Η ιστορία της 45χρονης Αμερικανίδας, που έχασε το δεξί της πόδι από καρκίνο πριν από 19 χρόνια και παρότι δεν είχε σχέση με το τρέξιμο, ετοιμάζεται για αγώνα 240 μιλίων στην έρημο της Γιούτα, περνώντας το μήνυμα «Yes, you can».
«Τα σπουδαία πράγματα δεν έρχονται ποτέ μέσα από τις ζώνες άνεσης». Η Τζάκι Χαντ-Μπρέρσμα γράφει αυτές τις σκέψεις κι ενώ σε λίγες ημέρες (8-12 Οκτωβρίου) θα θέσει το σώμα της, την ψυχή της σε μια ακόμα δοκιμασία, τη μεγαλύτερη μέχρι τώρα. Θα μετάσχει στο MOAB Endurance Run 240. Θα κληθεί να τρέξει 240 μίλια στην έρημο και τα βουνά γύρω από το όρος Μοάμπ, στη Γιούτα των ΗΠΑ, με προσθετική λεπίδα στο αριστερό της πόδι.
Η 46χρονη Τζάκι Χαντ-Μπρέρσμα έγινε δρομέας και εξελίσσεται σε μια σπουδαία ultra runner, χωρίς αυτό να περνούσε από το μυαλό της κάποια χρόνια πριν. Η ιστορία της αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα θέλησης και δύναμης. Έχασε το πόδι της από καρκίνο όταν ήταν 26 ετών και άρχισε να τρέχει μόλις το 2016. Και μόνο το γεγονός πως τρέχει σε ορεινά και κακοτράχαλα μέρη, την κάνει ξεχωριστή.
Αρχικά, έτρεξε σε ένα τοπικό αγώνα 5χλμ. Στη συνέχεια, ανέβηκε τα σκαλοπάτια: Ημιμαραθώνιος, μαραθώνιος, τελικά μπήκε σε υπερμαραθώνιος στη ζωή της και τη γοήτευσε. Μάλιστα έχει στην κατοχή της ένα ιδιότυπο παγκόσμιο ρεκόρ: Είναι η πρώτη γυναίκα με προσθετικό μέλος που τρέχει τα 100 μίλια σε διάδρομο σε λιγότερο από 24 ώρες (23 ώρες και 38 λεπτά).
https://twitter.com/NCrunnerjacky/status/1441131494324334611
Η Τζάκι Χαντ-Μπρέρσμα δεν διάλεξε την ασφαλή ζώνη του σπιτιού της, αλλά επέλεξε τον δύσκολο δρόμο για να νιώσει πως εξακολουθεί να ζει. Απλά διαβάστε τι είπε πριν από μερικές ημέρες, με αφορμή τη συμμετοχή της στο MOAB 240.
«Έχασα το πόδι μου από καρκίνο σε ηλικία 26 ετών, τίποτα δεν με προετοίμασε για μια τέτοια δραματική αλλαγή στη ζωή μου. Να μάθεις να περπατάς ξανά με προσθετικό πόδι, κάτι που ο εγκέφαλός σου δεν εμπιστεύεται, ήταν δύσκολο, ήταν δύσκολο να πιστέψω πως κάτι ξένο θα μου έδινε τη δυνατότητα να προχωρώ.
Δεν ήμουν δρομέας πριν τον ακρωτηριασμό μου, αλλά ο σύζυγός μου είναι. Θυμάμαι τον περίμενα στη γραμμή τερματισμού ενός αγώνα, επευφημούσα δρομείς, τους θαύμαζα να τερματίζουν εντελώς εξαντλημένοι, αλλά τόσο υπερήφανοι για το επίτευγμά τους. Ήταν εκείνη τη στιγμή που αποφάσισα ότι ήθελα να ασχοληθώ με το τρέξιμο, αλλά ποτέ δεν ήξερα πόσο περίπλοκη θα ήταν η διαδικασία ως ακρωτηριασμένη.
https://twitter.com/NCrunnerjacky/status/1429216862202523649
Δεν είναι τόσο απλό όσο να φοράς ένα ζευγάρι παπούτσια, να βγαίνεις από την πόρτα και να τρέχεις, όταν είσαι ακρωτηριασμένος. Άρχισα να τρέχω με προσθετικό πόδι. Έπρεπε να δοκιμάσω και να τρέξω αμέτρητες φορές για να βεβαιωθώ ότι μπορώ, αλλά ήταν πολύ βαρύ. Χρειαζόμουν κάτι που να ήταν φτιαγμένο για τρέξιμο. Όταν πήρα τη νέα μου λεπίδα, χρειάστηκε λίγος χρόνος για να προσαρμοστώ. Ναι, την πρώτη φορά που έτρεξα με λεπίδα ένιωσα ότι πετούσα σε σύγκριση με το προηγούμενο πόδι μου, αλλά δεν έβαλα όλο μου το βάρος σε αυτό.
Ξαφνικά είχα αυτό το ξένο αντικείμενο δεμένο στο πόδι μου και αναμενόταν να τρέξω γρήγορα πάνω του. Χρειάστηκε μια διαδικασία οικοδόμησης εμπιστοσύνης και όσο περισσότερο άρχισα να εμπιστεύομαι τη λεπίδα, τόσο περισσότερο βάρος μπορούσα να βάλω σε αυτήν και να κάνω το βάδισμά μου πολύ καλύτερο. Με τα χρόνια έμαθα πολλά, πλέον μπορώ να συμβουλεύσω και να βοηθήσω και άλλους ακρωτηριασμένους».
