Μετά από μία δύσκολη και απαιτητική περίοδο λόγω της οργάνωσης και υλοποίησης του 2nd Zero Discrimination Run, ήρθε στα καπάκια και ο Αυθεντικός Μαραθώνιος να με αποτελειώσει!
Ευτυχώς όμως, όταν τα πράγματα πάνε τέλεια και όταν έχεις να συνεργαστείς με ανθρώπους που μόνο θετική ενέργεια σου δίνουν, τότε ξεχνάς κούραση, πόνους και τα πάντα!
Εβδομη φορά στην εκκίνηση του Αυθεντικού Μαραθωνίου και πέμπτη που γινόμαστε με τους Δρομείς Ελπίδας ο λόγος να τερματίσουν όρθια στο Καλλιμάρμαρο 4 μοναδικά παιδιά!
Με όχι και τόσο καλή προετοιμασία για Μαραθώνιο, για ακόμα μια φόρα με έσωσε η ενδυνάμωση που κάνω καθημερινά, τα… στρέμματα γλυκοπατάτας και μακαρονιού που έφαγα, αλλά πάνω απ’ όλα, το χαμόγελο αυτών των παιδιών που λειτούργησε καλύτερα και από 10 τζελάκια καφεΐνης μαζί!
Εκκίνηση στο ενθουσιώδες μπλοκ 7, ίσως με περισσότερα νομίζω αμαξίδια φέτος από κάθε άλλη χρονιά, δίνοντας έτσι ένα ισχυρό μήνυμα για ισότιμη συμμετοχή και συμπερίληψη των ατόμων με αναπηρία σε κάθε έκφραση της ζωής και του αθλητισμού!
Ο Δημήτρης, ο Σπύρος και οι δύο Γιάννηδες, μαζί με 20 δρομείς γεμάτους ενσυναίσθηση, πίστη και θέληση για το ακατόρθωτο, βρεθήκαμε το πρωί στον Μαραθώνα.
Με κάποια παιδιά τρέχαμε πρώτη φορά μαζί. Η παρέα όμως ήρθε και έδεσε τόσο ωραία, με πρωταρχικό στόχο τον σεβασμό στις ανάγκες αυτών των παιδιών. Δεν πηγαίναμε για χρόνους και ρεκόρ.
Το pace μάς το ορίζουν αυτά τα παιδιά. Τρέξαμε, περπατήσαμε, σταματήσαμε πολλές φορές να σηκώσουμε τα παιδιά για την ανάγκη τους, να ξεμουδιάσουν να πιουν νερό και να φάνε! Δύσκολο για έναν δρομέα να σταματάει συνεχώς. Κίνδυνος να παγώσει, να “μπετώσουν” τα πόδια του που λέμε. Τα ξεπεράσαμε όλα όμως!
Και ποιο το νόημα να πάρει ο καθένας από ένα αμαξίδιο, να τρέχει χωρίς αύριο και να τερματίζει μόνος;
Η φιλοσοφία των Δρομέων Ελπίδας είναι «Τερματίζουμε Ολοι Μαζί. Δεν αφήνουμε κανέναν πίσω»! Εκεί είναι η μαγεία, εκεί είναι η διαφορά!
Το χειροκροτήματα και τα μπράβο του κόσμου κινητήριος δύναμη σε όλη αυτήν τη διαδρομή! Δρομείς πέρναγαν από δίπλα μας, χειροκροτούσαν την προσπάθειά μας και «κόλλαγαν 5» με τα παιδιά, δίνοντας ευχές για καλό τερματισμό.
Συνοδός για ακόμα μια χρονιά του Δημήτρη, δεν αφήσαμε άνθρωπο που δεν χαιρετήσαμε, και τραγούδι που δεν τραγουδήσαμε! Μου έταξε να μου κάνει πρόταση γάμου στην πρώτη εκκλησιά που θα συναντούσαμε στη διαδρομή, αλλά ευτυχώς τον έπεισα αυτό να γίνει στο Καλλιμάρμαρο για να έχουμε πολλούς μάρτυρες! Είχαμε και το άγχος μην πέσει το δαχτυλίδι στη διαδρομή και άντε να το βρεις μετά!
Οι εθελοντές για ακόμα μια φορά τόσο δοτικοί και μέσα στη θετική ενέργεια! Μόλις μας έβλεπαν να πλησιάζουμε στους σταθμούς έτρεχαν με νερά, ισοτονικά και μπανάνες να μας τροφοδοτήσουν!
Φίλοι και γνωστοί, παιδιά από την ομάδα μου παντού πάνω στη διαδρομή, εμψυχώναμε ο ένας τον άλλον, βγάζαμε κλασικά φωτογραφίες, γιατί αυτά μένουν στο τέλος!
Στο τέλος της Μιχαλακοπούλου έρχεται δίπλα μου ο Ξενοφών και μου λέει:
– Ξέρεις πού πλησιάζουμε, ναι;
– Ξέρω του λέω, και με ένα σπριντάρισμα φτάνουμε στην στροφή της Φειδιππίδου. Εκεί, όπου ο Γιώργος ο Πάνου μάς περίμενε πάντα με τα αστεία πανό του και τη φωτογραφική του μηχανή να μας δώσει το τελικό μπουστάρισμα μέχρι το Καλλιμάρμαρο.
Εκεί, στην «ανήφορα του Γιώργου Πάνου», ήταν η φωτογραφία του με το «ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΡΓΑ». Με βουρκωμένα μάτια άφησα το κλαδί της ελιάς από τον τύμβο του Μαραθώνα, δώσαμε μια σφιχτή αγκαλιά με τη Λένα Τζίμα και τον Βασίλη Δούρο, και δεν χρειαζόταν να πούμε κάτι άλλο. Μπράβο σε όσους ήταν εκεί να τμήσουν τη μνήμη του Γιώργου.
Φτάσαμε στην τελική ευθεία. Ανασυγκρότηση και φωτογραφία στον Δρομέα, και φύγαμε για Καλλιμάρμαρο.
Παρά το περασμένο της ώρας, νομίζω ότι η Ηρώδου του Αττικού ήταν πιο γεμάτη από κάθε άλλη φορά! Ενας μικρός χαμός από τις φωνές του κόσμου την ώρα που μπαίναμε στο στάδιο και η καρδιά μου ένιωθε τόσο μεγάλη και περήφανη που τα καταφέραμε για μια ακόμη φορά!
Οι οικογένειες των παιδιών και των δρομέων, φίλοι και συγγενείς όρθιοι μαζί με το πλήθος του κόσμου στις κερκίδες, έδωσαν το πιο δυνατό τους χειροκρότημα την ώρα που αυτά τα παιδιά σηκώθηκαν από τα αμαξίδια και στάθηκαν όρθια στη γραμμή του τερματισμού!
Οι άνθρωποι της διοργάνωσης μάς αφήσαν με σεβασμό να γιορτάσουμε ακόμα έναν τερματισμό, να στηθούμε όλοι μαζί για μια φωτογραφία, και φυσικά να μου κάνει ο Δημήτρης επιτέλους εκείνη την πρόταση γάμου!
Ενα μεγάλο φιλί στον άνθρωπο που με ενέπνευσε και πίστεψε σε εμένα από την πρώτη στιγμή ότι μπορώ να τερματίσω έναν μαραθώνιο και με το πιο όμορφο μετάλλιο κρεμασμένο στο στήθος, έπεσε η αυλαία και του φετινού μαραθωνίου.
Ευχαριστώ από καρδιάς τους συνοδοιπόρους μου σε αυτήν τη διαδρομή και τους γονείς, που ακόμα μια φορά, μας εμπιστεύτηκαν τα παιδιά τους!
Και του χρόνου να είμαστε όλοι γεροί να πάμε για το «Η»!
Οι “μαραθώνιες” εμπειρίες μας:
- Δημήτρης Ντζάνης: Από το «Ελα αγάπη μου, στη Νέα Μάκρη είμαι, έρχομαι», στην άγνωστη δρομέα
- Αρης Γαβριελάτος: Τραγουδώντας Στράτο Διονυσίου στο 17ο
- «Ελα Σάββα, πώς είσαι; Σε είδα στην Ηρώδου Αττικού, ήσουν έτοιμος να πέσεις κάτω»
