Μπορεί να έχουν περάσει 2 χρόνια από το ταξίδι μας στη Σίφνο για το 1ο Sifnos Trail Race, αλλά οι αναμνήσεις που μας άφησε δεν έχουν ξεθωριάσει καθόλου… Ο Γιώργος μάς θύμισε την “άτυπη” επέτειο του αγώνα (5 Μαΐου) και εμείς θυμίζουμε σε εσάς, το άρθρο με την εμπειρία μας, όπως δημοσιεύθηκε στο τεύχος 9 του iRun…
- γράφει ο Άρης Γαβριελάτος (aris@irunmag.gr)
Το Speedrunner3 αναχώρησε ενώ μέσα στα σαλόνια του και στο κατάστρωμα είχε αρχίσει η συζήτηση για το Sifnos Trail Race και το Sifnos Run, που θα μας υποδεχόντουσαν το πρώτο Σαββατοκύριακο του Μαίου. Γνωστά πρόσωπα, αθλητές και σύζυγοι με παιδιά, ζευγάρια, παρέες…
«Παρακαλούνται οι συμμετέχοντες στον αγώνα που θα παραλάβουν τους αριθμούς τους από το πλοίο, να προσέλθουν στη reception». Θα τους τρελάνουμε όλους όσους δεν τρέχουν! Μοίρασμα αριθμών μέσα στο πλοίο! Η μπλε τσαντούλα του αγώνα περιείχε το τρομερό αιγαιοπελαγίτικο buff της ‘‘1mation’’, ένα τζελάκι ‘‘high5’’, ένα πακέτο μακαρόνια ‘‘Ηλις’’ και διάφορα ενημερωτικά για το πρόγραμμα και τις εκπτώσεις στα καταστήματα της Σίφνου.
Φτάνουμε γρήγορα. Κομφούζιο, το λιμάνι ζωντανό, κόσμος, αυτοκίνητα! Ο Γιώργος και ο Νίκος με ένα χαμόγελο, η Ιουλία και τα κορίτσια της γραμματείας μας εξυπηρετούν γρήγορα ενώ απ’ έξω δυο πιτσιρικάδες παίζουν νησιώτικα. Να αφήνεις την Αθήνα και να μην μπορείς να κρατηθείς, να θες να τα δεις όλα σε αυτό τον υπέροχο τόπο, μήνα Μάιο.
Ακολουθεί το Pasta Party ενώ με πολύ χαρά βλέπουμε τον κόσμο να παίρνει στα χέρια του το 8o τεύχος του iRun! Η τεχνική ενημέρωση παγώνει τα χαμόγελα καθώς οι περισσότεροι μόνο τότε καταλάβαμε που μπλέξαμε… 30 χιλιόμετρα με 2.000 υψομετρική! Από πάνω μας ο Αγιος Συμεών στα 500 μέτρα να περιμένει το επόμενο πρωί. Πειράζουμε το Νίκο αλλά αυτός ξέρει τι μας περιμένει. Αν ο Πέτρος Κωστόπουλος ξεβλάχεψε τους Έλληνες όπως λέει, σίγουρα ο Νίκος Κωστόπουλος ξεβόλεψε τους δρομείς!
Ξημερώνει στη Σίφνο, στις Καμάρες, εκεί ανάμεσα στα βουνά. Στο Αιγαίο, η πιο ωραία ώρα είναι το ξημέρωμα. Να βγεις να αναπνεύσεις τις μυρωδιές από τα υγρά βότανα, από εκεί που ξεκινάει και τελειώνει όσο μπλε είχε η φύση να δώσει. Ο Σίμος τα έχει όλα έτοιμα και στις 9 φεύγουμε και οι 30άρηδες και οι 10άρηδες. Εμείς αριστερά, αυτοί δεξιά μέχρι την Απολλωνία μέσω Μαύρης Σπηλιάς. Είχαν και αυτοί το μικρό τους γολγοθά.
Ανηφορίζουμε για τον Αγιο Συμεών με ένταση. Η θέα-τελεφερίκ με τρομερό σκαρφάλωμα, φτάνουμε ψηλά και κάτω όλο το λιμάνι να το κοιτάς και να μην φτάνει το μυαλό να χωνέψει την ομορφιά. «Ευχαριστούμε που ήρθατε» μας λέει ο εθελοντής. Καλοσυνάτοι άνθρωποι μέσα στα όμορφα προαύλια των εκκλησιών. Κατεβαίνουμε και στα δύσκολα οι εθελόντριες μας οδηγούν, πάμε προς την Απολλωνία ενώ δεξιά και αριστερά μας είναι μόνο το ξερό τοπίο των Κυκλάδων. Το τερραίν δεν είναι κακό. Μεγάλες πλάκες από τους παλιούς δρόμους του νησιού, σκαλιά και χώμα. Φτάνοντας στην Απολλωνία, όλα μαλακώνουν. Αμπελάκια, μικρές ελιές, καλλιέργειες. Μυρωδιά από ρίγανη. Όλα φτιαγμένα σε ανθρώπινη κλίμακα, με το λιγοστό νερό και τη δύσκολη γη.
Με χαιρετάνε όλοι, τρέχω μόνος εδώ και ώρα αλλά με ζεσταίνει ο κόσμος. Πάνω κάτω στα σκαλιά της Απολλωνίας ενώ από την άλλη μεριά έρχονται οι αθλητές και οι αθλήτριες των 10 χιλιομέτρων, δίνουμε χέρια, ανταλλάσουμε δυο λόγια μέσα από τις δύσκολες ανάσες μας. Όσοι δεν τρέχετε, να ξέρετε ότι αυτές οι στιγμές αξίζουν όλο τον ιδρώτα μας, τον πόνο στα πόδια, την κούραση. Στα Φυρόγια, ο σταθμός είναι «δυνατός», γλυκά, αλμυρά, υγρά. Σφυρίγματα, μια καλή κουβέντα και δρόμο! Κοιτάω ψηλά και τι να δω… Η ανάβαση του Προφήτη Ηλία, ένα καρφί χωρίς την παραμικρή σκιά. Ανεβαίνω δυνατά (καλά! όχι και τόσο δυνατά), τραβερσάρω το βουνό και στα ψηλά η θέα αρχίζει να γίνεται μεθυστική. Αεροπλάνο!
Όμορφή μου Σίφνος. Στο βάθος, βλέπω τρεις αθλητές και βάζω στόχο να τους φτάσω. Έλα, όμως, που ήταν τρεις συμπαθέστατοι Γάλλοι 75 χρόνων ο μικρότερος. Είναι άξιο λόγου ότι στα βουνά στις Κυκλάδες μόνο Γάλλους έχω συναντήσει. Αργότερα στη διαδρομή βρήκα κι άλλους. Στον Προφήτη Ηλία σκέφτηκα να τους πω το γνωστό ανέκδοτο για τον Προφήτη αλλά η διοργάνωση μας είχε προειδοποιήσει να προσέχουμε τη γλώσσα μας εξαιτίας των 400 ξωκκλησιών του νησιού, μην έχουμε προβλήματα με τα Θεία…
Πιάνουμε την κορυφογραμμή με το τερραίν να είναι πραγματικά δύσκολο. Πέτρες παντού, λίγα βάτα και η διαδρομή έβγαινε από την τρομερή σήμανση. Παντού κορδέλες και σημαιάκια ενώ βρίσκουμε στο δρόμο μας την Ιουλία και το Νίκο πάνω στην κορυφογραμμή να μας δίνουν σύντομες πληροφορίες για τη συνέχεια. «Πιάνω» τη Σπυριδούλα από το Πάντειο και πάμε συζητώντας για τη λογοκρισία, τους αγώνες και τις κοινωνικές επιστήμες μέσα από δύσκολο μονοπάτι, κατηφορικό με ασταθείς πέτρες μέχρι το σταθμό «Παναγιά Τόσο Νερό». Τι όνομα! Τι γλώσσα! Οι εθελοντές φιλικότατοι, όπως σε κάθε σημείο ελέγχου ή σταθμό.
Και εκεί αρχίζει το μαρτύριό μου! Η ζέστη τα δίνει όλα ενώ καταλαβαίνω ότι έχουν πρηστεί τα δάχτυλά μου. Τα νάτρια μου γιατρέ! Γυρνάμε πλέον προς τα Φυρόγια αλλά αυτή η τρίτη ανηφόρα μου φαίνεται μακριά. Η Σπυριδούλα ξεμακραίνει. Μικροί κέδροι που παλιά χρησιμοποιούνταν για καύσιμα, έχουν πλέον αναπτυχθεί και κάθε ελάχιστη σκιά είναι πολύτιμη. Τρέχω όσο μπορώ και μετά από αρκετή ώρα κατεβαίνουμε πλέον έχοντας περάσει την Αγία Μαρίνα και πάμε για τον Ταξιάρχη και τα Φυρόγια. Να σας συμπυκνώσω την ομορφιά σε μια εικόνα; Χωραφάκια χωρισμένα από ξερολιθιές, ένα εκκλησάκι και 2 πικροδάφνες ενώ εσύ προχωράς στο μονοπάτι και μια σαύρα περνά κατατρομαγμένη.
Στο σταθμό βλέπω ένα γάιδαρο και μπαίνω στον πειρασμό να ρωτήσω «Πόσα για τον γάιδαρο;» να τελειώνω, να μπω καβάλα στην παραλία και να περάσω την αψίδα του Σίμου θριαμβευτής. Συγκεντρώνομαι, τρώω, πίνω και τρέχω στην άσφαλτο πριν πάρω την τελευταία ανηφόρα προς τον Αγιο Λευτέρη. Αν και είναι μικρή απόσταση, πραγματικά μαρτυρήσαμε. Η ζέστη είναι φοβερή αλλά καταφέρνω να φτάσω στο σταθμό μέσα από μικρά δρομάκια ανάμεσα στις ξερολιθιές και πλακόστρωτα. Από άγιο σε άγιο φτάσαμε στο τέλος. Η απέραντη θέα, μας αποζημίωνε εκεί στα ψηλά.
Νιώθεις τόσο δυνατός, τόσο ζωντανός που δεν υπάρχουν περιθώρια να σε βάλει κάτω μια ανηφόρα ή ο ζεστός καιρός. Με ελαφριά ανηφόρα, ίσιωμα και κατέβασμα ανάμεσα στα κεδράκια φτάνω, πάντα μόνος, στο υπέροχο σημείο της Μαύρης Σπηλιάς. Οι Καμάρες βρίσκονται ακριβώς από κάτω. Ξεχνάς τον όποιο πόνο και προσέχεις να μην πέσεις και σε βρουν στη Μήλο. Στριφογυρνάω και πλησιάζω. Τα παιδιά είναι εκεί. Τα εθελοντάκια. Σφυράνε, με καλωσορίζουν. Μπαίνω στην παραλία να τερματίσω. Και εκεί που λες «όχι άλλο», κρυφά μέσα σου θες να ξανακάνεις κάθε βήμα, κάθε ανηφόρα, να δεις ξανά τη θέα.
Μια ευχή: να ξαναγίνει για να ξαναπάμε! Η διοργάνωση έβαλε κόπο, οι εθελοντές ήταν παντού, ακόμα και με ΜΧ μηχανάκια στην κορυφογραμμή! Η σήμανση και η τροφοδοσία για σεμινάριο. Οι δρομείς είμαστε μαθημένοι πια και οι αγώνες που αξίζουν θα παραμείνουν στο ημερολόγιο μας. Η ιδιαιτερότητα του νησιού, της πανέμορφης Σίφνου με τους υπέροχους ανθρώπους της, αναδείχθηκε με τον καλύτερο τρόπο.
Τα νησιά των Κυκλάδων ήταν πάντα σκληρά με τους ανθρώπους, γιατί να μαλακώσουν για εμάς;
