Ο Χριστόφορος Μερούσης έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορία στον κλασικό αθλητισμό της χώρας μας. Ξεκινώντας από τη Χίο και τα 3.000μ. στιπλ, ο Μερούσης ανέβηκε στο μαραθώνιο δρόμο, μια απόφαση που αποδείχθηκε σοφή.
Μεγαλούργησε, με συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες, πανελλήνιες νίκες στην κλασική διαδρομή, μια διαδρομή που τερμάτισε για πρώτη φορά το 2012 και την Κυριακή πέρασε για μια ακόμα φορά, κατακτώντας την 4η θέση στον Αυθεντικό Μαραθώνιο και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Ο 39χρονος πρωταθλητής έγινε δέκτης ερωτήσεων για το μέλλον του στον (πρωτ)αθλητισμό και σήμερα με ανάρτησή του στη σελίδα του στο facebook ο δρομέας του ΦΟ Βροντάδου Χίου συγκλονίζει.
Αναλυτικά όσα έγραψε
«Υστερόγραφο
Πολλοί με ρωτάνε αν ήταν ο τελευταίος, μου λένε “στεναχωρήθηκα με αυτό που είπες”. Δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει, ούτε εγώ ο ίδιος. Μέσα από εσωτερική αναζήτηση θα βρω την απάντηση στο ερώτημά μου.
Η πορεία ήταν μακρόχρονη, μεγάλη, γεμάτη καμπές, χαρές, συγκινήσεις και απογοητεύσεις… Τι μένει από όλο αυτό; Σε εμένα προσωπικά μένει ότι ο αθλητισμός με έσωσε!
Με πήρε από το χέρι, μου έδειξε τον δρόμο και μου είπε “αν είσαι μάγκας ζήσε τις στιγμές που θα σου δώσω και γίνε καλύτερος άνθρωπος”.. Με έσωσε, με χαλύβδωσε απέναντι στις φοβίες μου και στις αδυναμίες μου μού έδωσε αξίες και φιλίες ανεκτίμητες… Το παν είναι να επανεκτιμήσουμε το προσωπικό μας κίνητρο που μας κρατάει ζωντανούς σε αυτήν τη διαδικασία και να γίνει επανεκκίνηση…
Έτσι μένει ζωντανό σε όλους το αθλητικό μας κομμάτι, αλλά και το κομμάτι που είναι ακριβώς το ίδιο που μας κρατάει δυνατούς και προχωράμε μπροστά σε όλες τις καταστάσεις στη ζωή μας.
Οι αθλητές έτσι είμαστε και η στεναχώρια και η απογοήτευση, αν λέγεται έτσι, είναι στεναχώρια. Θα κρατήσω όμως τα λόγια του φίλου μου Δημήτρη, ο οποίος είναι από τα ανεκτίμητα που αποκόμισα στην πορεία μου, όπως και τα αληθινά δάκρυα φίλου πάνω στη διαδρομή, που ρωτώντας τον αργότερα “γιατί έκλαιγες;” μου απάντησε “γιατί ο κόσμος σε αγαπάει, σε φωνάζει με το μικρό σου όνομα και ας είσαι τέταρτος!”. Ο κόσμος, γνωστοί, άγνωστοι, φίλοι, αγαπημένα πρόσωπα που σε όλη μου την πορεία, χωρίς κάποιους να μην τους έχω δει ποτέ, ήταν δίπλα μου με τη σκέψη τους και τις ευχές τους. Σας ευχαριστώ θερμά όλους. Μένει μόνο να αλλάξουμε σελίδα και να βάλουμε φωτιά στο κομματάκι μέσα μας που θα μας πει ξανά “ξεκίνα, πάμε για άλλα, έχεις κάτι ακόμα μπροστά ,έστω και τώρα κοντά στα 40”… Τα όνειρα δεν έχουν ηλικία. Στο επανιδείν…».