Τρεις μέρες μετά από τη συμμετοχή του στον 1ο μαραθώνιο της ζωής του, ο Αλέξανδρος Νικολάκης του Chiosrunning και του ΑΣ Χίου – Ικαρία θυμάται την πορεία του μέχρι να φτάσει στο εκπληκτικό 3:10:44.
Πρώτος μου μαραθώνιος, μιας και έτρεχα μικρές αποστάσεις χιλιομετρικά.
Τρεις μήνες προπόνηση για να μπορέσω να σταθώ σε έναν τέτοιο αγώνα απόστασης (όλα έγιναν γρήγορα), και τον τελευταίο άρχισαν να μου χτυπούν την πόρτα ενοχλήσεις στα πόδια (μικροτραυματισμοί), αρχίζοντας να απογοητεύομαι και να με κυριεύει ο φόβος και το άγχος.
Φτάνουμε μια μέρα πριν από τον αγώνα και το μυαλό μου έχει βραχυκυκλώσει. Στο σώμα μου έχει περάσει μια νευρικότητα. Αρχίζω να λέω «τι πας να κάνεις, δεν είσαι για κάτι τέτοιο».
Φτάνουμε στην εκκίνηση και αποφασίζω να διώξω τα πάντα από πάνω μου, να απολαύσω τη διαδρομή και όπου βγει.
Ξεκινάμε λοιπόν και είπα να μην κοιτάξω το ρολόι μου για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αρχίζω να χαλαρώνω και να αποβάλω ό,τι φόβους με είχαν κυριεύσει.
Και κάπως έτσι ξεκινάμε να συναντάμε στους δρόμους κόσμο. Παιδιά, νέους, γέρους, τους εθελοντές. Τεράστιο boost.
Χαιρετούσα και έδινα το χέρι μου σε όλους τους μικρούς μας φίλους, στα παιδιά που είχαν απλωμένο το χεράκι τους. Αυτό μου έδινε δύναμη, με χαλάρωνε.
Ξαφνικά παίρνω την απόφαση να κοιτάξω το ρολόι μου και κάπως έτσι είχα αφήσει πίσω μου πάνω από 30 χλμ. Λέω, εντάξει, κουράγιο άλλα 12 χλμ. και τελειώνουμε!
Στα επόμενα μέτρα συναντάω τη φίλη και αθλήτρια από τη Χίο Νίκη Ροδίτη. Η χαρά μου μεγάλη. Κάθομαι δίπλα της για περίπου 2 χιλιόμετρα, τη ρωτάω αν θέλει κάτι από νερό-τζελάκια, μιας και είχα αποφασίσει να μην πάρω άλλο γιατί ένιωθα χάλια το στομάχι μου. Μου λέει ότι είναι εντάξει και με παροτρύνει να φύγω: «Ανοιξε, φύγε, είσαι μια χαρά». Συνεχίζω για λίγο μαζί της γιατί φοβόμουν τη διαδρομή που έμενε και μετά από λίγο ανοίγω ελάχιστα βηματισμό!
Εχω φτάσει περίπου στο 36ο χλμ. και εκεί μου χτυπάει την πόρτα ένας πόνος έντονος στο ισχίο δεξιά. Λέω τελείωσε, δεν θα τα καταφέρω.
Ξαφνικά περνάει από δίπλα μου ο φίλος και αδερφός @savas_monkey, ο οποίος βλέποντάς με να κρατάω το σημείο στο ισχίο μου λέει «Ας τα αυτά. Τελείωσε. Τερμάτισε!», ανησυχώντας μην τα παρατήσω!
Συνεχίζω με το πόνο αλλά και με τον κόσμο να μου δίνει ώθηση για τερματισμό, και έτσι έγινε! Τέλος!
Η δική μου διαδρομή
YΓ. Eνα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτόν τον τεράστιο άνθρωπο, φίλο και προπονητή μου, Χριστόφορο Μερούση, αλλά και στους φίλους μου για τη στήριξη, Χρυσούλα Νεαμονίτη, Μαρία Μονιώδη, Νίκο Σιταρένιο, Δημήτρη Βλαχάκη, Ξένια Μήτρου, Κατερίνα Τσούχλη, Μανώλη Διαμάντα.
