Εχει τερματίσει 68 μαραθωνίους, με πιο πρόσφατο τον Αυθεντικό πριν από έναν μήνα, και περισσότερους από 500 αγώνες δρόμου στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Μόνιμος κάτοικος Ηρακλείου Κρήτης, ο άνθρωπος που υπολογίζει και καταγράφει περάσματα και επιδόσεις, επιδιώκοντας να βοηθήσει καταξιωμένους και μη δρομείς, και εκείνος που με τα κατά καιρούς βαθυστόχαστα άρθρα του παρακινεί τους αθλούμενους να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, απαντά σε 5 απρόβλεπτες ερωτήσεις του iRun.
Νοέμβριος 2024: Ο Στέφανος Αντωνάκης τερματίζει στον 41ο Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθήνας
Τι χρειάζεται μια χώρα για να βγάλει χρήσιμους πολίτες;
Ολα ξεκινούν από την παιδεία. Τόσο σε επίπεδο θεσμικό (σχολεία) όσο και σε επίπεδο προσωπικό (οικογένεια). Οσο γενικόλογο ή κλισέ και αν ακούγεται, από εκεί ξεκινούν όλα. Οταν μια χώρα δεν επενδύει στην εκπαίδευση των νέων, όταν δεν αντιμετωπίζει το εκπαιδευτικό σύστημα με τη δέουσα προσοχή, τότε ολισθαίνει σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Μια απαραίτητη επισήμανση εδώ. Η παρακμή ή η απαξίωση ενός εκπαιδευτικού συστήματος οφείλει να γίνεται αντικείμενο κριτικής, είναι υποχρέωσή μας ως πολίτες.
Από την άλλη ωστόσο, δεν πρέπει να αποτελεί «εύκολη» δικαιολογία για τις δικές μας ολιγωρίες. Αλλο το να ασκείς εποικοδομητική κριτική προς κάτι που χρήζει αλλαγών και βελτίωσης, και άλλο να ταμπουρώνεσαι πίσω από αυτό για να καλύψεις δικές σου ανεπάρκειες.
Εύχομαι επομένως να έρθει εκείνη η στιγμή όπου σε κάθε πόλη και χωριό της Ελλάδας θα υπάρχουν χώροι άθλησης ανοιχτοί προς όλους, ως κέντρα όπου ένα παιδί ή ένας ενήλικας θα μπορεί να καλλιεργεί σώμα και πνεύμα με τρόπους σύγχρονους και ασφαλείς. Ονειρεύομαι τέτοια «κύτταρα» πολιτισμού σε μεγαλουπόλεις και επαρχία.
Η ζωγραφική, η γλυπτική, το θέατρο, η μουσική, η χειροτεχνία, ο καραγκιόζης, ο αθλητισμός, η ηθική, η φιλαναγνωσία, αλλά και η σεξουαλική αγωγή, δεν είναι περιττή πολυτέλεια και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοια. Μόνο έτσι αφήνεις εκτός το μίσος, τον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και δημιουργείς μια κοινωνία που ανθίζει.
Ρομαντισμός; Μπορεί. Ο κόσμος όμως αλλάζει Κεμάλ, αρκεί να το πιστέψουμε, να το διεκδικήσουμε και να εργαστούμε για να το πραγματοποιήσουμε.
Στέφανος Αντωνάκης. Ακριβώς πίσω του, Βασίλης Ζαμπέλης
Τι χρειάζεται ώστε η Ελλάδα να «ανέβει επίπεδο» όσον αφορά τα αθλητικά της;
Αυτά ακριβώς που λέγαμε και προηγουμένως. Ειδικά όταν μιλάμε για πρωταθλητισμό, είναι τόσο άδικο όσο και υποκριτικό να ψέγουμε τους αθλητές μας για έλλειψη διακρίσεων σε διεθνές επίπεδο, όταν δεν κάνουμε πολλά ως πολιτεία για να υποστηρίξουμε αυτήν τους την προσπάθεια.
Οι (επι)κριτές του καναπέ, οι «φίλαθλοι» της κερκίδας, οι σχολιαστές των καφενείων (αισίως δε και σε ψηφιακή μορφή) βιάζονται να ρίξουν χολή στους αθλητές μας έπειτα από μια «χαμηλή» (για τα μάτια τους μόνο) επίδοση, μιλούν χαιρέκακα για την έλλειψη μεταλλίων, βλέπουν συνωμοσίες στην αδυναμία επίτευξης ρεκόρ.
Ας αναρωτηθεί ωστόσο ο φίλαθλος αναγνώστης, πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο; Σε τι υποδομές προετοιμάζεται ένας νέος αθλητής; Πόσο εύκολη πρόσβαση έχει σε αυτές; Πώς μπορεί να συνδυαστεί ο βιοπορισμός με τον πρωταθλητισμό υψηλού επιπέδου; Ειδικά όταν μιλάμε για μη εμπορικά ή δημοφιλή αθλήματα, για «αντιτηλεοπτικές» διοργανώσεις, πώς μπορεί ένας νέος να καλύψει τις βιωτικές του ανάγκες στην Ελλάδα της κρίσης, και ταυτόχρονα να κάνει πρωταθλητισμό υψηλού επιπέδου;
Ναι, υπάρχουν και εξαιρέσεις (με πιο προφανές παράδειγμα την περίπτωση της Ντρισμπιώτη), οι οποίες όμως απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Μια επισήμανση εδώ. Προφανώς οι αθλητές μας δεν είναι εξαίρεση. Αντίστοιχες τεράστιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν στην Ελλάδα οι νέοι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες, όλοι όσοι ξεκινούν την πορεία τους στη ζωή.
Δίχως να μπούμε στη διαδικασία της όποιας ανούσιας σύγκρισης, οι αθλητές μας αντιμετωπίζουν επιπλέον μια αχόρταγη κανιβαλιστική νοοτροπία: Φέρνεις μετάλλια; Αξίζεις και όλοι θέλουν να φωτογραφηθούν μαζί σου. Δεν τα κατάφερες; Πάμε για την αναζήτηση του επόμενου «ήρωα».
Αν δεν αλλάξει όλο αυτό, τα συγχαρητήρια των πολιτικών ηγετών φαντάζουν κίβδηλα, και δεν συνεισφέρουν στο ελάχιστο στις προσπάθειες αυτών των παιδιών. Και όλοι θα αναρωτιούνται κροκοδείλια γιατί η Ελλάδα δεν διακρίνεται διεθνώς.
Δεν είναι η έλλειψη ταλέντου ή διάθεσης για δουλειά. Είναι ότι η πολιτεία αποδεικνύεται ανάξια αυτών.
Μάρτιος 2024: Ο Στέφανος Αντωνάκης τερματίζει στον 3ο Coast To Coast Race (Ιεράπετρα, 21 χλμ.)
Τι πιστεύετε για τους 300 κυβερνώντες;
Η πλειοψηφία αυτών αντιμετωπίζει την πολιτική ως επάγγελμα. Η όποια ιδεολογία τίθεται στο περιθώριο και αντικαθίσταται από το κυνήγι της εξουσίας και των συν αυτής «ανταποδόσεων». Το ρουσφέτι, η συναλλαγή, τα μικροπολιτικά συμφέροντα πάνε πίσω τη χώρα μας.
Εχουμε ανάγκη από ανθρώπους που θα συνδυάζουν τον ιδεαλισμό και τα ευγενή κίνητρα με βαθιά γνώση του αντικειμένου τους και όρεξη για δουλειά.
Μπορούν να υπάρξουν στην Ελλάδα πολιτικοί που θα έχουν ως πρότυπο τον Γκάντι; Αλλιώς το ασυμβίβαστο πτωχευμένης χώρας με πλούσιους πολιτικούς θα αποτελεί εσαεί μελανή σελίδα στην ιστορία μας.
Boost μία μέρα πριν από τον Ημιμαραθώνιο Κρήτης 2024 με κρασί παραγωγής Αντωνάκη
Σας αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο. Ποιοι είναι για σας οι κορυφαίοι όλων των εποχών, εντός και εκτός συνόρων;
Κάθε εποχή έχει τους δικούς της κορυφαίους. Αλλωστε πάντα υπάρχει η υποκειμενικότητα σε αντίστοιχες κρίσεις. Για μένα, κορυφαίος Ελληνας, ο Νουρέγιεφ των γηπέδων, ήταν ο «Βάσια» Βασίλης Χατζηπαναγής. Οπου και αν αγωνίστηκε, καταχειροκρουτούνταν και από τους αντιπάλους φιλάθλους. Το παιχνίδι του ήταν πάντα ύμνος στη φαντασία, στην έμπνευση, στη δημιουργία, και ταυτόχρονα αποτελεσματικό και ουσιώδες, χωρίς την ψυχρή σκοπιμότητα που εμφανίζει πολλές φορές το σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Οσον αφορά τη διεθνή σκηνή, ανάμεσα σε μια πλειάδα ιερών τεράτων δεν θα μπορούσα να μην ξεχωρίσω τον Λιονέλ Μέσι. Ευφυία, αντίληψη, αθλητικές και ηγετικές δεξιότητες, και πάντα ηπίων τόνων εκτός γηπέδου, είναι ένας και μοναδικός. Η σύγκριση με τον άλλο μεγάλο, τον Ντιέγκο Μαραντόνα, είναι αναπόφευκτη. Παρ’ ό,τι ο δεύτερος «κάηκε» νωρίς, οι αναλογίες είναι πολλές. Και συμπτωματικά; Και οι δύο Αργεντινοί.
Συμμετέχετε συνεχώς σε αγώνες εντός και εκτός γηπέδων, από το 1970 μέχρι σήμερα. Τι έχετε να πείτε στους νεότερους;
Να αγαπήσουν τον αθλητισμό. Είτε είναι το τρέξιμο είτε κάτι άλλο. Ο,τι ταιριάζει στον καθένα, ό,τι μιλάει στην ψυχή του.
Να βάλουν τον αθλητισμό στην καθημερινότητά τους. Θα εκπλαγούν από το αποτέλεσμα. Ειδικά το τρέξιμο αποστάσεων είναι ένα σπουδαίο μάθημα ζωής. Από την άλλη, να το αντιμετωπίζουν πάντα στη σωστή του βάση παν μέτρον άριστο λέμε πάντα.
Ας μη γίνει ο αθλητισμός ένας επιπλέον παράγοντας πίεσης στη φορτωμένη καθημερινότητα, ας μην μετατρέπεται σε ανούσιο πεδίο αντιπαράθεσης στα social, ας μη φέρει τραυματισμούς και ταλαιπωρία.
Αντίθετα, να θυμούνται πάντα το παιδί που υπήρξαν. Βάλτε τα παπούτσια σας και τρέξτε. Λίγο, πολύ, αργά, γρήγορα. Δεν έχει καμιά σημασία. Στο τέλος θα χαμογελάτε πάντα! Αυτό το χαμόγελο θα σας βοηθάει σε όλες τις υπόλοιπες πτυχές της ζωής σας. Την επαγγελματική ζωή, τη γονεϊκότητα, τις όποιες υποχρεώσεις. Απολαύστε το!
