Επιτέλους, Γάλλοι καλλιτέχνες στο μουσικό πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Σε αντίθεση με την τελετή έναρξης, όπου ακούσαμε από Ride On Time – Black Box μέχρι Imagine, καμία σχέση δηλαδή με το αμπρικό (βερίκοκο), η τελετή λήξης ήταν αυθεντικά γαλλική.
Xωρίς βοήθεια από τις παγκόσμιες ενωτικές μουσικές επιτυχίες, που καλό θα ήταν, για λόγους πρωτοτυπίας έστω, να μην χρησιμοποιηθούν και στο Λος Αντζελες, το μουσικό πρόγραμμα της τελετής λήξης είχε headliners τους Phoenix, και ας μην τους ξέρετε, και τον γεννημένο εκεί, στην περιοχή του Stade De France, Kavinsky, που μάθαμε από το τραγούδι Nightcall και το σάουντρακ της ταινίας του 2011, Drive.
Προηγουμένως, ένα κάπως μακρύ, χαλαρωτικό, μελωδικό και όμορφο χορευτικό δρώμενο, πάντα με τη συνοδεία πολυμελούς ορχήστρας με βιολιά, άφησε το δικό του στίγμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, σβήνοντας σιγά σιγά από τη μνήμη μας την κακογουστιά της τελετής έναρξης, και ας δηλώνουμε με πλήρη παραδοχή ότι ολυμπιακή παρέλαση στον Σηκουάνα, έστω και στοιβαγμένοι στα πλοία σαν πρόσφυγες, δεν θα ξαναγίνει τον αιώνα τον άπαντα. Once in a lifetime.
Οι λήψεις του σκηνοθέτη πάνω στην ατραξιόν των Ολυμπιακών Αγώνων, τον άνθρωπο των σόσιαλ, τον άνθρωπο – χαμόγελο, τον δικό μας Εμμανουήλ Καραλή, που χόρευε, τραβούσε φωτό και χοροπηδούσε κατά τη διάρκεια όλων αυτών, σε συνδυασμό με την καθαρή, ορχηστρική, καλλιτεχνική αποτύπωση του ελληνικού εθνικού ύμνου, αλλά και τη συνολική απλότητα της εορταστικής βραδιάς, χωρίς τη βεβιασμένη ανάγκη υποχρεωτικής διασκέδασης, μας έδωσαν μια εξιλεωτική και κυρίως αντάξια της φήμης που οφείλει να έχει ένα κλείσιμο Ολυμπιακών Αγώνων, τελετή λήξης.
Σε αυτό συνέβαλε και η μετάδοση της ΕΡΤ, για όσους δηλαδή παρακολούθησαν την τελετή μέσω της κρατικής τηλεόρασης. Σε αντίθεση με την τελετή λήξης του Τόκιο, και δεν είναι μομφή προς τον Δημήτρη Χατζηγεωργίου, του οποίου η οξυδέρκεια και ο δημοσιογραφικός λόγος είναι απολαυστικά ξεχωριστός, ο Περικλής Μακρής, και κυρίως ο Χρήστος Σαράντος, μίλησαν τόσο όσο: δεν θέλουμε επεξήγηση, δεν θέλουμε λόγια, η εικόνα αρκεί.
Η προσγείωση του Τομ Κρουζ από τον ουρανό μέσα στο «Σταντ Ντε Φρανς» ήταν ένα άλλο σκέλος της βραδιάς, αμερικανικό, και το δεχόμαστε, διότι τη σκυτάλη των Ολυμπιακών Αγώνων είχε πάρει ήδη το Λος Αντζελες. Ο νεότατος, με τη βοήθεια και της θεραπευτικής λείανσης, 62χρονος Τομ, καβάλησε τη μηχανή και μας πήγε βόλτα στο Χόλιγουντ και στην παραλία.
Εκεί όπου μας περίμεναν οι Red Hot Chili Peppers, ντάλα μεσημέρι (14:45), για να τραγουδήσουν Can’t Stop πάνω στην άμμο, πριν δώσουν πάσα στη γέννημα – θρέμμα Λος Αντζελες 22χρονη Billie Eilish και το Birds Of A Feather.
Και τότε, βγήκε ο καθαρόαιμος «Long Beach California», Snoop Dogg, για το Drop It Like It’s Hot, καλωσορίζοντας στα μισά και τον Jay-Z – σιγά μην έλειπε ο άνθρωπος χιπ χοπ.
Το μουσικό πρόγραμμα, η τελετή λήξης, και αφού η φλόγα είχε πια σβήσει, ολοκληρώθηκε με το My Way του Φρανκ Σινάτρα, στην πρώτη, πρωτότυπη έκδοσή του, με τίτλο «Comme d’habitude», που συνέθεσε ο 84χρονος σήμερα Ζακ Ρεβό το 1967, δύο χρόνια πριν ο Φρανκ το κάνει πασίγνωστο σε 205+ χώρες, όσες συμμετείχαν και στους 33ους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Merci Paris, Merci La France
