Με τέτοιο πλήθος κόσμου πλέον στην εκκίνηση, η φυγή εντός της κοινότητας του Μαραθώνα για τις τελευταίες προετοιμασίες είναι μια λύση που υιοθέτησα από πέρυσι.
Αν και είχα πάρει πρωινό πεινούσα, ρώτησα για φούρνο, αλλά εκείνη την ώρα πού να βρεις. Η λύση δόθηκε σε ένα μικρό καφέ, πέρα από το Μουσείο του Μαραθώνιου.
Γεμάτο παρέες δρομέων, να απολαμβάνουν τη ζέστη από την πρωινή παγωνιά και την υγρασία και μια κυρία να τρέχει και να μην προλαβαίνει να μας εξυπηρετήσει.
Στον πάγκο είχε κρουασάν, πήρα ένα και το έφαγα επί τόπου, αλλά με αναμονή κοντά στα 20 λεπτά για το εσπρεσάκι, ξέχασα να το πληρώσω.
Στο αγωνιστικό, η 10η συμμετοχή μου είχε μοναδικό στόχο τον τερματισμό. Μην έχοντας όγκο προπονήσεων και με τρεις ώρες ύπνου, ένεκα εργασίας, απλά ήθελα ένα χρόνο γύρω στις πέντε ώρες.
Οπως και πέρυσι, το πλάνο ήταν το ίδιο: αργά και συγκρατημένα μέχρι το 28ο χλμ., ένα άνετο πέρασμα στο 31ο χλμ. και μετά αλλαγή ρυθμού.
Στο 32ο, όπου βρίσκεται η επαγγελματική μου στέγη, ο απαραίτητος χαιρετισμός με τους συναδέλφους της πρωινής βάρδιας και έπειτα η Μεσογείων.
Ολα πήγαν ρολόι, με πιο γρήγορο τρέξιμο και ευχάριστο τέμπο μέχρι και το 39ο χλμ. και το ανέβασμα της Φειδιππίδου. Δεν το περίμενα, μετά τον Γυάλινο Δρομέα και στο ύψος του Πολεμικού Μουσείου, σαν να γύρισε ο διακόπτης, το ντεπόζιτο άδειασε, ξέμεινα από ενέργεια, αφυδατώθηκα και τα τελευταία 1500 περίπου μέτρα, κύλησαν βασανιστικά.
Σκοτοδίνες δεν είχα όπως ο «Aπάτσι» Σάββας Σπανούδης, αλλά η ζαλάδα υπήρξε. Τουλάχιστον πρόλαβα το ρολόι να γράψει 4:59, αν έβλεπα το 5 μπροστά, μπορεί να το έφερνα βαρέως.
Πάμε στα άλλα, στα ωραία. Μου αρέσει να παρατηρώ τους δρομείς και να μιλώ ελάχιστα. Κάποιοι, αρκετοί δηλαδή, αντιδρούν στο άλλο άκρο. Κάθε τρεις και λίγο, με το κινητό στο χέρι.
Για παράδειγμα ένας δρομέας, μετά το πρώτο φανάρι της Νέας Μάκρης, δηλαδή στο 8ο χλμ., έδωσε ραπόρτο. «Ελα αγάπη μου, στη Νέα Μάκρη είμαι, έρχομαι» είπε και είχε άλλα 34 χλμ. μπροστά του.
Μέσα στη διαδρομή υπάρχουν δρομείς που τρέχουν στο δικό σου τέμπο. Μετά τη Νέα Μάκρη, έτρεχα μαζί με μια κοπέλα. Αρχικά νόμισα πως ήταν ξένη, δεν μιλούσαμε.
Στις πρώτες ανηφοριές στο Μάτι, της έδωσα το σφουγγάρι μου, «keep it», της είπα. Χαμογέλασε, «Ελληνίδα είμαι», μου είπε. Δεν είπαμε πολλά, μόνο τα ονόματά μας, όμως την πατάτα δεν την απέφυγα: μου είπε πως συμμετείχε για πρώτη φορά στην κλασική διαδρομή και πως ο μπαμπάς της την είχε τρέξει.
«Φαντάζομαι θα σε περιμένει στο Στάδιο» ξεστόμισα. Με το δάχτυλό της μού έδειξε τον ουρανό. «Ε, τότε θα απολαμβάνει την κούρσα σου από εκεί ψηλά» πρόλαβα να πω, με ευχαρίστησε, ένιωσα σαν να το έσωσα.
Κάπου μετά τα μισά και στα ανηφορικά κομμάτια στο Πικέρμι, την έχασα.
Την άλλη μέρα αναρωτιόμουν τι να έκανε. Με βάση το όνομά της, τη βρήκα στα αποτελέσματα, τα είχε καταφέρει σε πεντέμισι περίπου ώρες και όπως ανακάλυψα η κοπέλα ήταν πρώην άλτρια του ύψους, ονόματα δεν λέμε.
Προχωράμε, το ΠΑΣΟΚ, θα έβγαινε παμψηφεί, αν η εκλογική διαδικασία διεξαγόταν με βάση τα πλακάτ στη μαραθώνια διαδρομή. «Με ΠΑΣΟΚ θα είχες πάρει επίδομα μαραθωνίου» είδα στο θέμα του Αρη Γαβριελάτου.
Κάπου στη Μεσογείων μια γυναίκα είχε γράψει κάτι άλλο. «Με το ΠΑΣΟΚ θα ήμασταν στα μπουζούκια», πόσο αληθινό, έλιωσα στα γέλια.
Να μην ξεχάσω, το σύνθημα της Original Νέας Μάκρης για τους νεκρούς στο Μάτι, πάντα εκεί στον μαντρότοιχο να μας θυμίζει.
Και του χρόνου, παιδιά.
