13 Νοεμβρίου 2023. Μία μέρα μετά τον φετινό Μαραθώνιο της Αθήνας, το Facebook μού εμφανίζει φωτογραφία με τίτλο «10 χρόνια πριν».
Τυχαίνει να είναι από τον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο το 2013. Αμέσως, τη βάζω δίπλα στη φετινή, και αναπόφευκτα γίνονται οι συγκρίσεις. Είναι σαν το παζλ «Βρες τις διαφορές» που λύναμε μικροί στα σταυρόλεξα, μόνο που φαίνεται παντελώς εύκολο, σαν να απευθύνεται σε μωρά.
Οι διαφορές είναι εμφανείς, ακόμα και σε ανθρώπους με πρόβλημα όρασης. 10 χρονάκια γηραιότερος, 10 κιλά βαρύτερος, ασπρισμένα μαλλιά και χρόνος τερματισμού +1 ώρα.
«Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;» ρωτάει η σύζυγος. «Τι κατάλαβες που πήρες το 8ο μετάλλιο;» συνεχίζει το απόγευμα στο σπίτι.
Τις ίδιες σκέψεις έχω και εγώ τρέχοντας, κυρίως μετά το 20ό χιλιόμετρο, που αρχίζουν τα πόδια να βαραίνουν και το στάδιο μοιάζει μακρινό όνειρο. «Πού πάω με τόσες υποχρεώσεις, με τόσα κιλά και χωρίς σωστή προπόνηση;»
Οσο περνούν οι ώρες, οι δυσκολίες μεγαλώνουν. Το φάντασμα της εγκατάλειψης εμφανίζεται. Ομως, όταν βλέπεις δίπλα σου τόσο κόσμο, όλων των ηλικιών και από όλες τις χώρες του κόσμου, να δίνουν τον δικό τους σκληρό αγώνα, το διώχνεις μεμιάς.
Μερικές στιγμές σε πιάνει το παράπονο που βλέπεις συναθλητές ξαπλωμένους στο οδόστρωμα, με ορούς και τους διασώστες από πάνω τους, μόλις 2-3 χιλιόμετρα πριν το τέλος. Πόσο κρίμα! Η προσμονή όμως του τερματισμού στο Καλλιμάρμαρο υπερνικά όλες τις αντιξοότητες και συνεχίζεις…
Σε κοντινή απόσταση, τρέχει ο φίλος Κώστας, πρώτη του φορά. Χανόμαστε και βρισκόμαστε, αλλά ξέρω ότι στον τερματισμό θα είμαστε και οι δύο μαζί. Εκεί που με περιμένει πάντα ο ένας και μοναδικός Σάββας, δρομέας των 3+ ωρών, πάντα ακούραστος να περιμένει να εμψυχώσει τους φίλους του που τερματίζουν στις 4, 5, 6 ώρες.
Εκεί που στον τερματισμό μία κοπελίτσα πέφτει στην αγκαλιά της φίλης της και ξεσπά σε λυγμούς, είτε από συγκίνηση είτε από εξάντληση, ίσως και από τα δύο.
Εκεί που δεν μπόρεσα να βρεθώ πέρυσι, γιατί κόλλησα κόβιντ 3 μέρες πριν από τον αγώνα. Εκεί που θέλω να βρίσκομαι κάθε χρόνο, ίσως με καλύτερες σωματικά συνθήκες, για όσο το επιτρέπουν τα πόδια μου.
Μπορεί πέρυσι να χάθηκε το μετάλλιο με το γράμμα R, από τη σειρά των μεταλλίων που αναγράφουν τη λέξη MARATHON, προστέθηκε, όμως, από μένα το FOREVER δίπλα στο MARATHON.
Εις το επανιδείν, λοιπόν, με την ελπίδα του χρόνου οι διαφορές στις φωτογραφίες να είναι προς το καλύτερο.
* Στείλτε μας και εσείς την εμπειρία σας από τον 40ό Αυθεντικό Μαραθώνιο!
