Νίκαια, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Half Ironman 2019 – Μέσα από τα μάτια θεατή
Την παραμονή του αγώνα των ανδρών το Σάββατο το πρωί πήραμε θέσεις με την οικογένειά μου για να παρακολουθήσουμε τις εκκινήσεις των γυναικών.
Ηταν καλή ευκαιρία να ενθαρρύνουμε τις τέσσερις Ελληνίδες αθλήτριες και να διαβάσουμε τη θάλασσα από ψηλά για τον αγώνα μου της Κυριακής.
«Ολοένα και λιγότερες αθλήτριες ανά πενταετία μπαμπά».
«Ναι κορίτσι μου, καθώς τα χρόνια περνούν, ολοένα και λιγότεροι συναθλητές σού κάνουν παρέα στην εκκίνηση».
Αυτή είναι η πορεία μας στη ζωή.
Εκεί που ο συναγωνισμός με τους συνομήλικους κάθε χρόνο μειώνεται, χρειάζεται να παλέψεις με τον εαυτό σου για να κρατηθείς.
Και τώρα που με ρωτάς δεν γνωρίζω τι είναι πιο δύσκολο. Ούτε μπορώ να πω αν οι 4,5 ώρες περίπου που θα χρειαστούν οι πρώτες κοπέλες επικρατούν των 7 ωρών που θα κάνουν οι 70χρονες κυρίες-συναθλήτριες.
Ο χρόνος ειναι μια παράμετρος που αναδεικνύει τους νικητές των αγώνων και όχι της ζωής, γιατί εδώ βρισκόμαστε για την ίδια τη ζωή.
Ενώ συνέχιζα να συνομιλώ με τη Σοφία και να της εξηγώ τι και πως και γιατί ξαφνικά είδα το έργο να διαδραματίζεται μπροστά μου πεντακάθαρα και με χρώματα πολλά.
Έτσι γίνεται πάντα με μένα και μου συμβαίνει στους μεγάλους αγώνες και μαθαίνω απ΄αυτούς.
Φανερώθηκε λοιπόν σχεδόν εύκολα το μεγάλο κρυμμένο μυστικό του IRONMAN στις ηλικιακές κατηγορίες.
Μπορείς να δεις ολόκληρη τη ζωή σου από μικρό παιδί μέχρι ηλικία σε βάθος 80-85 χρονών.
Μπορεί να περάσει από μπροστά σου όλο το φάσμα και να θυμηθείς, να επαναφέρεις με επίκληση το παρελθόν και να ταξιδέψεις με γέφυρες ένωσης νιώθοντας πάλι νέος στους ίδιους ακριβώς στίβους που πριν λίγο πήραν εκκίνηση οι κορυφαίοι αθλητές του πλανήτη.
Αν με ρωτήσετε θα σας απαντήσω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο ή καλύτερο ελιξήριο νεότητας, ανέλιξης και ποιότητας ζωής.
Στους ηλικιακούς αγώνες όλοι είναι νικητές γιατί επικρατούν απέναντι στον εαυτό τους γιατί πιέζουν, γιατί θέλουν περισσότερο οξυγόνο για να ζήσουν.
Τεράστια ενέργεια, χιλιάδες κόσμος σε ένα αριστούργημα κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας.
Μ’ ένα μαγικό τρόπο σ΄ αυτούς τους αγώνες η ανθρώπινη συμπεριφορά φοράει τα γιορτινά της.
Αν μπορούσα να στείλω στο υπερπέραν μια περιγραφή της ανθρώπινης φυλής θα διάλεγα ενα ολιγόλεπτο video απ’ αυτό το παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Σχεδόν 30 χρόνια μετά, ξαναέζησα το έργο στην ίδια θάλασσα, στα ίδια βουνά, στην ιδια παραλία.
Τώρα πια ξέρω την ουσία, τότε δεν ήξερα.
• Photo credit: swimbikerun.gr
Αν κάτι μπορώ να δώσω στους φίλους μου από την νέα μου μεγάλη εμπειρία είναι να στοχεύουν πάντα στην προσωπική τους ανέλιξη μέσω της κίνησης και της εφίδρωσης.
Η αδρεναλίνη των αγώνων σε οπλίζει με δύναμη αφάνταστη και ένα μεγάλο μέρος αυτής σε ακολουθεί μόνιμα τις επόμενες ημέρες και μέχρι τον επομενο αγώνα.
ΟΙ 18 Ελληνίδες και Έλληνες είναι σήμερα οι πρεσβευτές οι οποίοι χαράζουν το δρόμο μιας νέας εποχής στην πατρίδα μας.
Τους αξίζουν θερμά συγχαρητήρια!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη πολύτιμη στήριξή τους μέσα στον αγώνα η οποία υπήρξε μεγάλη και συγκινητική.
Κάθε αναμέτρηση είναι ζέσταμα για την επόμενη.
Παρόλο που είμαι υπέρμαχος της αξίας της καθημερινότητας, δυσκολεύομαι να δραπετεύσω από τις αναμνήσεις της Νίκαιας.
Είναι όμως ανθρώπινο και φυσιολογικό.
Πριν λίγες μέρες εκεί που άρχισα το τρίαθλο πριν 30 χρόνια πέτυχα πιστεύω να βελτιωθώ. Όχι φυσικά σε επιδόσεις γιατί ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Εκεί που νομίζω ότι τα κατάφερα καλύτερα είναι στο να μεταφέρω και να περάσω τα μηνύματα που κάθε προπονητής μπορεί και πρέπει να αφήνει παρακαταθήκη προς το κοινωνικό σύνολο της πατρίδας μας.
Εξάλλου, αρχικός στόχος αυτός ήταν είναι και θα παραμείνει.
Σαν επίλογο κρατώ τη βοήθεια που δέχομαι απ΄ όλες τις πλευρές. Δε νομίζω να υπάρχει ξένος αθλητής στην ηλικία μου με τόση στήριξη και με τόσες ευχές απ’ όσες εχω εγώ από τη χώρα μου και από τους φίλους μου.
Αυτό είναι το μεγάλο μου όπλο και σας ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου.