Ακούγοντας αυτήν την ώρα, 7μιση το πρωί, τη συλλογή της Νάνας Μούσχουρη στο dvd, θυμήθηκα τη μουσική υπόκρουση του προχθεσινού ημιμαραθωνίου της Αθήνας.
Κετελαπόνγκο, Μπόνεϊ Εμ, Λόκα (Barrista, εξαιρετικό κομμάτι ομολογουμένως), και άλλα ανεβαστικά τραγούδια, όλα φυσικά 90s, αλλά και πιο πίσω, 80s, 70s – καμία εξέλιξη.
«Φάση απόκριες» προφανώς, με τραγούδια που οι περισσότεροι γνωρίζουμε, χωρίς σύνδεση ωστόσο με τον αγώνα, με την Ελλάδα, με την Αθήνα, στο κέντρο της οποίας γίνεται εξ ολοκλήρου ο ημιμαραθώνιος.
Ενας Ημιμαραθώνιος που από το 2021 είναι επισήμως αφιερωμένος στον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος απεβίωσε στις 2 Σεπτεμβρίου 2021, 10 μέρες πριν από τον 9ο Ημιμαραθώνιο Αθήνας, και αστραπιαία το όνομά του αποφασίστηκε να συνοδεύει τον πολυπληθέστερο αγώνα δρόμου στην Ελλάδα μετά από τον Αυθεντικό Μαραθώνιο.
Παρ’ όλ’ αυτά, πέρα από λίγη γεύση της ανεπανάληπτης μουσικής του σπουδαίου Ελληνα συνθέτη στην αφετηρία, τραγούδια του οποίου έχουν ερμηνευτεί από καλλιτέχνες παγκοσμίου φήμης όπως οι Beatles, η Edith Piaf, η Joan Baez, η Shirley Bassey, η υπέροχη ελληνική μουσική δεν ξανακούστηκε στο event, το οποίο κράτησε μέχρι τις δυόμισι το μεσημέρι.
Εκεί ψηλά, εκεί ψηλά, εκεί ψηλά στον Υμηττό, υπάρχει κα, υπάρχει κα, υπάρχει κάποιο μυστικό.
Απ’ το παράθυρό μου στέλνω ένα, δύο τρία και τέσσερα φιλιά. Που φτάνουν στο λιμάνι, ένα και δύο και τρία και τέσσερα πουλιά.
Είμαι της πεποίθησης, και θα έχω συμπαραστάτη στο δικαστήριο τον Κώστα Τσαγκαράκη που καιρό τώρα έχει κάνει τη δική του σύσταση στην οργανωτική επιτροπή του Αυθεντικού, ότι αν έπαιζαν τα παραπάνω απαράμιλλα κομμάτια στον τερματισμό του «Ημί», που είναι αφιερωμένος στον Θεοδωράκη και φέρει το όνομά του, θα ήταν μία τελείως ξεχωριστή εμπειρία, που οι 31 χώρες που έτρεξαν τα 21 χλμ. δεν θα συναντήσουν πουθενά αλλού στον κόσμο.
Να τερματίζεις με ελληνική μουσική, αλλάζει όλη η ψυχολογία σου. Γεμίζεις κουράγιο, ευεξία. Φαντάσου να ηχεί σε όλο το Σύνταγμα το «Πάμε Μια Βόλτα στο Φεγγάρι», η θεσπέσια φωνή της αγαπημένης σε όλη την υφήλιο Νάνας, η μοναδική μουσική του Μίκη, του Μάνου και του Μίμη, το θυμάσαι για πάντα.
Ας κάνουμε τη διαφορά. Ενας αφιερωμένος στον Θεοδωράκη αγώνας δεν έχει ανάγκη το «Κετελαπόνγκο». Δεν χρειάζεται ένας τερματισμός να είναι φουλ ντανς. Δεν χρειάζεται να έχει καν μουσική.
Αλλά αν έχει, και αν φέρει και το όνομα του μεγάλου Μίκη, και αν είναι στο κέντρο της Αθήνας, με τους Εύζωνες μπροστά σου, και τον υπέροχο αττικό ήλιο να σε καίει, τότε θα πρέπει να είναι Μίκης.
Οχι μόνο στον Ημιμαραθώνιο, αλλά και στον Αυθεντικό, όπου εσχάτως μας φεύγουν τα… αυτιά για όσους καθόμαστε μετά να δούμε τους τερματισμούς, αλλά και σε άλλους (όλους) τους λαϊκούς και επίσημους ελληνικούς αγώνες.
