Ο Ιωάννης Πανταζής, νικητής του 6ου Βυζαντινού Αγώνα, μίλησε στο iRun και τη Χαρά Λειβαδίτη για τον αγώνα του στα Μέγαρα.
Την Κυριακή 19 Ιανουαρίου 25 είχα την τιμή και τη χαρά να συμμετέχω στον 6ο Βυζαντινό αγώνα δρόμου 50 χλμ. που διεξάγεται στα Μέγαρα.
Αποτελεί έναν αγώνα σταθμό για εμένα διότι το 2019 ήταν ο πρώτος μου αγώνας υπεραπόστασης.
Σαν χθες θυμάμαι που με τα δυσκολίας μπόρεσα να τερματίσω και δεν περίμενα ποτέ ότι θα ερχόταν η στιγμή που στον ίδιο αγώνα, κάποια χρόνια αργότερα, θα κατάφερνα να κατακτήσω την πρώτη θέση.
Αν μου το έλεγε κανείς αυτό τότε σίγουρα δεν θα τον πίστευα και θα θεωρούσα ότι με περνάει για κάποιον άλλον.
Τότε, στο νεαρό μυαλό μου, δεν με θεωρούσα αθλητή, ούτε δρομέα ιδιαιτέρου επιπέδου και ταλέντου.
Τρίτη χρονιά λοιπόν που τρέχω στη διαδρομή και κάθε χρόνο μπορώ να πω ότι η διοργάνωση βελτιώνεται με γρήγορους ρυθμούς, τόσο από την άποψη των παροχών που προσφέρει όσο και της αγάπης που δείχνει από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο δρομέα. Αυτό θεωρώ ότι οφείλεται στους ανθρώπους που τη συντελούν και τις αξίες που πρεσβεύουν (κύριε Βόρδο Δ. ευχαριστούμε).
Στα τεχνικά, ο καιρός μας έκανε το χατίρι. Το πρωί με ιδιαίτερη δροσιά και αργότερα αναδείχτηκε ο ήλιος να μας ανεβάσει την ψυχολογία. Μέσα στη κούρσα μοιράστηκα αρκετά χιλιόμετρα με το γνωστό προπονητή και αθλητή Γιώργο Λουφέκη, με τον οποίον τρέξαμε μέχρι τα μισά και περισσότερο του αγώνα. Στη συνέχεια οδήγησα τον αγώνα μόνος μου έως τον τερματισμό.
Τα παιδάκια και οι εθελοντές που βρίσκονταν στους σταθμούς έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην προσπάθεια αυτή, μας εμψύχωναν, μας χειροκροτούσαν, μας ζητωκραύγαζαν, δίνοντας κίνητρο να κάνουμε το ένα βήμα μετά από το άλλο. Κάπως έτσι ανεβήκαμε ένα απαιτητικό ανηφορικό τμήμα της διαδρομής, ονόματι γραφικά «Γολγοθάς».
Μπαίνοντας στην πόλη των Μεγάρων κατά την επιστροφή μας, έκανε αισθητή την παρουσία του το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου που μας περίμενε. Αποθεώνοντας έναν έναν τους αθλητές που τερμάτιζε αυτόν τον δύσκολο αγώνα υπεραπόστασης, ως λύτρωση για τον καθένα που κατέβαλε τη δική του υπερπροσπάθεια και ξεπέρασε εαυτόν.
Εγώ φέτος έτυχε να έχω το Νο.1. Δεν αναιρεί όμως την προσπάθεια και τον κόπο του κάθε συμμετέχοντα, ανεξάρτητως αποτελέσματος.
Νικητές είμαστε μόνο και μόνο που βάλαμε τον εαυτό σε μία απαιτητική δοκιμασία, γνωρίζοντας ότι θα φτάσουμε στα όριά μας. Αυτή η υπέρβαση του φόβου είναι για εμένα αυτό που μετράει. Ο στόχος, η επιμονή, το πείσμα, τον πόνο που βίωσαν οι δρομείς.
Με γεμίζουν συναισθηματικά αυτές οι εικόνες. Για αυτό τρέχουμε.
Είναι όλοι άξιοι θαυμασμού!
Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι μέσα από τους αγώνες μου προσπαθώ να εμψυχώσω (ίσως να εμπνεύσω;) μεγαλύτερους και μικρότερους να τολμήσουν.
Να βάλουν τον εαυτό σου σε μία δύσκολη θέση.
Να βρουν αργότερα τον τρόπο να νικήσουν εσωτερικά.
Να πιστέψουν στα όνειρά τους.
Να δοκιμάσουν τα όριά τους.
Μπορεί στο ταξίδι αυτό να μην βγαίνεις πάντα πρώτος (να μην βρεις την Ιθάκη) θα μάθεις όμως πτυχές του εαυτού σου που δεν ήξερες ότι υπάρχουν.
Οπως δεν ήξερα και εγώ το 2019.
Εμένα θα με βρείτε να συνεχίζω αυτήν την αναζήτηση, τον Απρίλιο με το καλό, στον μαραθώνιο Μέγα Αλέξανδρο. Ακολουθώντας μια απαιτητική προετοιμασία, για να σταθώ στη συνέχεια στη γραμμή της εκκίνησης του φετινού Σπάρταθλον.
Καλά τρεξίματα σε όλους.
Με υγιή χιλιόμετρα κάνοντας αυτό που αγαπάει ο καθένας!
Σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη πρόσκληση.