«Βίκυ, αν σου πω ποτέ πως θέλω να τρέξω 24ωρο να με χαστουκίσεις…». Κάπως έτσι ξεκίνησε η επαφή μου με το 24ωρο! Κάθε χρόνο πήγαινα να παρακολουθήσω το βράδυ κάποιες ώρες φίλους που έτρεχαν στο φεστιβάλ υπεραποστάσεων στην Αθήνα. Κάθε φορά με την ίδια απορία αναρωτιόμουν γιατί το κάνουν αυτό. Με μια τρέλα μου έμοιαζε αυτό το γύρω-γύρω τόσες ώρες, ήμουν σίγουρη πως όπως και σε προπονήσεις μέσα στο στάδιο, δεν θα είχα την απαραίτητη υπομονή για πάνω από 2 ώρες. Δίχως να το έχω δοκιμάσει, έλεγα πως εμένα μου αρέσουν οι αγώνες υπεραπόστασης που έχουν εκκίνηση και τερματισμό σε διαφορετικά σημεία…
• Γράφει η Άντζελα Τερζή
Είμαι όμως συλλέκτης εμπειριών. Μου αρέσει να δοκιμάζω στο τρέξιμο διαφορετικά πράγματα. Ανέκαθεν μου έλεγαν διάφοροι «ασχολήσου με τον μαραθώνιο και άφησε τις υπεραποστάσεις, μπορείς να κάνεις καλό χρόνο». «Μην τρέχεις βουνό, θα χάσεις την ταχύτητά σου». «Μην τρέχεις άσφαλτο, χάνεις τη δύναμή σου και την τεχνική σου στα μονοπάτια».
Εμένα, όμως, μου αρέσει το τρέξιμο και αυτό για μένα σημαίνει πως τα τρέχω όλα.
Μου αρέσει να αποκτώ νέες εμπειρίες και να βρίσκω νέες προκλήσεις.
Έτσι, τέτοια εποχή πέρυσι, ψάχνοντας νέα πρόκληση σκέφτηκα πως για να δικαιούμαι να έχω άποψη για το 24ωρο και για να είμαι ακόμα πιο έμπειρη δρομέας υπεραποστάσεων, έπρεπε να τρέξω έναν τέτοιο αγώνα. Τα υπέρ πολλά στο μυαλό μου. Ήταν στην Αθήνα όπου ζω, άρα και δεν θα είχα έξοδα μεταφοράς και διαμονής. Θα ήταν πιο ξεκούραστο για το support μου, μιας και η Βίκυ θα ήταν σε ένα μέρος δίχως την αγωνία και την κούραση της οδήγησης και να κουβαλάει την τροφοδοσία και τα ρούχα μου. Επιπλέον, αν δεν μου άρεσε μετά από κάποιες ώρες, δεν είχα να φτάσω κάπου για να σταματήσω. Απλά θα σταματούσα και θα αξιοποιούσα τα χιλιόμετρα που θα είχα κάνει ως προπόνηση.
Έλα όμως που αποδείχτηκε πως μου άρεσε η εμπειρία. Πως είχα αυτή την εσωτερική δύναμη να συνεχίζω όταν ήθελα να σταματήσω. Άλλωστε και σε ποιον αγώνα υπεραπόστασης δεν συμβαίνει να αναρωτιόμαστε τι κάνουμε εκεί τόσα χιλιόμετρα μακριά από τον τερματισμό; Πάντα ψάχνεις και βρίσκεις μέσα σου λόγους να συνεχίσεις και σκέψεις να σε εμπνέουν για τα επόμενα βήματα που θα σε οδηγήσουν παρακάτω.
Δεν ήταν εύκολο. Χτύπησα έναν ψυχολογικό τοίχο στα 80 χιλιόμετρα περίπου. Η παρότρυνση και η κουβέντα ενός συναθλητή με έκανε να μείνω μέσα στον αγώνα και η ενθάρρυνση όσων ήταν κοντά μου γύρισαν όντως τον αγώνα μέσα στο κεφάλι μου και δεν κατάλαβα πως πέρασε η νύχτα και τελείωσαν οι 24 ώρες έχοντας τρέξει 195,281 χιλιόμετρα.
Τις επόμενες μέρες ακόμα και η ίδια αναρωτιόμουν «ήμουν εγώ που είχα τρέξει αυτά τα χιλιόμετρα;» Δεν είχα μνήμη πολλών ωρών. Πριν τον αγώνα μοιραζόμουν με την Βίκυ τους προβληματισμούς και τους φόβους μου για το πως θα περάσουν οι ώρες. Πώς είχαν περάσει οι ώρες όταν η ίδια έτρεξε 176 χιλιόμετρα σε ένα 24ωρο το 1991 στον Καναδά, σε χωμάτινο στάδιο 250 μέτρων; «Μετά από κάποιες ώρες απλά σταματάς να σκέφτεσαι και τα πόδια σου πηγαίνουν στον αυτόματο». Και είχε απόλυτο δίκιο, στην πίστα των 1000 μέτρων εγώ ήμουν απόλυτα ευτυχισμένη και τυχερή που το ζούσα!
Επομένως όταν πρόεκυψε η ευκαιρία του 24ωρου σε πίστα 1500 μέτρων στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που θα γινόταν στο Άλμπι της Γαλλίας, ήμουν έτοιμη να ξαναμπώ στο παιχνίδι και την αναζήτηση στρατηγικής, που είναι για μένα η διασκεδαστικότερη διαδικασία της προετοιμασίας. Περισσότερη προπόνηση, πιο συγκεντρωμένη, με προπονήσεις που δεν είχα ξανακάνει. Βάζοντας κάποιους μικρότερους ενδιάμεσους αγώνες για να σπάει και η μονοτονία των χιλιομέτρων, πέρασαν οι μήνες ευχάριστα. Το καυτό καλοκαίρι της Ελλάδας έγινε πιο υποφερτό, οι γνωστές διαδρομές μου στην Κοζάνη ήταν εκεί και με περίμεναν όπως κάθε καλοκαίρι, ο αγαπημένος μου Υμηττός πολλά πρωινά με περίμενε μετά τον πρωινό μου καφέ να μοιραστούμε τις σκέψεις μου. Γιατί πραγματικά αποκτάς ιδιαίτερη σχέση με τις διαδρομές που τρέχεις. Έτσι έχω και στη γειτονιά μου μια διαδρομή όπου βγαίνω πάντα στην τελευταία μισάωρη προπόνηση μιας μεγάλης προετοιμασίας.
Πάντα τρέχω συγκινημένη αυτή τη διαδρομή, νιώθοντας πόσο τυχερή είμαι που ολοκλήρωσα άλλη μια επίπονη προετοιμασία, που έφτασε η στιγμή να ζήσω μια νέα εμπειρία δίχως να έχω ιδέα πως θα πάει και τι θα βγει.
Μετά την επίδοση του Ελληνικού, μοναδικός στόχος στο μυαλό μου ήταν τα αγγίξω τα 200 χιλιόμετρα και να απολαύσω την εμπειρία μιας μεγάλης διοργάνωσης. Ήμουν τυχερή και έγιναν και τα δυο. Ίσως και να ήταν τύχη, ίσως όμως και η ανταμοιβή μου για την καλή μου διάθεση. Είχα σκεφτεί πως ό,τι επίδοση κι αν ερχόταν, θα ζούσα την διεθνή εμπειρία εκπροσωπώντας την Ελλάδα στο 100%. Έφτασα το πρωί στο στάδιο νιώθοντας πως πήγαινα σε μία γιορτή. Γνωστοί κι άγνωστοί μου συναθλητές παντού. Οι περισσότεροι με χαμόγελα εορταστικά, λες και δεν είχαμε 24ώρες τρέξιμο μπροστά μας, αλλά ένα εορταστικό τραπέζι όπου θα μοιραζόμασταν τις ιστορίες μας και τα μελλοντικά μας σχέδια.
Δόθηκε η εκκίνηση, και η διάθεση παρέμεινε ίδια. Είχα ένα πλάνο στο μυαλό μου και έμεινα σ’ αυτό με στρατιωτική πειθαρχία. Δεν επηρεαζόμουν από τους γύρω μου ή από τους ρυθμούς των άλλων που περνούσαν από δίπλα μου. Όταν κατάλαβα ότι είχε παραπάνω ζέστη από ότι υπολογίζαμε, η εμπειρία μου από τους ζεστούς αγώνας μας στην Ελλάδα με καθοδήγησε να ρίξω ελαφρώς τον ρυθμό μου και να βρέχω πιο συχνά το κεφάλι μου.
Θυμάμαι όλες τις ώρες, γιατί ήμουν 100% εκεί εγκεφαλικά και τα 1440 λεπτά. Διαρκώς άκουγα το σώμα μου, υπολόγιζα θερμίδες, και όπου μου ξέφευγε κάτι ήταν εκεί η Βίκυ να μου δίνει στο χέρι ότι εγώ ξεχνούσα. Ακούραστη Βίκυ, δεν έπαψε στιγμή να πιστεύει ότι θα πιάσω τα 200χλμ. Είχε τα περάσματά μου από το Ελληνικό και βλέποντας αυτά ήταν σίγουρη. Έλα που όμως εγώ προς το ξημέρωμα άρχισα να θολώνω και να μπερδεύω τα νούμερα. Ενώ τις τελευταίες τρεις ώρες μου έλεγε «με 6χλμ. την ώρα προλαβαίνεις τα 200 χιλιόμετρα!», εγώ είχα κολλήσει πως η στροφή ήταν 1000 μέτρα και μου φαινόταν αδιανόητο να κάνω 10 στροφές την ώρα όταν η στροφή μου έβγαινε 10-12λεπτά! Αλλά δεν μου έλεγε αυτό η Βίκυ, μου έλεγε για 4 στροφές των 1500μ. την ώρα. Έτσι, πιστεύοντας πως είχε απομακρυνθεί ο στόχος των 200χλμ., απλά συνέχισα να τρέχω για να βελτιώσω τουλάχιστον την προηγούμενη επίδοσή μου.
Όταν πέρασα και μου φώναξε 198 και κάτι, αναρωτήθηκα πως έγινε, και όπως με παρότρυνε έτρεξα με ό,τι είχα μέσα μου, αυτή ήταν η ευκαιρία μου! Είχα 10 λεπτά για να κάνω 1400 μέτρα. Κλείνοντας τα 199,9 χιλιόμετρα άνοιξα την σημαία στην πλάτη μου και συνέχισα μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο να τρέχω.
Όλοι είδαν το βίντεο που μοιράστηκε η Βίκυ με τα 100 μέτρα κλείνοντας τα 200χλμ. Αυτό που δεν είδαν ήταν τη στιγμή που τελείωσε ο αγώνας… Ξέπνοη ξάπλωσα κάτω, και για πρώτη φορά μετά από 24 ώρες είδα τον ουρανό από πάνω μου. Όπως τον είδα ξαφνικά τόσο γαλανό κι όμορφο, φάνηκε μαγεία η ζωή και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Που είχα επιβιώσει, που είχα πετύχει τον στόχο μου, που τελείωσε το σωματικό βασανιστήριο, που ήξερα ότι κάποιοι φίλοι που θα με παρακολουθούσαν θα γιόρταζαν κι αυτοί τη στιγμή μαζί μου. Που είχα ζήσει για άλλη μια φορά τόσο έντονες στιγμές και ήμουν τόσο τυχερή κι ευλογημένη. Μου βγήκε ταυτόχρονα ένα παράπονο στους λυγμούς αλλά και μια γαλήνια ευτυχία!
200,462 χιλιόμετρα! Αυτές ήταν οι δικές μου στιγμές. Ώσπου ήρθε με βρήκε η Βίκυ
αφού είχα σηκωθεί και ξανακλάψαμε μαζί με λυγμούς…
Δεν ήταν εύκολο το 24ωρο. Παρουσιάστηκαν προβλήματα, είχα διάρροιες, 2 μεγάλους εμετούς, τις τελευταίες ώρες συχνοουρία. Αλλά δεν έχασα στιγμή την καλή μου διάθεση και το πείσμα μου. Και μόνο το γεγονός που βρισκόμουν ανάμεσα σε τόσες χώρες βλέποντας τις μπλούζες με τα εθνόσημά τους ξανά και ξανά δίπλα μου και μπροστά μου, ένιωθα υπέροχα! Έβλεπα τους ακούραστους εθελοντές, θεατές και κριτές διαρκώς να εξυπηρετούν και να επευφημούν για τον καθένα μας σε κάθε στροφή λες και μόλις είχαν στηθεί εκεί. Είχαν τον τρόπο τους να σε κάνουν να αισθάνεσαι μοναδικός, πως ήταν εκεί για σένα. Πώς να μην ένιωθα τυχερή και χαρούμενη που ήμουν εκεί; Ανάμεσα σε παγκόσμιους πρωταθλητές που έδειχναν απόλυτο σεβασμό για όλους μας. Τρέχοντας με τα χρώματα της Ελλάδας. Να περνάω από σκηνές άλλων χωρών και να με ρωτούν παλιές αλλά και νέες γνωριμίες «Everything ok Angie?».
Άνθρωποι είμαστε όμως και είχα τις αδύναμές μου στιγμές. Λίγο πριν το ξημέρωμα το διαρκές σκοτάδι με κατάβαλλε ψυχικά και θυμάμαι τον εαυτό μου να μονολογώ στη Βίκυ και να λέω «είναι μια τρέλα!», «πότε θα ξημερώσει;», «δεν βγαίνουν τα χιλιόμετρα», έτριβα το κεφάλι μου και αναρωτιόμουν πότε θα τελειώσει! Η Βίκυ πιο νηφάλια με έδιωχνε και μου έλεγε «ο χρόνος μόνο μπροστά πάει»...
Όλα πονούσαν. Οι αστράγαλοι, τα γόνατα, τα ισχία, οι μυς μου ήταν ξύλα και δύσκαμπτοι, κρύωνα, αλλά ήξερα κατά βάθος πως αυτά όλα θα τέλειωναν και θα έμεναν τα χιλιόμετρα, δεν έχασα ποτέ τη νηφαλιότητά μου ώστε να μην το σκέφτομαι αυτό. Έχω δυναμώσει μέσα από τα 24ωρα, ή ίσως είχα δυναμώσει και πριν τα 24ωρα και μου βγήκαν τόσο καλά. Έμαθα πια να τρέχω πιο συγκεντρωμένη, ανεπηρέαστη από οτιδήποτε και να είμαι σε ειρήνη με τον εαυτό μου.
Γιατί οι υπεραποστάσεις το καλούν αυτό, να είσαι σε απόλυτη αρμονία
και συνεργασία με τον εαυτό σου. Αυτός σε πάει παρακάτω.
Ευλογία και κατάρα οι υπεραποστάσεις…
Κατάρα γιατί σου δίνουν ανελέητα χαστούκια, αλλά ταυτόχρονα αυτή είναι και η ευλογία, καθώς τα χαστούκια αυτά σου διδάσκουν χαρίζοντάς σου εμπειρίες μοναδικές που αποτελούν τον πολυτιμότερο θησαυρό, αυτόν που ψάχνουμε εμείς οι λάτρεις του είδους…
Τελικά, το 24ωρο είναι μια μεταφορά της ζωής.
«You will have ups and you will have downs. Make sure you run your ups and work through your downs», όπως ακριβώς προλόγισε τότε και ο Πρόεδρος της IAU (International Association of Ultrarunners).
