λέει «όχι» στα πρωτόκολλα που αποκλείουν τους μη εμβολιασμένους και την οδήγησαν στην απόφαση να απέχει από τον επερχόμενο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Νικήτρια στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ημιμαραθώνιου το 2019, η 38χρονη αρχιτέκτων μιλά για τις ημέρες της πανδημίας, το πώς επηρέασαν την καθημερινότητά της, αναφέρεται στη σχέση της με τη ζωγραφική και τη μουσική, καθώς και για τη συμμετοχή της στον αγώνα της Μάνης «Ισσωρία Άρτεμις».
• Συνέντευξη στον Γιάννη Μηνδρινό
Διαβάστε αναλυτικά τα όσα είπε
Eίναι μια δύσκολη εποχή η εποχή της πανδημίας για όλους. Ακόμη πιο δύσκολη για εκείνους που επιμένουν να ασχολούνται με τον αθλητισμό και ειδικά το δρομικό κίνημα. Απαγορεύσεις, πρωτόκολλα, ματαιώσεις αγώνων, μια κατάσταση πρωτόγνωρη. Εμπόδια κι άλλα εμπόδια. Μια νέα πραγματικότητα με την οποία άλλοι συμβιβάζονται κι άλλοι όχι. Είναι η στιγμή που ο καθένας χαράζει τον δικό του δρόμο.
Η Στεφανία Λεοντιάδου, μαραθωνοδρόμος με διακρίσεις όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, έχει χαράξει τον δρόμο της. Λίγες ημέρες πριν από τη συμμετοχή της στον αγώνα της Μάνης «Ισσωρία Άρτεμις», την Κυριακή (3/10) έχει πολλά και ενδιαφέροντα να μας πει…
Στεφανία, πώς βίωσες την κατάσταση με την πανδημία; Πόσο πολύ σε επηρέασε το παρατεταμένο lockdown;
«Η έναρξη της πανδημίας ήταν μια αρκετά σκοτεινή περίοδος για εμένα. Με βρήκε τις πρώτες δύο εβδομάδες άρρωστη με βήχα και πυρετό, με έναν σοβαρό τραυματισμό στο γόνατό μου, που δε μου επέτρεπε καν να εκμεταλλευτώ το “6”, αφού μου είχε απαγορευτεί ακόμα και το περπάτημα για αρκετό καιρό, μακριά από τους δικούς μου που μένουν στη Θεσσαλονίκη, και τον προπονητή μου να βρίσκεται σε διαφορετικό νομό.
Για πρώτη φορά μετά από χρόνια άνοιγα τακτικά την τηλεόραση για να ενημερωθώ για αυτό το φαινόμενο που μπήκε σα δράκος στον πλανήτη, φτιάχνοντας απανωτά ζεστά ροφήματα όλη μέρα, που εναλλάσσονταν μεταξύ θυμαριού, φασκόμηλου, κανέλας, και σουρωμένου λιναρόσπορου, πάντα με τη συνοδεία μελιού βελανιδιάς με την έντονα αντιοξειδωτική του δράση και τις ολικές του φαινόλες…
Ένα πάντρεμα προσωπικής εμμονής και εξωγενούς τρομοκρατίας. Τις πρώτες 20 μέρες δεν είδα άνθρωπο, ενώ φοβόμουν να ακουστεί ο βήχας μου στη γειτονιά ώστε να μην πυρποληθώ. Μεταξύ ιικής παραζάλης, σουρεαλιστικής πραγματικότητας, και εξέλιξης των γεγονότων, σιγά σιγά το παράδοξο έγινε μια εξωγήινη καθημερινότητα, και η χαρακτηρισμένη από τα ΜΜΕ «κρισιμότητα» της κάθε μέρας – που ακόμα τραβάει – άρχισε να γίνεται μια κωμικοτραγική αλήθεια δίχως τέλος.
Το παρατεταμένο lockdown με έπειθε όλο και περισσότερο πως ο κόσμος μας αλλάζει: Η μέχρι τώρα πλασμένη ουτοπία του καθενός μετατράπηκε βίαια σε μια ασφυκτική δυστοπία, που κάποιοι την περνούν ελαφρά και συμμορφούμενοι (και καλά κάνουν, υπαρξιακά), ελπίζοντας σε μια επαναφορά κανονικότητας και “ελευθερίας”, ενώ άλλοι πνίγονται, θυμούμενοι ίσως και κάποια πανάρχαια ιδεώδη που τείνουν να πεθάνουν σε διαχρονικότητα. Εγώ ανήκω, δυστυχώς, στη δεύτερη κατηγορία.
Αθλητικά, επειδή το lockdown και η έλλειψη αγωνιστικής δράσης συνέπεσαν με έναν από τους σοβαρότερους τραυματισμούς της εμπειρίας μου, ένιωσα πως είχα την ευκαιρία και το χρόνο να ανακάμψω με την ησυχία μου. Έτσι, ξεκίνησα να κολυμπάω “παράνομα” στις απαγορευμένες τότε θάλασσες, για την καρδιοαναπνευστική και ψυχική μου υγεία, αν και τα αποτελέσματα είναι πάντα σχετικά: Παιδεύτηκα αρκετά να ξαναβρώ τη φόρμα μου όταν ξεκίνησα μετά από μήνες να τρέχω (λίγο πριν το 2ο lockdown), ενώ για την ψυχική μου υγεία καλύτερα να ρωτήσουμε κάποιον ειδικό… (γέλια)».
Πόσο εκτιμάς ότι μπορεί να επηρεάσει τον αθλητισμό και ειδικά το δρομικό κίνημα όλο αυτό το σκηνικό με την πανδημία; Πιστεύεις ότι όλα θα επανέλθουν σύντομα στην προ Covid κατάσταση ή θα απαιτηθεί χρόνος;
«Ήδη φαίνεται πως απαιτείται χρόνος για τη φυσιολογική λειτουργία των λαϊκών αγώνων και των πρωταθλημάτων. Στην Ελλάδα βλέπουμε πως υπάρχουν κάποια μέτρα ως προς τον εμβολιασμό, τα οποία αρκετοί χαρακτηρίζουν εκβιαστικά, με τρανταχτό παράδειγμα την υποχρεωτικότητα για συμμετοχή στα πανελλήνια πρωταθλήματα του ημιμαραθωνίου και του μαραθωνίου δρόμου.
Αυτό ήδη δημιουργεί αρκετά προβλήματα, ειδικά για όσους (ειδικούς ή μη) παρατηρούν, διαβάζουν και αναλύουν, πως και οι εμβολιασμένοι νοσούν και μεταδίδουν. Έτσι, όταν ένα εμβόλιο δεν τηρεί τα δυο βασικά κριτήρια αποτελεσματικότητάς του, που είναι η αποφυγή νόσησης και η αποφυγή οριζόντιας μετάδοσης, τότε δικαίως δημιουργούνται διχασμοί, πόσο μάλλον όταν παρουσιάζονται και κάποια προβλήματα υγείας, για τα οποία ο υποψήφιος εμβολιαζόμενος δεν ενημερώνεται επαρκώς. Ωστόσο, το μεγαλύτερο πρόβλημα φαίνεται να είναι η μαζική διαχείριση ενός προβλήματος υγείας που στον κάθε οργανισμό χτυπάει διαφορετικά, είτε πρόκειται για τον ιό, είτε πρόκειται για τον εμβολιασμό και δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν είναι διατεθειμένοι να προκαλέσουν την τύχη τους.
• Photo Nassos Triantafyllou
Και ενώ στην Ελλάδα απαγορεύεται να συμμετάσχουν ανεμβολίαστοι αθλητές στα εθνικά πρωταθλήματα δρόμου αντοχής, λόγω του ότι διεξάγονται παράλληλοι λαϊκοί αγώνες άνω των 300 ατόμων, την ίδια στιγμή προκηρύσσονται στο εξωτερικό μεγάλοι διεθνείς αγώνες δρόμου που σέβονται τις προσωπικές επιλογές του κάθε συμμετέχοντα, καλώντας τη συμμετοχή εμβολιασμένων ή μη (δεχόμενοι και αρνητικό τεστ ανίχνευσης), όπως είναι ο μαραθώνιος της Βιέννης (12 Σεπτεμβρίου), του Βερολίνου και της Πάντοβα (26 Σεπτεμβρίου), του Σικάγο (10 Οκτωβρίου), της Βοστώνης (11 Οκτωβρίου), της Νέας Υόρκης (7 Νοεμβρίου), της Βαλένθια (5 Δεκεμβρίου)…
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα αρκετά παραδείγματα διεθνών μαζικών αγώνων που δε διαχωρίζουν τους ανθρώπους αποκλείοντας τους ανεμβολίαστους, όπου μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις ζητείται μόνο τεστ, ασχέτως εμβολιασμού (τα συμπεράσματα δικά μας).
Όμως το μεγαλύτερο ατόπημα που εγώ διακρίνω, είναι πως ενώ κάποιος μπορεί να επιλέξει έναν λαϊκό αγώνα (π.χ. που να μη ζητάει πιστοποιητικό εμβολιασμού) για να εκτονωθεί ή για να πετύχει κάποια επίδοση, τα πανελλήνια πρωταθλήματα είναι σαφώς μοναδικοί αγώνες που προσπαθούν να αναδείξουν τους καλύτερους εγχώρια, και όμως γίνεται μια αυτόματη εξαίρεση “μη-συμμορφούμενων”.
Εν ολίγοις, από τη στιγμή που παραβλέψαμε κεκτημένα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που αφορούν την ελευθερία μας στο να αποφασίζουμε για θέματα που αφορούν την υγεία μας, θεωρώ πως έχουμε ακόμα πάρα πολύ δρόμο μπροστά μας, εκτός και αν ανατρέξουμε ξανά στις βασικές αρχές της δημοκρατίας μας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».
Ποιοι είναι οι επόμενοι αγωνιστικοί στόχοι σου; Βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Για ποιους αγώνες ετοιμάζεσαι και ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις στην προετοιμασία σου. Γενικότερα, τι θα ήθελε ένας αθλητής δρόμων για να γίνει η (αθλητική) ζωή του πιο εύκολη.
«Τα προβλήματα της τρέχουσας επικαιρότητας τα συνοψίζω στην προηγούμενη ερώτηση, αλλά θα πω και εδώ πως άσχετα αν έχω εμβολιαστεί ή όχι (επειδή θεωρώ πολύ λάθος αυτή τη ταμπελοποίηση που δυστυχώς θυμίζει άλλες εποχές…), η ιδεολογία μου δε μου επιτρέπει να στηρίξω αγώνες με τέτοιου είδους υγειονομικά πρωτόκολλα. Έτσι, παρόλο που ξεκίνησα κανονικά την προετοιμασία μου για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου και τη συνεχίζω, δε θα συμμετάσχω στα πανελλήνια πρωταθλήματα Ημιμαραθωνίου και του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας, όπου το υγειονομικό πρωτόκολλο αναγκάζει τους αθλητές να προβούν σε βεβιασμένες κινήσεις που αφορούν την υγεία και να εμβολιαστούν. Έτσι, μπορώ να πω πως βραχυπρόθεσμα θα τρέξω σε εγχώριους αγώνες όπου η συμμετοχή περιορίζεται σε κάτω από 300 άτομα και δε γίνεται κοινωνικός διαχωρισμός, και ελπίζω επίσης σε κάποιον διεθνή αγώνα του εξωτερικού ώστε να απολαύσω υψηλότερο συναγωνισμό που ίσως προκύψει σε μια ικανοποιητική για εμένα επίδοση, πριν κλείσει το 2021. Για τους μακροπρόθεσμους στόχους μου, θα διατυπώσω μόνο έναν, που είναι στον πλήρη έλεγχό μου: να μην προσδοκώ τίποτα και να κυνηγάω τα πάντα – έτσι από συνήθεια.
Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, ένας αθλητής δρόμων αντοχής χρειάζεται μακριούς στρωτούς χωματόδρομους ή/και μεγάλα πάρκα με μαλακές διαδρομές και μεγάλες ευθείες, χωρίς να του επιτίθενται άγρια σκυλιά (ή και άνθρωποι…), ώστε να μπορεί ο αθλητής να τρέχει για πολλή ώρα και γρήγορα, αποφεύγοντας κινδύνους τραυματισμού. Υπάρχουν πολλά τέτοια πρότυπα στην Ευρώπη, την Αμερική, την Αφρική και την Αυστραλία, που μας δείχνουν πώς δημιουργούνται εγχώριες μικροκοινότητες δρομέων αντοχής με επιδόσεις διεθνούς βεληνεκούς. Έτσι βλέπουμε επίσης πως οι ανάγκες του δρομέα αντοχής επιζητούν λύσεις που θα βελτίωναν και την αστική ζωή του κάθε πολίτη (πρόσβαση στη φύση, πράσινοι χώροι, αντιμετώπιση αδέσποτων, κτλ), οπότε αξίζει τον κόπο οι ανάγκες αυτές να γίνουν προτεραιότητα στις ελληνικές πόλεις και επαρχίες».
«Ισσωρία Άρτεμις», πες μας τι σημαίνει ο συγκεκριμένος δρόμος για σένα.
«Τη μυθολογική θεά Άρτεμις τη συνάντησα μέσα από το προσωπικό μου εικονογραφημένο μυθιστόρημα που δημιουργούσα στα 19 μου, η οποία στο πρώτο κεφάλαιο εκπαίδευσε την ηρωίδα (εμένα) μέσα σε ένα δάσος, στο δρόμο προς έναν υποτιθέμενο «υπερηρωισμό». Αυτή η ιδιόρρυθμη, σκληρή και επίμονη θεά, είναι, εν μέρει, η φανταστική προστάτιδά μου.
Η περίοδος Σεπτέμβρη-Οκτώβρη, προ εποχής κορονοϊού, με έβρισκε σε κάποιο βουνό της Φωκίδας να γυμνάζομαι για κάποιον φθινοπωρινό μαραθώνιο. Στο πέρας της αποστολής, συναντούσα την “Ισσωρία Άρτεμις” στη Μάνη, και με ηρεμούσε αυτό. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη που θα τη ξανασυναντήσω φέτος στον αγώνα των “Ομοίων”, μετά τη διακοπή του 2020».
Υπάρχει κάποιου είδους «δέσιμο» της Στεφανίας με τη Μάνη και τους «Όμοιους της Μάνης»; Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στους αγώνες;
«Τους “Όμοιους” τους γνώρισα μέσω της πρώτης μου συνάντησης με τον πρόεδρο Μιχάλη Κουτσιλιέρη σε μια διαδικτυακή εκπομπή τρεξίματος, όπου ήμασταν καλεσμένοι και οι δύο. Εκεί, με κάλεσε στον αγώνα “Ισσωρία Άρτεμις”, που σύστηνε για πρώτη φορά στο δρομικό κοινό, το 2018. Στον συμβολικό αυτόν αγώνα γνώρισα τους “Όμοιους” και εξελίχθηκε μια φιλία με τη γενική γραμματέα Κατερίνα Κουσουρή, ενώ έχω απολαύσει έκτοτε και αρκετές καλλιτεχνικές συνομιλίες με τον αντιπρόεδρο Λεωνίδα Μιχαλάκο, με τον οποίο πρόσφατα συμμετείχα σε μια Συνάντηση Εικαστικών στον Κότρωνα, κατόπιν ευγενικής του πρόσκλησης, με θέμα τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Οι “Όμοιοι της Μάνης” παντρεύουν τις επιστήμες, τις τέχνες, και τον πολιτισμό, και με ελκύει αυτό».
Η ζωγραφική και η μουσική είναι δύο ακόμη αγαπημένες σου ενασχολήσεις. Μίλησέ μας γι’ αυτές, αν ασχολείσαι ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά, αν σκοπεύεις στο μέλλον να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο σε αυτές.
«Με τη ζωγραφική ασχολούμαι από πολύ μικρή ηλικία, όμως τελικά σπούδασα Αρχιτεκτονική, επάνω στην οποία έκανα προπτυχιακές, μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές, ενώ σήμερα διδάσκω στο Μητροπολιτικό Κολλέγιο, στην Αθήνα. Έτσι το επάγγελμά μου είναι η αρχιτεκτονική και ο αστικός σχεδιασμός, όμως ασχολούμαι εξίσου και με τη ζωγραφική, παρόλο που θεωρώ τον εαυτό μου ερασιτέχνη. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε πως η αρχιτεκτονική είναι σύζυγός μου και η ζωγραφική η ερωμένη μου. Στο μέλλον σίγουρα θέλω να μπορώ να βρίσκω χρόνο για περισσότερα έργα, και να συμμετάσχω σε περισσότερες ομαδικές και ατομικές εκθέσεις.
Η αγάπη μου για τη μουσική ήρθε μέσα από το βιολί, το οποίο ξεκίνησα να παίζω όταν μεταναστεύσαμε και πάλι με την οικογένειά μου στις ΗΠΑ το 1998. Έβλεπα τον εαυτό μου να παίζει συχνά στον ύπνο μου, και έτσι παρακάλεσα για μαθήματα σε μια δύσκολη μεταβατική περίοδο για τους δικούς μου, την οποία συνειδητοποίησα χρόνια μετά. Τελικά μάλλον ήμουν καλή και έφτασα με σχετική άνεση σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, ώσπου απεβίωσε ο δάσκαλός μου, περιορίστηκε ο ελεύθερός μου χρόνος με τις σπουδές, και το άφησα πίσω. Σίγουρα στο μέλλον σκοπεύω να αφιερώσω ξανά χρόνο σε αυτό, μάλλον όταν σταματήσω να τρέχω τόσο πολύ και μου απομένει περισσότερη ενέργεια στις μπαταρίες μου».
Τελικά ποια θα έλεγες ότι είναι η μεγαλύτερη σου αγάπη, Στεφανία; Ο αθλητισμός, η ζωγραφική ή η μουσική;
«Στην πραγματικότητα το ένα τρέφει το άλλο, όμως λόγω καθημερινής δυναμικής και προτεραιοτήτων, οι σχέσεις διαδραματίζονται σαν ένα κυλιόμενο ‘‘Τρίγωνο Κάρπμαν’’, με δράστη, σωτήρα, και θύμα. Την περίοδο αυτή, ο αθλητισμός είναι ο δράστης μου, η ζωγραφική ο σωτήρας μου, και το βιολί το θύμα. Το ευτύχημα είναι πως η δυναμική μεταβάλλεται όποτε το αποφασίσω εγώ, ενώ για να διορθώσω τη ‘‘δυστυχία’’ που προκύπτει από μια τέτοια τριαδική ύπαρξη, έπειτα από καιρό έμαθα να μετατρέπω το δράστη σε φιλόσοφο, τον σωτήρα σε παρακινητή, και το θύμα σε ήρωα».
• H συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του iRun στο τεύχος 32, Σεπτέμβριος 2021.
Το Who is Who της Στεφανίας Λεοντιάδου
Ημερομηνία γέννησης: 24/06/1983
Τόπος γέννησης: Νέα Υόρκη
Προπονητής: Θεόδωρος Αναγνώστου
Σημαντικότερες διακρίσεις: 1η Πανελληνιονίκης Ημιμαραθωνίου Αθήνας, 1η Πανελληνιονίκης 3.000μ. κλειστού στίβου, 2η Πανελληνιονίκης 5.000 μ. ανοιχτού στίβου, 2η Πανελληνιονίκης Μαραθωνίου δρόμου, 3η Πανελληνιονίκης Μαραθωνίου γυναικών.
Ατομικά ρεκόρ
200μ.: 26.29
400μ: 59.12
800μ: 2:19.56
1500μ: 4:42.03
3000μ: 9:46.44
5000μ: 16:58.39
10.000μ: 36:05.65
10χλμ: 35:51
Ημιμαραθώνιος: 1ώρ.18:33
30χλμ: 1ώρ55:12
Μαραθώνιος: 2ώρ.44:33
