Φτάσαμε στο ξενοδοχείο του. Κάπου στα βόρεια προάστια, δίπλα από τα βασιλικά κτήματα του Τατοΐου που είναι σταθερός δρομικός προορισμός εντός λεκανοπεδίου. Ήμασταν συνεπείς στο ραντεβού μας. Θα συναντούσαμε τον Κωνσταντίνο Καρνάζη, τον υπερμαραθωνοδρόμο από την Ικαρία (και το Σαν Φρανσίσκο), για μια συνέντευξη κι ένα τηλεοπτικό γύρισμα που θα αναρτηθούν προσεχώς στο site του myathlete (www.myathlete.gr).
Ο φύλακας στην υποδοχή δεν ήταν φιλόξενος, αλλά περισσότερο καχύποπτος κι απότομος. Είχε μπροστά του δυο τύπους ντυμένους «χρωματιστά» (με τα ρούχα της «δουλειάς», του τρεξίματος, δηλαδή) και καθόλου δεν τον έπειθε για αληθινό και προγραμματισμένο το αίτημά τους να συναντήσουν έναν ένοικο του ξενοδοχείου. «Δεν γνωρίζω που βρίσκεται εντός του ξενοδοχείου ο κύριος Καρνάζης για να τον ειδοποιήσω. Αν γνωρίζει το ραντεβού σας, θα έρθει εκείνος από μόνος του». Κι αν δεν το θυμάται;
Ο φύλακας ανασήκωσε τους ώμους, εννοώντας: «πρόβλημά σας». Αλλά δεν το είπε. Και δεν έγινε και ποτέ πρόβλημά μας γιατί, προτού καλά – καλά τελειώσει τη φράση του ο «άρχων της υποδοχής», ο Καρνάζης ξεπρόβαλε χαμογελαστός κι ευδιάθετος, χαιρετώντας μας εγκάρδια (το Νίκο Δημητριάδη κι εμένα) σα να μας ήξερε από χρόνια. Καρνάζης – φύλακας, ένα – μηδέν (τέσσερα – μηδέν για την ακρίβεια).
Πήραμε το δρόμο για το δάσος που θα κάναμε το γύρισμα και τη συνέντευξη, αλλά η κουβέντα ξεκίνησε πολύ πριν φτάσουμε στον προορισμό μας. Δεν κάθεται ποτέ. Κυριολεκτικά. Δεν θα τον δείτε ποτέ καθιστό. Ακόμα και στο γραφείο του στην Αμερική, όλα τα έπιπλα είναι τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να δουλεύει όρθιος. Αεικίνητος, χιουμορίστας, ετοιμόλογος και, βέβαια, όρθιος ο 55χρονος (που μόνο 55χρονος δεν μοιάζει) ζει και αναπνέει για το τρέξιμο. Στο «παλμαρέ» του έχει εντυπωσιακές επιδόσεις: έχει τρέξει στους μείον 25 βαθμούς κελσίου, έχει τρέξει στην «κοιλάδα του θανάτου» (πάνω στις λευκές διαγραμμίσεις της ασφάλτου, γιατί στα μαύρα κομμάτια λιώνουν οι σόλες των παπουτσιών από τη ζέστη) και έχει τρέξει 80 ώρες ασταμάτητα χωρίς ύπνο (αν και, όπως μας είπε, κατάφερε να «ξεκλέψει» μερικά λεπτά ύπνου, ενώ έτρεχε).
Το μεγαλύτερό του δρομικό επίτευγμα, όμως, σχεδόν τρομακτικό για τα ανθρώπινα όρια είναι ότι έχει τρέξει πενήντα μαραθωνίους, σε πενήντα διαφορετικές πολιτείες των Η.Π.Α. σε πενήντα μέρες. Να το γράψω και αριθμητικά για να γίνει αντιληπτό (μολονότι και σαν σκέψη είναι αδιανόητο): 50 μέρες, 50 μαραθώνιοι, 50 πολιτείες. Νέος του στόχος, που μας αποκάλυψε στην παρουσίαση, να τρέξει ένα μαραθώνιο σε καθεμιά από τις 203 χώρες του πλανήτη.
Την ώρα που τρέχει, ακούει… βιβλία, τα πολύ διαδεδομένα στο εξωτερικό audiobooks και όχι μουσική. Το καθημερινό του πρόγραμμα περιλαμβάνει έναν μαραθώνιο κάθε πρωί, crossfit προπόνηση το μεσημεράκι και ένα πιο σύντομο γοργό τρέξιμο το βράδυ της τάξεως των 15 – 20 χιλιομέτρων. Δεν κάνει διατάσεις ποτέ και αγαπημένο του quote είναι το: «σε ό,τι αφορά στο τρέξιμο, να ακούς κάθε άποψη (για την προπόνηση, τη διατροφή κλπ) και να υιοθετείς αυτή που σου ταιριάζει». Ξεκίνησε να τρέχει σε ηλικία 6 ετών για να «απαλλάξει» τη μητέρα του από την «υποχρέωση» να τον πηγαίνει στο σχολείο καθημερινά με το αυτοκίνητο. Σταμάτησε το τρέξιμο κατά τη διάρκεια των σπουδών του για να το ξαναξεκινήσει ανήμερα των τριακοστών του γενεθλίων, όταν και εγκατέλειψε τη νυχτερινή εορταστική μάζωξη με φίλους, προκειμένου να γιορτάσει τα τριάντα με τριάντα μίλια (50 χλμ!) τρέξιμο. Κάπως έτσι, επανεκκίνησε τη δρομική του πορεία. Κάπως έτσι έτρεξε σαράντα μίλια στα σαράντα του, πενήντα μίλια στα πενήντα του, και τρέχει ένα μίλι περισσότερο κάθε χρόνο στα γενέθλιά του (γίνεται διαρκώς δυσκολότερο, όπως παραδέχτηκε).
Ο Κωνσταντίνος Καρνάζης είναι αναμφίβολα ξεχωριστός. Είναι προικισμένος από τη φύση, είναι δουλευταράς (τόσο σε ό,τι αφορά στο τρέξιμο, όσο και σε όλα τα γύρω – γύρω) και κουβαλάει μια θετική αύρα. Είναι μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης, ένας από τους πιο επιδραστικούς ανθρώπους στον πλανήτη σύμφωνα με το περιοδικό TIME. Ζει τρέχοντας και τρέχει ζώντας. Ταξιδεύει ασταμάτητα και έχει καταγράψει τις δρομικές του περιπέτειες σε δυο σπαραριστά αναγνώσματα: τον «Υπερμαραθωνοδρόμο» και το «Ο δρόμος προς τη Σπάρτη». Το τελευταίο, που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά (από την Key Books, όπως και το προηγούμενο), περιγράφει την εμπειρία του Καρνάζη στο περσινό Σπάρταθλο, όπου έτρεξε με μοναδική τροφοδοσία ό,τι θα μπορούσε να έχει και ο Φειδιππίδης στη διάθεσή του στην αρχαιότητα, ενώ παράλληλα καταγράφει ιστορικά στοιχεία για τη διαδρομή.
Σαν δρομέας που (θέλω να πιστεύω ότι) είμαι τον θαυμάζω, αλλά δεν έχω την πρόθεση να τον ακολουθήσω στις «παλαβωμάρες» του, μάλλον ποτέ. Ίσως να φοβάμαι, ίσως να μην «το έχω», ίσως να μην το θέλω, ίσως, πάλι, να προτιμώ να τον «ζηλεύω»; Όπως και να έχει, προσωπικά, στα 42.195 τραβάω χειρόφρενο. Σε κάθε περίπτωση, να είμαστε καλά, να τρέχουμε, να εμπνεόμαστε από ανθρώπους σαν τον Καρνάζη και να χρησιμοποιούμε ο καθένας το προσωπικό του χειρόφρενο με σύνεση και υπευθυνότητα. Καλούς δρόμους.
Γιώργος Μυζάλης – υπεύθυνος επικοινωνίας myathlete.