Η 9η συμμετοχή μου στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας στην κλασική διαδρομή (έτσι τη μάθαμε, έτσι τη λέμε εμείς οι 50+) κύλησε όπως τη σκεφτόμουν.
«Ξεκινώ αργά, τερματίζω γρήγορα», όπως λέει ένας «χρυσός» κανόνας.
Συνειδητά αργό πέρασμα μέχρι το 28ο χλμ. και με περίσσευμα ενέργειας, γρήγορα τα τελευταία 10 χλμ. και τελική επίδοση μερικών λεπτών κάτω από τον αντικειμενικό στόχο των πέντε ωρών. Μια χαρά, ούτε πόνοι, ούτε τίποτα.
Πάμε τώρα στα σημαντικά και στα ενδιαφέροντα, τι είδα, και τι μου άρεσε και τι δεν μου άρεσε στον φετινό επετειακό αγώνα.
Τόσος πολύς κόσμος πρώτη φορά πήρε μέρος στον αγώνα του μαραθώνιου. Λαοθάλασσα «πλημμύρισε» τη διαδρομή, 17.069 άτομα έφθασαν μέχρι τη γραμμή τερματισμού στο Παναθηναϊκό Στάδιο, σύμφωνα με τα αποτελέσματα.
Αυτό σημαίνει πως περισσότεροι από 18.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο σημείο εκκίνησης στον Μαραθώνα.
Ας γκρινιάξω λίγο, και αυτό είναι το βασικό σημείο στο «τι δεν μου άρεσε».
Στον ΣΕΓΑΣ, για ευνόητους λόγους, θέλουν να μεγαλώσουν τον αριθμό των δρομέων που θα παίρνουν μέρος στον μαραθώνιο. Καλά κάνουν, δεν κρίνουμε αυτό.
Oμως σε έναν χώρο όπως το στάδιο του Μαραθώνα δεν μπορεί να συγκεντρώνεις τόσο πολύ κόσμο. Είναι σαν να βάζεις σε ένα δωμάτιο, που χωρά 10 άτομα, 15 για παράδειγμα.
Για τόσο μεγάλο πλήθος ο χώρος ξεκάθαρα δεν είναι λειτουργικός, κάποια έργα διαμόρφωσής του είναι αναγκαία.
Ναι, δεν είναι αρμοδιότητα του ΣΕΓΑΣ, αλλά της Περιφέρειας Αττικής, όμως από την πλευρά της ομοσπονδίας, οφείλουν να πιέσουν.
Τι δεν είδατε από την τηλεόραση στο σημείο εκκίνησης. Ανύπαρκτος χώρος για προθέρμανση. Οι γνωρίζοντες την περιοχή έκαναν την προθέρμανση στους δρόμους του Μαραθώνα.
Περισσότερες χημικές τουαλέτες, ωραία, όμως στο βιράζ του στίβου στην είσοδο του σταδίου, από κάποια στιγμή και μετά δεν στεκόσουν, καταλαβαίνετε γιατί;
Τι μου άρεσε, ο ενθουσιασμός και η καρτερικότητα των δρομέων, ειδικά αυτών από τα blog 7 και μετά, που για πρώτη φορά και για να χωρέσουν, τοποθετήθηκαν στο χωματόδρομο στον λόφο στο πάνω μέρος του σταδίου.
Πάμε παρακάτω, τι δεν μου άρεσε:
Η τροφοδοσία κατά μήκος της διαδρομής, η άποψη είναι καθαρά προσωπική. Δεν μου φάνηκε αρκετή, συγκρίνοντάς την με τα προηγούμενα επτά χρόνια και με δεδομένο το ρεκόρ συμμετοχών.
Δεν ξέρω τι βρήκαν στους σταθμούς οι δρομείς που τερμάτισαν πίσω από εμένα στις πεντέμισι, στις έξι ώρες.
Το νερό ανά 2,5 χλμ., τα ισοτονικά, η Coca Cola και η γκοφρέτα σε κάποιους σταθμούς δεν είναι αρκετά για τους πρωτάρηδες σε αυτήn τη διαδρομή. Ας το εξετάσουν στον ΣΕΓΑΣ.
Τι μου άρεσε: Ο πολύς κόσμος από τον Τύμβο του Μαραθώνα μέχρι την είσοδο στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ηταν απλά υπέροχος.
Τι μου άρεσε: Η κυρία, κάπου στον Χολαργό, που είχε αγοράσει πατατάκια και τα μοίραζε στους δρομείς. Το αλάτι σε εκείνο το σημείο και με τη θερμοκρασία να έχει ανέβει, ήταν σωτήριο. Την ευχαριστώ.
Τι μου άρεσε: Μια μοναχική δρομέας, που έτρεχε με φανέλα με τη σημαία της Παλαιστίνης. Μετά το 30ό χλμ. την έχασα.
Τι μου άρεσε: Η εικόνα της Βασιλικής Κωνσταντινοπούλου, περσινής νικήτριας, που κατέβαινε την Ηρώδου Αττικού κρατώντας τη σημαία της Παλαιστίνης.
Τι μου άρεσε: Η ηλικιωμένη κυρία, κάπου στο 18o χλμ., που μας θύμισε τον Γρηγόρη Λαμπράκη και τη μαραθώνια πορεία ειρήνης, 60 χρόνια πριν.
Τι δεν μου άρεσε: Η εικόνα με τον χώρο υποδοχής των μαραθωνοδρόμων έξω από το Παναθηναϊκό Στάδιο. Παίρνοντας τα ρούχα από τα οχήματα, ο μοναδικός χώρος ήταν πίσω από αυτά, χύμα στην άκρη του πεζοδρομίου. Και αυτό έχει να κάνει με τον μεγάλο αριθμό των συμμετοχών και τις αφίξεις κατά κυμάτων των δρομέων για δύο και τρεις ώρες.
Υ.Γ.: Ο μαραθώνιος της Αθήνας έχει ονομαστεί Αυθεντικός. Μόνο που οι πινακίδες ανά χλμ. μάς θυμίζουν πως τρέχουμε στον «Αthens Classic Marathon Course». Και αυτό μας αρέσει.
Τέλος η γκρίνια. Και του χρόνου σε όλους και όλες.
- 40ός Αυθεντικός: Ο πρώτος μου μαραθώνιος στα 65 (Θοδωρής Γιαννικάκης)
- Run For Autism Half Marathon (31 Μαρτίου 2024)
