Είναι 26 ετών, ζει στην Κομοτηνή, και ετοιμάζεται για τον Μαραθώνιο του Μιλάνου. Η Στέλα Τσέγκου, νικήτρια την Κυριακή στον 25ο Αγώνα Αλσους Δαφνίου, παρουσιάζεται στο iRun.
- Μίλησε στον Σάββα Σπανούδη
* Ανήκω στον Σύλλογο Δροµέων Υγείας Ροδόπης «Rodopi Runners» ως δροµέας, αλλά και ως γραµµατέας στο ΔƩ. Αν και δεν θα έλεγα ότι «ανήκω» σε κάποιον σύλλογο, αλλά ότι έχω µια δροµική παρέα που µε αγαπάει και µε στηρίζει, µια δροµική οικογένεια.
* Είµαι γεννηµένη και µεγαλωµένη στην Αθήνα, ενώ τα τελευταία περίπου 10 χρόνια ζω στην Κοµοτηνή, όπου σπούδασα και έκανα το µεταπτυχιακό µου στο τµήµα Επιστήµης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισµού, ενώ πρόσφατα κατατάχθηκα στο Πολεµικό Ναυτικό.
* Με το τρέξιµο υπήρχε αρχικά µια σχέση µίσους, καθώς ήµουν παιδί της θάλασσας και του νερού. Μέσα στον κορωνοϊό όμως (πριν από περίπου 2µισι χρόνια), η σχέση µίσους έγινε απόλυτου πάθους.
* Δεν µπορώ να πω ότι ακολουθώ πιστά κάποιο προπονητικό πλάνο. Αρχικά, δεν έχω προπονητή. Θέτω τους στόχους µου και µέσω των γνώσεών µου βγάζω τις προπονήσεις µου. Οφείλω να οµολογήσω όµως, πως καµιά φορά κλέβω τον εαυτό µου, γιατί προτιµώ να κάνω κάτι και να διασκεδάζω, από το να το κάνω καταναγκαστικά. Δεν πρέπει να ξεχνάµε ότι είµαστε ερασιτέχνες δροµείς που απλώς περνάµε καλά.
* Την περίοδο που αγωνίζοµαι στον δρόµο νιώθω ότι µου αρέσει πολύ, όταν όµως γυρνάω στο ορεινό τερέν, θαµπώνοµαι. Από τη µία αρέσκοµαι στην ταχύτητα του δρόµου και από την άλλη µαγεύοµαι από την οµορφιά του βουνού. Δεν έχω βρει επομένως ακόμη την απάντηση στο «βουνό ή δρόμος»!
* Τον πρώτο µου µαραθώνιο τον έτρεξα τον Απρίλιο στη Θεσσαλονίκη, ενώ ο επόµενος ήταν της Αθήνας. Τα συναισθήµατα είναι ποικίλα. Πάντα οι προετοιµασίες µε αγχώνουν, αλλά ξέρεις ότι θα βγουν µε τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Οσο καλά και να προετοιµαστείς όµως, ένας µαραθώνιος είναι απρόβλεπτος, σε γονατίζει, σε «ταπεινώνει», αλλά αυτή είναι και η µαγεία του.
* Πρώτος στόχος του 2024 είναι ο Μαραθώνιος του Μιλάνου στις 7 Απριλίου. Θα είναι ο πρώτος μου µαραθώνιος στο εξωτερικό και τον περιµένω µε ανυποµονησία, ευχόµενη και έναν καλύτερο χρόνο από το 3:40 της Θεσσαλονίκης. Δεύτερος στόχος δεν είναι άλλος από το ευαγγέλιο του δροµέα, ο Αυθεντικός Μαραθώνιος. Την περσινή χρονιά τον τερμάτισα αλλά µε νίκησε, φέτος ελπίζω να τον νικήσω εγώ.
* Προτιμώ τις μεγάλες αποστάσεις και αυτό µπορώ να το απαντήσω µε απόλυτη σιγουριά. Οι µεγάλες αποστάσεις είναι στοίχηµα µε τον εαυτό σου. Ξεπερνάς τα όριά σου, δοκιµάζεσαι διαρκώς. Είναι ένας φαύλος κύκλος συναισθηµάτων χαράς, λύπης, νεύρων, πόνου και ξανά από την αρχή. Αυτήν τη δοκιµασία εγώ προσωπικά τη λατρεύω, µε εξιτάρει.
* Η αλήθεια είναι πως τον Αγώνα στο Αλσος Δαφνίου ούτε τον είχα ξανατρέξει ούτε τον γνώριζα. Βρέθηκα στην Αθήνα για επαγγελµατικούς λόγους και έπεσα πάνω στον αγώνα αυτόν. Είµαι ένας εθισµένος δροµέας, δεν αντιστέκοµαι εύκολα σε αγώνες, έτσι αποφάσισα να βάλω τα δροµικά µου παπούτσια και να αγωνιστώ.
Μια όµορφη διαδροµή σε έναν δασικό χωµάτινο δρόµο που σε κάνει να ξεχνάς πως βρίσκεσαι στην πόλη της Αθήνας. Ο πολύς κόσµος, τα γλυκά χαµόγελα, οι ωραίες συζητήσεις µε τους συναθλητές και ένας τελικά ευνοϊκος καιρός ήταν ικανά να κάνουν άλλη µια Κυριακή µοναδική.
Οσον αφορά το αποτέλεσµα του αγώνα, δεν ξέρω αν ήταν κάτι που περίµενα, αλλά σίγουρα µε χαροποίησε ιδιαίτερα, ενώ η δροµική µου χρονιά µπήκε µε το δεξί.
* Εύχοµαι ολοψυχα σε όλον τον κόσµο υγεία, αγάπη και πολλά χαµόγελα. Το 2024 να φέρει στη ζωή µας ελπίδα, νέες προσδοκίες και να αφήσει στο παρελθόν τις πίκρες. Και επειδή κάθε χρονιά έρχεται µόνο µία φορά, ζήστε την στο έπακρο και απολαύστε κάθε στιγµή. Αγαπήστε, χαµογελάστε και αγκαλιαστείτε.
