Μπαμπάς (όχι το ομώνυμο γλυκό), Μπαμπάκας, Μπαμπούλης, Μπαμπούκος, Μπαμπακούλης, Πατέρας… Πολλά υποκοριστικά που προσδιορίζουν, ανάλογα με την χροιά και την προσφώνησή τους, τη σχέση των παιδιών με το νούμερο ένα -της οικογενειακής μερίδας- μέλος της οικογένειας. Αρκετές φορές ο άνθρωπος που είναι πατέρας είναι παρεξηγημένος, άλλες φορές δικαίως, άλλες αδίκως.
• του Γρηγόρη Παπουτσή
Λυπάμαι όλους τους μπαμπάδες που «δεν είναι κοντά» στα παιδιά τους είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας, εγωϊσμού, επαγγελματικών υποχρεώσεων, απόστασης, διαζυγίου.
Λυπάμαι και τα παιδιά που δεν κατάλαβαν ή δεν μπήκαν στον κόπο να κατανοήσουν πότε ο μπαμπάς τους προσπάθησε να έρθει κοντά τους και απλά τον έκαναν πέρα.
Θαυμάζω τους απλούς καθημερινούς μπαμπάδες που δεν ντρέπονται να «τσαλακωθούν» αφήνοντας τη μικρή τους κόρη να τους κάνουν κοτσιδάκια παριστάνοντας τις πελάτισσες σε ένα κατά φαντασία κομμωτήριο. Θαυμάζω όλους εκείνους που παρά την κούραση που νιώθουν γυρνώντας από την εργασία τους, δεν αρνήθηκαν τη βόλτα με το ποδήλατο, δε βαρυγκώμησαν για παιχνίδι, δεν έφαγαν και έδωσαν την πρέπουσα και απόλυτη προτεραιότητα στα καμάρια τους.
Δε βρίσκω όμως ικανά λόγια να αποτυπώσουν τα συναισθήματά μου και το δέος που νιώθω για όλους εκείνους τους μπαμπάδες που έχουν μέλη στην οικογένειά τους με κάποια αναπηρία νοητική ή σωματική… Η παρακάτω ιστορία είναι αληθινή και απόλυτα διδακτική…
Ρικ Χόιτ (Rick Hoyt)
Στις 10 Ιανουαρίου 1962 στο Holland της Μασαχουσέτης των Η.Π.Α. γεννήθηκε ο Ρικ Χόιτ, γιος του Ντίκ (1η Ιουνίου 1940) και της Τζούντι Χόιτ.
Κατά τη διάρκεια της γέννας ο λαιμός του Ρικ τυλίχθηκε με τον ομφάλιο λώρο, εμποδίζοντας τη διοχέτευση οξυγόνου στον εγκέφαλό του. Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορεί να δώσει ο εγκέφαλος τις κατάλληλες εντολές στους μύες του σώματος του και εξαιτίας αυτής της εγκεφαλικής παράλυσης, ο Ρικ θα ήταν παραπληγικός για το υπόλοιπο της ζωής του.
Πολλοί γιατροί συμβούλεψαν τους γονείς του Ρικ να τον κλείσουν σε Ίδρυμα, εκείνοι όμως βλέποντας τα μάτια του Ρικ να τους ακολουθούν στο δωμάτιο, αποφάσισαν για το αντίθετο. Είχαν την ελπίδα ότι κάποτε ο Ρικ θα μπορούσε να επικοινωνήσει. Κάθε εβδομάδα τον πήγαιναν στο Νοσοκομείο Παίδων της Βοστώνης όπου συναντούσαν ένα γιατρό που τους ενθάρρυνε να συμπεριφέρονται στον Ρικ απόλυτα φυσιολογικά, όπως και σε κάθε άλλο παιδί.
Επικοινωνία
Η μητέρα του Ρικ, Τζούντι, του δίδασκε την αλφάβητο με χαρτόνια και σημειώματα σε κάθε αντικείμενο του σπιτιού. Ο Ρικ γρήγορα έμαθε την αλφάβητο και σε ηλικία 11 χρόνων οι γονείς του τον πήγαν στο Πολυτεχνείο της Βοστώνης (Tufts University) ζητώντας από τους Μηχανικούς του Πανεπιστημίου να σχεδιάσουν έναν υπολογιστή που θα τους επέτρεπε να επικοινωνούν μαζί του. Ο επικεφαλής καθηγητής ήταν διστακτικός και απέκλεισε το ενδεχόμενο, οι γονείς του Ρικ όμως τον προέτρεψαν να του διηγηθεί ένα ανέκδοτο. Όταν ο καθηγητής διέκρινε ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο του Ρικ ως αντίδρασή του στο αστείο, πείστηκε και λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί του Πανεπιστημίου σχεδίασαν έναν ειδικό υπολογιστή για το Ρικ. Ο υπολογιστής μέσω ενός ειδικού κέρσορα που ενεργοποιούνταν από την κίνηση του κεφαλιού, έδινε τη δυνατότητα στο Ρικ να σχηματίσει οποιαδήποτε λέξη επιθυμούσε, στην οθόνη του.
Ενώ ο Ρικ δεν είχε επικοινωνήσει λεκτικά με τους γονείς του μέχρι εκείνη τη στιγμή, με τη βοήθεια του ειδικού υπολογιστή έγραψε την πρώτη φράση του. «Go Bruins» (Πάμε ρε Bruins) αναφερόμενος στην τοπική ομάδα χόκεϊ επί πάγου των Boston Bruins δείχνοντας την κλίση του στον αθλητισμό.
Δύο χρόνια αργότερα ο Ρικ, εισήχθη σε δημόσιο σχολείο της Βοστώνης όπου και αποφοίτησε και το 1993 σε ηλικία 31 ετών πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης με αριστεία, στον τομέα της ειδικής αγωγής.
Μπαμπά θα τρέξεις μαζί μου;
Την άνοιξη του 1977 o Ρικ θέλοντας να βοηθήσει ένα συμμαθητή του στο lacrosse που έπαθε παράλυση, ρώτησε τον πατέρα του αν θα έτρεχε ένα μαραθώνιο κοινωνικού σκοπού μαζί του απόστασης 5 μιλίων. Ήθελε να αποδείξει ότι η ζωή συνεχίζεται ανεξαρτήτως κινητικών προβλημάτων. Ο μπαμπάς του απάντησε χωρίς να το σκεφτεί «Ναι». Ο Ντίκ ο οποίος ήταν τότε 36 χρόνων αντιμετώπιζε πρόβλημα με την καρδιά του και δεν ήταν δρομέας. Πάρα ταύτα δε σκέφτηκε την υγεία του παρά μόνο το χαμόγελο και την ικανοποίηση του Ρικ. Στον τερματισμό ο Ρικ είπε στον μπαμπά του ότι κατά τη διάρκεια της διαδρομής αισθανόταν ότι δεν ήταν παράλυτος.
Μετά από αυτό ο Ντίκ άρχισε να προπονείται και να τρέχει επί καθημερινής βάσεως σπρώχνοντας ένα αναπηρικό καρότσι με ένα σάκο από τσιμέντο κατά τη διάρκεια που ο Ρικ βρισκόταν στο σχολείο ή διάβαζε. Με τη σκληρή προπόνηση βελτίωσε σημαντικά τη φυσική του κατάσταση και κατόρθωσε να έχει προσωπικό ρεκόρ τερματισμού 17 λεπτών σε αγώνα 5χλμ. παρόλο που συμμετείχε σπρώχνοντας το Ρικ στο αναπηρικό του αμαξίδιο.
Το 1979 ο Ντίκ και ο Ρικ (ως Team Hoyt) συμμετείχαν στον εμβληματικό μαραθώνιο των ΗΠΑ, το μαραθώνιο της Βοστώνης και φυσικά τερμάτισαν! Οι δυο τους ολοκλήρωσαν μαζί, συνολικά 32 μαραθωνίους της Βοστώνης, συμπεριλαμβανομένου του τερματισμού τους το 2014.
Ο μπαμπάς Ντίκ έχει δηλώσει ότι συμμετέχει στους αγώνες μόνο για την ικανοποίηση του Ρικ και θα τρέχει μαζί του μέχρι να πεθάνει. Τον έχουν παροτρύνει να δοκιμάσει να τρέξει μόνος του γιατί οι επιδόσεις του είναι εξαιρετικές λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν είναι μόνος του. Έχει φλερτάρει αρκετές φορές με ρεκόρ αλλά δεν τον ενδιαφέρουν, παρά μόνο η χαρά του Ρικ. Σε συνεντεύξεις του δηλώνει ότι δεν τρέχει αυτός αλλά ο Ρικ χρησιμοποιώντας τα χέρια και τα πόδια του.
Ένα χάλκινο βραβείο τιμής των Χόιτ τους αφιερώθηκε στις 8 Απριλίου 2013, κοντά στην έναρξη του μαραθωνίου της Βοστώνης στο Hopkinton της Μασσαχουσέτης. Τιμήθηκαν επίσης από το Αμερικάνικο κανάλι ESPN με το βραβείο “Jimmy V Perseverance” στα αθλητικά βραβεία ESPYS στις 17 Ιουλίου 2013.
Ironman
Ο Ρικ ήταν ενθουσιασμένος με τη συμμετοχή του σε μαραθωνίους ώσπου μια μέρα ρώτησε τον πατέρα του αν θα έτρεχε μαζί του τον αγώνα Ironman. Ο μπαμπάς του φυσικά είπε «Ναι». Για όσους δε γνωρίζουν το Ironman περιλαμβάνει 4χλμ. κολύμβησης, 180χλμ. ποδήλατου και 42χλμ. τρέξιμο και όλα αυτά χωρίς διακοπή.
Ο Ντίκ ήταν στρατιωτικός (συνταξιοδοτήθηκε το 1995 ως αντισυνταγματάρχης της Ιπτάμενης Εθνικής Φρουράς των Η.Π.Α. μετά από 37 χρόνια υπηρεσίας) και είχε μάθει στη ζωή του να είναι πειθαρχημένος. Με σκληρή καθημερινή προπόνηση συμμετείχε στο Ironman, όπου για την κολύμβηση είχε δεθεί με σχοινί για να μπορεί να τραβάει βάρκα με τον Ρικ μέσα, για το ποδήλατο είχε μια ειδική κατασκευή όπου μπροστά από το ποδήλατο υπήρχε καλάθι για να κάθεται ο Ρικ και για το δρόμο έσπρωχνε το αναπηρικό αμαξίδιο του Ρικ. Η ομάδα μπαμπάς-γιός τερμάτισε όχι μία αλλά έξι φορές στον αγώνα Ironman. Το μότο της ομάδας είναι το «Yes you can». Ναι μπορείς, αρκεί να το θελήσεις και να το αποφασίσεις!
Κάποτε ο Ρικ ρωτήθηκε πως αν μπορούσε να δώσει ένα πράγμα στον πατέρα του ποιο θα ήταν αυτό; Eκείνος απάντησε αφοπλιστικά:
«Το πράγμα που θα ήθελα περισσότερο είναι ο μπαμπάς μου να καθίσει στην καρέκλα και για μια φορά να τον σπρώξω εγώ!».
Μπαμπά μου σε ευχαριστώ…
Η ομάδα Χόιτ είναι πηγή έμπνευσης για εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο. Εμπνέουν γιατί με τη θέληση απέδειξαν πως τα πάντα είναι ικανά ακόμα και αν υπάρχουν εμπόδια. Ήρωες υπάρχουν παντού αρκεί να τους ανακαλύψουμε. Είναι δίπλα μας, στην καθημερινότητά μας. Όλοι μας άλλωστε κουβαλάμε τον προσωπικό μας σταυρό…
Μπαμπά μου σε ευχαριστώ για όλα… Σε αγαπώ παρόλο που δε στο λέω συχνά. Σε ευχαριστώ και ας μην έχουμε πάει ούτε έναν περίπατο…
• To άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο free press περιοδικό “iRun …and i am free” (T.05 / Δεκ. 2017)
