Λίγες μέρες μόνο πριν ο φιλικός Κροκόδειλος της Παλαιοχώρας δείξει και φέτος τα δόντια του στους δρομείς που θα τον συναντήσουν, ξεχωρίσαμε τα λόγια της περσινής νικήτριας, Ελένης Χαζηράκη, η οποία «πέταξε» στην απαιτητική διαδρομή και τερμάτισε πρώτη με τον εντυπωσιακό χρόνο των 2 ωρών και 46 λεπτών…
Η Ελένη Χαζηράκη είναι μέλος της ομάδας Arkalos Team και περιέγραψε την εμπειρία της στον Χάρη Μανούση, για το αφιέρωμα του περιοδικού στον αγώνα του 2019…
«Συνήθως, θα περίμενα το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας σαν μία ευκαιρία για χαλάρωση από τη δουλειά. Σαν παιδαγωγός και παιγνιοθεραπεύτρια η αποφόρτιση είναι παραπάνω από απαραίτητη! Θα σχεδίαζα, λοιπόν, κάποιο παρτάκι, να πιω και να χορέψω, ίσως και κάποιο τραπέζωμα για την Κ. Δευτέρα να απολαύσω λαγάνα, ταραμά και λοιπά σαρακοστιανά…
Τα πράγματα, όμως, φέτος ήταν διαφορετικά. Άλλωστε, διαφορετική είναι και η καθημερινότητά μου εδώ και 1 χρόνο περίπου που το ορεινό τρέξιμο, μπήκε στη ζωή μου. Φέτος, η βαλίτσα γέμισε με αθλητικά ρούχα και παπούτσια, τζελάκια, ηλεκτρολύτες και λοιπά τσιμπράγαλα… κι έτοιμη για ένα τριήμερο στη πανέμορφη Παλιόχωρα που είχε απ’ όλα!
Καρναβάλι, parties, κάψιμο του βασιλιά καρνάβαλου, βουτιά στη θάλασσα και έναν πολύ δυνατό ημιμαραθώνιο βουνού, που η ομάδα του Παλαιόχωρα TRT και όσοι βοήθησαν στον αγώνα κατάφεραν να μας μείνει αξέχαστος!
Το πρωί της Κυριακής επιβιβαστήκαμε στο πλοίο που θα μας μετέφερε στη Σούγια απ’ όπου θα δινόταν η εκκίνηση του αγώνα που θα κατέληγε στην Παλαιόχωρα. Ο καλοκαιρινός καιρός φούντωσε την ανυπομονησία μου, ήθελα να ξεκινήσω τη βόλτα στα μονοπάτια του Κροκόδειλου! Τότε ήρθε στο μυαλό μου η συζήτηση με έναν φίλο. Περπατώντας δύο χρόνια πριν σε κάτι μονοπάτια εκεί γύρω, μου είπε ότι εδώ κάποιοι τρέχουν! Τότε, μέσα σε γέλια είπα «Αυτό δε γίνεται, κάτι κατάλαβες λάθος». Πως τα φέρνει η ζωή, όμως, καμιά φορά!
Η εκκίνηση δόθηκε… Η ζέστη με βρήκε απροετοίμαστη και από την αρχή του αγωνά δυσκολεύτηκα. Το πλέον τεχνικό τερέν με δοκίμασε και η μία από τις τρεις μεγάλες τεχνικές κατηφόρες μου προσέφερε την ανάμνηση μιας εντυπωσιακής τούμπας, που αντί να με φοβήσει με πείσμωσε περισσότερο…
Η τελευταία vertical ανηφόρα ήταν κάτι σαν το κερασάκι στην τούρτα! Ένιωθα τα πόδια μου να καίνε, αλλά παράλληλα ήμουν εκστασιασμένη, ήξερα ότι θα τα καταφέρω. Άλλωστε, απ’ ότι φαίνεται υπάρχει κάτι έντονα μαζοχιστικό στη σχέση μου με το βουνό…
Εντέλει, ο Κροκόδειλος μπορεί να μου έδειξε τα δόντια του, αλλά εγώ τον νίκησα!».
