12η Νοεμβρίου… Μία ημέρα μετά την επέτειο απελευθέρωσης του νησιού μου.
Πρωινή έγερση περί τις 04:15 και αναχώρηση 05:30 για Μαραθώνα. Η δεύτερη φορά που θα στεκόμουν στη γραμμή της εκκίνησης της κλασσικής διαδρομής και η τρίτη φορά που επιχειρούσα να αγωνιστώ σε μαραθώνιο δρόμο.
Η πρώτη φορά ήταν στη Ρώμη το 2019 και έπειτα ακολούθησε η Αθήνα το 2021. Το 2022, αν και γράφτηκα για να συμμετάσχω στον Αυθεντικό Μαραθώνιο, ο κορωνοϊός μού άλλαξε τελευταία στιγμή τα σχέδια.
Φέτος από τον αριθμό και μόνο των λεωφορείων που είχαν «επιστρατευτεί» να μεταφέρουν τους δρομείς από το κέντρο της Αθήνας στον Μαραθώνα, ήταν εμφανέστατο ότι ο 40ός επετειακός Μαραθώνιος ξεπερνούσε κάθε προσδοκία από πλευράς αριθμού συμμετεχόντων.
Πράγματι, φτάνοντας στον χώρο της αφετηρίας ένας ποταμός δρομέων ξεχείλιζε σε κάθε γωνιά του Μαραθώνα και η ώρα κυλούσε με ευχάριστα τυχαία συναπαντήματα με δρομείς που είχα γνωρίσει σε αγώνες δρόμου του κοντινού παρελθόντος. Ολα έδειχναν ότι η μέρα θα εξελισσόταν σε μια όμορφη γιορτή.
Τοποθετήθηκα έγκαιρα στο μπλοκ εκκίνησης, όπου αναπάντεχα βρήκα δύο γνωστά μου άτομα και αντευχηθήκαμε καλό αγώνα. Οταν άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την εκκίνηση το ρολόι έδειχνε 09:10. Ενα ανθρώπινο ποτάμι ξεχύθηκε στη Λεωφόρο Μαραθώνος: μπλουζάκια και σορτς διαφόρων χρωμάτων, σημαίες πολλών διαφορετικών χωρών και από τις πέντε ηπείρους, φορεμένες σε σώματα που προσδοκούσαν να ξεπεράσουν τα όριά τους και να τερματίσουν με χαμόγελο στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Ολες οι ηλικίες έδωσαν το «παρών», απ’ όλες τις γωνιές της γης… Κάποιοι είχαν φορέσει αρχαιοελληνικά ενδύματα θέλοντας να μπουν στο «πετσί» του ρόλου: «ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ!».
Ηδη από τα πρώτα χιλιόμετρα ο κόσμος στεκόταν στην άκρη του δρόμου ακούραστος, ενθαρρύνοντας όλους τους δρομείς. Παιδάκια έτειναν με λαχτάρα το χέρι τους περιμένοντας το χέρι του κάθε περαστικού δρομέα να συναντήσει το δικό τους: «κόλλα το!».
Τα επιφωνήματα εμψύχωσης δεν σταματούσαν λεπτό. Ανθρωποι όλων των ηλικιών, γονείς με μικρά παιδιά, ακόμη και με βρέφη στα καροτσάκια, καθώς επίσης και υπερήλικες, στέκονταν περιμένοντας τους δρομείς να περάσουν, ευχόμενοι σε όλους να φτάσουν υγιείς στο Καλλιμάρμαρο.
Σε κάποιο σημείο, μια χορευτική ομάδα μικρών παιδιών είχε στηθεί και χόρευε χασάπικο. Τι όμορφη εικόνα! Αλλα παιδιά κρατούσαν κλαδιά ελιάς στα χέρια. Σε άλλο σημείο της διαδρομής μια χορευτική ομάδα χόρευε θρακιώτικους χορούς, φορώντας τις ανάλογες παραδοσιακές φορεσιές.
Εκεί μου πέρασε από το μυαλό μια τρελή ιδέα, να μπω στον κύκλο να χορέψω ένα ζωναράδικο και να συνεχίσω μετά τον αγώνα. Ομως δεν το τόλμησα. Το κέφι τους ωστόσο με έκανε να αυξήσω ελαφρώς την ταχύτητά μου.
Η απόσταση κυλούσε δίχως να το πολυκαταλαβαίνω, ειδικά στα σημεία όπου βρισκόταν πολύς κόσμος, μουσική, εμψύχωση… Μέσα στον αγώνα ασφαλώς βρήκα και συντοπίτες μου και ανταλλάξαμε δυο κουβέντες.
Την Κλειώ, τον Παντελή… Αλλοτε πάλι, δρομείς που από την μπλούζα μου κατάλαβαν ότι είμαι από τη Χίο, με πλησίαζαν ρωτώντας με αν στο νησί διοργανώνονται αγώνες. «Φυσικά!», απάντησα, «γίνονται αγώνες και μάλιστα πολύ ωραίοι! Σας περιμένουμε!».
Τα χιλιόμετρα άρχισαν να δυσκολεύουν, τόσο λόγω του όγκου όσο και των κλίσεων. Χωρίς να χάσω τη συγκέντρωσή μου σε ό,τι έπρεπε να καταναλώσω για να είμαι ενεργειακά καλά, επιδίωκα να ξεχνάω την κούρασή μου βλέποντας τριγύρω μου τους άλλους δρομείς, προσπαθώντας να μαντέψω τον τόπο καταγωγής τους, αφουγκραζόμενη τυχόν λέξεις ξένες που αντάλλασσαν μεταξύ τους, διαβάζοντας τα αναγραφόμενα στις μπλούζες που φορούσαν και άλλα τέτοια τρικ, σαν να έπαιζα σε παιχνίδι γνώσεων.
Στο μέσον της διαδρομής είδα μπροστά μου έναν δρομέα που στην μπλούζα του έφερε τη σημαία του Μεξικού. Αυθόρμητα του αναφώνησα καθώς έφτασα πλάι του: «Viva Méjico». Αυτός τρελάθηκε από τη χαρά του και άρχισε να φωνάζει το ίδιο. Και εγώ τέτοια χαρά θα ένιωθα εάν έτρεχα σε μαραθώνιο στο Μεξικό και άκουγα κάποιον να μου φωνάζει «Ζήτω η Ελλάδα!»
Ενιωσα πολύ όμορφα σκεφτόμενη ότι μια απλή φράση είχε δώσει χαρά σε έναν άνθρωπο που έκανε ένα τόσο μακρινό ταξίδι για να τρέξει στην Αθήνα μας. Μια απλή φράση που ενδεχομένως εκείνη τη στιγμή να γέμισε τις πιθανόν εξαντλημένες μπαταρίες του και να του έδωσε ενέργεια να συνεχίσει με κέφι και χαρά.
Και επιτέλους φτάσαμε στην τελευταία ανηφόρα. Και επιτέλους μετά απ’ αυτήν ξεκινούσε το κατηφορικό κομμάτι. Τα μουσικά σύνολα διάσπαρτα σε τμήματα της κλασσικής διαδρομής, ενίσχυαν και αυτά τους δρομείς. Ο κόσμος ασταμάτητος εμψύχωνε τους μαραθωνοδρόμους: «Μπράβο! Πάμε!», «Λίγα χιλιόμετρα έμειναν ακόμα!» «Let’s go!» «Allez!», «Vai, vai!», «Vamos!». Η ενέργεια όλου αυτού του κόσμου με ενίσχυε όσο τίποτα.
Στην Αγία Παρασκευή άκουσα κάποιον να φωνάζει επίμονα το όνομά μου. Γύρισα το βλέμμα προς τη γνώριμη φωνή και είδα τον Μιχάλη Συμιριώτη να μου χαμογελά και να με ενθαρρύνει να συνεχίσω.
Αυτός ο άνθρωπος είναι ο εμπνευστής της δημιουργίας του Συλλόγου Αθλητών Υγείας Χίου (Chios Running), ο άνθρωπος που διοργάνωσε με δική του πρωτοβουλία για πρώτη φορά το 2012 τον Ημιμαραθώνιο Χίου. Το ότι τον αντίκρισα κατά τη διάρκεια του μαραθωνίου μου έδωσε μεγάλη χαρά.
Λίγα χιλιόμετρα αργότερα, στον Χολαργό, η καλή μου φίλη και συμφοιτήτρια Αγγελική, ξελαρυγγιάστηκε στην κυριολεξία να φωνάζει «Μπράβο Αννα! Να ζήσει η Χίος! Να ζήσει η Χίος! Σούπερ!», κρατώντας ανά χείρας το κινητό της τηλέφωνο και τραβώντας βίντεο για να αποθανατίσει το πέρασμά μου στο 35ο χιλιόμετρο.
Οι φωνές της αποτέλεσαν αφορμή να με εντοπίσει ο κατά λίγα μέτρα προπορευόμενος συμπατριώτης μου Γιάννης και να ανταλλάξουμε δυο τρεις κουβεντούλες, μιας και μέχρι εκείνη τη στιγμή ο ένας αγνοούσε τη συμμετοχή του άλλου στον αγώνα.
Τα τελευταία χιλιόμετρα, αν και τα έτρεξα πιο γρήγορα από τα προηγούμενα, ήταν δύσκολα, με μια ενόχληση στο στομάχι.
Το Καλλιμάρμαρο όμως, ήταν πια κοντά. Πλησιάζοντας στη στροφή για την Ηρώδου Αττικού, είδα τη Χρυσούλα στην άκρη του δρόμου, η οποία φώναζε υπενθυμίζοντάς μου ότι ο τερματισμός βρίσκεται πολύ κοντά.
Και ιδού η Ηρώδου Αττικού! Τα πόδια πλέον τρέχουν μηχανικά. Τα δευτερόλεπτα θαρρείς και διαρκούν έναν αιώνα και ας έχουν περάσει πάνω από 3,5 ώρες τρέχοντας ασταμάτητα. Επιτέλους πατώ στον μαύρο τάπητα του Καλλιμάρμαρου. Λίγα μέτρα ακόμη… Τερματισμός. Χαρά, αγαλλίαση, ανακούφιση, ικανοποίηση, λύτρωση.
Κοιτώ τον κόσμο στις κερκίδες. Λες και είναι ψηφίδες επιμελώς τοποθετημένες σε κατάλευκη μαρμάρινη βάση. Κοιτώ έπειτα μέσα στο χώρο του σταδίου. Αμέτρητοι δρομείς, άλλοι έχουν τερματίσει και άλλοι καταφθάνουν προς τη γραμμή που σηματοδοτεί το τέλος του μαραθώνιου ταξιδιού τους. Εικόνα ανεξίτηλη στον νου μου: ένα ανθρώπινο μωσαϊκό στο Καλλιμάρμαρο, το πιο όμορφο στάδιο.