Είναι εύκολο να βρεις αγώνες μεγαλύτερου μήκους από τον Tunnel Ultra, απόστασης 200 μιλίων (321 χλμ.).
Πουθενά αλλού όμως δεν θα βρεις ένα τόσο «διεστραμμένο» αγώνα, ο οποίος διεξάγεται σε ένα τούνελ ενός μιλίου (1,6 χλμ.), το οποίο θα πρέπει να τρέξεις 200 φορές. Δύο μέρες δηλαδή και βάλε.
Στον αγώνα, ο οποίος ξεκινάει μια από τις Παρασκευές του Μαρτίου στις 16:00 και διεξάγεται στο τούνελ Combe Down στο Μπαθ της Αγγλίας, δεν επιτρέπεται συνοδός, ακουστικά, αλλά και το να τρέχουν οι δρομείς ο ένας δίπλα στον άλλον. Υπάρχει, δε, το χρονικό όριο τερματισμού των 55 ωρών. Δύο 24ωρα και 7 ώρες.
Η διοργάνωση περιγράφει τον αγώνα ως ένα «συγκλονιστικό τεστ ακραίας αντοχής», και είναι περισσότερο προειδοποίηση για την υγεία, παρά σλόγκαν μάρκετινγκ.
Το Comb Down δόθηκε στην κυκλοφορία ως ποδηλατόδρομος το 2013, μετά από 47 χρόνια απραξίας. Είναι η μακρύτερη πεζοπορική σήραγγα στη Μεγάλη Βρετανία και το προφανές σκηνικό για τη διεξαγωγή αγώνα για τον υπερμαραθωνοδρόμο Μαρκ Κόκμπεϊν.
«Οταν πήρα την άδεια να χρησιμοποιήσω το τούνελ, ήταν εμφανές τι έπρεπε να κάνω», λέει ο Κόκμπεϊν, ο 50χρονος ηλεκτρονικός μηχανικός που έχει τρέξει 199 μαραθωνίους και 106 υπερμαραθωνίους, μεταξύ των οποίων και πέντε Σπάρταθλον (2005-2009), πριν σταματήσει το 2011 λόγω προβλημάτων στα γόνατα.
Η συμμετοχή στον αγώνα που ξεκίνησε το 2019 είναι περιορισμένη, κυρίως επειδή το τούνελ δεν μπορεί να φιλοξενήσει πολλούς δρομείς ταυτόχρονα.
Η γραμματεία αυτού του χαμηλών τόνων αγώνα περιορίζεται σε ένα πτυσσόμενο τραπέζι έξω από το ένα άκρο του τούνελ. Δεν υπάρχει καταφύγιο ή χώρος ανάπαυσης, εκτός αν οι δρομείς φέρουν μια καρέκλα κάμπινγκ. Ακόμα και η εκκίνηση είναι περίεργη. Πρέπει ο ένας να στέκεται πίσω από τον άλλον.
Πρέπει όλοι να μοιράζονται μια χημική τουαλέτα, ενώ ο ανεφοδιασμός περιλαμβάνει νερό, τσάι και μετρημένες διατροφικές επιλογές, με πιο «ακραία» τα pot noodles.
Στα μέσα του τούνελ, δε, υπάρχει ένα ηχείο σε σχήμα γιγαντιαίου ματιού, από το οποίο ακούγεται κλασική μουσική καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα.
«Μείωσα τις λιχουδιές. Είμαι της άποψης ότι μπορείς να τρέξεις οποιονδήποτε υπερμαραθώνιο με λίγο νερό και φαγητό. Ηθελα πάνω από όλα να είναι το τρέξιμο», λέει ο Κόκμπεϊν που έχει 2:53 ατομικό ρεκόρ στον μαραθώνιο.
Ολες αυτές οι συνθήκες και οι στερήσεις του Tunnel Ultra έχουν συμβάλει στο να τερματίσουν μόνο 14 δρομείς στα τρία αυτά χρόνια που διεξάγεται ο αγώνας. Στον πρώτο αγώνα, το 2019, τα 200 μίλια ολοκλήρωσαν μόνο οι 2 από τους 31 που ξεκίνησαν.
«Πρέπει να είσαι απόλυτα αφοσιωμένος σε αυτό. Αν αφήσεις τις αμφιβολίες να σε διαπεράσουν, έχεις τελειώσει», λέει ο Κόκμπεϊν και ξεκαθαρίζει: «Δεν θέλω να μην υπάρχουν τερματίσαντες. Θέλω όμως να περάσουν μέσα από μια κόλαση για να φτάσουν εκεί».
Πώς ακριβώς λοιπόν διεκπεραιώνεις έναν αγώνα – κόλαση, που έχει σχεδιαστεί εσκεμμένα για να σε σπάσει σωματικά, διανοητικά και συναισθηματικά; Ας δούμε μερικές απόψεις των συναθλητών μας που έχουν λάβει ήδη μέρος.
Σε ένα τούνελ που στάζει
«Θα μπορούσα να κάθομαι στον καναπέ μου και να παρακολουθώ τηλεόραση με τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Ή μήπως θέλω να είμαι σε ένα τούνελ που στάζει, κουρασμένος και μίζερος, γνωρίζοντας ότι έχω δουλειά τη Δευτέρα;», αναρωτιέται δυνατά ο νικητής του Tunnel Ultra το 2020, Γκάι Μπέτινσον, ο οποίος περιγράφει κάθε υπερμαραθώνιο σαν ανώνυμη συνάντηση κρίσης μέσης ηλικίας: «Ολοι έχουμε προβλήματα. Είναι ξεκάθαρα κάποιο είδος θεραπείας».
Τεράστια πνευματική πρόκληση
«Είναι τόσο άσκοπο. Δεν πας από το Α στο Β, επομένως πρόκειται για μια τεράστια πνευματική πρόκληση», λέει ο Αντι Πέρσον, ο οποίος τερμάτισε επίσης τον αγώνα του 2020. «Αν μπορείς να ωθήσεις το μυαλό σου περισσότερο από όσο νομίζεις ότι είναι δυνατό, τότε αυτό είναι αρκετά ενδυναμωτικό».
Ο Μάικ Ράφαν από το Αμπερντίν, 2ος το 2021, λέει ότι «Είναι ωραίο που δεν υπάρχουν περιττές ‘ανοησίες’. Το τούνελ είναι καθαρό και έτοιμο για ανόθευτο τρέξιμο. Τρέχεις από τη μία άκρη στην άλλη σε ευθεία γραμμή, στρίβεις γύρω από έναν κώνο, επιστρέφεις ξανά, και απλώς συνεχίζεις. Αυτό είναι όλο», και ο Αντι Πέρσον συμφωνεί: «Δεν υπάρχει φανφάρα. Αν ψάχνεις να σε χαϊδέψουν, έχεις έρθει στο λάθος μέρος».
«Μία τακτική για μένα είναι η 100% δέσμευση», αναφέρει ο Ράφαν, ο οποίος έτρεξε 182 μίλια (293 χλμ.) σε 42 ώρες γύρω από τον κήπο του μετά από εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς το 2020.
Σε έναν άλλον αγώνα που διοργάνωσε ο Κόκμπεϊν, ο Ράφαν συνέχισε να τρέχει παρά τις ζοφερές συνθήκες, που έκαναν τον βολβό του ματιού του να παγώσει. «Ποτέ δεν σκέφτηκα να εγκαταλείψω τον αγώνα στο Τούνελ. Πριν από τον αγώνα τους είπα ‘Μην με αφήσετε να σταματήσω αν δεν υπάρχει ιατρικός λόγος για αυτό’».
Ενας γίγαντας σε συναντά
«Κυνηγώ αυτήν την εσωτερική περιπέτεια, αυτήν τη συνάντηση με τον εαυτό μου. Είναι σαν τα μικρά παιδιά, που θέλουν να δουν πόσο κοντά μπορούν να φτάσουν στη φωτιά. Είμαι ακόμα αυτό το μικρό παιδί», λέει ο νικητής το 2021 στον αγώνα, Γάλλος Κριστιάν Μοντουί, ο οποίος μια φορά έτρεξε σε διάδρομο 238 μίλια (383 χλμ.) σε 48 ώρες.
«Πριν από τον αγώνα του τούνελ κάνω στον εαυτό μου όλες αυτές τις περίπλοκες ερωτήσεις: ‘Γιατί το κάνω αυτό; Πρέπει να πάω εκεί;’ Κατά τη διάρκεια του αγώνα όμως, απλώς τελειώνω τον κάθε γύρο, δεν υπάρχει κανένας ενδοιασμός.
Οχι μόνο τρέχεις στο σκοτάδι, αλλά είσαι και μόνος σου και δεν έχεις ακουστικά. Είναι σαν ένας γίγαντας να συναντά εσένα και τα πόδια σου.
Το ανθρώπινο σώμα ανανεώνεται με τον ήλιο. Σε έναν κανονικό αγώνα, όταν ανατείλει ο ήλιος, θα νιώσεις υπέροχα. Στο τούνελ δεν έχεις αυτήν την ευκαιρία. Είναι πάντα νύχτα», αναφέρει ο 47χρονος Γάλλος.
«Την τελευταία μέρα τα πράγματα έγιναν ιδιαίτερα άσχημα. Εβλεπα σκάλες, περπατούσα σε ένα γυάλινο πάτωμα. Δεν μπορούσα να ξεφύγω από αυτό. Οι παραισθήσεις ήταν ισχυρότερες από οτιδήποτε είχα βιώσει προηγουμένως. Ηταν συγκλονιστικό».
Τα μόνα πράγματα που πρέπει να κάνεις
«Από μία άποψη, είναι απλό. Τα μόνα πράγματα που πρέπει να κάνεις είναι να κινείσαι, να τρως, να πίνεις, να κοιμάσαι και να πηγαίνεις τουαλέτα. Αυτό είναι το όριο του σύμπαντός σου», λέει ο Μαξ Νιούτον από το Σέφιλντ, ένας εκ των 7 δρομέων που τερμάτισαν τον αγώνα το 2020.
«Είδα μια οικογένεια αποτρόπαιων χιονανθρώπων, έναν τεράστιο γυμνοσάλιαγκα και νόμιζα ότι βρισκόμουν στην άκρη ενός γκρεμού», είπε ο Καρλ Μπάξτερ, ο οποίος δεν τερμάτισε το 2020, αλλά το έκανε το 2021, ολοκληρώνοντας μία ώρα πριν από το όριο τερματισμού.
Ενα βιολί που ουρλιάζει
«Πρέπει να αγκαλιάσεις τον αγώνα. Δεν υπάρχει λόγος να τον πολεμήσεις ή να είσαι γκρινιάρης. Πρέπει να βρεις τα σημεία που θα τον κάνουν ευχάριστο.
Επίσης, δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τον καιρό, τη λάσπη ή το να μη χαθείς. Και δεν χρειάζεται να κουβαλάς εξοπλισμό», σημειώνει ο 2ος το 2019, Αλαν Κόρμακ, ο οποίος περιέγραψε τη μουσική υπόκρουση του αγώνα ως «ένα βιολί που ουρλιάζει», για να συμφωνήσουν μαζί του και οι υπόλοιποι: «προσθέτει στο ψυχολογικό μαρτύριο» (Μπέτινσον), «σε τρελαίνει» (Μοντουί).
Νόμιζα ότι περιπλανιόμουν σε μια ήσυχη επαρχιακή λωρίδα
«Σε αυτούς τους αγώνες είσαι συχνά πολύ απασχολημένος. Δεν έχεις χρόνο να βαρεθείς. Κάνεις μαθηματικά στο μυαλό σου και είσαι συγκεντρωμένος στο να συνεχίσεις», λέει η Μάντι Φόιστερ, η μοναδική γυναίκα που ολοκλήρωσε τον αγώνα, το 2021, μόλις πέντε λεπτά πριν από τη λήξη του ορίου.
Η Φόιστερ, η οποία εργάζεται σε ένα καταφύγιο ζώων κοντά στο Νόριτς και έχει τρέξει στον Μαραθώνιο του Λονδίνου ντυμένη ως πρόβατο, χρησιμοποιούσε ένα άρωμα για να διεγείρει τις αισθήσεις της και να αποφύγει την υπνηλία. «Οταν ένιωθα να αποκοιμιέμαι, ψέκαζα τον εαυτό μου με νερό. Ηταν ιδανικό».
Η 56χρονη διηγείται ότι πήγε με 1000% αποφασιστικότητα να τερματίσει τον αγώνα, αλλά το τούνελ την «οδήγησε» σε ένα μέρος που δεν είχε ξαναπάει.
«Μετά τα 100 μίλια το σώμα μου άρχισε να καταρρέει. Στο 150ό είχα υιοθετήσει τακτική περπατήματος – τρεξίματος, και στα 10 τελευταία μίλια έχασα τελείως τα λογικά μου. Πέρασα στην άλλη πλευρά.
Στο 192ο αποπροσανατολίστικα εντελώς και άρχισα να πηγαίνω σε λάθος δρόμο. Νόμιζα ότι περιπλανιόμουν σε μία ήσυχη επαρχιακή λωρίδα. Δεν ήξερα ποια ήμουν, τι ήμουν, τι έκανα».
Σε μια στιγμή αδυναμίας / γενναιοδωρίας, ο αδέκαστος διοργανωτής Κόκμπεϊν, επέτρεψε σε φίλο της Φόιστερ να τη συνοδέψει, καθώς πάσχιζε στο να τερματίσει εντός ορίων. Ο ίδιος ο Κόκμπεϊν έγινε υποστηρικτής της στον τελευταίο γύρο.
«Στο 198ο έχασα την όρασή μου. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Επεσα στον τοίχο κάμποσες φορές. Εσπασα ένα δόντι. Ενιωθα ότι χρειαζόταν να καταρρεύσω στο έδαφος. Ηταν η πρώτη φορά που ανησύχησα για τη σωματική μου ακεραιότητα. Ο Μαρκ Κόκμπεϊν εμφανίστηκε πίσω μου με το ποδήλατο και φώναζε ‘πρέπει να πας γρηγορότερα’. Ετρεχα τυφλή. Σε μια λευκή ομίχλη. Συνέχισα να τρέχω, μέχρι που με αγκάλιασε η Κάρεν από τη χρονομέτρηση. Τερμάτισα σε 54:55».
Λόγω του ότι ήταν σε πλήρη αποσύνθεση, η Φόιστερ δεν κατάφερε να απολαύσει τη στιγμή του τερματισμού της, και είναι το μόνο για το οποίο μετανιώνει. Δεν έχασε όμως και πολλά. Στον τερματισμό υπάρχουν μια χούφτα άνθρωποι. Παίρνεις ένα χειροκρότημα, ο Μαρκ σου δίνει το χέρι, ύστερα το μετάλλιό σου, και αυτό είναι όλο.
Ερχεται ο Tunnel Ultra 2023!
Ο φετινός Tunnel Ultra θα διεξαχθεί από την Παρασκευή 31 Μαρτίου 2023 μέχρι την Κυριακή 2 Απριλίου 2023. Το κόστος εγγραφής είναι 250 λίρες (285€).
Οι συμμετοχές είναι περιορισμένες. Ολοι οι υποψήφιοι θα πρέπει να έχουν τουλάχιστον έναν ολοκληρωμένο αγώνα 100 μιλίων (161 χλμ.).
Είναι ένας υπαρμαραθώνιος χαμηλών τόνων. Δεν γίνονται επιστροφές χρημάτων, μεταφορές ή αναβολές. Στο check point υπάρχει νερό, κόκα κόλα, σνακ (μπάρες, κέικ, τζελ). O καθένας πρέπει να φέρει τη δική του κούπα.
Οι τερματίσαντες (όριο 55:00)
Γκάι Μπέτισον 43:06
Ρενέ Λεκασέρ 49:07
Αντριαν Μάρτιν 49:28
Μαξ Νιούτον 50:42
Μπράιαν Κλέιρι 50:58
Κριστιάν Μοντουί 51:40
Μάικ Ράφαν 52:49
Μπόμπι Ιρβαϊν 52:59
Μπρένταν Τέρνερ 53:25
Αντι Πέρσον 53:54
Καρλ Μπάξτερ 54:07
Αλαν Κόρμαν 54:35
Τατένο Χισαγιούκι 54:20
Μάντι Φόιστερ 54:55
Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ
Ερχονται ακόμα:
Berlin Wall Trail (12-13 Αυγούστου 2023)
Μαραθώνιος Οσλο (16 Σεπτεμβρίου 2023)
Μαραθώνιος Αμστερνταμ (15 Οκτωβρίου 2023)
