Ολοκλήρωσα τον πρώτο μου μαραθώνιο και ακόμα δεν μπορούσα καταλάβω πώς είχα διανύσει 42,195 χλμ. Εβλεπα τη διαδρομή συνέχεια στο κινητό μου να δω τι είχα καταφέρει. Για μένα ήταν ένας άθλος.
Ξεκίνησα προπονήσεις χωρίς να πω ότι θα πάω να τρέξω στο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Πλάκα στην πλάκα, βλέποντας στις αρχές Αυγούστου παιδιά από τον σύλλογο να τρέχουν στο γήπεδο και να κάνουν την προπόνησή τους, μπήκα και εγώ στο τριπάκι να τρέχω μαζί τους, πότε με τον έναν πότε με τον άλλον, ακούγοντας και τις συμβουλές από τα παιδιά που είχαν ξαναπάει.
Εφτασα στον Μαραθώνα με τον Χριστόφορο και τον Αλέξανδρο, ο οποίος μου λέει γελαστά «πού πάμε», ας τα αυτά του λέω, εκεί πάμε, στην αφετηρία.
Ο Χριστόφορος μας είπε πηγαίνετε, χαρείτε το σαν πρώτη φορά και να τερματίσετε χωρίς τραυματισμούς. Καλή επιτυχία, τα λέμε στον τερματισμό.
Δίνεται η εκκίνηση και λέω στον εαυτό μου μην κάνεις πίσω τώρα. Ξεκινάμε με θετική ενέργεια και πάμε να τερματίσουμε. Η διαδρομή, ο κόσμος, ήταν το παν για μένα. Από την αρχή σου έδινε ενέργεια, σου φώναζε πάμε γερά, μπράβο.
Αυτό γινόταν συνέχεια σε όλη τη διαδρομή, ειδικά με τους μικρούς μας φίλους να απλώνουν το χέρι τους για να σου δώσουν ενέργεια και τα ίδια τα παιδιά να σου λένε μπράβο. Εκεί το μόνο που μπορούσες να κάνεις είναι να τους δώσεις ένα χαμόγελο και να λες από μέσα σου ότι θα τερματίσω για αυτούς.
Θυμάμαι να βλέπω το ρολόι μου στα 20 χιλιόμετρα και να λέω άντε αλλά 22. Mου έφυγε ένα άγχος. Στα 37 χιλιόμετρα ένιωσα ένα βάρος στα πόδια μου, και σκέφτηκα έχουμε ακόμα δρόμο. Ο πόνος σταδιακά έφυγε, τα πόδια δεν τα ένιωθα, αλλά η ψυχή και το μυαλό ήταν αυτά που με πήγαν μέχρι την τελική ευθεία.
Βλέπω 42 χιλιόμετρα στο ρολόι μου και τη στροφή για να μπεις στο Καλλιμάρμαρο. Φωνές, μουσική, τα παιδιά από το Chiosrunning να μου φωνάζουν μπράβο Δημήτρη!
Τερματίζω και παρά την κούραση στέκομαι λίγα δευτερόλεπτα και σκέφτομαι «τα κατάφερες». Ναι, έτρεξα την ιστορική διαδρομή σε χρόνο 3:41:16.
Ηταν μια μοναδική εμπειρία, όπως εμπειρία είναι και το πρώτο φως που θα δεις όταν γεννιέσαι και το τελευταίο όταν ξεχνιέσαι, σε αυτήν τη μικρή, αλλά όμορφη ζωή που υπάρχουμε.
Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον Χριστόφορο Μερούση, αλλά και σε όλους τους φίλους μου για τη στήριξή τους. Χωρίς αυτούς δεν θα ήμουν εκεί στη μεγάλη αυτή γιορτή.
